ΡΕΠΟΡΤΑΖ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ

Διώκεται η κατοικία

Τα οικόπεδα της ΔΕΗ, του ΚΑΠΑΨ και του Λαμπρόπουλου, ανάσες ζωής για τους Αμπελόκηπους - υπό την προϋπόθεση ότι θα γλιτώσουν, τελικά, την τσιμεντοποίηση - παραμένουν στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων των κατοίκων, δεν είναι, όμως, και τα μοναδικά προβλήματά τους.

Ετσι, κατά την προχτεσινή συνάντηση του επικεφαλής της "Αγωνιστικής Συνεργασίας για την Αθήνα" Λεωνίδα Αυδή με τους εκπροσώπους του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου, η συζήτηση για τη ζωή στη συνοικία και τα μέτρα που χρειάζονται για τη βελτίωσή της κράτησε ως αργά το βράδυ. Μπορεί να μην είναι ό,τι καλύτερο να συζητά επί ώρα κάποιος αποκλειστικά για προβλήματα, όταν, όμως, η "παρέα" είναι αποφασισμένη να αγωνιστεί για να διεκδικήσει λύσεις, καθώς ξέρει πως τα λόγια δε φτάνουν, αξίζει τον κόπο. Το σημείωσαν αυτό επανειλημμένα, τόσο ο πρόεδρος Θ. Μαύρης, όσο και τα υπόλοιπα μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Ανω Αμπελοκήπων, εξηγώντας παράλληλα ότι ο χρόνος πιέζει, οι Αμπελόκηποι αλλάζουν, δυστυχώς, άρδην πρόσωπο και από περιοχή κατοικίας μετατρέπονται σε κέντρο διοικητικών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και αποθηκευτικών χώρων.

Κατάσταση πολιορκίας

Κοντά σ' αυτά, η αυξημένη κυκλοφορία, από τον Περιφερειακό ως την Αλεξάνδρας και την Κηφισίας, τα μόνιμα και μεγάλου μήκους μποτιλιαρίσματα και, την ίδια στιγμή, η εξαφάνιση σχεδόν των αστικών συγκοινωνιών, εδώ και ένα χρόνο περίπου, πολιορκούν από ένα επιπλέον μέτωπο τους κατοίκους. Οι λεωφορειακές γραμμές 046 και 601, αντί κάθε δεκάλεπτο, περνούν τώρα "κάθε μισή ώρα και αν...", όπως σημειώνουν οι κάτοικοι. Η επιμήκυνση του δρομολογίου και η μείωση των λεωφορείων που εξυπηρετούσαν την περιοχή φταίει, καταγγέλλουν, αλλά ο ΟΑΣΑ απαντά ξερά στις διαμαρτυρίες τους ότι δεν έχει οχήματα και ...συστήνει υπομονή.

Η κυκλοφορία των πεζών έχει γίνει πια επικίνδυνη, λόγω της πυκνής κίνησης και της έλλειψης στοιχειώδους υποδομής, φαναριών, σε υπερφορτωμένες κυκλοφοριακά διασταυρώσεις, όπου βρίσκονται, μάλιστα, είσοδοι δημοτικών σχολείων, όπως στη συμβολή των οδών Λαρίσης και Τριφυλίας.

Το Μετρό συμβάλλει με τη σειρά του στην αλλοίωση της περιοχής, έχοντας ως τώρα μετατρέψει σε εργοτάξιο την πλατεία Απόλλωνα, όπου κατασκευάζεται ο σταθμός της Πανόρμου και ο σύλλογος φοβάται ότι η εξαφάνιση της πλατείας θα είναι οριστική. Τα νέα πολυώροφα κτίρια και οι αποθήκες που εμφανίζονται δίπλα στα σπίτια προδιαγράφουν την τύχη, που επιφυλάσσουν στους εναπομείναντες ελεύθερους χώρους οι αρμόδιοι κρατικοί και δημοτικοί φορείς.Η επέλαση του μπετόν

Σ' αυτές τις συνθήκες, τρεις από τους σημαντικότερους για τους Ανω Αμπελόκηπους ελεύθερους χώρους, τα οικόπεδα ΔΕΗ, ΚΑΠΑΨ και Λαμπρόπουλου, συνεχίζουν να απειλούνται. Η ΔΕΗ, ύστερα από την άρνηση της Πολεοδομίας του Δήμου Αθηναίων, ζητά τώρα οικοδομική άδεια από την Πολεοδομία της Νομαρχίας, για να στεγάσει στα πέντε στρέμματα του οικοπέδου τις κεντρικές της υπηρεσίες. Να σημειώσουμε ότι το Νομαρχιακό Συμβούλιο έχει, ήδη, λάβει απόφαση κατά της οικοδόμησης του χώρου, ωστόσο θα ...επανεξετάσει το θέμα σε επόμενη συνεδρίασή του. Παράλληλα, η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ αρνείται έστω και μια συνάντηση με τους εκπροσώπους του συλλόγου, ενώ ο δήμος δεν έχει ακόμη προχωρήσει στο χαρακτηρισμό των χώρων. Στο ΚΑΠΑΨ, η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου προσπαθεί να ανεγείρει συγκρότημα κτιρίων Δημόσιας Διοίκησης και υπόγειο γκαράζ που θα εξαφανίσουν το χώρο, ενώ κτίριο ετοιμάζεται να "φυτευτεί" και στο οικόπεδο Λαμπρόπουλου, όπου κατασκευάστηκε ήδη τριώροφο υπόγειο γκαράζ. Ο σύλλογος ζητά να μην προχωρήσουν άλλες εργασίες και ο χώρος πάνω απ' το γκαράζ να γίνει πράσινο και να ενοποιηθεί με τη διπλανή πλατεία Βέμπο.

Γεράσιμος ΤΡΥΦΩΝΑΣ

Μια είδηση στα "αζήτητα"

"Γόνιμη είναι ακόμα η μήτρα..."

(Μπέρτολντ Μπρεχτ)

Σε όλη τη δυτική ακτή των ΗΠΑ, από την Αλάσκα έως και το Μεξικό, στην Ιαπωνία, σε πολλά λιμάνια της Ευρώπης, της Νότιας Αφρικής και της Αυστραλίας, χιλιάδες λιμενεργάτες και στις πέντε θάλασσες απέργησαν. Ετσι, για αλληλεγγύη στους απεργούς του Λίβερπουλ. Αλληλεγγύη, για τον αγώνα που δίνουν εδώ και δύο χρόνια, αλλά και για το δικό τους μέλλον, που είναι και αυτό έτοιμο να ξεπουληθεί στα πλαίσια των ιδιωτικοποιήσεων και του περάσματος σε νέες συνθήκες, που απαιτεί η νέα οικονομική τάξη πραγμάτων. Αλληλεγγύη, μια λέξη αιώνια, αλλά και τόσο ξεχασμένη σε αυτούς τους δύστροπους καιρούς.

Η είδηση, όμως, δεν "υπάρχει", από τη στιγμή που δεν την προφέρουν τα χείλη του "αγαπημένου μας παρουσιαστή", από τη στιγμή που δε χωρά ανάμεσα στις ροζ λεπτομέρειες "ενός προαναγγελθέντος θανάτου" και τα κουπόνια. Τα μόνα εμπορικά "θέματα" που πουλάνε, πλέον. Απέναντι, όμως, στη μισερή αυτή πραγματικότητα, η δύναμη του ενστίκτου, απέναντι σε όλη αυτή τη μικρόψυχη μετριότητα, η έξαρση της ελπίδας. Δύο ολάκερα χρόνια, έκλεισαν αυτό τον Αύγουστο από εκείνη την πρώτη μέρα της απεργίας, χωρίς ποτέ να καταφέρει να"ξεγλιστρήσει" η είδηση και να φτάσει στα αυτιά μας. Κάποια στιγμή, πέρσι θα ήταν, ο "κόκκινος" Φάουλερ, μετά το νικηφόρο αγώνα της ομάδας των λιμενεργατών του Λίβερπουλ, υψώνοντας τη γροθιά του, έδειξε την μπλούζα του, που έλεγε: "Αλληλεγγύη στους απεργούς λιμενεργάτες". Κάποιοι έμειναν άφωνοι, μη μπορώντας να αντιληφθούν τι λέει αυτός το τρελόπαιδο. Κάποιοι, λίγοι, κατάλαβαν. Κατάλαβαν ότι κανένα εμπόδιο δεν τους ξεραίνει, γιατί απλά το κορμί τους είναι χρόνια ποτισμένο από το υγρό άρωμα του νερού και η καρδιά τους ακολουθεί αυτή την υγρή κίνηση της θάλασσας, που έμαθαν να αφουγκράζονται, και τους παρασύρει και είναι η έσχατη.

Δυο χρόνια παλεύουν γι' αυτό που δεν υπήρξε, που, όμως, δεν είναι ευκολότερο από το να υπάρξει. Με χέρια πλασμένα από την αγωνία τους, τον πόνο και τον κάματο και με την καρδιά τους στην καυτερή ανάγκη του ανθρώπου. Με πόδια, που σήκωσαν όλο το βάρος αυτής της δίχρονης περιπέτειας, και δεν ξέρουν να οπισθοχωρούν. Τα κύματα της θάλασσας έχουν σχηματίσει τις ρυτίδες, που χαράζουν ολάκερους "κόσμους" στο πρόσωπό τους. Και η καρδιά χιλιάδων λιμενεργατών απέδρασε και τους ακολούθησε. Ακολούθησε αυτό το μονόδρομο, έστω και για λίγο. Εστω, για να αποδείξουν ότι και αυτοί ζουν, αναπνέουν, μπορούν ακόμα να παλεύουν, να ελπίζουν και να προσδοκούν ένα "αύριο", λίγο αξιοπρεπές, λίγο ωραίο... και απέργησαν για συμπαράσταση, όπως το έχουν ξανακάνει και φαίνονται αποφασισμένοι να το ξανακάνουν, μέχρι τελική νίκη ή τελική πτώση, αλλά στητοί, με το μέτωπο να ατενίζει τον ουρανό... ξεχασμένα πράγματα πια και ασυνήθιστα...

Είναι τα πιο "ασυνήθιστα" πράγματα, τάχα, τα πιο ανυπόφορα, τα πιο μακρινά από κάθε πιθανότητα να συλληφθούν στη σκέψη, και να ονομαστούν ακόμα, που παρουσιάζονται σαν τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να αναγνωρίζει κανείς τη ζωή;

Να την αναγνωρίζει και όχι μόνο να τη γνωρίζει ή να τη ζει...

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ