Πολλά έχουν ειπωθεί για την πρόθεση της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ να ασχοληθεί κυρίως με τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής, με κέντρο βάρους τα του Κόλπου. Αυτό φαίνεται λογικό, εάν ληφθεί υπόψη η πρόσφατη προσέγγιση και συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ιράν.

Πρόκειται για δυο ιδιαίτερα κράτη παραγωγής πετρελαίου. Εάν σε αυτό προστεθεί η μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, αποτυχία των ΗΠΑ να δημιουργήσουν αξιόλογες ένοπλες αιρέσεις περί... «ελευθερίας» τύπου Τσετσενίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, τότε γίνεται κατανοητό το ιδιαίτερο αμερικανικό ενδιαφέρον στον Κόλπο. Αυτό δε σημαίνει ότι οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν τα Βαλκάνια.

Αντίθετα, οχυρώνονται πίσω από πολιτικές διακρατικές εφεδρείες, που, μαζί με τη μόνιμη αμερικανική διπλωματική και στρατιωτική παρουσία, θα διασφαλίζουν τον έλεγχο. Η μία από αυτές τις εφεδρείες είναι η συμφωνία κυρίων στην ευρω-ατλαντική συμμαχία του ΝΑΤΟ για τον καθ' όλα αποδεκτό πρωτοκαθεδρικό ρόλο των ΗΠΑ. Η άλλη είναι ένας σχετικά αναβαθμισμένος ρόλος του ελληνικού εργολάβου στα Βαλκάνια, όσο παρακατιανός κι αν φαίνεται. Εχει γίνει πλέον εμφανής ο ρόλος των σούρτα φέρτα των «κολλητών» της επίσημης ελληνο-αμερικανικής σύμπραξης. Η επίσημη ελληνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, υιοθετώντας προ πολλού το δόγμα της «διείσδυσης», χώνεται όλο και βαθύτερα στο δαίδαλο της βαλκανικής κρίσης. Το μόνο που βλέπει μπροστά της είναι μια καινούρια αγορά καθημαγμένων κρατών, μια άλλη Ελλάδα δεμένη πισθάγκωνα. Στο βωμό αυτής της επιδίωξης δε διστάζει να βάζει ενέχυρο στο διεθνές χρηματιστήριο την παλιά Ελλάδα. Ξεπουλάει όσο όσο την ελληνική υλική υπόσταση σε αετονύχηδες, αρκεί να πέσουν φράγκα στον μπεζαχτά της «διείσδυσης» του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Αμα τυχόν κι αυτή η «διείσδυση» δεν πάει καλά και τα... επενδυμένα φράγκα κινδυνεύσουν, τότε θα ακουστούν πατριωτικοί παιάνες και θα γίνει επίκληση στη σωτηρία του έθνους, που ήδη θα έχουν διαλύσει. Η καπιταλιστική κουρέλα των βιομηχάνων και τραπεζιτών θα υψωθεί ως κάλπικη σημαία των Ελλήνων και θα τους ζητηθεί να δώσουν τα παιδιά τους θυσία στο Μολόχ του καπιταλιστικού συμφέροντος που θα το ονομάσουν «εθνικό χρέος». Τα βόλια έρχονται από μακριά και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Νέα τάξη και υπερεθνικός καπιταλισμός αποτελούν το αόρατο νήμα της διεθνούς κυριαρχίας του κεφαλαίου. Γύρω τους λακέδες και παρακατιανοί της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, σοσιαλισταράδες και φιλελεύθεροι συντηρητικοί, νεο-αριστεροί κι «ανανεωτικοί» παρακάθονται στο λουκούλλειο τραπέζι της διεθνούς ολιγαρχίας σαν την Αγνή στα καλντερίμια του λιμανιού. Φαίνεται πως το εκκολαπτόμενο διεθνές βαλκανικό μέτωπο των λαών θα χρειαστεί, μαζί με την ανατροπή της ολιγαρχίας, να απαλλαγεί κι από τους λακέδες της.