Το ΚΚΕ παρουσίασε και στη Βουλή μια σειρά στοιχεία που αποδεικνύουν πως όσα συνέβησαν στο κέντρο της Αθήνας στις 28 και 29 Ιούνη ήταν μια οργανωμένη προβοκάτσια με στόχο το λαϊκό κίνημα. Ο ακριβής χαρακτηρισμός, μάλιστα, ήταν ένα «πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο». Οι αποδείξεις για το γεγονός ότι «σε διατεταγμένη υπηρεσία οργανωμένες ομάδες κουκουλοφόρων και τα ΜΑΤ στράφηκαν με αγριότητα και τόνους χημικών κατά της λαϊκής κινητοποίησης» και ότι «η κυβέρνηση εφάρμοσε σχέδιο εξόντωσης του οργανωμένου λαϊκού κινήματος» συνοδεύτηκαν από το κάλεσμα του ΚΚΕ που δηλώνει ότι «η απάντηση στον κλιμακούμενο αυταρχισμό, στην άγρια επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα είναι η λαϊκή οργάνωση και αντεπίθεση για την απόκρουση της αντιλαϊκής πολιτικής, της εξουσίας των μονοπωλίων». Πεντακάθαρες διατυπώσεις που και τον ένοχο ονομάζουν και πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί καταδείχνουν.

Αυτό, όμως, το γεγονός, δηλαδή ότι πιάστηκαν στα πράσα, προκάλεσε ταραχή στο επιτελείο που έστησε την προβοκάτσια. Και έβαλαν τα «μεγάλα μέσα», δηλαδή τα αστικά ΜΜΕ για να «ξελασπώσουν». Αυτό επιδιώκεται και μ' ένα εξάστηλο άρθρο με υπογραφή Σ. Κασιμάτη, στην «Καθημερινή» (1/7/2011), στο πλαίσιο της επιχείρησης να «το στρίψουν». Σε πείσμα της πραγματικότητας, ο αρθρογράφος προσπερνά τα στοιχεία και αφού θέτει ως αξίωμα ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι μια «δήθεν ελευθερία» που επικρατεί στη χώρα, αρχίζει να κτίζει αυτό που εξαρχής θέλει να παρουσιάσει σαν δεδομένο. Πάνω στην αυθαιρεσία της «δήθεν ελευθερίας» δηλώνει ότι «οι κουκουλοφόροι είναι το προϊόν αυτής της δήθεν ελευθερίας (...) το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο φύτρωσαν και γιγαντώθηκαν (...) είναι πολύ ευρύτερο του μικρόκοσμου των Εξαρχείων».

Και για να μην αφήσει κενό ως προς το τι εννοεί, γίνεται καθαρός: «Πρόκειται για τον απόλυτο καθαγιασμό της Αριστεράς και της ιστορίας της (...) αρκεί να επικαλείται κανείς τα ιδεώδη της Αριστεράς και τότε μπορεί ακόμη και να κάψει την Αθήνα (...) ο ισχυρισμός ότι "η Αριστερά δεν έχει σχέση με τη βία" εκφέρεται σαν αξίωμα που δεν επιδέχεται απόδειξη - λες και σε τούτο τον τόπο δεν συνέβη ποτέ ο Εμφύλιος»!

Οι συνειρμοί που προσπαθεί να δημιουργήσει ο εν λόγω αρθρογράφος προφανείς. Οτι δηλαδή, λέει, η βία που εκτυλίχθηκε στο Σύνταγμα τις μέρες της απεργίας, δηλαδή η προβοκάτσια και η κρατική καταστολή, είναι γέννημα της αριστεράς και απόδειξη γι' αυτό είναι ο Εμφύλιος. Η βία, λέει, συνεχίζει να υπάρχει γιατί επικρατούν τα ιδεώδη της αριστεράς.

Και γιατί επικρατούν τα ιδεώδη της αριστεράς; Γιατί, εξηγεί ο ίδιος, «η βλακεία της χούντας του 1967 εξιλέωσε πλήρως την Αριστερά (...) προκάλεσε ένα βαθύτατο σύμπλεγμα ενοχής στη Δεξιά (...) διαμορφώθηκε ένα κλίμα ανοχής στη βία (...) αποστροφής για την έννομη τάξη».

Το πρόβλημα του αρθρογράφου δεν είναι η βία. Αλλωστε, γνωρίζει πως στη σημερινή πραγματικότητα το μονοπώλιο της βίας το έχει το κράτος, το έχουν οι καπιταλιστές (η εργοδοτική τρομοκρατία μέσα στους χώρους δουλειάς είναι συνώνυμο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας για τη διαιώνιση της «νόμιμης» κλοπής του μόχθου των εργατών). Το πρόβλημά του είναι ότι για να επιβάλει την αποδοχή από τους λαϊκούς ανθρώπους ως νόμιμης της βίας που ο ίδιος υποστηρίζει (κρατική και εργοδοτική, τη βία της εκμετάλλευσης), πρέπει να παρουσιάσει όσους αντιστέκονται στην κρατική βία σαν παράνομους, χρησιμοποιώντας ως αποδεικτικό στοιχείο τους προβοκάτορες που χρησιμοποιούνται από το κράτος. Αυτό κάνει με την εκτίμηση περί κλίματος αποστροφής της έννομης τάξης. Μόνο που εδώ εντάσσει το οργανωμένο εργατικό κίνημα που παλεύει κόντρα στο κεφάλαιο για τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Παρ' όλ' αυτά, τα στοιχεία βοούν: Χέρι χέρι ΜΑΤ και προβοκάτορες χτύπησαν τη διαδήλωση. Αυτό είναι δεδομένο που επικυρώνεται από πλήθος φωτογραφικές αποτυπώσεις και μαρτυρίες. Δεδομένο είναι, επίσης, το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Το νομοθετικό, δηλαδή, πλαίσιο για μια διαρκώς αυξανόμενη βία κατά της εργατικής τάξης. Δεδομένη πρέπει να θεωρείται και η αντίσταση σ' αυτήν τη βία. Αυτό θέλει να προλάβει η αστική τάξη, γι' αυτό χρησιμοποιεί τους προβοκάτορες χέρι χέρι με την επίσημη κρατική καταστολή.

Τη βία που η ίδια η αστική τάξη χρησιμοποιεί θέλει να κρύψει και ο αρθρογράφος, γι' αυτό και καλεί να δούμε «τον ελέφαντα στο σαλόνι», που κατ' αυτόν δεν είναι άλλος - ο ελέφαντας - από τη βία που γεννιέται από την αριστερά. Οση μεταφυσική κι αν επιστρατεύει ο αρθρογράφος, ο ελέφαντας παραμένει ένας: Αυτός που χιλιάδες και χιλιάδες μάτια είδαν στην πλατεία Συντάγματος: Η κρατική καταστολή χέρι χέρι με τους προβοκάτορες την ώρα που εκτελούσαν μια πολεμικού τύπου επιχείρηση κατά των διαδηλωτών.

Για τα μολυσμένα τρόφιμα του «LIDL», το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ με σχόλιό του τονίζει:

«Δεν είναι μόνο το LIDL. Το κέρδος, που είναι το κριτήριο του καπιταλισμού καθιστά βέβαιο ότι ο λαός τρώει σαβούρες. Η κυριαρχία των μονοπωλίων στην παραγωγή, στην εισαγωγή και στο εμπόριο τροφίμων αποδεικνύεται άκρως επικίνδυνη όχι μόνο για την τσέπη αλλά και για την Υγεία, ακόμα και τη ζωή του λαού. Τεράστιες ευθύνες έχει η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και ο εργατικός λαϊκός έλεγχος αποτελούν κατεπείγουσα ανάγκη και βασική προϋπόθεση για ασφαλή και ποιοτικά τρόφιμα».