Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Η βασιλομαμά, ηλικίας 109 χρονών, αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας! Η «είδηση» μας ήρθε κεραυνός! Πάνω που υπολογίζαμε ότι η βασιλομαμά θα ζήσει άλλα 109 χρόνια ακόμη, η «είδηση» μας μάρανε! Σκέφτεστε να πεθάνει ξαφνικά; Οχι τίποτ' άλλο, μα θα υποστούμε των παθών μας τον τάραχο, με τα όσα θ' ακούσουμε και θα δούμε απ' τα κανάλια «μας». Και κυρίως, που θα τ' ακούμε και θα τα βλέπουμε πάνω από μήνα...

***

Ξανά μ' αυτόν τον καθηγητή Λιατίνη! Μ' έναν δυστυχή άνθρωπο, που ο ΑΛΦΑ βρήκε και κάποια αποκλειστικότητα, για να επαναφέρει το ζήτημα! Δεν τον αφήνουν ήσυχο, εκεί που βρίσκεται; Για ν' αφήσουν, έτσι, ήσυχους κι εμάς, που βομβαρδιζόμαστε νυχθημερόν απ' τους εργολάβους της «ενημέρωσής» μας...

***

Αεροσκάφη της πολεμικής αεροπορίας χρησιμοποιούσε ο υπουργός Αμυνας της Γερμανίας, για να πάει ταξιδάκια με την ερωμένη του; Σιγά το έγκλημα! Εδώ χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να καβαλάνε στην πλάτη των λαών, τα αεροσκάφη με την ερωμένη τούς μάραναν;

Αν μη τι άλλο, αυτά τα συγκεκριμένα αεροπλάνα χρησιμοποιήθηκαν για ειρηνικούς σκοπούς...

***

Πάντως, μαμζέλ Μαργέτη, δεν ήταν ύφος αυτό, μόλις βγήκες απ' τη φυλακή! Ούτε η πρώτη ντίβα δε θα το είχε! Αλλά, δεν έχεις, εσύ την πρώτη ευθύνη! Αυτοί που σε προβάλλουν νύχτα μέρα είναι υπόλογοι απέναντί μας! Γιατί μας υποχρεώνουν να βλέπουμε «φρούτα» σαν ελόγου σου, να συζητάμε γι' αυτά τα «φρούτα» τελικά να τα τρώμε αυτά τα «φρούτα»! Οσοι κι όσες τα τρώνε...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πρόεδρο Βουλής: Οπως κατάγγειλε η Νατάσα Γερασιμίδου, αρνήθηκες να τη δεχτείς στη Βουλή! Προφανώς, όχι λόγω χρόνου. Οποιος θέλει, βρίσκει σε κάποια στιγμή λίγα λεπτά της ώρας, για ν' ακούσει έναν άλλον άνθρωπο. Εσύ δε θέλησες! Γιατί; Προφανώς, επειδή τάσσεσαι με τους καταπατητές;

***

«Μας γεμίζει ελπίδα, γι' αυτό την αγαπάμε», φώναζαν έκθαμβες, σα να μην πατούσαν στη γη, δυο Αμερικανιδούλες! Πού αναφερόντουσαν; Στη Μαντόνα! (Την τραγουδίστρια). Γιατί η Μαντόνα τις γεμίζει ελπίδα; Και τι είδους ελπίδα; Και τόσα χρόνια, δηλαδή, - περίπου είκοσι - που τόσα εκατομμύρια Αμερικανάκια τα... γεμίζει ελπίδα, τι απέγινε;

Τρώνε απλώς... ελπίδα! Κοινώς κουτόχορτο...

***

Δήμαρχο - πρόεδρον Αβραμόπουλο: Υποδέχτηκες - ως δήμαρχος; - τον ηθοποιό Ροντ Στάινγκερ! Και τον τίμησες, ως συνηθίζεις να πράττεις, ανέξοδα και με λόγια αγάπης (μανούλα είσαι σ' αυτά)! Ως πότε, ωστόσο, νομίζεις ότι θα έχουν πέραση (όση έχουν) τα περιτυλίγματα που κρύβουν ή και μακιγιάρουν τις αντιλαϊκές απόψεις σου (και του κόμματός σου); Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια...

***

Συμφώνησε κι ο ΣΕΒ με τα... φιλολαϊκά σας μέτρα, κύριε Σημίτη! Σας είπε «μπράβο»! Αφού, λοιπόν, ο ΣΕΒ σας είπε «μπράβο», δεν πρέπει ο λαός να σας χαιρετίσει με όλα τα δάχτυλα και των χεριών και των ποδιών του;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γιατί έπρεπε να κάνετε ρεπορτάζ (και μάλιστα τέτοιας διάρκειας), προκειμένου να μας ενημερώσετε για το πέος και τα λοιπά εξαρτήματα αυτού του Σαουδάραβα κοπρίτη, που ήρθε στην Ελλάδα για να τεκνοποιήσει;

***

Αντε, αγαπητοί μου τηλέπαθοι, γεια σας και χαρά σας και για σήμερα. Και είπαμε. Στην αρχή της σεζόν είμαστε ακόμα. Φανταστείτε τι έχουν να δουν τα ματάκια μας... Κι ακούστε: Οσο ανεβαίνει το κίνημα κι αυτοί χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, τόσο θα επιταχύνεται η αντιδραστικοποίηση και η κατρακύλα της λεγόμενης μαζικής ενημέρωσης...

Ο Καραΐσκος, λοιπόν, ο αρχηγός μας (τον αναφέρω πολλές φορές στις «Κουβέντες του κυνηγιού»), είναι ασυναγώνιστος στο να λέει ανέκδοτα και διάφορες άλλες πικάντικες ιστορίες και χωρατά. Καθόμασταν μια φορά σε ένα σύρραχο, ανάμεσα Ιταμο και Καπροβούνι, να πάρουμε μια ανάσα κι εμείς και τα σκυλιά, ύστερα από πολλές ώρες που περπατούσαμε, κυνηγώντας τις πέρδικες και τις μπεκάτσες. Απέναντί μας, απεραντοσύνη καταπράσινη, βουνά και λαγκαδιές και κάτι μακρινά τροκάνια και κυπριά από κάποιο κοπάδι να σε μαγεύουν με τη μελωδία τους.

«Ετούτα τα βουνά», λέει σε μια στιγμή ο Καραΐσκος, «είναι γιομάτα... Μήτρους. Θέλεις τώρα από δω, να καλέσω έναν εγώ με το "κινητό" μου, και να με ακούσει;». Και κάνοντας τις παλάμες του χωνί γύρω από το στόμα, βάζει μια δυνατή, μακρόσυρτη φωνή: «Οοορε Μήτροοο!». Και, ω του θαύματος, η απόκριση ήρθε αμέσως από την απέναντι ραχούλα: «Ε, ορέ, εεε!». «Νάτος!», είπε γελώντας ο δικός μας, και συνέχισε: «Τι γίνεσαι, μωρέ, είσαι καλά;». «Καλά, ορέ, καλά. Εσύ ποιος είσαι;». «Φίλος, βρε, φίλος. Αϊ, θα έρθω εκεί, να τα πούμε από κοντά».

«Τι σας έλεγα;», γύρισε σ' εμένα ο Καραΐσκος. «Κινητό πρώτης γραμμής! Ούτε έξοδα, ούτε ακτινοβολίες και ραδιενέργειες που λένε».

Υστερα, μας είπε και για το «κινητό» ενός άλλου Μήτρου. Ηταν, λέει, δυο αδέρφια, βλαχόπουλα. Ο Θανασούλας, παντρεμένος, κάτω στο κονάκι με την οικογένεια, και ο Μήτρος, ανύπαντρος, απάνω στο γρέκι, με τα γιδοπρόβατα. Ενα πρωί, φωνάζει ο Μήτρος με το «κινητό» του, ψηλά απ' το καραούλι: «Οοορε Θανασούλα!». «Εε, ορέ!», απαντάει ο άλλος. «Τι κάνετε, μωρέ; Τι χαμπάρια, καλά;». «Καλά, δε λες τίποτα... Σε αρρεβωνιάσαμαν!». Χάρηκε ο Μήτρος μόλις το άκουσε και ενδιαφέρθηκε να μάθει πώς είναι η αρρεβωνιαστικιά του. «Είναι καλή, ορέ, είναι καλή;». «Ουού! Απ' τη δική μ', τη Βασίλω, και καλύτερη ακόμα!».

Ομως - κακά τα ψέματα - η κινητή τηλεφωνία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Τις προάλλες, με πήρε με το κινητό του, ψηλά από τ' Αγραφα, ο Λιάκος, ο Καλαμπαλίκης, από τους τελευταίους τσελιγκάδες που βγάζουν τα κοπάδια τους επάνω στην ανεμοδαρμένη Νιάλα.

«Τι γίνεσαι, βρε παλιόφιλε; Χαθήκαμε...». «Από πού με παίρνεις;». «Απ' τη Νιάλα». «Βάλατε και στη Νιάλα τηλέφωνο;». «Απ' το κινητό μου, βρε, σε παίρνω. Κράτα τον αριθμό μου, και δώσε μου κι εσύ τον δικό σου, να τα λέμε καμιά φορά».

Κράτησα τον αριθμό του, αλλά εγώ δεν έχω κινητό, για να του δώσω τον δικό μου. Τα απεχθάνομαι και, όσο μπορώ, τα αποφεύγω όλα αυτά τα «μηχανήματα του διαόλου», με τα σαράντα κουμπιά και τα μυστήρια πολύχρωμα φωτάκια, που αναβοσβήνουν και σε μπερδεύουν ακόμα πιο πολύ, αν και πρέπει να ομολογήσω ότι μας εξυπηρετούν αφάνταστα και κάνουν πιο εύκολη τη ζωή μας.