- Αντε, να σου κάνουμε το χατίρι. Αλλωστε, σε λίγο θα χαλαρώνεις σε καμία παραλία.

- Δεν προβλέπεται...

- Τι, δεν έχει διακοπές φέτος;

- Μπα... Καλά, εγώ δε «δικαιούμαι». Τώρα συμπληρώνω επτάμηνο στην καινούρια δουλειά και...

- Καλά εσύ. Η γυναίκα σου; Τόσα χρόνια δουλεύει σε αυτήν την ιδιωτική τράπεζα, δεν έχει διακοπές;

- Θεωρητικώς, έχει. Πρακτικώς... Μέχρι στιγμής, όσες φορές έχει ζητήσει, έστω μία - δύο ημέρες άδεια, δεν τις έχει πάρει «λόγω φόρτου εργασίας». «Λόγου φόρτου εργασίας» δουλεύει δωδεκάωρα, δεν πληρώνεται υπερωρίες. Τουλάχιστον, τους τελευταίους μήνες, έχει σχετικά σταθερό ωράριο, και δε δουλεύει βράδια, σαββατοκύριακα, απογεύματα.. Αχ, βρε παλιοκουμμούνι...

- Οπ, προς τι ο χαρακτηρισμός τώρα;

- Δε θυμάσαι εκείνες τις πολύωρες συζητήσεις περί 35ώρου, πριν δύο χρόνια, με αφορμή την εφαρμογή του στη Γαλλία; Μου είχες αλλάξει τα φώτα. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά έλεγα ότι είσαι και τρελή. Ε, να τώρα, τα λούζομαι. Καλά, πώς το ήξερες;

- Είχα απόρρητες πληροφορίες... Ε, πώς το ήξερα βρε; Στοιχειώδης παρατήρηση της πραγματικότητας είναι. Υπό τους όρους που εφαρμόστηκε, τότε, στη Γαλλία, και ακολουθήσαμε εμείς, ήταν ξεκάθαρο ότι οδηγούσε σε ελαστικοποίηση των ωραρίων και σε καταπάτηση κάθε κεκτημένου. Ε, δε χρειάζεται και υψηλή νοημοσύνη για να το καταλάβει κανείς. Μην κοιτάς που μας έχουν πήξει στο παραμύθι, και στα παχιά λόγια, και έχουμε χάσει τον μπούσουλα. Λίγο το ότι οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, λίγο η πλύση εγκεφάλου του στιλ άλλα λέμε, τα αντίθετα κάνουμε και ένα πέπλο παράνοιας χωρίζει αυτά τα δύο, φτάνεις κάποια στιγμή να νομίζεις ότι η κοινή λογική είναι τουλάχιστον «τρομοκρατία»! Και ξέρεις, τώρα που η «τρομοκρατία» τρέχει, Ασφαλιστικό, εργασιακά, Παιδεία, Υγεία, όλα στο ράφι μπήκανε, μαζί με τις διακοπές σου..

- Ναι, το πήρα χαμπάρι και αναρωτιέμαι αν πραγματικά ο κόσμος μπορεί να τα ξεχάσει, αφού τα ζει καθημερινά. Αλλά, μιας και είπες τρομοκρατία. Τι ντόρος είναι αυτός;

- Ντόρος, ναι...

- Κοίτα, ξέρεις, η αλήθεια είναι ότι ως λαός ψάχνουμε πάντα να βρούμε κάτι να κρύβεται πίσω από αυτό που φαίνεται.

- Και δεν κρύβεται;

- Μπορεί τα πράγματα να είναι απλά. Αρχισαν να λειτουργούν πιο οργανωμένα, λίγη πίεση παραπάνω, λίγο και η τύχη, έγινε ό,τι έγινε.

- Και τόσα χρόνια δε γινόταν λόγω έλλειψης οργάνωσης και ατυχίας;

- Πιθανώς. Τώρα ήρθαν και οι Αγγλοι.

- Και είδαμε το φως το αληθινό... Δε μου λες όλη αυτή η υπόθεση βοήθησε σε τίποτε τους εργαζομένους και τον ελληνικό λαό;

- Οχι, μάλλον το αντίθετο.

- Και μόνο αυτό, δε σε οδηγεί σε καμία σκέψη; Ο,τι εξυπηρετούσε, παραδείγματος χάριν, όλα όσα υποτίθεται ότι μαχόταν; Ασε, που ήδη, όποιος τολμά να αμφισβητήσει την κυρίαρχη αντίληψη, αρχίζει να προβιβάζεται από «γραφικό» σε «εν δυνάμει επικίνδυνο». Σωρηδόν, διαδηλωτές, εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, και κοινοί πρακτορίσκοι, γίναμε όλοι μαλλιά κουβάρια. Οποιος δε συμφωνεί, είναι εναντίον μας... και άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Αυτό δε σε ανησυχεί;

- Α, πάλι σε σκέψεις με βάζεις. Κοίτα, έτσι και περάσουν λίγα χρόνια και επιβεβαιωθείς...

- Τότε, φίλε μου, μπορεί και να είναι αργά. Γιατί έτσι και τολμήσεις να εκφράσεις αντίρρηση, μαύρο φίδι που σε έφαγε... Τώρα, πρέπει να σκοτώσουμε το φίδι...