Κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή και την ασφυκτική πίεση πολλών εκατοντάδων κατοίκων του Κερατσινίου, ο δήμαρχος, Δημήτρης Σαράφογλου, αναγκάστηκε, νωρίς χτες τα ξημερώματα και μετά από ολονύχτια ταραχώδη συνεδρίαση, να πάρει πίσω την πρόταση «αξιοποίησης» του τελευταίου ελεύθερου χώρου της πόλης, του εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας «Καχραμάνογλου», έκτασης 5.066 τ.μ. Την κατασκευή δηλαδή μέσα στην καρδιά της πόλης ενός γιγάντιου κτιρίου με καταστήματα, γραφεία και διαμερίσματα, συνολικού εμβαδού 11.500 τ.μ. Η κατασκευή θα γινόταν από ιδιώτη επιχειρηματία που, άγνωστο πώς, αγόρασε το χώρο σε πλειστηριασμό που έγινε μέσα στο δημαρχείο χωρίς(;) ο δήμος να το αντιληφθεί ή να ενδιαφερθεί...

Από νωρίς το απόγευμα η αίθουσα του δημαρχείου κατακλύστηκε από το λαό του Κερατσινίου, που δυναμικά απαίτησε από το δήμαρχο να εγκαταλείψει τα σχέδιά του προς όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών. Να βρει λύσεις ώστε ο χώρος αυτός να αγοραστεί από το δήμο και να γίνει χώρος πρασίνου. Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση της Χρυσούλας Καρροπούλου, η οποία, εκπροσωπώντας τον γυναικείο σύλλογο της πόλης «Στοργή του Παιδιού», υπενθύμισε στο δήμαρχο πως στα προηγούμενα αγωνιστικά χρόνια είχε συνηθίσει τους φορείς να μετέχουν στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου και να είναι μαζί του στις κινητοποιήσεις. Σήμερα όμως που άλλαξε πολιτική κατεύθυνση άλλαξε και στάση απέναντι στους φορείς της πόλης και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της.

Επιστολές διαμαρτυρίας στο Δημοτικό Συμβούλιο κατέθεσαν, επίσης, ο Σύλλογος Καταστηματαρχών-Εμπόρων-Βιοτεχνών Κερατσινίου, δημοτικές παρατάξεις, κάτοικοι κ.ά. Οι κάτοικοι και οι καταστηματάρχες του Κερατσινίου μαζί με την αγωνία που εξέφραζαν για τις επιπτώσεις που θα έχει στο περιβάλλον η κατασκευή του νέου αυτού γιγάντιου κτιρίου και την ασφυξία που θα προκαλέσει στην καθημερινή τους ζωή, επισήμαναν και την αγωνία τους για το μέλλον των μικροκαταστημάτων και της ίδιας της απασχόλησής τους από ένα νέο υπερκατάστημα στην πόλη.

Ο Δ. Σαράφογλου έφτασε στο σημείο, μιλώντας σαν να ήταν εκπρόσωπος του ιδιοκτήτη, να δηλώσει πως το 40% του χώρου όταν θα χτιστεί το οικόπεδο θα μείνει κοινόχρηστος. Ο,τι δηλαδή επιβάλλει ο νόμος για όλες τις οικοδομές, ο δήμαρχος επιχείρησε να το παρουσιάσει και σαν δώρο προς τους κατοίκους!

Μπροστά όμως στην οξύτατη λαϊκή κατακραυγή που εισέπραξε, ο δήμαρχος αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Στο τέλος το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε αυτό που από την πρώτη στιγμή είχαν θέσει οι εκπρόσωποι της «Δημοτικής Αγωνιστικής Συνεργασίας» (ΔΑΣ) Δημήτρης Μουρίκης και Σοφία Θωμάρεη, δηλαδή να αξιοποιηθεί ο χώρος ως χώρος πρασίνου. Συγκεκριμένα, αποφασίστηκε: «Συγκρότηση διαπαραταξιακής επιτροπής η οποία θα διερευνήσει τη δυνατότητα εξεύρεσης οικονομικών πηγών ώστε να αγοραστεί ο χώρος και να αξιοποιηθεί από τον δήμο ως χώρος πρασίνου».

Οι εκπρόσωποι της ΔΑΣ τόνισαν ότι με την ευκαιρία του γιορτασμού των 70 χρόνων από τότε που ιδρύθηκε ο δήμος, ένα τμήμα του να διατηρηθεί ως μουσείο βιομηχανίας για την ιστορία της πόλης και το υπόλοιπο να αξιοποιηθεί ως χώρος πρασίνου. Για τα χρήματα που απαιτούνται «η δημοτική αρχή, επισήμαναν, οφείλει να διεκδικήσει να της αποδώσει η κυβέρνηση τα χρήματα που της χρωστάει από τους παρακρατημένους πόρους».

Υπενθυμίζοντας στο δήμαρχο τα προηγούμενα χρόνια, που ήταν δήμαρχος υπηρετώντας τα συμφέροντα του λαού, τόνισαν πως τότε σε καμία περίπτωση το θέμα δε θα έμπαινε στο Δημοτικό Συμβούλιο ως «αξιοποίηση» αλλά ως «συζήτηση-απόφαση για να μη χαθεί ο χώρος από το δήμο. Με αγώνες σώθηκαν το Σελεπίτσαρι, το Πρέσοφ κ.ά.», υπογράμμισαν. Στη συνεδρίαση παραβρέθηκε και η νομαρχιακή σύμβουλος της ΝΑΣ Ελένη Παπαδοπούλου.

Υπερβάλλοντα ζήλο δείχνει η ελληνική κυβέρνηση στην υλοποίηση των αντιδασικών εντολών της ΕΕ για την εμπορευματοποίηση του δασικού πλούτου και προσφορά ακόμα μεγαλύτερων κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο σε βάρος του περιβάλλοντος. Αυτό προκύπτει, αν συγκρίνει κανείς τον προτεινόμενο ορισμό για τα δάση από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τον προτεινόμενο ορισμό για τα δάση, από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κατά σύμπτωση ή όχι, οι δύο αυτοί ορισμοί ανακοινώθηκαν με λίγες μέρες διαφορά.

Ο ορισμός του Συμβουλίου της Ευρώπης, στην πρόταση κανονισμού σχετικά με «την παρακολούθηση των δασών και των περιβαλλοντικών αλληλεπιδράσεων στην Κοινότητα», δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις 30/9/2003. Μόλις μια βδομάδα μετά, δόθηκε στη δημοσιότητα, από το υπουργείο Γεωργίας, το δασοκτόνο νομοσχέδιο για τα δάση και ο διαβόητος αντισυνταγματικός της ορισμός.

Η πρόταση κανονισμού του Συμβουλίου έρχεται να αντικαταστήσει δύο προϋπάρχοντες κανονισμούς (3528/86, 2158/92), που, κατ' όνομα, αφορούν «την προστασία των δασών από την ατμοσφαιρική ρύπανση...» και «την πυροπροστασία των κοινοτικών δασών», οι οποίοι έληξαν στις 31 Δεκέμβρη 2002. Οι κανονισμοί αυτοί, όπως αναφέρεται στα «υπόψη» της εισαγωγής, συμπληρώνονταν και από το 1257/99, σχετικά με «τη στήριξη της αγροτικής ανάπτυξης από το Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Προσανατολισμού και Εγγυήσεων...», στο άρθρο 30 του οποίου αναφέρεται: «Η στήριξη της δασοκομίας αφορά: Επενδύσεις για τη βελτίωση και τον εξορθολογισμό της υλοτόμησης, μεταποίησης και εμπορίας των δασοκομικών προϊόντων, οι επενδύσεις που αφορούν τη χρήση ξυλείας ως πρώτης ύλης περιορίζονται σε όλες τις εργασίες εκμετάλλευσης που προηγούνται της βιομηχανικής μεταποίησης, και προώθηση νέων διεξόδων για τη χρήση και εμπορία δασοκομικών προϊόντων...». Η λογική της εμπορευματοποίησης των δασών στο πλαίσιο της ΕΕ είναι δεδομένη από σωρεία άλλων αντίστοιχων κανονισμών της Κοινότητας, που αν για τους ανεπτυγμένους - στη λογική της «ελεύθερης» οικονομίας - εταίρους μας είναι τα παραπάνω, για τη χώρα μας, αντιστοιχεί, στην οικοπεδική αξία των δασών.

Αξίζει σ' αυτό το σημείο να αναφέρουμε τον ορισμό για το δάσος, που δίδεται από το Συμβούλιο της Ευρώπης: «Δάσος σημαίνει έκταση με κάλυψη κόμης δέντρων (ή ισοδύναμο επίπεδο φυτοκάλυψης) άνω του 10% και επιφάνεια μεγαλύτερη από 0,5 εκτάριο». Επίσης, λίγο παρακάτω, προτείνεται ότι είναι δάσος και «οι περιοχές που κανονικά αποτελούν τμήμα δασικής περιοχής, αλλά προσωρινά δεν καλύπτονται από φυτά λόγω ανθρώπινης παρέμβασης ή φυσικών αιτιών, αναμένεται να μετατραπούν και πάλι σε δάσος...». Από την πλευρά της, η κυβέρνηση ορίζει ως δάσος έκταση που «έχει έκταση τουλάχιστον 3 στρέμματα και τα δασοπονικά είδη καλύπτουν τουλάχιστον το 25% της έκτασης». Γίνεται εμφανές ότι ο κυβερνητικός ορισμός ανοίγει το δρόμο για μεγαλύτερη κατάτμηση και μεγαλύτερης έκτασης αποχαρακτηρισμούς δασών και δασικών εκτάσεων.

Η ελληνική κυβέρνηση, σε μία προφανή επίδειξη ζήλου, προσπαθεί να θεσπίσει έναν πολύ πιο καταστροφικό ορισμό από τον παραπάνω, μέσα από το δασικό νομοσχέδιο, «θέτοντας εαυτόν» στην εμπροσθοφυλακή των δασοκτόνων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Και επειδή ...κάποιοι θα προστρέξουν να χαρακτηρίσουν τα παραπάνω, ως κοινοτική «ασπίδα προστασίας» για τα δάση (αφού είναι καλύτερος και από τον ορισμό που έδωσε η ΝΔ στις 29/12/1979 κατ' εφαρμογή του νόμου 998/1979), να αναφέρουμε ότι για τα δεδομένα άλλων κρατών - μελών (όπως οι Σκανδιναβικές Χώρες, ή η Γερμανία) ο ορισμός που δίδεται από το Συμβούλιο της Ευρώπης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πραγματική λαίλαπα.