Η περίπτωση της Γερμανίας, όπου τα κόμματα του κεφαλαίου Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες σχημάτισαν τον λεγόμενο μεγάλο συνασπισμό τον Σεπτέμβρη του 2005, για να μη διαταραχθεί η κερδοφορία του, είναι πολύ διδακτική και για τη χώρα μας. Αυτό που παρουσιαζόταν πριν τις τότε εκλογές ως η διαμάχη του «σκότους» της Μέρκελ και το «φωτός» του Σρέντερ (την ίδια φρασεολογία χρησιμοποιούσαν και στη χώρα μας) κατέληξε σε «γάμο» και μάλιστα πετυχημένο για το κεφάλαιο. Οι αναδιαρθρώσεις που ξεκίνησαν οι σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ, με σημαντικές λαϊκές αντιδράσεις, συνεχίστηκαν μετά και με το μεγάλο συνασπισμό. Η πλουτοκρατία της Γερμανίας συνέχισε απρόσκοπτα τη στρατηγική της Λισαβόνας για την ανταγωνιστικότητα συνολικά των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, δηλαδή το να γίνεται όλο και πιο φτηνή η εργατική δύναμη (με μείωση μισθών, ευέλικτες μορφές απασχόλησης, χτύπημα ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης).

Και στη Γερμανία και στη χώρα μας, από τις δυνάμεις του οπορτουνισμού, που έχουν συμβιβαστεί με το καπιταλιστικό σύστημα, προβάλλεται ως εναλλακτική λύση ένα «άλλο μείγμα ευρωπαϊκής πολιτικής», ένα «άλλο μοντέλο ανάπτυξης», δηλαδή μια άλλη διαχείριση, όπου δήθεν όλοι μπορούν να κερδίζουν. Δηλαδή, και το κεφάλαιο και τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα. Η λεγόμενη «Αριστερά» (Die Linke), από τα πρότυπα και του δικού μας ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, συνένωση των «ανανεωμένων αριστερών» του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και των αποχωρησάντων από τους Σοσιαλδημοκράτες υπό τον Οσκαρ Λαφοντέν εμφανίζεται ως η ...ελπιδοφόρα διέξοδος για τους εργαζόμενους. Πλασάρεται ως η δύναμη που μπορεί να μερεμετίσει τις οξείες γωνίες του συστήματος. Πολλά ηγετικά στελέχη της προετοιμάζονται για κυβερνητική συνεργασία με τους Σοσιαλδημοκράτες, παρόλο που οι τελευταίοι θέλουν να κρατήσουν απόσταση. Το «πείραμα», βεβαίως, έχει γίνει στο Βερολίνο με πολύ συγκεκριμένες συνέπειες για τους εργαζόμενους και καμιά ουσιαστική διαφοροποίηση από την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική.

Οσο όμως δεν οξύνεται η ταξική πάλη, τόσο στη Γερμανία όπως και στην Ελλάδα ή όπου αλλού, δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος για τους εργαζόμενους. Η ευημερία του κεφαλαίου σημαίνει μόνο δεινά για τους εργάτες. Το παραμύθι της στήριξης των επιχειρήσεων, για να επιβιώσουν και οι εργαζόμενοι, έχει τελειώσει. Αποδείχτηκε ότι οι εργαζόμενοι ήταν τα θύματα και της ανάπτυξης, είναι τα θύματα και της κρίσης. Ο δικός τους δρόμος, για να έχουν προοπτική είναι μόνο σε ρήξη με το κεφάλαιο. Τα «κεντροαριστερά» ή τα σχήματα της «πληθυντικής αριστεράς που θα χτυπήσουν τον νεοφιλελευθερισμό», όπως λένε διάφοροι Λαφοντέν και Μπίσκι και οι εγχώριοι θαυμαστές τους, δεν αποτελούν λύση. Είναι με διαφορετικό περιτύλιγμα εγκλωβισμός στα πλαίσια του συστήματος και αντικειμενικά εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Και αυτό το ρόλο τον έχει αναλάβει το ευρωλάγνο «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς» όπου πρωταγωνιστεί η Die Linke και ο Συνασπισμός.