H κατασκευάστρια εταιρία του μετρό της Αθήνας,με τη λογική των αναθέσεων εργασιών συντήρησης και αποκατάστασης των αρχαιολογικών ευρημάτων σε εταιρίες εξακολουθεί να παρακάμπτει τις υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού και πολλές φορές να τις φέρνει προ τετελεσμένων γεγονότων,θέτοντας σε κίνδυνο την κατάσταση διατήρησης κινητών και ακίνητων ευρημάτων.
Η συντήρηση του δαπέδου πρωτοβυζαντινού κτιρίου που βρέθηκε στο φρέαρ του μετρό, στην οδό Πετμεζά,ανατέθηκε ύστερα από μειοδοτικό διαγωνισμό στην εταιρία ΕΤΑΝΕ-ΑΤΕ.Μόνο που το προσωπικό συντηρητών που θα αναλάμβανε το έργο δε συμφωνούσε με τις προδιαγραφές σε εμπειρία και ειδικότητα, που έχουν δοθεί από την επιβλέπουσα Διεύθυνση Συντήρησης Αρχαιοτήτων του υπουργείου Πολιτισμού και επιπλέον η τεχνική έκθεση για τις εργασίες δεν περιέγραφε επαρκώς τις μεθόδους και τα υλικά.
Η αρμόδια Υπηρεσία αντέδρασε με σχετική αναφορά προς την "ΟλυμπιακόΜετρό", η οποία με τη σειρά της προσαρμόστηκε στο ήμισυ των υποδείξεων. Πάντως, πριν λίγες ημέρες η Διεύθυνση Συντήρησης ζήτησε να μην ξεκινήσει καμία επέμβαση στο δάπεδο μέχρις ότου στείλει οδηγίες.
Στο μεταξύ φαίνεται πως βρέθηκε ένας τρόπος συνεννόησης μεταξύ της "Μετρό" και της 1ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων σχετικά με το ναό της Παντάνασσας στην πλατεία Μοναστηρακίου, όπου στη διάρκεια εργασιών είχε παρατηρηθεί καθίζηση των 4 χιλ. περίπου. Σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες στο υπουργείο Πολιτισμού αποφασίστηκε, η Εφορεία σε συνεργασία με τη "Μετρό" να λάβει σωστικά μέτρα μέχρις ότου η κατασκευάστρια εταιρία καταθέσει την οριστική μελέτη για την ενίσχυση της υποθεμελίωσης του ναού.
Μία από τις τελευταίες μεγάλες μπαλαρίνες του αιώνα μας, η Γκαλίνα Σεργκέγιεβνα Ουλάνοβα,έχασε τη μάχη για τη ζωή, στα 88 της χρόνια στο Κεντρικό Νοσοκομείο της Μόσχας. Η Γκαλίνα Ουλάνοβα, που το όνομά της συνδέθηκε με την ιστορία του σοβιετικού μπαλέτου, ήταν η πρώτη μπαλαρίνα, που έδειξε στο δυτικό κοινό τι σημαίνει σοβιετικό μπαλέτο."Ηταν ένας άγγελος και χόρευε σαν άγγελος" ήταν η δήλωση της άλλης μεγάλης κυρίας του χορού, της Μάγιας Πλισέτσκαγια.
Η Γκαλίνα Σεργκέγιεβνα Ουλάνοβα, που είχε μαθητεύσει δίπλα στη μητέρα της, εντάχτηκε το 1928 στο δυναμικό των περίφημων μπαλέτων Κίροφ του θεάτρου Μαρίνσκι, στην Αγία Πετρούπολη. Το 1944 πέρασε στις γραμμές του Μπαλσόι ως πρίμα μπαλαρίνα. Το 1960, σε ηλικία 50 χρόνων, αποσύρθηκε από τη σκηνή και άρχισε να διδάσκει νέους χορευτές στο μεγάλο θέατρο της Μόσχας.
Οπως έλεγε η ίδια σε συνέντευξή της στο "Ριζοσπάστη", στις 23/8/88, όταν επισκέφτηκε τη χώρα μας, "Οταν βγήκαμε στη σκηνή, ήμασταν όλοι πολύ νέοι. Πέσαμε στην περίοδο που έπρεπε να δημιουργηθεί από την αρχή το σοβιετικό μπαλέτο. Αμέσως μετά την επανάσταση, τα μεγαλύτερα ονόματα του μπαλέτου, είχαν φύγει στη Δύση. Εμείς δοκιμάσαμε πολλά. Επρεπε να στήσουμε το σοβιετικό μπαλέτο".
"Χόρευα, πάντα, περισσότερο με το μυαλό και την ψυχή, παρά με τα πόδια. Στη σκηνή δεν ανεβαίνουν κούκλες. Οι χορευτές είναι άνθρωποι και πρέπει να χορεύουν με το μυαλό. Με τη διδασκαλία είναι σαν να ζω μια δεύτερη δημιουργική ζωή".
Η Γκαλίνα Σεργκέγιεβνα Ουλάνοβα, τιμήθηκε δύο φορές με τον τίτλο της Ηρωίδας της Σοσιαλιστικής Εργασίας και της απονεμήθηκε το παράσημο Λένιν,η υπέρτατη διάκριση στην πρώην Σοβιετική Ενωση. Ηταν από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που τιμήθηκε τέσσερις φορές με το παράσημο Στάλιν, για τις θαυμαστές παραστάσεις της σε έργα του κλασικού ρεπερτορίου, όπως "Η Λίμνη των Κύκνων", "Η Σταχτοπούτα", "Η Ωραία Κοιμωμένη" και η "Ζιζέλ".
"Δε φταίμε εμείς" έλεγε στο "Ρ" η μεγάλη μπαλαρίνα "για το ότι στις περιοδείες μας χορεύουμε μόνο κλασικό μπαλέτο. Οταν μας καλούν μας ζητάνε ακριβώς αυτά τα έργα. Γιατί εμείς μπορούμε να χορέψουμε Μπεζάρ. Οι Δυτικοί, όμως, δεν μπορούν να χορέψουν "Ρωμαίο και Ιουλιέτα"".
Ο Δήμος Ταύρου και ο δήμαρχος, Παναγιώτης Βακαλόπουλος,ο οποίος είναι και πρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου συνεχίζουν να στηρίζουν την προσπάθεια της ερασιτεχνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το Θεατρικό Εργαστήρι του Πνευματικού Κέντρου παρουσιάζει, στο Δημαρχείο του Δήμου Ταύρου (Πειραιώς και Επτάλοφου, στο 2ο όροφο), το έργο του Ντάριο Φο "Κλάξον, τρομπέτες και πλάκες",σε μετάφραση Αννας Βαρβαρέσου - Τζόγια.Η σκηνοθεσία και μουσική επιμέλεια είναι του Παναγιώτη Ναρλή,τα σκηνικά - κοστούμια του Σπύρου Κωτσόπουλου,οι χορογραφίες της Ρούλας Παπαδοπούλου.Τα μουσικά μέρη του 2ου μέρους της παράστασης είναι του Νίκου Γεωργαντζή.Παίζουν: Δημήτρης Βαγιάννης, Χρυσούλα Φυσέκη, Ελένη Τραϊφόρου, Κώστας Φανός, Ντέμη Μάνου, Μαρία Μελά κ.ά. Η παράσταση είναι αφιερωμένη σε όλους τους νέους που θέλουν να βαδίσουν καινούριους δρόμους ζωής και έκφρασης και να ονειρευτούν ένα άλλο θέατρο. Παραστάσεις θα δοθούν στις 27, 28 και 29 Μαρτίου, καθώς και στις 3, 4, 5, 10, 11, 12 Απριλίου (ώρα έναρξης 8μ.μ.).
Μετά από "άνωθεν" κυβερνητικές πιέσεις προς το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, ορίστηκε για σήμερα η συζήτηση για την έγκριση από το ΚΑΣ του έργου επέκτασης του αεροδρομίου Χίου.
Το συγκεκριμένο έργο, εκτός του ότι καταστρέφει δεκάδες σπίτια, μια ολόκληρη συνοικία (Φάρκαινα), εισέρχεται και μέσα στον κηρυγμένο "ιστορικό τόπο" του Κάμπου και θα έχει ανυπολόγιστες καταστροφικές επιπτώσεις στα δεκάδες μνημεία της ευρύτερης περιοχής.
Κατά του συγκεκριμένου έργου έχουν ταχθεί οι αρμόδιες Εφορείες Αρχαιοτήτων και ο μελετητής του Κάμπου, καθηγητής και πολεοδόμος κ. Καρύδης.
Να σημειώσουμε ότι και στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όπου έχουν προσφύγει ο Σύλλογος Οικολογίας του νησιού και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Φάρκαινας,ο εισηγητής τάχθηκε κατά του συγκεκριμένου έργου. Και ενώ αναμενόταν η απόφαση του ΣτΕ και είχε αναβληθεί η συζήτηση του θέματος στο ΚΑΣ μέχρι την έκδοση της απόφασης του ΣτΕ, με κυβερνητικές πιέσεις διαφόρων παραγόντων, όπως ο βουλευτής Κωτσακάς, ορίστηκε αιφνιδιαστικά η σημερινή συζήτηση του θέματος. Αυτό που μένει να δούμε είναι εάν τα μέλη του ΚΑΣ θα προασπίσουν την πολιτιστική μας κληρονομιά, ή ενδίδοντας στις πιέσεις θα προσθέσουν άλλη μια απόφαση καταστροφική για τα μνημεία μας, στο όνομα και στο "βωμό" της δήθεν "ανάπτυξης".
Τη θλίψη του για το θάνατο του Γ. Κατσίγρα,εξέχουσας προσωπικότητας, τόσο στο χώρο της ιατρικής, όσο και στο χώρο της τέχνης, εκφράζει σε συλλυπητήριο τηλεγράφημά του το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας."Το ενδιαφέρον και η αγάπη του για την τέχνη, τον οδήγησαν στη δημιουργία μιας μεγάλης συλλογής έργων των μεγαλυτέρων Ελλήνων ζωγράφων της περιόδου 1850 - 1950, την οποία δώρισε στο Δήμο Λάρισας και έτσι ιδρύθηκε η "Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας - Μουσείο Γ. Ι. Κατσίγρα". Η προσφορά του αυτή σημαντικότατη και όχι μόνο για το Δήμο Λάρισας, αλλά και για όλη την Ελλάδα, θα αφήσει ζωντανό το όνομά του στο φιλότεχνο κοινό και στις επερχόμενες γενεές".
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι συνάδελφοί του Μπέττυ Βαλάση, Γιώργος Διαλεγμένος, Βέρα Ζαβιτσιάνου και ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου.
Στον Νικόλαο Μεταξά απονέμεται το Χρυσό Μετάλλιο της Ακαδημίας,στη σημερινή πανηγυρική συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών, ύστερα από πρόταση της Τάξεως των Γραμμάτων και Καλών Τεχνών.
Ο Ν. Μεταξάς τιμάται για τη συμβολή του στη διατήρηση και ανάδειξη ενός σημαντικού μέρους της εθνικής μας κληρονομιάς, με τη δωρεά στο ελληνικό δημόσιο 2.229 αρχαιολογικών αντικειμένων που χρονολογούνται σε διάφορες φάσεις του μινωικού πολιτισμού. Στην ίδια συνεδρία θα απονεμηθεί βραβείο στη Συνοδεία της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου για το δίτομο έργο "Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Παράδοση - Ιστορία - Τέχνη".
Η ιστορική εξέλιξη της ελληνικής σημαίας παρουσιάζεται σε έκθεση που πραγματοποιεί η Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδας,στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (Μέγαρο Παλαιάς Βουλής).
Αφορμή για την έκθεση (εγκαινιάστηκε χθες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κ. Στεφανόπουλο), στάθηκε η επέτειος της 25ης Μαρτίου, δεδομένου ότι ιστορία της ελληνικής σημαίας αρχίζει από την Αλωση και διαμορφώνεται στους προεπαναστατικούς χρόνους. Η οριστική μορφή και τα χρώματα της ελληνικής σημαίας - κυανό και λευκό - αποφασίστηκε τον Ιανουάριο του 1822 στην Α' ΕΘνική Συνέλευση της Επιδαύρου, ενώ με τη Διακήρυξη της Προσωρινής Διοίκησης της Ελλάδας στις 15 Μαρτίου 1822 διαμορφώνονται οι σημαίες της ξηράς και της θάλασσας.