Με τη στροφή στο κυβερνητικό τιμόνι, ο Ανδρέας Παπανδρέου απέβλεπε να προσαρμοστεί προς τον ισχυρότερο των συμμάχων, τις ΗΠΑ, και, μάλιστα, σε μια στιγμή που είχαν άμεση ανάγκη στο ξεδίπλωμά τους στα Βαλκάνια. Είναι η πολιτική της προσαρμογής στα συμφέροντα του κάθε ισχυρού και της προσπάθειας προσεταιρισμού του στη διαφύλαξη της ασφάλειας της Ελλάδας, καθώς και σε συγκεκριμένα της προβλήματα. Αυτήν, ακριβώς, την πολιτική, που μόλις άρχισε ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου, την ολοκλήρωσε ως γενικό πλαίσιο και την ολοκληρώνει σε συνεχή πρακτική διάρκεια υποταγής το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ υπό τον Κώστα Σημίτη, είναι αλήθεια και πέραν της ουσίας με μια εξεζητημένη αηδιαστική μορφή.

Μετά τις δηλώσεις του 1993, του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, περί της πολιτικής των ΗΠΑ για την Ελλάδα, η μέχρι τώρα ιστορία του τριγώνου Αθήνα - Αγκυρα - Λευκωσία κινείται στη ρότα του αστερισμού των ΗΠΑ. Στο σημείο αυτό, είναι σκόπιμο να υπενθυμιστεί η έλευση του τότε Αμερικανού Προέδρου Τζορτζ Μπους στην Ελλάδα και η υποσχετική ομιλία του στο ελληνικό Κοινοβούλιο, υπό την πρωθυπουργία του Κώστα Μητσοτάκη με κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Η μετέπειτα πολιτική επισήμανση στροφής του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου πιο αποφασιστικά προς τις ΗΠΑ ήταν σημείο αναγνώρισης της ωρίμανσης μιας παγκόσμιας πολιτικής αλλαγής. Αυτό δεν εσήμαινε την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση χάριν των ΗΠΑ. Σήμαινε την αναγνώριση των ΗΠΑ ως της επικυρίαρχης δύναμης επί της καθεστηκυίας διεθνούς τάξης των ισχυρών, στην οποία ανήκει και η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση. Ηταν η έλευση της παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης, της οικονομικής, πολιτικής και μιλιταριστικής, δηλαδή, στρατοκρατικής υπερεθνικής ολιγαρχίας, στην οποία κυριαρχεί η αμερικανική υπερδύναμη. Ηταν ότι το παγκοσμιοποιημένο, πλέον, διεθνές υπερεθνικό κεφάλαιο, υπό την αιγίδα της αμερικανικής ισχύος, έβγαινε από τα στενά, γι' αυτό, πλαίσια των πολυεθνικών ανταγωνιστικών συμπράξεων, που οδήγησαν σε δύο παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Διαμορφωνόταν ένα νέο παγκόσμιο πλαίσιο, που το κεφάλαιο θα συμπράττει χωρίς οποιουσδήποτε όρους κι οτιδήποτε όρια σε πολυεθνικές ενώσεις, που, όμως, θα κινούνται και θα υποτάσσονται σε αυτό το νέο υπερεθνικό πλαίσιο. Είναι η βάση, πάνω στην οποία αναπτύσσεται όλη η σύγχρονη καπιταλιστική φιλολογία της περιορισμένης κρατικής ισχύος, των διαθλασμένων συνόρων, της περιορισμένης ανεξαρτησίας, των καθυστερημένων κι άνευ ουσίας εθνικών και λαϊκών παραδόσεων, της γεωγραφικής και λαϊκής διάχυσης της εκσυγχρονισμένης χαβούζας.