Οι μετανάστες που όλα αυτά τα χρόνια έχουν δεχτεί μια άνευ προηγουμένου επίθεση και χαρακτηρισμούς ανομολόγητους, είναι οι Αλβανοί. Ο Φέιν Οσμάνι, είναι πρόεδρος του Συλλόγου Αλβανών Αθήνας, ζει στην Αθήνα τα τελευταία εφτά χρόνια, είναι εργαζόμενος κι ένας άνθρωπος που πολλές φορές έχει δεχτεί την πόρτα στα μούτρα, συνοδευόμενη πάντα απ' τη φράση «είσαι Αλβανός»...

«Αυτή η νομιμοποίηση πιστεύω ότι δε θα λύσει κανένα απ' τα προβλήματά μας», είναι η πρώτη φράση του. Και εξηγεί: Στη χώρα μας οι Αλβανοί που κατόρθωσαν να πάρουν το περιβόητο χαρτί της νομιμότητας δεν ξεπερνούν τις 200.000. Υπολογίζει, ωστόσο, ότι οι παράνομοι Αλβανοί είναι πολύ περισσότεροι. «Γιατί δεν έκαναν κι αυτοί τα χαρτιά τους;», είναι η εύλογη ερώτηση. «Πολύς κόσμος δεν είχε τα απαιτούμενα χρήματα. Ξέρω πάρα πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Αλλοι πάλι δεν κατόρθωσαν να μαζέψουν τα απαιτούμενα χαρτιά. Για παράδειγμα ένα απ' τα δικαιολογητικά που μπορούσαμε να μαζέψουμε, για ν' αποδείξουμε πως ζούμε στην Ελλάδα, ήταν το συμβόλαιο του σπιτιού. Και εγώ ρωτώ: Οταν σ' ένα σπίτι μένουν έξι άνθρωποι είναι φυσικό το συμβόλαιο να το προσκομίσει μόνο αυτός, στου οποίου το όνομα έγινε. Οι υπόλοιποι πέντε πώς θα το αποδείξουν;», αναρωτιέται ο Φέιν.

Η μεγάλη παγίδα για τον Φέιν είναι η συγκέντρωση των ενσήμων. «Πώς θα ανανεώνουμε την κάρτα παραμονής μας, όταν κανένας εργοδότης δε δέχεται να μας κολλήσει ένσημα; Και πού θα βρίσκουμε κάθε έξι μήνες το ποσό των 500.000 δραχμών περίπου για να αγοράζουμε, έστω, τα απαιτούμενα ένσημα; Εδώ με το ζόρι κατορθώνουμε και επιβιώνουμε. Δεν έχουμε περιθώρια για τέτοιες πολυτέλειες», υπογραμμίζει. Κι αναφέρεται σ' έναν συμπατριώτη του, που δούλευαν μαζί στο αεροδρόμιο των Σπάτων (ως οικοδόμοι). Πριν ένα χρόνο, περίπου, ο άνθρωπος αυτός είχε σοβαρό εργατικό ατύχημα (έσπασε τη μέση του) με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ξαναεργαστεί. Τότε δούλευε χωρίς ένσημα, που σημαίνει ότι δεν μπορεί σήμερα να αποδείξει ούτε πως βρίσκεται χρόνια στη χώρα μας, ούτε τίποτα. «Πώς θα μπορέσει αυτός ο άνθρωπος να πάρει χαρτιά, αφού δεν μπορεί να ξαναδουλέψει; Και πώς θα εγκαταλείψει την Ελλάδα, αφού εδώ είναι πλέον η οικογένειά του;», ρωτά και ξαναρωτά.

Υπεύθυνο για το αδιέξοδό τους, αλλά και για το ρατσισμό που τους «χαστουκίζει» σε κάθε βήμα τους, ο Φέιν θεωρεί το ίδιο το κράτος. «Το κράτος δεν προστατεύει ποτέ τους αδύναμους, προστατεύει καθαρά τα συμφέροντα των λίγων αετονύχηδων. Γι' αυτό μας κρατά εγκλωβισμένους, γι' αυτό δε μας δίνει ίσα δικαιώματα. Γι' αυτό και όλα αυτά τα χρόνια, μέσω των ελεγχόμενων απ' την εξουσία ΜΜΕ, καλλιεργήθηκε αυτό το άσχημο κλίμα εις βάρος μας. Εγώ δε λέω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι απ' τη χώρα μου που κάνουν πράγματα ανεπίτρεπτα. Αυτοί να τιμωρηθούν, σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους. Οι άλλοι, όμως, αυτοί που χύνουν αίμα και ιδρώτα για ένα κομμάτι ψωμί αξίζουν αυτή τη μεταχείριση;», είναι το τελευταίο ερώτημα που απευθύνει ο Φέιν.

Ο Ηλίας Αχμέτ είναι πρόεδρος της Ενωσης Εργαζομένων Μεταναστών του Μπαγκλαντές, και αντιπροσωπεύει τους περίπου 9.000 συμπατριώτες του, που αναζήτησαν στη χώρα μας την καλύτερη ζωή. Για τον Ηλία, το βασικό πρόβλημα των μεταναστών στη χώρα μας είναι ο ρατσισμός. «Εχει καλλιεργηθεί τέτοιο κλίμα στην Ελλάδα, που οι περισσότεροι Ελληνες δε μας δέχονται πλέον σαν ανθρώπους. Δε γίνονται εύκολα φίλοι μας, μας κοιτούν καχύποπτα, υπάρχουν τρομερές κι αδικαιολόγητες προκαταλήψεις. Οι εργοδότες, απ' την άλλη μάς θεωρούν σκλάβους. Και ό,τι χειρότερο μπορούμε να κάνουμε απέναντι σ' αυτή την κατάσταση είναι να σιωπήσουμε», είναι οι πρώτες του κουβέντες.

Το κατηγορώ του συνεχίζεται ανελέητο: «Η ελληνική κυβέρνηση δε μας δίνει καμιά ελπίδα, καμιά σταθερότητα. Κανείς δε σκέφτεται το παρόν, πολύ περισσότερο το μέλλον μας. Μας αναγκάζουν συνέχεια να στηνόμαστε στις ουρές, να βγάζουμε καινούριες κάρτες, χωρίς καμιά απολύτως προοπτική. Χρησιμοποιούν τους μετανάστες, είναι ξεκάθαρο. Ο ρατσισμός είναι πολιτικός. Αλλά οι μετανάστες δεν είναι εργαλεία, είναι κι αυτοί άνθρωποι κι ας το έχουν πολλοί ξεχάσει αυτό». Και φτάνει αναπόφευκτα η κουβέντα στη νομιμοποίηση. «Μας εκμεταλλεύτηκαν και σ' αυτό το σημείο. Απ' τα παράβολα που μας ζήτησαν έβγαλαν τρελά λεφτά! Μας είδαν ξανά σαν εμπόρευμα, μας έβαλαν να εξαγοράσουμε ό,τι δικαιούμαστε. Ξέρω ανθρώπους που δεν ήξεραν πού έπρεπε να απευθυνθούν, που δεν είχαν έναν άνθρωπο να τους βοηθήσει να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Οπως επίσης ξέρω ανθρώπους που πήραν τα χαρτιά μόνο και μόνο για να μην τους κυνηγά η Αστυνομία. Δε θέλουν να μείνουν αυτοί στην Ελλάδα. Ηρθαν εδώ, για να αποκτήσουν ελευθερία, όχι να γίνουν σύγχρονοι σκλάβοι. Είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να πάνε σε άλλη χώρα της Ευρώπης, γιατί πιστεύουν ότι εκεί υπάρχουν ακόμα δικαιώματα», καταλήγει η οργή του Ηλία.

Μια τέτοια περίπτωση είναι η ιστορία του 32χρονου Μπαγκλαντέζου Τζαχίντ Ντουλ Χακ. Οχτώ χρόνια ζει στη χώρα μας, έχει καταθέσει τα χαρτιά της νομιμότητάς του απ' το 1998 και όλο αυτό το διάστημα κάνει δουλιές του ποδαριού: Καθαρίζει σπίτια, σκάλες, καφενεία, συνεργεία αυτοκινήτων, ό,τι βρεθεί στο δρόμο του. Με σπουδές επιπέδου (θετικές επιστήμες και ιστορία της τέχνης), με τρομερή - όπως λένε οι φίλοι του - κλίση στην ποίηση και μ' έναν έρωτα ανεκπλήρωτο στην πατρίδα του, ο Τζαχίντ μοιάζει να μην μπορεί να χωρέσει πουθενά. «Εχω βαρεθεί πλέον να προσπαθώ να αποδείξω ότι είμαι καλός, είμαι ευγενικός, ότι δεν είμαι κλέφτης και βιαστής. Εχω κουραστεί να μου φέρονται σα να 'μαι σκουπίδι. Εχω βαρεθεί να βγαίνω απ' το σπίτι μου και να μην ξέρω αν θα ξαναγυρίσω. Θέλω να φύγω! Κάτι τέτοιες στιγμές προτιμώ το Μπαγκλαντές, τη μεγάλη ανεργία του, την απερίγραπτη φτώχεια του. Δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλες προσβολές. Επιτέλους, και συναισθήματα έχουμε και κουλτούρα», είναι οι πικρές κουβέντες του, που συγκλονίζουν με την τόση ηρεμία τους...