«Πρέπει να έχουμε συνείδηση για την ανωτερότητα του πολιτισμού μας (...). Γι' αυτό και η Δύση τελικά θα θριαμβεύσει επί του Ισλάμ...».

*

«Είναι μεγάλη θυσία αυτό που κάνω (σ.σ.: να είναι πρωθυπουργός). Δεν μπορώ να διασκεδάσω. Εχω ένα κότερο στο οποίο στα δύο τελευταία χρόνια ανέβηκα μόνο μία ημέρα. Εχω 2-3 χρόνια να πάω στη βίλα μου στις Βερμούδες, το ίδιο και στο Πορτοφίνο. Η ζωή μου έγινε μαρτύριο».

*

«Η δικτατορία στην Ιταλία ήταν καλοήθης. O Μουσολίνι δε σκότωσε ποτέ κανέναν. O Μουσολίνι έστελνε τον κόσμο διακοπές στην εξορία για να τους περιορίσει».

***

Είναι μερικές από τις κατά καιρούς δηλώσεις του Μπερλουσκόνι. Ενδεικτικές ότι πρόκειται για έναν επικίνδυνο «χατζατζάρη».

Πώς, λοιπόν, ένας τέτοιος τύπος έχει αναδειχτεί ήδη δυο φορές πρωθυπουργός και υπερψηφίστηκε σχεδόν από το 50% του εκλογικού σώματος στις προχτεσινές εκλογές της Ιταλίας;

*

Θα επισημάνουμε ότι στις «δημοκρατίες» της Δύσης, οι εκλογές βγάζουν κυβερνήτες όπως ο Σβαρτζενέγκερ (στην Καλιφόρνια), προέδρους όπως ο Μπους (σε όλη την Αμερική), καγκελαρίους όπως ο Χάιντερ (στην Αυστρία) και εκκολάπτουν Σαρκοζί (στη Γαλλία).

Κι ας μην σπεύσουν ορισμένοι να διαμαρτυρηθούν ότι δεν τηρούμε τις «αναλογίες». Αντίθετα. Τηρουμένων όλων των αναλογιών, η εικόνα του πολιτικού συστήματος της Ιταλίας είναι η εικόνα ενός κοινοβουλευτισμού που όλο και λιγότερο πια καταφέρνει να παίζει το ρόλο του «φερετζέ» της «δικτατορίας» του κεφαλαίου.

Πρόκειται για τη «δικτατορία» που κατασκευάζει δικομματικά «διλήμματα», στα οποία οι ψηφοφόροι έχουν να επιλέξουν το «μη χείρον...».

***

Για το πώς η «Σκύλλα» τροφοδοτεί την «Χάρυβδη», στο πλαίσιο αυτού του δικομματικού μονόδρομου, η περίπτωση Μπερλουσκόνι είναι χαρακτηριστική:

*

Η ύπαρξη (οικονομική και πολιτική) του Μπερλουσκόνι οφείλεται στους Σοσιαλιστές της Ιταλίας.

Ο Κράξι, ηγέτης των Σοσιαλιστών από το 1976 και πρωθυπουργός της Ιταλίας το 1983-1987, δεν ήταν μόνο ο νονός των παιδιών του Μπερλουσκόνι και κουμπάρος στο δεύτερο γάμο του «Καβαλιέρε». Ηταν - κυρίως - αυτός που με σκανδαλώδεις νόμους, επί κυβέρνησης Σοσιαλιστών το 1984 (γνωστός ως «νόμος Μπερλουσκόνι») και το 1990 (επί κυβέρνησης συνασπισμού με τη συμμετοχή των Σοσιαλιστών), παρέδωσε στον Μπερλουσκόνι την πρωτοκαθεδρία στην ιδιωτική τηλεόραση.

Αυτοί, δηλαδή, που άνοιξαν το δρόμο στον Μπερλουσκόνι για πολιτική καριέρα, οι Σοσιαλιστές, του είχαν προηγουμένως παραχωρήσει το τηλεοπτικό κοινό (το οποίο ο Μπερλουσκόνι «επιμόρφωνε» με εκπομπές όπως το «Χοντρά λεφτά - χοντρά βυζιά»...) και τον επιδοτούσαν με έναν πακτωλό χρήματος που ξεπερνούσε το 60% των διαφημιστικών εσόδων...

*

Υπ' αυτές τις συνθήκες, κατέχοντας την οικονομική εξουσία και την εξουσία των ΜΜΕ, ούτε η καταδίκη του Μπερλουσκόνι το 1990 για συμμετοχή στην (αντικομμουνιστική, συνδεδεμένη με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και εμπλεκόμενη στην ακροδεξιά τρομοκρατία) μασονική στοά P2, ούτε η πολύφημη «επιχείρηση καθαρά χέρια» θα μπορούσαν να αποτρέψουν την πολιτική του «σταδιοδρομία».

*

Είναι αξιοσημείωτο του εκφυλισμού των «καθαρών χεριών» τούτο: Ενώ αρχές του '90 ο Κράξι βρέθηκε κατηγορούμενος, υπόδικος και αποπεμφθείς από την ιταλική πολιτική σκηνή για διαφθορά, ο Μπερλουσκόνι, αυτός δηλαδή που αποδεδειγμένα κατέθετε δισεκατομμύρια σε λογαριασμούς του Κράξι στην Ελβετία, έλαβε μόλις πρωτοεμφανίστηκε στις εκλογές του 1994 το 25% των ψήφων...

***

Ναι, μα το ερώτημα παραμένει: Εστω κι έτσι, πώς γίνεται ένας λαός με το πολιτικό και πολιτιστικό παρελθόν των Ιταλών να ψηφίζει Μπερλουσκόνι;

*

Εδώ αξίζει να δούμε πώς «διαπαιδαγωγήθηκε» πολιτικά ο ιταλικός λαός για περισσότερο από τις τρεις τελευταίες δεκαετίες από τους προφήτες και τους νυν ηγέτες της «κεντροαριστεράς»:

*

«Ιστορικός συμβιβασμός» του ρεύματος που ονομάστηκε «ευρωκομμουνισμός» και γέννησε τους Ντ' Αλέμα.

Παραινέσεις του Κράξι προς τους ψηφοφόρους να πάνε στην παραλία (!) όταν στην Ιταλία διεξαγόταν δημοψήφισμα για την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή.

Μια «κεντροαριστερά» που διαλαλεί ότι ο διεφθαρμένος Κράξι «είναι μέλος της κληρονομίας της» (!) και έχει επικεφαλής τον Πρόντι, έναν πρωην υπουργό του... Αντρεότι, δηλαδή των άλλων διεφθαρμένων, των χριστιανοδημοκρατών. Μια «κεντροαριστερά» που με τον Πρόντι πρόεδρο της ΕΕ και τον Ντ' Αλέμα πρωθυπουργό της Ιταλίας βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία, παραχωρώντας ως ορμητήριο του ΝΑΤΟ τη βάση του Αβιάνο. Μια «κεντροαριστερά» που είχε το 1996 υποστηρικτή της τον Ανιέλι, γιατί - όπως έλεγε ο μεγιστάνας - αυτή ήταν που έκανε τη «βρώμικη δουλιά» στο ασφαλιστικό, στο συνταξιοδοτικό, στις εργασιακές σχέσεις. Μια «κεντροαριστερά» που το 2006 κατέβηκε με πρώτο προπαγανδιστή του προγράμματός της τον πρόεδρο της ΦΙΑΤ και επικεφαλής του συνδέσμου των Ιταλών βιομηχάνων. Μια «κεντροαριστερά» που όταν οι Ιταλοί βγήκαν στους δρόμους, μετά την απαγωγή της Ιταλίδας δημοσιογράφου στη Βαγδάτη, ζητώντας την επιστροφή των Ιταλών στρατιωτών από το Ιράκ, τάχθηκε παρά τω πλευρώ του Μπερλουσκόνι. Μια «κεντροαριστερά» που βούλιαζε τα καρυδότσουφλα των μεταναστών από την Αλβανία και γέμιζε την Αδριατική με πτώματα για να εμποδίσει την είσοδό τους στην Ιταλία...

*

Να, σε τι ανάμεσα είχαν να διαλέξουν οι Ιταλοί. Και μέσα σε τέτοιες συνθήκες, όταν η πολιτική από έκφραση διαφορετικών συμφερόντων μετατρέπεται σε διελκυστίνδα μεταξύ διαχειριστών, όταν η ουσία καταπλακώνεται και η έννοια «ελευθερία» υπάρχει μόνο και μόνο για να νομιμοποιούνται οι παρωπίδες που οδηγούν στις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, τότε το σχεδόν 50% του Μπερλουσκόνι μόνο ανεξήγητο δεν είναι...