Ο λαός θα πάλευε σίγουρα από καλύτερες θέσεις αν το Μέτωπο είχε πάρει σάρκα και οστά. Φυσικά δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά, που διαπιστώνεται αναντιστοιχία ανάμεσα στην αναγκαιότητα και την άμεση δυνατότητα.

Βέβαια, για τη συγκρότηση του Μετώπου απαιτούνται κάποιες γενικότερες προϋποθέσεις. Δεν εναπόκειται απλά στη θέληση του ΚΚΕ, ούτε, πολύ περισσότερο, είναι αποκλειστική ευθύνη του η δημιουργία του Μετώπου. Δεν μπορούμε π.χ. να παραβλέψουμε το γεγονός ότι αν δεν αναγεννηθεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, άλλα βασικά κινήματα, αν δεν υπάρξει απόφαση επιλογής από σημαντικές λαϊκές κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που υπάρχουν και δρουν σήμερα, καθώς και αναδιατάξεις συσχετισμών και προσανατολισμών, ξεπέρασμα αυταπατών, δύσκολα θα έρθει κοντά η μέρα της αγωνιστικής ανάτασης, της συγκρότησης Μετώπου με προοπτική, γύρω από το οποίο θα ενεργοποιηθεί ο λαός με πίστη στη δύναμή του, με απαντοχή, έτοιμος και για τις δυσκολίες που αναμφίβολα θα συναντήσει.

Η Κεντρική Επιτροπή, συζητώντας στις 14 Δεκέμβρη το ζήτημα αυτό, δε βρισκόταν στο ίδιο σημείο με το 15ο ή με το 16ο Συνέδριο. Σήμερα, μιλάμε ακόμα περισσότερο με βάση τις εμπειρίες αρκετών συσπειρώσεων, συνεργασιών, που έγιναν σε διάφορα μέτωπα πάλης. Ηδη έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση τα τελευταία χρόνια και με πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Και με αφορμή τις πρόσφατες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, και με αφορμή τη συγκρότηση, λειτουργία και δράση του ΠΑΜΕ, τη συγκρότηση της ΠΑΣΥ, της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τα Δικαιώματα και τις Λαϊκές Ελευθερίες», των αντιπολεμικών φιλειρηνικών Κινήσεων και δράσεων, της ΕΕΔΥΕ, του ΑντιΝΑΤΟικού Κέντρου, της «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003», και τόσων άλλων επιμέρους μετώπων και κινημάτων.

Στο 16ο Συνέδριο τονίζαμε για το ζήτημα του Μετώπου: «Χωρίς να αναβάλλεται ούτε στιγμή η συστηματική δράση για την ίδρυσή του, μπορεί να βρεθεί ένας τρόπος να αναπτυχθούν συνεργασίες σε επιμέρους μέτωπα και συσπειρώσεις, αρκεί βέβαια αυτές να αντιστρατεύονται στο συγκεκριμένο ζήτημα τις κυρίαρχες επιλογές της φιλομονοπωλιακής, ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Οι συνεργασίες και συμμαχίες με συγκεκριμένα αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα και στόχους δεν αποτελούν κιόλας Μέτωπο, όμως μπορούν να αποτελέσουν πεδία συσπείρωσης και δοκιμασίας, να γίνουν οι χείμαρροι και τα ρυάκια, να λειτουργήσουν ως φύτρα που θα οδηγήσουν στο Μέτωπο». (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελίδα 49).

Από άποψη περιεχομένου, πρέπει να έχουν αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα και κατεύθυνση. Αυτό, όμως, καθόλου δε σημαίνει ότι δεν μπορούν μια ή περισσότερες συσπειρώσεις να ξεκινήσουν, έχοντας σχετικά πιο αβαθές περιεχόμενο. Το βάθεμα του προσανατολισμού είναι και ζήτημα πάλης, συζητήσεων, διαπάλης. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να βιάζουμε καταστάσεις και υπαρκτές δυνατότητες. Βιαστικές ενέργειες, είτε με ευθύνη μας, είτε με ευθύνη των συμμάχων, ή σαν απόρροια της γενικότερης πολιτικής ιδεολογικής πίεσης που ασκείται πάνω στο Κόμμα από τον αντίπαλο, συνήθως τις πληρώνουμε, φέρνουν πισωγύρισμα, απογοητεύουν λαϊκές δυνάμεις, αντί να σε πάνε, ίσως, ένα βήμα μπρος σε πάνε δέκα πίσω. Αλλωστε, πρέπει να είναι καθαρό ότι κάθε συσπείρωση που επιτυγχάνεται δε σημαίνει ότι έχει απαραίτητα εξασφαλισμένη την αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Αν, για παράδειγμα, σήμερα υπήρχε η δυνατότητα ή είχαν ωριμάσει οι προϋποθέσεις, ώστε να απαιτούμε από ένα επιμέρους μέτωπο, μια συσπείρωση, να υιοθετήσουν ολόκληρη ή έστω ένα μεγάλο μέρος της δικής μας πρότασης για τη λαϊκή εξουσία, για τη λαϊκή οικονομία, τότε δεν υπήρχε λόγος να μιλάμε για ρυάκια, θα συγκροτούσαμε προφανώς, αμέσως, εδώ και τώρα το Μέτωπο. Το γεγονός ότι προτάσσουμε τις συσπειρώσεις είναι για να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις, που θα μας πάνε προς το Μέτωπο, να συγκεντρωθούν όσο γίνεται περισσότερες δυνάμεις, ιδιαίτερα μάλιστα σε μια περίοδο που η άρχουσα τάξη κάνει τις δικές της συσπειρώσεις και προσπαθεί να δημιουργήσει αναχώματα, συμμαχίες, εγκλωβίζοντας λαϊκές συνειδήσεις στους «ευρωμονόδρομους», στο δήθεν ρεαλιστικό και εφικτό, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά παροπλισμός και πλήρης ευνουχισμός του λαϊκού κινήματος και των λαϊκών σκιρτημάτων για ριζικές αλλαγές.

Οι συσπειρώσεις, για τις οποίες μιλάει το ΚΚΕ, έχουν οπωσδήποτε και μεγαλύτερη ευελιξία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να είναι πλαδαρές, να χάνουν το στίγμα τους. Μια τέτοια επιμέρους συσπείρωση, μπορεί και να μην περπατήσει επί μακρόν, μπορεί να εγκαταλειφθεί, ή να προκύψει -αν δεν περπατάει- ένα νέο εγχείρημα ή να ξεπηδήσει και ένα άλλο διαφορετικό στην πορεία. Αυτά τα μέτωπα, αυτές οι συσπειρώσεις, σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται απλά με τη νοοτροπία της δημιουργίας κάποιων επιτροπών, που συγκροτούνται από κάποια στελέχη του ΚΚΕ, εκπροσώπους φορέων και μερικούς συνεργαζόμενους και να μένουμε εκεί. Αυτές οι συσπειρώσεις, οι επιτροπές, πρέπει να έχουν κινηματικό χαρακτήρα, να γίνονται υπόθεση όλων των υπαρκτών κινημάτων. Μόνο έτσι θα εξασφαλίζεται η προσπάθεια να μην αποδυναμώνονται, να αποκτούν υπόσταση και κύρος, να δένονται με τον κόσμο του χώρου στον οποίο δρουν, να αυγαταίνουν ποσοτικά και ποιοτικά.

Παραδείγματα συνεργασιών έχει βγάλει πολλά η ζωή, και στις πρόσφατες εκλογές και στο εργατικό κίνημα, και στα δημοκρατικά δικαιώματα και στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Τέτοιες δυνάμεις, με τις οποίες συναντηθήκαμε είναι και το ΔΗΚΚΙ και η Κομμουνιστική Ανανέωση και η Δημοκρατική Περιφερειακή Ενωση σε ορισμένες περιπτώσεις. Και το Συνασπισμό επιδιώξαμε να προσέλθει σε ορισμένα μέτωπα, π.χ. για τις δημοκρατικές και λαϊκές ελευθερίες, για την Κοινωνική Ασφάλιση κ.ά. Ομως ο ΣΥΝ επέλεγε πάντα τις «θεσμικές» διαδικασίες, τον εγκλωβισμό σε «κοινωνικούς διαλόγους» της ταξικής συναίνεσης.

Ορισμένες φορές, ίσως, μπερδεύονται ορισμένοι. Για παράδειγμα στο ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, πρέπει να οξύνουμε ακόμα περισσότερο το μέτωπο με το ΣΥΝ, γιατί παρότι είναι μικρή δύναμη, εκπροσωπεί στη χώρα μας τον κλασικό και επικίνδυνο συγκροτημένο οπορτουνισμό. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν επιδιώκουμε να προσελκυστούν δυνάμεις του στην κοινή δράση σε διάφορα μέτωπα. Κυρίως, έχουμε καθήκον να αποκαλύψουμε συστηματικά ότι ο ίδιος ο ΣΥΝ με άλλα συναφή σχήματα, λειτουργεί ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών, ως εφεδρεία για τη στήριξη του συστήματος. Η πάλη κατά του οπορτουνισμού, ανεξάρτητα από τις μορφές που αυτός εκφράζεται, πρέπει να ενταθεί, γιατί αποτελεί ένα σημαντικό εμπόδιο, δίπλα στα άλλα, στη διαμόρφωση αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού κινήματος.

Εμείς είμαστε ειλικρινείς και συγκεκριμένοι. Δε χρησιμοποιούμε την πολιτική των συμμαχιών για στενές κομματικές σκοπιμότητες.

Πολιτικοί φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας και πολιτικής είναι βασικά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Είναι τα κόμματα, άλλωστε, που έχουν τις περισσότερες δυνάμεις, έχουν στις γραμμές τους, τους ακολουθούν, ως οπαδοί ή ψηφοφόροι, άνθρωποι από τα λαϊκά στρώματα, που τα συμφέροντά τους είναι διαμετρικά αντίθετα με αυτά που υπηρετούν με τις πολιτικές τους το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Το γεγονός αυτό βάζει μπροστά και σε όλους τους κομμουνιστές, σε όλους τους αγωνιστές το καθήκον και το χρέος να στρέψουν κυρίως προς αυτή την κατεύθυνση την προσοχή και τη δράση τους. Να προσελκυστούν δυνάμεις που είναι οργανωμένες στο ΠΑΣΟΚ, τοπικά στελέχη, επίσης δυνάμεις λαϊκές που επηρεάζονται από την αντιπολιτευτική δημαγωγία της ΝΔ. Να ενταχτούν σε συσπειρώσεις, στο κίνημα, που αποτελεί και το μόνο δρόμο για τον απεγκλωβισμό τους από τις πολιτικές των ηγεσιών τους. Γύρω από ένα ζήτημα πιθανόν σήμερα, σε περισσότερα αύριο.

Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τι φέρνουν οι εξελίξεις. Αυτές πρέπει από κοντά και συνεχώς να τις παρακολουθούμε, όχι μόνο η ηγεσία του Κόμματος αλλά συνολικά, το σύνολο των Κομματικών Οργανώσεων, των κομμουνιστών και ΚΝιτών.

Την καθημερινή δουλιά μας και τη δράση μας, στην ΚΟΒ, στους μαζικούς φορείς, στα κινήματα, στις επιμέρους συσπειρώσεις, όλοι, πρέπει να τη βλέπουμε και ως συνεχή διαδικασία, που συμβάλλει στις διεργασίες, ανακατατάξεις και αναδιατάξεις, στη συγκρότηση συσπειρώσεων, στην προοπτική του Μετώπου.

Την Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής με την πρόταση του ΚΚΕ, που θα δημοσιευτεί στα μέσα του Γενάρη στο «Ριζοσπάστη», εμείς όλοι είμαστε αυτοί που πρέπει να τη μεταφέρουμε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, σε κάθε χώρο δουλιάς, μόρφωσης, κατοικίας, με επιμονή και υπομονή, με συγκεκριμένο σχέδιο και πρόγραμμα.