Associated Press

Ο Τζορτζ Μπους τζούνιορ

Αν και τα συνέδρια των κομμάτων τους είναι που θα κρίνουν τα προγράμματα των δύο κομμάτων (Στη Φιλαδέλφεια οι Ρεπουμπλικανοί από τις 31/7 έως τις 3/8 και στο Λος Αντζελες οι Δημοκρατικοί από τις 14/8 έως τις 17/8) αυτά μπορεί να θεωρηθούν από τώρα γνωστά. Τα πάντα είναι ουσιαστικά καταληγμένα και σύμφωνα με δηλώσεις και θέσεις που έχουν κάνει οι δυο υποψήφιοι, οι διαφορές τους είναι ελάχιστες και πάντως όχι πολιτικής κατεύθυνσης. Παραδείγματος χάριν όσον αφορά το «αντιπυραυλικό σύστημα» - (NMD), σύμφωνα με δηλώσεις του Γκορ στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» υποστηρίζεται «ένα περιορισμένο» NMD ενώ ο Μπους Τζούνιορ είναι πιο «επιθετικός» θέλοντας ένα «πιο ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό» NMD. Οσο για τη θανατική ποινή όπου ο Μπους Τζούνιορ έχει το θλιβερό ρεκόρ των 130 εκτελέσεων κατά τη διάρκεια της θητείας του ως κυβερνήτης, δε διαφωνούν και μάλιστα ο Γκορ εμφανίζεται και πιο επιθετικός.

Associated Press

Ο Αλ Γκορ

Οσοι τηλεθεατές δε βαρεθούν να κλείσουν την τηλεόραση, θα βομβαρδιστούν από τα διαφημιστικά σποτ. Εξάλλου, οι επιχειρήσεις στις ΗΠΑ έχουν συμβάλλει κατά 42 εκατομμύρια δολάρια στις προεκλογικές εκστρατείες των δύο υποψηφίων. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Microsoft που έχει προσφέρει από 1 εκατομμύριο στον έκαστο, προσδοκώντας μία διευθέτηση στο νόμο «περί μονοπωλίου», που απειλεί να διαλύσει τον κολοσσό της τεχνολογίας.

Μία άλλη περίπτωση είναι οι αεροπορικές επιχειρήσεις United Airlines και US Airways, οι οποίες βρίσκονται στη διαδικασία συγχώνευσης η οποία θα πρέπει τελικά να εγκριθεί. Ετσι, η πρώτη «προσέφερε» 500.000 στους Δημοκρατικούς και η δεύτερη 500.000 στους Ρεπουμπλικανούς.

Ανάμεσα σ' αυτές τις φιέστες και στις «έτοιμες λύσεις» βρίσκεται εγκλωβισμένο ένα μεγάλο τμήμα σκεπτόμενων και προοδευτικών στοιχείων της αμερικανικής κοινωνίας, καθώς τρεις είναι οι λύσεις, όσον αφορά τις εκλογές, που τους παρέχονται: Α) Να μην συμμετάσχουν Β) Να ψηφίσουν τον υποψήφιο των Πρασίνων Ραλφ Νέιντερ και Γ) Να ψηφίσουν το «μικρότερο κακό», δηλαδή τον Γκορ. Ουδείς, νομίζουμε θα ήθελε να βρίσκεται μπροστά σε αυτό το δίλημμα, καθώς οποιαδήποτε λύση ούτε αρκετή είναι, ούτε ικανοποιητική.

Κατ' αρχήν, η πρώτη λύση είναι ευρέως διαδεδομένη καθώς περίπου οι μισοί - μάλλον από αδιαφορία - από τους Αμερικανούς, δεν καταγράφονται στους εκλογικούς καταλόγους που είναι απαραίτητο για να μπορείς να ψηφίσεις κάθε φορά. Ετσι, το παρόν σύστημα συνεχίζεται αέναα και η Αριστερά για άλλη μια φορά συνεχίζει να κάνει αυτό που της επιβάλλουν, να σιωπά και να είναι παραμερισμένη και όταν έρθει η ώρα, να προσφύγει στις κάλπες για να διαλέξει ανάμεσα στον Ραλφ Νέιντερ ή στο «μικρότερο κακό».

Η λύση Νέιντερ, κάποιες φορές φαντάζει αρκετά «καλή», όμως αν προσέξει κανείς τις δηλώσεις του θα δει ότι ουδεμία φορά δεν έχει θίξει την ουσία των προβλημάτων, αλλά προσφέρει «διεξόδους στο σύστημα». Πιθανόν δεν ξεχνά το παρελθόν του στο Δημοκρατικό Κόμμα, κατά τα μέσα της δεκαετίας του '60 ως σύμβουλος ασφαλείας του Ντανιέλ Πάτρικ Μοΐνιχαν και κατόπιν ως βοηθός του υπουργού Εργασίας. Επίσης, είναι γνωστό, ότι έχει κάνει συμφωνία με τον ακροδεξιό Πατ Μπιουκάναν για να μη στρέφεται κανείς εκ των δύο εναντίον του άλλου, ενώ ο ίδιος ευελπιστεί να κερδίσει ψήφους μιλώντας για «οικονομία βασισμένη στις κοινότητες και πατριωτισμό». Εξάλλου, «η ιστορία», όπως τονίζει ο Νέιντερ, «έχει καταδείξει ότι όταν οι επιχειρήσεις μοιράζονται τη δύναμη με τους πολίτες, όλοι βγαίνουν κερδισμένοι»!

Οσο για το «μικρότερο κακό», τον Αλ Γκορ, τι να πει κανείς, για τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, για την υπόθεση του μικρού Ελιάν Γκονζάλες, για τη θανατική ποινή, για τις ύποπτες χρηματοδοτήσεις; Απλά να θυμίσει ότι εδώ και δεκαετίες η «τελετή για το μικρότερο κακό εκ των δύο» συνεχίζεται αν και διαφοροποιημένη. Η πιο επιτυχής εκδοχή ήταν το 1964, όπου θα έπρεπε να επιλεγεί ο «δημοκρατικός» Λίντον Τζόνσον έναντι του Μπάρι Γκόλντγουότερ, προκειμένου να μην ξεσπάσει ένας πυρηνικός πόλεμος...

Associated Press

Μέρες σαν του Σιάτλ και της Ουάσιγκτον (απ' όπου και η φωτογραφία) θα ζήσουν η Φιλαδέλφεια και το Λος Ατζελες, τις μέρες των συνεδρίων των δυο μεγάλων αμερικανικών κομμάτων

Δεν έχουν άδικο να ανησυχούν, ειδικά αν προσέξει κανείς τους λόγους που θα κάνουν δεκάδες χιλιάδες Αμερικανούς να κατέβουν στο δρόμο και να «παρενοχλήσουν» τους Συνέδρους όπως έκαναν και οι πατεράδες τους το 1968 στο Σικάγο, κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου των Δημοκρατικών, για να εναντιωθούν στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Σύμφωνα με τις πολιτικές, οικολογικές, κοινωνικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις που διοργανώνουν αυτές τις κινητοποιήσεις οι λόγοι είναι πάρα πολλοί. Η ομάδα -όπως τη χαρακτηρίζουν οι ίδιοι οι ακτιβιστές- που διοικεί αυτή τη στιγμή το «ισχυρότερο» κράτος του πλανήτη, κατηγορείται από τμήμα των πολιτών της για τις «ωμές δολοφονίες» αθώων παιδιών και βρεφών στο Ιράκ. Κατηγορείται επίσης για τα «εγκλήματα πολέμου» που διέπραξε στη Γιουγκοσλαβία. Κατηγορείται για τα εγκλήματα που ήδη διαπράττει και ετοιμάζεται να διαπράξει σε ευρύτερη κλίμακα στην Κολομβία, στο Ανατολικό Τιμόρ και σε όποιο σημείο της υφηλίου χρειάζεται η «παρέμβαση» των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ. Κατηγορείται, για την προώθηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας ως μοχλών πίεσης της «παγκοσμιοποίησης», που φέρνει την πείνα, τη διόγκωση του εξωτερικού χρέους των Αναπτυσσόμενων χωρών, την έκρηξη της εισοδηματικής ανισότητας στις ανεπτυγμένες χώρες, τις ολέθριες οικολογικές καταστροφές για την αποκόμιση μεγαλύτερου κέρδους των πολυεθνικών.

Οσο για τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, η κυβέρνηση Κλίντον-Γκορ κατηγορείται για την αμέριστη στήριξη που παρείχε στο πρόγραμμα του 1996, «Πράξη Προσωπικής Ευθύνης», που τερμάτισε οριστικά τη δέσμευση της κυβέρνησης για αρωγή προς φτωχούς και απόρους, αφήνοντάς τους στο έλεος των στοιχείων της φύσης και των αντιξοοτήτων. Για τα σκληρά νομοθετικά διατάγματα που εισήγαγε και έθεσε σε εφαρμογή σε τομείς όπως η πάταξη του εγκλήματος και η τρομοκρατία, που έχει μετατρέψει τη χώρα σε μία απέραντη φυλακή, τις κοινότητες σε «κατεχόμενες εμπόλεμες ζώνες», όπου δολοφονούνται ψυχρά και κυνικά αθώοι - κυρίως έγχρωμοι- άμα θεωρηθούν ύποπτοι από αστυνομικούς με πολιτική περιβολή. Ολες αυτές αποτελούν σοβαρές παραβιάσεις όχι μόνο των κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως περιγράφονται στη Χάρτα, αλλά και των ίδιων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που οι ΗΠΑ πρεσβεύουν ότι είναι ο προστάτης τους.

Από την άλλη πλευρά το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων διευρύνεται, το «κοινωνικό κράτος» καταρρέει, εγκαταλείπεται το σύστημα υγείας και προωθείται η πλήρης παράδοσή του στον ιδιωτικό τομέα. Η εργασία χάνει την «αξία της» και οι εργαζόμενοι οδηγούνται στην περιθωριοποίηση και την εξαθλίωση, ο υφέρπων ρατσισμός απέναντι στις μειονότητες, τους ανέργους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, συνεχώς αυξάνεται...

Ολα αυτά τα ζητήματα, καμία στιγμή δεν έχουν θιχτεί, αλλά ούτε και πρόκειται από τους επίσημους υποψηφίους. Ομως θα θιχτούν και μάλιστα πολύ δυνατά και καθαρά από τους χιλιάδες που θα παραβρεθούν στη Φιλαδέλφεια και το Λος Αντζελες, όπου θα πραγματοποιήσουν «Σκιώδη Συνέδρια», φέρνοντας στο προσκήνιο τα ουσιώδη και απαιτώντας αλλαγή κατεύθυνσης της ακολουθούμενης πολιτικής.

Πάντως, μετά το Σιάτλ, ο θόρυβος και η ανησυχία έχει μεγαλώσει τόσο, που απέναντι στους διαδηλωτές για άλλη μια φορά θα στηθεί ένας «ολόκληρος μάχιμος στρατός», πρακτόρων, αστυνομικών και πεζοναυτών, για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο για την καθεστηκυία τάξη, που λέγονται διαδηλωτές...

Αλλο ένα ζήτημα, όπως υποστηρίζουν αναλυτές, που ίσως οδηγήσει σε «άμεση εκτέλεση», είναι και η κοινωνική αναταραχή που επικρατεί στις ΗΠΑ. Θα μπορέσει να λειτουργήσει ως «παραδειγματισμός» των πολιτών, όπως η εκτέλεση του ζεύγους Ρόζενμπεργκ το 1953. Εξάλλου, για τις αμερικανικές αρχές, οι εκτελέσεις που λαμβάνουν μεγάλη δημοσιότητα έχουν ειδικό βάρος. Εκτός ότι αποτελούν απόδειξη της ικανότητας και της αποτελεσματικότητας των αρχών να επιβάλλουν την «τάξη» με όποιο κόστος, προσθέτουν και επιμέρους πολιτικά οφέλη. Καταγράφονται στο συλλογικό υποσυνείδητο, ως απαντήσεις σε οποιαδήποτε «μαχητική αντιπολίτευση» και δημιουργούν τα άλλοθι για τη διεθνή αντίστοιχη δράση των ΗΠΑ, ειδικά όταν πρόκειται για πράξεις που «αποτελούν κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ».

Ποιος θα μπορούσε να γίνει καλύτερο θέμα προς «παραδειγματισμό»; Μάλλον ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ. Ενας μαχητής γνωστός ως «η φωνή των μη εχόντων φωνή», κάτοχος του μεγάλου «Βραβείου Αρμστρονγκ», που απονέμεται μόνο για τη ραδιοφωνική δημοσιογραφία, γνωστός για τους αγώνες του κατά της αδικίας, του ρατσισμού και της κρατικής βίας. Ηταν πρόεδρος της Ενωσης Μαύρων δημοσιογράφων και δεν είχε ποινικό μητρώο. Ενα «πολύ γνωστό» πρόσωπο ειδικά στη Φιλαδέλφεια, όπου επικεντρωνόταν η δράση του ως μέλους του ριζοσπαστικού κινήματος των «Μαύρων Πανθήρων» και αργότερα της οργάνωσης MOVE.

Ολα αυτά μέχρι το Δεκέμβρη του 1981, όταν πυροβολήθηκε από έναν αστυνομικό κατά τη διάρκεια της εμπλοκής του σε επεισόδιο όπου ένας άλλος αστυνομικός χτυπούσε με μανία τον αδελφό του. Το «παράδοξο»: Ο αστυνομικός έπεσε νεκρός από σφαίρες και οι αυτόπτες μάρτυρες είδαν περισσότερα πρόσωπα να τρέχουν μακριά από τη σκηνή του εγκλήματος. Οταν και άλλες αστυνομικές δυνάμεις έφθασαν στο σημείο, βιαιοπράγησαν άγρια απέναντι στον τραυματία Μουμία, και πριν καν τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο για νοσηλεία του απέδωσαν κατηγορίες φόνου.

Τόσο ο αδελφός του Μουμία, που ήταν παρών και συμμετέχων στο επεισόδιο, καθώς και ακόμη ένας μάρτυρας κατέθεσαν ότι ο Μουμία είναι αθώος και δεν είχε καμία συμμετοχή. Ομως υπέστησαν βασανιστήρια και εκδιώχθηκαν από την πόλη. Οι υπόλοιποι μάρτυρες άλλαξαν τις αρχικές τους καταθέσεις και η σκευωρία που ενέπλεκε τον Μουμία στην εν ψυχρώ δολοφονία στήθηκε, παρά το γεγονός ότι ο νεκρός αστυνομικός κρατούσε στα χέρια την άδεια οδήγησης ενός τρίτου προσώπου, που δεν είχε σχέση με τα δύο αδέλφια. Αλλά ο Μουμία ήταν αυτός που έπρεπε να «φύγει από τη μέση».

Εκτός των άνωθεν «μελανών κηλίδων» στο βιογραφικό του, ο Μουμία είχε «ανοιχτούς λογαριασμούς» με την αστυνομία, καθώς σχεδόν καθημερινά κατήγγειλε τη βαρβαρότητα που εξασκούνταν από τα όργανα της τάξης προς τις φυλετικές μειονότητες. Παράλληλα, τόσο το FBI όσο και το αστυνομικό τμήμα της Φιλαδέλφειας - όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων - είχαν εκατοντάδες σελίδες πληροφοριών. Προϊόντα παρακολούθησης και των παραμικρών κινήσεων του Μουμία, από την ηλικία μάλιστα των 15 ετών, όπου για πρώτη φορά ως μαθητής είχε δραστηριοποιηθεί στη δράση κατά της αστυνομικής βίας και του ρατσισμού.

Δεδομένων των ελλιπών στοιχείων κι επειδή ο κόσμος είχε αρχίσει να αμφισβητεί ανοιχτά την εξέλιξη και κυρίως το κατηγορητήριο, δύο ολόκληρους μήνες μετά, η αστυνομία φέρνει στο φως την «ομολογία» του Μουμία, η οποία κατά τις αρχές είχε γίνει κατά τη διάρκεια της νοσηλείας στην εντατική του. Ομολογία, την οποία... ξέχασαν να την καταγράψουν ως περιστατικό! Ωστόσο, οι μαρτυρίες των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού ήταν κατηγορηματικές ότι ανάλογο περιστατικό δεν έλαβε ποτέ χώρα και καμία ομολογία δεν καταγράφηκε.

Εντούτοις, ο Μουμία προσήχθη σε δίκη και εκπροσωπήθηκε από διορισμένο από το ίδιο το Δικαστήριο δικηγόρο, που κι αυτός μετά από λίγο «απολύθηκε». Μάρτυρες και στοιχεία ζωτικής σημασίας «εξαφανίστηκαν», ενώ το αποκορύφωμα της δίκης -παρωδίας, όπου ζητούνταν η θανατική ποινή, ήταν η επιλογή των ενόρκων. Σχεδόν όλοι οι μαύροι ένορκοι κρίθηκαν ακατάλληλοι και δεν εντάχθηκαν ποτέ στο σώμα των ενόρκων. Η απόφαση ήταν φυσικά καταδικαστική. Στηρίχτηκε κυρίως στις αγορεύσεις του εισαγγελέα, που προσκόμισε ομιλίες και σχόλια ριζοσπαστικού και ανατρεπτικού περιεχομένου του Μουμία ακόμη και δέκα χρόνια πριν, ενώ τόνισε ότι είναι «πολύ επικίνδυνος μαύρος επαναστάτης».

Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας για την προσαγωγή σε νέα δίκη, μία εκ των βασικών αυτοπτών μαρτύρων, αναίρεσε την αρχική κατάθεσή της, όπου ενέπλεκε τον Μουμία και δήλωσε ενώπιον του σώματος των δικαστών ότι ήταν απολύτως ψευδής και προϊόν καθαρής αστυνομικής πίεσης και απειλών. Σε απάντηση, συνελήφθη αμέσως μόλις κατέβηκε από το βήμα μαρτύρων, αφού ενεργοποιήθηκε αστραπιαία ένταλμα σύλληψης που είχε εκδοθεί σε άλλη Πολιτεία χρόνια πριν. Τελικά, με ψήφους 5 υπέρ και 7 κατά το Ανώτατο Δικαστήριο της Πενσυλβανίας απέρριψε το αίτημα για νέα δίκη βάσει καινούριων στοιχείων.

Ο Μουμία έχει κάνει αίτηση για νέα δίκη σε Ομοσπονδιακό Δικαστήριο αυτή τη φορά, αλλά ο νόμος του 1996 επιβάλλει στους ομοσπονδιακούς δικαστές να θεωρήσουν ως δεδομένη την πρωτόδικη απόφαση, όταν αυτή αφορά θανατική ποινή! Η απάντηση αναμένεται από μέρα σε μέρα αυτό το καλοκαίρι, ενώ το ένταλμα εκτέλεσης της θανατικής ποινής εκκρεμεί. Οπως ο ίδιος δηλώνει μετά από 18 χρόνια φυλακής, «δε με θέλουν απλά νεκρό, θέλουν να σιωπήσω»...