Motion Team

Συγκεκριμένα, ο μετανάστης σε περίπτωση απόρριψης του αιτήματος χορήγησης διαμονής ή ανανέωσης του τίτλου διαμονής πρέπει μέσα σε 30 μέρες να «εξαφανιστεί» από τη χώρα. Αν δεν το κάνει οικειοθελώς προβλέπεται η αναγκαστική του αναχώρηση με σχετική απόφαση επιστροφής. Η τελευταία αποτελεί τμήμα της απόφασης απόρριψης αιτήματος διαμονής ή ανάκλησης τίτλου διαμονής και εκδίδεται από την κατά περίπτωση αρμόδια αρχή του υπουργείου Εσωτερικών, του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ή την κατά τόπο αρμόδια υπηρεσία αλλοδαπών και μετανάστευσης. Σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 30, «οι υπήκοοι τρίτης χώρας που υπόκεινται σε διαδικασίες επιστροφής τίθενται υπό κράτηση για την προετοιμασία της επιστροφής και τη διεκπεραίωση της διαδικασίας απομάκρυνσης» όταν υπάρχει... κίνδυνος διαφυγής.

Οι αρμόδιες αρχές έχουν επιπλέον τη δυνατότητα, όπως αναφέρει το σχέδιο νόμου στο άρθρο 22 παρ. 4 , να «επιβάλλουν καθ' όλο το χρονικό διάστημα της προθεσμίας οικειοθελούς αναχώρησης υποχρεώσεις στον υπήκοο τρίτης χώρας, όπως την τακτική εμφάνιση ενώπιον των αρχών, την κατάθεση κατάλληλης οικονομικής εγγύησης (σ.σ. πώς είναι δυνατόν ένας εξαθλιωμένος υπό απέλαση να βρει χρήματα;), την κατάθεση εγγράφων ή την υποχρέωση παραμονής σε ορισμένο μέρος, κατά περίπτωση, με σκοπό την αποφυγή του κινδύνου διαφυγής». Δηλαδή, μέτρα περιοριστικά της ελευθερίας. Αν μάλιστα «το συγκεκριμένο πρόσωπο συνιστά κίνδυνο για τη δημόσια τάξη, τη δημόσια ή εθνική ασφάλεια (...) δεν χορηγούν χρονικό διάστημα οικειοθελούς αναχώρησης ή χορηγούν χρονικό διάστημα αναχώρησης μικρότερο των 7 ημερών». Οταν, δε, ο μετανάστης «ανθίσταται κατά την εκτέλεση της απόφασης επιστροφής οι αρμόδιες αρχές μπορούν να εφαρμόζουν τα μέτρα καταναγκασμού» που προβλέπονται. Αστυνομική δύναμη τον... επιβιβάζει στο μέσο με το οποίο θα ταξιδέψει.

Τα περιοριστικά της ελευθερίας μέτρα ισχύουν και όταν αναβληθεί η απομάκρυνση. Η τελευταία θα συμβαίνει όταν δε θα το επιτρέπει η φυσική ή διανοητική κατάσταση του μετανάστη, θα υπάρχουν τεχνικοί λόγοι, όπως η έλλειψη μέσων μεταφοράς, ή λόγοι πρακτικής ή νομικής αδυναμίας φυσικής μεταφοράς του στη χώρα ιθαγένειάς του ή σε χώρα διέλευσης. Αν παραβιαστούν οι όροι αυτοί «απομακρύνεται» αμέσως και αν αυτό δεν μπορεί να γίνει τότε επιβάλλονται «επαχθέστεροι περιοριστικοί όροι», που φτάνουν μέχρι τη «διοικητική κράτηση», δηλαδή, τη φυλάκιση, η οποία δεν μπορεί να υπερβεί τους έξι μήνες, με δυνατότητα επέκτασης στους δώδεκα μήνες αν ο μετανάστης «αρνείται να συνεργαστεί». Σε μετανάστες που έχουν πάρει... αναβολή θα «επιτραπεί να εργάζονται» σε συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας και σε συγκεκριμένες περιοχές της χώρας.

Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και η απαγόρευση εισόδου που εκδίδεται υποχρεωτικά με την απόφαση επιστροφής (σ.σ. διωγμού) για όσους μετανάστες δε συμμορφώνονται. Επίσης, αυτή επιβάλλεται σε όποιον μετανάστη κριθεί επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, την εθνική ασφάλεια ή τη δημόσια υγεία. Η διάρκειά της θα είναι 5 χρόνια από τη μέρα απομάκρυνσης, ενώ θα αυξάνεται αν ο μετανάστης θεωρηθεί ...επικίνδυνος.

ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ του Ηλία Μαγκλίνη στην «Καθημερινή» της 17ης Νοέμβρη: «Σοβαρό πρόβλημα» της Ελλάδας, γράφει εκεί ο αρθρογράφος, είναι, μεταξύ των άλλων, ότι στη χώρα αυτή υπάρχει «μία Αριστερά παράλογη, που συμβάλλει στη χειροτέρευση της κατάστασης. Η ελληνική Αριστερά έχει παραμείνει στη δεκαετία του '70, είναι η πιο αναχρονιστική Αριστερά της Ευρώπης»! Δικαίως, λοιπόν, ο αρθρογράφος, και μαζί του σύσσωμος ο ελληνικός αστισμός, αναζητά μία «έλλογη Αριστερά» που θα βοηθήσει την αστική τάξη να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Ειλικρινά τρομαγμένος από τη διαπίστωση του κομμουνιστικού μου παραλογισμού και ενός αναχρονισμού που με κρατά δέσμιο της νεότητάς μου, καθηλωμένο στα χρόνια του '70, έστρεψα ευθύς το βλέμμα στο χώρο της «λογικής και σύγχρονης Δεξιάς». Κοίταξα το Δελτίο Καθαρών Δανειακών Αναγκών της Κεντρικής Κυβέρνησης που εξέδωσε η Τράπεζα της Ελλάδας για τον Οκτώβρη του 2010.

ΕΚΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ τα παρακάτω «λογικά»: Μετά από δώδεκα μήνες αστικής σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης «συναγερμού», τα δημοσιονομικά έσοδα του δεκαμήνου του 2010 αυξήθηκαν κατά 1.260 δισ. ευρώ, δηλαδή σε ποσοστό 3,24%, το οποίο, αν συνυπολογίσουμε τον πληθωρισμό, αντικατοπτρίζει ΜΕΙΩΣΗ των φορολογικών εσόδων της τάξης του 2%! Πολύ «λογική» εξέλιξη σε μία χώρα όπου η από όλες τις πλευρές ομολογούμενη «παραοικονομία» (η φοροαπαλλαγή, φοροδιαφυγή, φοροαποφυγή ή όπως αλλιώς) της άρχουσας τάξης ανέρχεται σε 30 ως 40% του ΑΕΠ (του επιπέδου των 70 δισ. και πάνω)! Αν, δε, σκεφτούμε ότι η όποια είσπραξη φορολογικών εσόδων στηρίζεται σε έμμεσους φόρους - επαχθείς για το φτωχό, ασήμαντους για τον πλούσιο - σε υπερφορολόγηση της μισθωτής εργασίας και σε «αρπαχτές» τύπου «περαίωσης» - εκβιαστικές για τον φτωχό, απαλλακτικές για τον μεγαλοφοροφυγά - τότε μπορούμε να φανταστούμε το μέγεθος της άμεσης φορολογικής ελάφρυνσης της άρχουσας τάξης σε αυτούς τους μήνες της κρίσης.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ των φορολογικών βαρών υπέρ των πλουσίων και κατά των φτωχών αποτελεί καίριο συστατικό της αστικής πρότασης για «έξοδο από την κρίση» και αναπόσπαστο μέρος της «λογικής» του 2010 - η αντίστοιχη «αναχρονιστική» της δεκαετίας του '70 δεν ήταν ίσως τόσο προχωρημένη... Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε άλλα εξαιρετικά στοιχεία «λογικής» στην οικονομική και κοινωνική πολιτική της άρχουσας τάξης: Το μεικτό εισόδημα των 8 ή των 10.000 ευρώ του συνταξιούχου διασαλεύει και απειλεί το αστικό οικονομικό σύστημα, το εισόδημα των 25.000 μεικτών ευθέως το υπονομεύει ενώ τυχόν εισόδημα των 40.000 μεικτών απροκάλυπτα το καταστρέφει... Τα 78 δισεκατομμύρια που ως τώρα έχουν ριχθεί στον αδηφάγο καιάδα του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος, τα 50 ίσως δισεκατομμύρια των πολυποίκιλων ενισχύσεων προς εργοδότες, εργολάβους, προμηθευτές και κάθε είδους επιχειρηματίες ούτε καν αναφέρονται ως πηγή παραγωγής ελλείμματος και προφανώς θεωρείται ότι μάλλον καλό κάνουν στην οικονομία. Λογικός παραλογισμός ή μήπως καπιταλιστική αδηφάγος πλεονεξία...

ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι η λογική την οποία ο αρθρογράφος της «Καθημερινής» επικαλείται είναι άμεσα εξαρτημένη από το Θεό στον οποίο έκαστος πιστεύει. Στο βωμό δε του καπιταλισμού φαίνεται πως έχουν πέραση οι α-νοησίες, οι προκλητικές «διαπιστώσεις», οφθαλμοφανώς άλογες και παράλογες σε όποιον δεν τις βλέπει μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των ταξικών συμφερόντων του καπιταλισμού...