Η φιλοεργοδοτική πολιτική των ηγεσιών των δημοσιογραφικών σωματείων, αν μπορεί κανείς να τα κατατάξει στις τάξεις των σωματείων με την έννοια της προάσπισης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, έχει ξεπεράσει και την ίδια την εργοδοσία του χώρου. Οταν φτάνει η Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης να παραπέμπει στο Πειθαρχικό, μέλος της (κομμουνίστρια δημοσιογράφο) - γιατί συμμετείχε στη συμβολική παρέμβαση σε εκπομπή της ΕΤ3, δηλαδή Μέσου Ενημέρωσης του αστικού κράτους, για να προβάλλει την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 17 Δεκέμβρη 2009, την ίδια τη μέρα της απεργίας, την οποία είχαν παντελώς αποσιωπήσει σύσσωμα τα αστικά ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά - αποκαλύπτει και το μέγεθος της υποκρισίας της ηγεσίας των δημοσιογραφικών Ενώσεων, ακόμη και ως προς το «αστικό ρητό» ότι «Η δημοσιότητα είναι ψυχή της Δικαιοσύνης». Γιατί αποκαλύπτει ότι η διοίκηση του συγκεκριμένου σωματείου είναι με τη δικαιοσύνη της εργοδοσίας και όχι των εργαζομένων. Οταν ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και οι συν αυτώ, απορρίπτουν την πρόταση για απεργία, το ίδιο και οι υποτιθέμενοι «αριστερούτσικοι της αντιπολίτευσης», αφενός δείχνουν πως τους είναι αδιάφορη η καθολική αντιλαϊκή επίθεση, αφετέρου αντιμετωπίζουν απαξιωτικά τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στα αστικά ΜΜΕ και τη ζωή τους που γίνεται δύσκολη απ' αυτή την καθολική καπιταλιστική επίθεση. Λες και δεν είναι εργαζόμενοι, αλλά αστοί. Οπως τα στελέχη της εργοδοσίας, και ας κάνουν τους δημοσιογράφους.

Τούτες τις ώρες όλοι οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ανεξαρτήτως χώρου δουλειάς, ειδικότητας, ανεξαρτήτως άλλων διαφορών, πρέπει να απαντήσουν με τη στάση και τη δράση τους όχι στον ξεχωριστό εργοδότη τους, αλλά στην τάξη που ανήκει ο εργοδότης τους, έχοντας μοναδικό κριτήριο τη ζωή τους και τη ζωή των οικογενειών και των παιδιών τους. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, η μεγάλη πλειοψηφία, αυτοί που είναι κάτω από την «πρέσσα» των αφεντικών και των στελεχών τους, που εμφανίζονται με το μανδύα του «συναδέλφου» τους, έχουν μια ακόμη ευθύνη παραπάνω. Είναι αυτοί που καθημερινά συμβάλλουν στην ενημέρωση των ανθρώπων του μόχθου. Είναι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι ίδιοι άνθρωποι του μόχθου. Επομένως η θέση τους και από τη σκοπιά του αντικειμένου της δουλειάς τους και από τη σκοπιά του μεροκάματου, αντικειμενικά είναι με τους εργαζόμενους, με τα λαϊκά στρώματα. Με τα συμφέροντά τους, με τα δικαιώματά τους και όχι με τα συμφέροντα των αφεντικών, του κράτους, των κυβερνήσεων. Αντικειμενικά δηλαδή με το μέρος των καταπιεζομένων και εκμεταλλευομένων και ενάντια στους σκοπούς των αφεντικών, όλων και των δικών τους. Επομένως με το μέρος των απεργών.

Το ΠΑΜΕ έχει καλέσει τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να συνταχτούν με την εργατική τάξη στην απεργία και να οργανώσουν τη δράση τους και τη συμμετοχή τους στην απεργία. Είναι και δική τους υπόθεση η καθολική αντίσταση και πάλη στην καθολική επίθεση του κεφαλαίου ενάντιά τους. Τους καλούμε να κάνουν το βήμα. Να συνταχτούν με την εργατική τάξη. Να ενωθούν με αυτούς που από την ίδια τη δουλειά τους δείχνουν ότι νοιάζονται. Και για το δικό τους συμφέρον, τα δικαιώματά τους. Αλλωστε η ενότητα, η αλληλεγγύη, είναι στοιχεία των λαϊκών ανθρώπων, σε αντίθεση και ενάντια, με τους κυρίαρχους, την εργοδοσία, την αστική τάξη. Που μας θέλει κατακερματισμένους, για να διαιωνίζει την κυριαρχία και τα κέρδη της, με την ταχτική «του διαίρει και βασίλευε» προκειμένου να θρέφεται από το μόχθο των εργαζομένων.

Η απεργία, ως μορφή πάλης, ήταν πάντα σύγκρουση. Δε χαρίστηκε από το αστικό κράτος. Είναι δικαίωμα που κατακτήθηκε σε πολύχρονους αγώνες της εργατικής τάξης, ακριβώς γιατί το δίκιο των καπιταλιστών, των αστών, το κατοχυρωμένο νομικά, να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους για να κερδίζουν, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το δίκιο των εργαζομένων να ζουν με ικανοποιημένες όλες τις ανάγκες των οικογενειών τους. Που στην προκειμένη περίπτωση αφαιρούνται και τσακίζονται από την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της. Η απεργία είναι δικαίωμα προάσπισης της δουλειάς και της ζωής μας. Δεν μπορεί να εξαρτάται από το αν είναι ανεκτή από τους αστικούς νόμους, την ανοχή των αφεντικών ή τις διαθέσεις της εργατικής αριστοκρατίας, του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Η δυνατότητα των εργαζόμενων να απεργήσουν δεν μπορεί να εξαρτάται από τους συμβιβασμένους εκπροσώπους τους στα συνδικάτα.

Η συμμετοχή του «Ριζοσπάστη» και του «902» στην απεργία, μαζί με την ταύτισή μας από άποψη αρχών με την εργατική τάξη και το δίκιο της, εκφράζει ταυτόχρονα και την ταύτιση και αλληλεγγύη με τους χιλιάδες απεργούς που κάνουν αυτό το σημαντικό αγωνιστικό βήμα, κόντρα στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, ακόμη και με θυσίες για να ζήσουμε όλοι οι απλοί άνθρωποι καλύτερες μέρες. Για να συμβάλλουμε στην πορεία που θα μας ενώσει για να καταργήσουμε τα βάσανα και τη μιζέρια των εργαζομένων, καταργώντας τον παρασιτισμό και τον πλουτισμό των λίγων ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής από την κλοπή του μόχθου των εργαζομένων, του λαού. Ετσι συμβάλλουμε σ' αυτή τη συγκυρία στην πάλη της εργατικής τάξης.