Οταν πριν δέκα μέρες τα ισραηλινά στρατεύματα άρχιζαν τη νέα τους επέλαση στα αστικά κέντρα της Δ. Οχθης (γιατί από την περίμετρο των πόλεων και την ύπαιθρο δεν αποχώρησαν ποτέ), το βέβαιο ήταν ότι ήρθαν για να μείνουν. Και αυτό το συμπέρασμα δεν εξαγόταν μόνο από το γεγονός ότι σε πόλεις όπως η Τζενίν, μεταφέρθηκαν ακόμη και τροχόσπιτα.

Το «Αποφασιστικό Μονοπάτι», όπως ονομάστηκε αυτή η νέα επιχείρηση, είχε εξαρχής ορισμένα χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούσαν από το «Προστατευτικό Τείχος», το οποίο σάρωσε τη Δ. Οχθη στις αρχές Απρίλη. Τώρα, η ισραηλινή ηγεσία δεν έκρυψε τα λόγια της. Αποσαφήνισε ότι ο στρατός θα παραμείνει «μέχρις ότου τερματιστεί κάθε τρομοκρατική επίθεση εναντίον ισραηλινών στόχων», χωρίς να διευκρινίζει αν, ως ισραηλινοί στόχοι, προσδιορίζονται και οι παράνομοι και μη αναγνωρισμένοι από το διεθνές δίκαιο, 200 και πλέον εποικισμοί της Δ. Οχθης.

Σε αντίθεση με τον Απρίλη, η ισραηλινή ηγεσία τήρησε χαμηλούς τόνους, αν και μίλησε για ανακατάληψη, και είχε την πρόνοια να κρατήσει σε απόσταση τα ΜΜΕ. Κηρύσσοντας το σύνολο της Δ. Οχθης, πλην της Ιεριχούς, σε κλειστή στρατιωτική ζώνη, όλες οι πληροφορίες ή εικόνες, που πριν από λίγους μήνες προκάλεσαν τη διεθνή κατακραυγή, αυτή τη φορά δεν έφτθασαν ποτέ στη δημοσιότητα.

Κανείς δεν είδε εκατοντάδες Παλαιστινίους με χειροπέδες, γυμνούς και με τα μάτια σφαλιστά να συνωστίζονται σε ισραηλινά φορτηγά. Κανείς δεν είδε δρόμους έρημους, «ξεκοιλιασμένους», κτίρια ερειπωμένα, τανκς να αλωνίζουν σε στενά ή να ισοπεδώνουν προσφυγικούς καταυλισμούς, ούτε νεκρούς να κείτονται ή τραυματίες να αιμορραγούν μέχρι θανάτου. Κι όμως, όλα αυτά επαναλήφτηκαν. Μπορεί οι συγκρούσεις να είχαν μικρότερη έκταση, εντούτοις 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι παραμένουν φυλακισμένοι στα σπίτια τους, δεν έχουν τρόφιμα και φάρμακα, δεν μπορούν να προσεγγίσουν τα νοσοκομεία, ενώ η καταστροφή της υποδομής της Π. Αρχής ολοκληρώνεται, καθιστώντας την, ουσιαστικά, ανύπαρκτη σε λειτουργικό επίπεδο.

Ο ισραηλινός στρατός ήρθε για να μείνει στη Δ. Οχθη. Και η πολυαναμενόμενη διακήρυξη Μπους για το Μεσανατολικό απλώς επιβεβαίωσε όσους πίστευαν ότι η κατάπνιξη της Ιντιφάντα όχι μόνο θα ενταθεί αλλά θα αγγίξει όλους τους τομείς. Ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν επανέλαβε, απλώς, το λεξιλόγιο Σαρόν περί τρομοκρατίας και ανάγκης μεταρρυθμίσεων, αλλά ζήτησε ξεκάθαρα την απομάκρυνση του Αραφάτ από την παλαιστινιακή ηγεσία, έστω και αν δεν ανέφερε το όνομά του. Η ομιλία του δεν προκάλεσε μόνο παλαιστινιακές ή αραβικές αντιδράσεις.

Ο ισραηλινός Τύπος μίλησε για «ομιλία μέλους του "Λικούντ"», τονίζοντας ότι «μπορεί να κάνει τον Σαρόν να χαίρεται, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει τίποτε θετικό για τον ισραηλινό και τον παλαιστινιακό λαό». Ο αμερικανικός Τύπος δεν έκρυψε μια δυσαρέσκεια, εκτιμώντας ότι επρόκειτο για «μη ισορροπημένες θέσεις» και για «απροκάλυπτες προκλήσεις». Ο ίδιος ο Σιμόν Πέρες χαρακτήρισε την ομιλία «τραγικό λάθος» που θα οδηγήσει σε «απίστευτη αιματοχυσία». Ανάλογους φόβους εξέφρασε ο Κόφι Ανάν, αλλά και Αμερικανοί αναλυτές, υπογραμμίζοντας ότι εκτός από το «λάθος της σύνδεσης της παλαιστινιακής ανεξαρτησίας με την αλλαγή της παλαιστινιακής ηγεσίας, κατά παραβίαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, που μπορεί να οδηγήσει σε ενίσχυση των ακραίων στοιχείων δεδομένης της συνεχιζόμενης ισραηλινής στρατιωτικής επιχείρησης, έβαλε στο στόχαστρο ολόκληρη την περιοχή απειλώντας, εμμέσως, και τη Συρία».

Ο Μπους, πάντως, δεν πτοήθηκε. Επέμεινε και στη σύνοδο του G8, όπου η Μέση Ανατολή κατέλαβε μεγάλο μέρος της, αν και δεν ήταν στην αρχική ατζέντα, και δε δίστασε να απειλήσει με οικονομικές κυρώσεις τους Παλαιστινίους (δηλαδή με ολική εξόντωση, αφού ήδη λιμοκτονούν) αλλά ακόμη, ενδεχομένως, και με στρατιωτική δράση σε περίπτωση που δεν «αλλάξουν ηγεσία, αφού η τωρινή είναι συνδεδεμένη με την τρομοκρατία». Τη συγκεκριμένη άποψη δε φάνηκε, επισήμως τουλάχιστον, να συμμερίζονται οι συνομιλητές του. Μάλιστα, ορισμένοι, όπως οι Πούτιν, Σρέντερ, Μπερλουσκόνι, Σιράκ, δήλωσαν ανοιχτά την αντίθεσή τους σε μια παραγκώνιση του Αραφάτ, με τους όρους Μπους, επιμένοντας στην ανάγκη θεμελιακών μεταρρυθμίσεων.

Οποια λογική και αν επικρατήσει τελικά, της ανοιχτής ή της υπόγειας παρέμβασης στα εσωτερικά των Παλαιστινίων, είναι πια ξεκάθαρο ότι στόχος είναι η σύνθλιψη, με κάθε μέσο, της παλαιστινιακής αντίστασης (στρατιωτικά, οικονομικά και ηθικά, αφού τα πάντα χαρακτηρίζονται συλλήβδην τρομοκρατία) και η επιβολή, τελικά, μιας ηγεσίας που θα αποδεχτεί ένα «προσωρινό» κράτος. Ενα κράτος παγκόσμιας πρωτοτυπίας, χωρίς κυριαρχία, χωρίς ενιαία εδάφη, που θα λειτουργεί περισσότερο σαν «ένα πείραμα ανατρεπόμενο και καθοδηγούμενο κατά βούληση» παρά ως οτιδήποτε άλλο γνωστό στα παγκόσμια χρονικά. Προοπτική, που ακόμη και οι σκληρότεροι επικριτές του Αραφάτ που ζητούν μεταρρυθμίσεις, δηλώνουν αποφασισμένοι να αποτρέψουν με κάθε κόστος.

ΣΕΟΥΛ.--

Τουλάχιστον 4 άνδρες του πολεμικού ναυτικού της Νότιας Κορέας, ανάμεσά τους ένας με το βαθμό του πλοιάρχου, έχασαν χτες τη ζωή τους, 18 τραυματίστηκαν και ένας αγνοούνταν μετά από 25λεπτη ναυμαχία με πολεμικό της ΛΔ Κορέας στην Κίτρινη Θάλασσα, που είχε ως αποτέλεσμα να βυθιστεί ένα νοτιοκορεατικό ταχύπλοο περιπολικό. Δεν υπήρξαν πληροφορίες για απώλειες από πλευράς των σκαφών της ΛΔ Κορέας, αν και ένα σκάφος εθεάθη να αποχωρεί «φλεγόμενο», σύμφωνα με το Ασοσιέιτεντ Πρες.

Πρόκειται για το πιο σοβαρό επεισόδιο ανάμεσα στις δύο χώρες, εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια, και τα σημάδια της έντασης που δημιούργησε ήταν προφανή. Η Νότια Κορέα έστειλε επείγοντα μηνύματα στους συμμάχους της, μέσω «διπλωματικών καναλιών», ειδικά στις ΗΠΑ, μετέδιδε το νοτιοκορεατικό πρακτορείο Yonhap, ενώ κατά την ίδια πηγή το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της κυβέρνησης της χώρας βρισκόταν σε έκτακτη συνεδρίαση, για να αποφασίσει τους τρόπους αντίδρασής της στο συμβάν, στην οποία αναμενόταν να παραστεί και ο Πρόεδρος Κιμ Ντάε-γιουνγκ.

Η νοτιοκορεατική πλευρά κατηγορεί για τη ναυμαχία πλοία της ΛΔ Κορέας, που, όπως ισχυρίζεται, «παραβίασαν τα χωρικά ύδατα» της Ν. Κορέας κατά 4,8 χιλιόμετρα, αγνοώντας προειδοποιήσεις των νοτιοκορεατικών περιπολικών να αποσυρθούν. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά τα δύο σκάφη της ΛΔ Κορέας φαινόταν απλώς να συνοδεύουν ψαράδικα. Τα χωρικά ύδατα μεταξύ των δύο χωρών που χωρίστηκαν το 1945 δεν είναι καθόλου σαφή --εξ άλλου στην περιοχή έπλεαν πάνω από 100 ψαράδικα.

Είναι αξιοσημείωτο πως οι ΗΠΑ εξακολουθούν να διατηρούν μια μεγάλη δύναμη «αποτροπής της ΛΔ Κορέας» στη Νότιο Κορέα, που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία αποτελείται από 37.000 άνδρες.