Το Εθνικό Θέατρο, με την ευκαιρία των τριάντα χρόνων από το θάνατο της Κατίνας Παξινού - μιας από τις κορυφαίες, διεθνώς, ηθοποιούς του 20ού αιώνα και της σπουδαιότερης της Ελλάδας - τιμά τη μνήμη της, παρουσιάζοντας στο θέατρο «Κάππα» το «Ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα» του «πατέρα» του σύγχρονου αμερικανικού θεάτρου, Ευγένιου Ο' Νηλ, θυμίζοντας έτσι μια σπουδαία, - μέσα σε όλες τις άλλες σπουδαίες που έκανε - ερμηνεία της Παξινού, στο ρόλο της Μαίρη Τάιρον. Μια ερμηνεία που θα μείνει αξεπέραστη και ανεπανάληπτη, καθώς η Παξινού δεν ήταν μόνο μια σπανιότατη, ιδιοφυής, πληθωρική, πηγαία, αλλά και πολυσύνθετα καλλιεργημένη υποκριτική φύση. Ηταν και θαυμάστρια της δραματουργίας του Ο' Νηλ, φίλη του και γνώστρια της ζωής του και των «τραυμάτων» της. Αριστοτεχνικό δραματουργικό καθρέφτισμα των οικογενειακών και νεανικών «τραυμάτων» του είναι το «Ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα», το οποίο ο Ο' Νηλ δεν ήθελε να παιχτεί παρά μόνον είκοσι πέντε χρόνια μετά το θάνατό του. Οι λόγοι ήταν ευνόητοι, καθώς σ' αυτό το εξομολογητικό δράμα, το οποίο συνόψιζε αμέτρητα παρόμοια δράματα της αμερικανικής κοινωνίας, αποκάλυπτε όσα «σημάδεψαν» τη νιότη του και επέδρασαν σ' όλη τη ζωή του. Η αισθαντική μητέρα του, Μαίρη Ελεν, «διέφευγε» από τα «κενά» της ζωής της και τα οικογενειακά προβλήματα με τη χρήση ναρκωτικών ουσιών. Ο φημισμένος, εγωιστής, τσιγκούνης ηθοποιός πατέρας του, Τζέιμς, νοιαζόταν για το χρήμα του κι όχι για την υγεία, τη μόρφωση, τη ζωή των δύο γιων του. Ο πρωτότοκος, πρόωρα χαμένος, «τραυματικά» κυνικός και αυτοκαταστροφικός αδελφός του, Τζέιμι, «παρηγορούνταν» με πόρνες και ποτό, πάθη στα οποία ώθησε και το δευτερότοκο Ευγένιο (Εντμοντ, στο έργο). Η συμβατική σχέση των γονιών του, οι συγκρουσιακές σχέσεις του αδελφού του με τους γονείς, η διακοπή της πανεπιστημιακής μόρφωσής του, λόγω της τσιγκουνιάς του πατέρα του, ο συγγραφικός πόθος του, η βιοποριστική καταφυγή του σε σαπιοκάραβα, οι ενοχλητικές στον πατέρα του σοσιαλιστικές ιδέες του, η φυματίωση που βασάνισε τη νιότη του και το πιοτό που επιβάρυνε την υγεία του, συμπληρώνουν το δραματικό «τοπίο» του έργου, συνθέτοντας, παράλληλα, το νεανικό «πορτρέτο» του κατοπινά διάσημου συγγραφέα Ο' Νηλ.

Ο Γιάννης Ιορδανίδης έστησε μια παράσταση καθαρού ρεαλισμού, αλλά και ποιητικής διάθεσης. Μια παράσταση, σοβαρή, σεμνή, μετρημένη, καθ' όλα προσεγμένη, η οποία «μνημονεύει», αλλά και στηρίζεται, ακροπατώντας σεβαστικά, στα χνάρια της αξέχαστης σκηνοθεσίας και της ερμηνευτικής καθοδήγησης του Αλέξη Μινωτή (1965). Καθοριστικοί συντελεστές της ποιοτικής παράστασης είναι η θεατρικά ρέουσα, γλωσσικά άμεση και οικεία μετάφραση της Νόνικας Γαληνέα. Το γοητευτικό, ρεαλιστικό σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, το οποίο μέσα από το σαλόνι μιας τυπικά αμερικανικής παραμελημένης εξοχικής κατοικίας δημιουργεί την αίσθηση και του εξωτερικού περιβάλλοντος χώρου. Οι διακριτικών «αμερικανικών» ηχοχρωμάτων μουσική του Γιώργου Τσαλαχούρη. Οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου.

Η παράσταση προσφέρει και πολύ καλές ερμηνείες, οι οποίες διαφέρουν, αλλά και δε συνθλίβονται, από τη σύγκρισή τους με τις ερμηνείες των χαρισματικών ηθοποιών της παράστασης του Μινωτή (Παξινού, Μινωτής, Χορν, Χατζηαργύρη, Φυσσούν). Ο Γιώργος Μοσχίδης αναδείχνει ολόπλευρα το δύστροπο, «τσιγκούνη» και στα αισθήματα, όχι όμως από έμφυτη κακότητα, αλλά από ανασφάλεια, χαρακτήρα και τη συντηρητική νοοτροπία του πατέρα. Η Βέρα Ζαβιτσιάνου χαρίζει στο ρόλο της μητέρας τη μεγάλη υποκριτική εμπειρία της, την έμφυτη υπερευαισθησία της και τη σκηνική γοητεία και γλυκύτητά της. Η ερμηνεία του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου «αναπνέει» όλη την απελπισμένη, αυτοκαταστροφική ψυχολογία και την πικρή ειρωνεία του Τζέιμι. Η παράσταση αποκάλυψε το πολλά υποσχόμενο για απαιτητικούς ρόλους ταλέντο του νέου ηθοποιού Χρήστου Λούλη (Εντμοντ), ο οποίος δε διαθέτει μόνο στέρεα εκφραστικά μέσα, αλλά ευαισθησία, σωστό ένστικτο και προπαντός αίσθηση του μέτρου. Αξιόλογη, αλλά και κάπως «θεατρινίζουσα», είναι και η ερμηνεία της Ανέζας Παπαδοπούλου.