Το κείμενο της Ερώτησης, την οποία υπογράφουν οι βουλευτές του Κόμματος Χρήστος Κατσώτης, Νίκος Εξαρχος, Νίκος Καραθανασόπουλος, Μαρία Κομνηνάκα, Νίκος Παπαναστάσης, Διαμάντω Μανωλάκου, Γιώργος Μαρίνος, Βασίλης Μεταξάς, Λεωνίδας Στολτίδης και Μανώλης Συντυχάκης, έχει ως εξής:

«Με τον ν. 4046/12 και τους εφαρμοστικούς μνημονιακούς νόμους καταργήθηκε ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας, που είχε στην αρμοδιότητά του α) το πρόγραμμα έτοιμης κατοικίας, β) το πρόγραμμα επιδοτούμενου επιτοκίου, γ) το ειδικό στεγαστικό και δ) την επιδότηση ενοικίου. Η κατάργηση του ΟΕΚ έχει συμβάλει αποφασιστικά στο μεγάλο στεγαστικό πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες και που διαρκώς οξύνεται.

Μέχρι την κατάργηση του ΟΕΚ είχαν παραχωρηθεί 56.000 έτοιμες κατοικίες, είχαν χορηγηθεί 184.000 στεγαστικά δάνεια και 123.000 δάνεια επισκευής, ενώ πάνω από 363.000 οικογένειες είχαν βοηθηθεί για να βρουν κατοικία.

Παρότι καταργήθηκε ο ΟΕΚ το 2012, συνέχισαν να εισπράττονται από τον ΕΦΚΑ οι εισφορές των εργαζομένων για τον ΟΕΚ μέχρι το 2021, διάστημα στο οποίο υπολογίζεται ότι εισπράχθηκαν πάνω από 2 δισ. από τον ΕΦΚΑ για λογαριασμό του πρώην ΟΕΚ, τα οποία δεν έχουν αποδοθεί στον διάδοχο του ΟΑΕΔ και που αποτελούν εξολοκλήρου χρήματα των εργαζομένων.

Επιπλέον, η περιουσιακή κατάσταση του ΟΕΚ μέχρι το 2011 φαίνεται να ανέρχεται σε 1.018 καταστήματα, 204 αίθουσες συγκέντρωσης και 223 αστικά οικόπεδα με έκταση 521.601,14 τ.μ., η οποία δεν αξιοποιείται για τις ανάγκες των πραγματικών της δικαιούχων, των εργαζομένων, οι οποίοι με τις εισφορές τους έχουν πληρώσει το κόστος απόκτησής της.

ΕΡΩΤΑΤΑΙ η κα υπουργός:

- Τι μέτρα προτίθεται να λάβει η κυβέρνηση προκειμένου να επανασυσταθεί ο ΟΕΚ, ώστε με αποκλειστικά κρατική ευθύνη όλη η κινητή και ακίνητη περιουσία του πρώην ΟΕΚ να αξιοποιηθεί υπέρ των δικαιούχων και των εργαζομένων.

- Πόσα είναι τα ακριβή ποσά που έχουν συγκεντρωθεί από τις εισφορές των εργαζομένων υπέρ του πρώην ΟΕΚ, που δεν έχει αποδώσει ο ΕΦΚΑ στη σημερινή ΔΥΠΑ.

- Ποια είναι η ακριβής περιουσιακή κατάσταση του πρώην ΟΕΚ σήμερα».

Θυμίζουμε ότι η ταφόπλακα στον ΟΕΚ μπήκε το 2012 και μόνο τυχαία δεν ήταν, αφού έγινε το «σκαλοπάτι» για να προωθηθεί η λεηλασία της περιουσίας του, που είχε δημιουργηθεί από τις εισφορές των εργαζομένων, αντί αυτή να αξιοποιηθεί προς όφελός τους, όπως διαχρονικά διεκδικούν τα εργατικά συνδικάτα.

Ειδικότερα, το 2012 προωθήθηκε και επιβλήθηκε η κατάργηση: Της χορήγησης άτοκων δανείων από κεφάλαια του ΟΕΚ για πολύτεκνους και άλλες κατηγορίες εργαζομένων. Των δανείων αποπεράτωσης και επισκευής κατοικιών που ήταν άτοκα και από κεφάλαια του ΟΕΚ (εκείνη την περίοδο ο ΟΕΚ χορηγούσε 10.000 τέτοια δάνεια κάθε χρόνο). Της επιδότησης ενοικίου από τον ΟΕΚ για 60.000 οικογένειες. Και του κατασκευαστικού προγράμματος, το οποίο ήταν το βασικότερο πρόγραμμα που μπορούσε να προσφέρει φτηνή και ποιοτική κατοικία στους δικαιούχους.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι μόνο τη χρονική περίοδο που καταργήθηκε ο ΟΕΚ βρίσκονταν υπό ανέγερση 20 οικισμοί πανελλαδικά, οι οποίοι περιλάμβαναν 1.300 κατοικίες, κι αυτό παρά τον σκόπιμο περιορισμό του προγράμματος, που είχαν επιβάλει όλες οι κυβερνήσεις.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ταυτόχρονα «έκανε φτερά» η περιουσία του ΟΕΚ, όπως και της Εργατικής Εστίας, η οποία περνούσε στον ΟΑΕΔ. Με βάση την καταγραφή του 85% της ακίνητης περιουσίας του καταργηθέντος Οργανισμού, ο ΟΕΚ το 2012 είχε στην ιδιοκτησία του συνολικά 5.000.000 τ.μ. οικόπεδα εντός και εκτός σχεδίου και εντός οικισμών σε όλη την Ελλάδα (σήμερα υπολογίζονται στα 3.800.000 τ.μ.), με πολλά απ' αυτά να είναι πραγματικά «φιλέτα», όπως: Στην Κάτω Κηφισιά, 20.000 τ.μ. Στη Σύρο, 9.000 τ.μ. Η πρώην Βαμβακουργία Βόλου, 89.000 τ.μ. Στο Λαύριο, 165.000 τ.μ.

Παράλληλα με την τεράστια αυτή περιουσία σε οικόπεδα, ο ΟΕΚ διέθετε και ιδιόκτητα γραφεία σε 10 πόλεις, συνολικής επιφάνειας 10.526 τ.μ., καθώς επίσης 1.494 καταστήματα και αίθουσες, συνολικής επιφάνειας 72.941 τ.μ.

Το έγκλημα μάλιστα δεν περιορίστηκε εκεί: Ταυτόχρονα «ενθυλακώθηκε» από τον ΟΑΕΔ και διατέθηκε για τα γνωστά προγράμματα στήριξης των επιχειρήσεων, με τις λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης», και το ρευστό που διέθετε ο ΟΕΚ. Μόνο το ΙΚΑ, που εισέπραττε τότε τις εισφορές των εργαζομένων για λογαριασμό του, του χρωστούσε περίπου 3 δισ. ευρώ, ενώ ο ΟΕΚ έπεσε θύμα και του περιβόητου «κουρέματος» των αποθεματικών του, που είχαν τοποθετηθεί με κυβερνητική απόφαση στο Κοινό Κεφάλαιο: Μόνο από αυτό έχασε το 70% των αποθεματικών του, καθώς - σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση από την Τράπεζα της Ελλάδας - τον Μάρτη του 2012 αυτά μειώθηκαν από 365 εκατ. ευρώ σε 111 εκατ. ευρώ!

Το «κερασάκι στην τούρτα» ήρθε λίγους μήνες αργότερα, όταν τέθηκε σε εφαρμογή ο νόμος που απάλλαξε τους εργοδότες από τις εισφορές τους προς τον ΟΕΚ και την Εργατική Εστία. Σε περίπου μία δεκαετία οι απαλλαγές για τους εργοδότες ξεπέρασαν τα 2,5 δισ. ευρώ! Την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι πλήρωναν κανονικά τις εισφορές τους, παρότι επί της ουσίας είχαν κοπεί όλες οι παροχές!

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που διαδέχτηκε το 2015 τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, συνέχισε την πολιτική των προκατόχων της και διατήρησε όχι μόνο την κατάργηση του ΟΕΚ και της Εργατικής Εστίας, αλλά και την υποχρέωση των μισθωτών να καταβάλλουν εισφορές στους δύο Οργανισμούς χωρίς καμία σχεδόν ανταπόδοση σε υπηρεσίες και παροχές. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2018 οι μισθωτοί κατέβαλαν για τους δύο Οργανισμούς εισφορές ύψους 400 εκατ. ευρώ και οι «παροχές» περιορίστηκαν στα 60 εκατ. ευρώ.

Αυτήν την περιουσία, που αποτελεί ιδρώτα των εργαζομένων, η κυβέρνηση έχει δρομολογήσει να την παραδώσει στους επιχειρηματικούς ομίλους, μέσα από προγράμματα όπως η «Κοινωνική Αντιπαροχή» της δωρεάν παραχώρησης ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου μέσω ΣΔΙΤ σε αναδόχους ομίλους για δεκαετίες. Πρόκειται για ένα ακόμα πρόγραμμα πλάι στα «Σπίτι μου ΙΙ» και «Ανακαινίζω - Νοικιάζω» ή στα φορολογικά κίνητρα εκμετάλλευσης «κλειστών» διαμερισμάτων προς ιδιοκατοίκηση, που όχι μόνο αποδεικνύονται πολύ μακριά από τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες για στέγαση, αλλά στην πραγματικότητα επιστρατεύονται για να τροφοδοτήσουν την κερδοφορία των κατασκευαστικών ομίλων και των τραπεζών, επιβάλλοντας τραπεζικό δανεισμό για την αγορά ή την αναβάθμιση μιας κατοικίας. Με αυτόν τον τρόπο καθιστούν τους εργαζόμενους ενοικιαστές στα ίδια τους τα σπίτια, και τα νέα ζευγάρια που αγωνιούν για μια στέγη, προκειμένου να ξεκινήσουν την κοινή τους ζωή, ομήρους στη λίστα της επόμενης γενιάς πλειστηριασμών.