Σύμφωνα με τις προδημοσιεύσεις του βιβλίου του Κ. Σημίτη, ο ίδιος ρίχνει όλες τις ευθύνες στον Γ. Παπανδρέου για τη λαθεμένη κατά τη γνώμη του πολιτική στο ζήτημα αντιμετώπισης του κρατικού χρέους. «Δεν ήξερε, γιατί δεν είχε γνώσεις οικονομίας» γράφει. Ενώ αναρωτιέται τι το ήθελε ο τότε υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου το τηλεφώνημα στον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ πριν κλείσει τη συμφωνία; Είναι ο δεύτερος, μετά τον Π. Ρουμελιώτη, που ασκεί δριμύτατη κριτική στον Γ. Παπανδρέου ότι «χαντάκωσε τη χώρα». Ο Π. Ρουμελιώτης μέμφεται τον Γ. Παπανδρέου που δεν συμφώνησε με την εκτίμηση του ΔΝΤ ότι χωρίς «κούρεμα» του χρέους δεν υπάρχει διαχειριστική πολιτική που να το αντιμετωπίσει, άρα η συνταγή ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Προκύπτουν ερωτηματικά απ' αυτές τις τοποθετήσεις και ιδιαίτερα την αναφορά του Κ. Σημίτη στον Γ. Παπακωνσταντίνου και το τηλεφώνημα στις ΗΠΑ. Θυμίζουμε επίσης ότι την πρόταση για «δημοψήφισμα υπέρ της παραμονής στο ευρώ ή όχι» ο Γ. Παπανδρέου την έκανε μετά από ταξίδι του στις ΗΠΑ. Είναι δύο περιστατικά, κάτι παραπάνω από συμπτώσεις...

Οι ΗΠΑ από την αρχή της εκδήλωσης της βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και στην ΕΕ κάνουν ανοιχτές παρεμβάσεις, με αφορμή την πολιτική διαχείρισης του χρέους, κόντρα στη Γερμανία και στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική. Εχουν δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Για παράδειγμα, σε συνάντηση μιάμισης ώρας Ομπάμα - Μέρκελ στις ΗΠΑ το 2011, τη μία ώρα συζητούσαν για την Ελλάδα, με τον Ομπάμα να επιμένει ότι η Γερμανία πρέπει να τη βοηθήσει να μη χρεοκοπήσει. Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ παραβρέθηκε σε Σύνοδο του Γιούρογκρουπ το καλοκαίρι του 2012 και ήρθε σε σύγκρουση με τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε για τον ίδιο λόγο. Επίσης, μέσα στην προεκλογική περίοδο στην Ελλάδα, δύο φορές κυβερνητικά στελέχη - τη μία ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και την άλλη ο υφυπουργός - επισκέφτηκαν τη χώρα και μίλησαν για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ηρθε και ο Μπ. Κλίντον μαζί με Ελληνοαμερικανούς επιχειρηματίες για να προβάλλουν προγράμματα επενδυτικών δραστηριοτήτων. Με την πρόσφατη επίσκεψή της στην Ελλάδα η Α. Μέρκελ ήρθε για τον ίδιο σκοπό, δείχνοντας ενδιαφέρον για τομείς όπου ενδιαφέρονται για επενδύσεις και οι ΗΠΑ, όπως Ενέργεια, Τουρισμός, Μεταφορές κλπ.

Να θυμίσουμε ότι με την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 2009 από τον Γ. Παπανδρέου και ενώ το δημόσιο έλλειμμα ήταν υπολογισμένο στο 8,6%, ξαφνικά ο Γ. Παπανδρέου το ανέβασε στο 13,5%, λέγοντας πως με τέτοιο έλλειμμα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή του κρατικού χρέους. Ετσι άρχισε το «γαϊτανάκι» που οδήγησε στο πρώτο μνημόνιο, με άρνηση αναδιάρθρωσης («κουρέματος») του χρέους, αφού ήταν καταστροφή κεφαλαίου που θα ζημίωνε και την Ευρωζώνη, ανεξάρτητα αν έγινε αναγκαστικά στην πορεία. Το πραγματικό πρόβλημα ήταν και είναι η διαχείριση της οικονομικής κρίσης, που καταστρέφει και εργατική δύναμη και κεφάλαιο, αλλά πίστευαν ότι θα γλιτώσουν το κεφαλαίο...

Φαίνεται λοιπόν ότι ο Γ. Παπανδρέου με το «φούσκωμα» του ελλείμματος και την αδυναμία αποπληρωμής του χρέους αναζητά λύση στην ΕΕ, δηλαδή να πληρώσουν δίνοντας δάνεια για τα χρέη της Ελλάδας τα άλλα κράτη της ΕΕ. Αλλά η κρίση είναι συγχρονισμένη και στα κράτη της ΕΕ και στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα σε διάφορες κεντρικές πολιτικές κινήσεις, όπως η υπογραφή της πρώτης δανειακής συμφωνίας, η άρνηση «κουρέματος», το δημοψήφισμα, προβάλλονται μετά από επαφή με ΗΠΑ. Η πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου δυσκολεύει συνολικά την Ευρωζώνη, με δεδομένο το βάθεμα της κρίσης σε Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, αλλά και την ΕΕ συνολικά, εξ ου και η αποπομπή του. Η δυσκολία στην Ευρωζώνη διευκολύνει τις ΗΠΑ στους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, με δεδομένο ότι αναζητούν διέξοδο από την κρίση πασχίζοντας κάθε μια να καταστραφεί λιγότερο κεφάλαιο από την πλευρά της, που επιδρά και στο εσωτερικό της Γερμανίας. Στη Γερμανία οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αυτών που θέλουν στρατηγικά τον ευρωατλαντισμό κόντρα σε τμήματα που προσανατολίζονται στρατηγικά σε Ρωσία, Κίνα, στην Ασία γενικότερα, είναι οξύτατοι.

Ολα τα παραπάνω δείχνουν πως οι ΗΠΑ επιδιώκουν την υπονόμευση της Ευρωζώνης και της Γερμανίας, και το αντίστροφο, στα πλαίσια της μεταξύ τους διαπάλης μαζί με την επιδίωξη ενίσχυσής τους ο ένας σε βάρος του άλλου. Αυτό έχει αντανάκλαση και στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Υπάρχουν τμήματά του (εφοπλιστές - πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ο Ομπάμα από το καλοκαίρι ακόμη συναντιέται με Ελληνες εφοπλιστές - μεγαλοεξαγωγείς, μεγαλοξενοδόχοι κλπ), που καλοβλέπουν την έξοδο από το ευρώ. Η κρίση επίσης συμβάλλει σε ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με δεδομένη την ενίσχυση της Κίνας και των Ρωσίας, Ινδίας, Βραζιλίας κλπ. Αυτό οξύνει ακόμη περισσότερο τους ανταγωνισμούς ΗΠΑ - Γερμανίας. Επομένως δεν πρέπει να είναι άσχετη η πολιτική του Γ. Παπανδρέου από τους ανταγωνισμούς ΗΠΑ - Ευρωζώνης, Γερμανίας. Ηδη στο αστικό πολιτικό σύστημα εκδηλώνεται πιο ανοιχτά αυτή η αντιπαράθεση στο ερώτημα: Με ποιους ιμπεριαλιστές συμμάχους. Και προβάλλονται τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Ρωσία, τόσο από τους «Ανεξάρτητους Ελληνες» και τη «Χρυσή Αυτή», όσο και από το ΣΥΡΙΖΑ λίγο πιο συγκαλυμμένα. Η ουσία είναι ότι «τη νύφη» πληρώνει ο λαός, που δεν έχει άλλη διέξοδο από την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και να πάρει την οικονομία στα χέρια του, κοινωνικοποιώντας τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.