Οταν λίγες μέρες μετά τις εκλογές οι εργατοτεχνίτες της Ζώνης, με αποφάσεις των ταξικών τους σωματείων, διαδήλωσαν έξω από το υπουργείο Εργασίας, διεκδικώντας την ουσιαστική προστασία των άνεργων συναδέλφων τους, η κυβέρνηση έστειλε εναντίον τους τις δυνάμεις καταστολής και έκανε λόγο για κομματικά υποκινούμενες ομάδες.

Οταν οι λιμενεργάτες όξυναν απεργιακά την αντιπαράθεση (πριν η συμβιβασμένη συνδικαλιστική τους πλειοψηφία κηρύξει σιωπητήριο), με αιχμή την παράδοση του λιμανιού στην κινεζική πολυεθνική «Cosco», η κυβέρνηση μιλούσε για «βολεμένους» και «υψηλόμισθους», οι οποίοι δε θέλουν να χάσουν τα προνόμιά τους.

Οταν τα ταξικά συνδικάτα απέκλεισαν συμβολικά το υπουργείο Εργασίας, τη μέρα που ήταν σχεδιασμένο να ξεκινήσει ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος για το Ασφαλιστικό, η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της έκαναν λόγο για «κινητοποιήσεις έξω από τα όρια της δημοκρατίας», για «μειοψηφίες» που δε σέβονται τη δημοκρατική νομιμότητα και απείλησε με «μηδενική ανοχή» σε περίπτωση ανάλογων κινητοποιήσεων.

Οταν οι 30.000 εργαζόμενοι στα stage κινητοποιήθηκαν μαζικά, διεκδικώντας το δικαίωμα στη δουλειά, η κυβέρνηση μίλησε για εργαζόμενους που στέκονται εμπόδιο στην αξιοκρατία και θέλουν να συντηρηθεί το ρουσφέτι.

Τώρα που οι αγρότες είναι στο δρόμο, παλεύοντας επί της ουσίας για την επιβίωσή τους, η κυβέρνηση μιλάει για καλλιεργητές «του Κολωνακίου», μπουκωμένους με επιδοτήσεις, που θέλουν να πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν.

Οποτε ξεσπάει μια εργατική λαϊκή κινητοποίηση, η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της κάνουν επίδειξη των αντανακλαστικών τους και προσπαθούν να τη συκοφαντήσουν.

Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι καινούριο. Το ίδιο έκανε και η ΝΔ. Με μόνη διαφορά ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι ικανότερη στο να υπονομεύει, να συκοφαντεί και να ενσωματώνει τις εργατικές αντιδράσεις, προκειμένου ευκολότερα να περνά τα αντιδραστικά μέτρα που απαιτεί το κεφάλαιο. Γι' αυτό άλλωστε η πλουτοκρατία την επέλεξε να κυβερνήσει, την κρίσιμη ώρα που βαθαίνει η καπιταλιστική οικονομική κρίση. Αυτά έλεγε το ΚΚΕ προεκλογικά. Και για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται από τις ίδιες τις εξελίξεις.

Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη έχει να κάνει με την προβοκατόρικη επίθεση σε βάρος του ΚΚΕ, που εξελίσσεται παράλληλα με τη σπίλωση των εργατικών λαϊκών αγώνων. «Το ΚΚΕ εξάγγειλε τόσες κινητοποιήσεις όσες δεν είχε εξαγγείλει όλα τα 5,5 χρόνια», είχε πει στις 19 του περασμένου Οκτώβρη ο Γ. Παπανδρέου, στην παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, αρχίζοντας πρώτος τη μετεκλογική προβοκάτσια σε βάρος του ΚΚΕ.

Τα όσα ακολούθησαν είναι λίγο - πολύ γνωστά. Μέχρι και στο άτυπο υπουργικό συμβούλιο (22/10) συζητήθηκε η τακτική ενάντια στο ΚΚΕ, με τρεις τουλάχιστον υπουργούς (Χρυσοχοΐδης, Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου) να ζητούν «ενιαίο μέτωπο» της κυβέρνησης απέναντι στο ΚΚΕ, συνδέοντας άμεσα την επιτυχία του κυβερνητικού έργου με την ικανότητα (και φρούδα ελπίδα) της κυβέρνησης να αποδυναμώσει το Κόμμα και την επιρροή του στην εργατική τάξη και στο λαό.

Την προπερασμένη Παρασκευή, ξανά από το βήμα της Βουλής, ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για παραγωγούς «του Κολωνακίου», τους οποίους μάλιστα στηρίζει το ΚΚΕ. Δύο μέρες μετά, η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης ξεσπάθωσε σε κυριακάτικη εφημερίδα. Ισχυρίστηκε ότι «αυτοί που κλείνουν τους δρόμους παίρνουν τις υψηλότερες επιδοτήσεις», χαρακτήρισε τους αγρότες που βρίσκονται στα μπλόκα «συνονθύλευμα χωρίς επαρκή νομιμοποίηση (...) τραμπούκους που απειλούν και εκβιάζουν».

Και επειδή από το κάδρο δεν μπορεί να λείπει η πολιτική εκείνη δύναμη που με συνέπεια στηρίζει τους αγώνες της φτωχομεσαίας αγροτιάς, η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης συμπλήρωσε στην ίδια συνέντευξη, με σαφή στόχο να προβοκάρει το ΚΚΕ: «Οι άνθρωποι υποθέτουν ότι εκπροσωπούν τους αγρότες, το πανελλαδικό συντονιστικό είναι αχταρμάς, που αγγίζει τα όρια του αναρχοσυνδικαλισμού, με τον οποίο συντονίζονται συνδικαλιστές του ΚΚΕ και της ΝΔ». Την ίδια φαιδρότητα αναπαρήγαγαν την Παρασκευή και ορισμένα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, επαληθεύοντας τα συγκοινωνούντα δοχεία της προβοκάτσιας.

Την περασμένη Τρίτη, σε σύσκεψη που διοργανώθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου, αποφασίστηκε να οξυνθεί η επίθεση στο ΚΚΕ, με στόχο να συκοφαντηθεί και να υπονομευτεί ο αγώνας στα μπλόκα.

Την επομένη της σύσκεψης στο Μαξίμου, ένας από αυτούς που συμμετείχαν, ο υφυπουργός Οικονομικών, Φ. Σαχινίδης, έλεγε σε συνέντευξή του για το ΚΚΕ: «Τα 5,5 χρόνια τα προηγούμενα, που ήταν η ΝΔ στην εξουσία, διαπίστωσα ότι το στελεχιακό δυναμικό του ΚΚΕ βρισκόταν σε μια διαδικασία ανάπαυσης. Τώρα, ξαφνικά, προσδοκούν μέσα σε αυτές τις συνθήκες από μια κυβέρνηση τριών μηνών ό,τι δεν αντιμετωπίστηκε και όσα προβλήματα δημιουργήθηκαν από την αδιαφορία και την έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού από την κυβέρνηση της ΝΔ να τα αντιμετωπίσει η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ».

Η επόμενη προβοκάτσια έγινε στη Βουλή και ήταν διπλή. Απαντώντας σε Ερώτηση βουλευτή του ΚΚΕ για τους ελαιοπαραγωγούς της Κέρκυρας, ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Μιχάλης Καρχιμάκης, υποστήριξε ψευδώς ότι το ΚΚΕ δεν άσκησε κοινοβουλευτικό έλεγχο στη ΝΔ για θέματα διαφθοράς, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Εσείς, βέβαια, καθ' όλη την τετραετία, την πενταετία την προηγούμενη δεν εξειδικευτήκατε καθόλου στα φαινόμενα διαφθοράς (και δείχνετε) επιλεκτική συμπεριφορά στη σύγκρουση».

Για να στηρίξει μάλιστα τον ισχυρισμό του, ζήτησε να μάθει «πόσες Επερωτήσεις κάνατε για την ΕΡΤ και τον ΟΠΑΠ;». Την αποστομωτική απάντηση την πήρε λίγη ώρα μετά, όταν η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα τον πλήρη κατάλογο με τις 16 Ερωτήσεις που έχει καταθέσει για θέματα της ΕΡΤ και τις 5 για τον ΟΠΑΠ, την περίοδο 2004 - 2009.

Στο άλλο περιστατικό, ο Απ. Κακλαμάνης, τοποθετούμενος στην πρόταση νόμου του ΚΚΕ για τα αποθεματικά των Ταμείων, εξέφρασε την ενόχλησή του για το γεγονός ότι το ΚΚΕ ταυτίζει στρατηγικά το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και ισχυρίστηκε ότι αυτή η θέση «διευκολύνει, εάν θέλετε, τη Νέα Δημοκρατία». Αμεση ήταν και εδώ η απάντηση από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΚΚΕ, Σπύρο Χαλβατζή.

Η έχθρα του ΠΑΣΟΚ απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις και στις ανάγκες των εργαζομένων είναι δεδομένη. Οπως δεδομένος είναι και ο φόβος της τάξης που υπηρετεί για τους πιο ριζοσπαστικούς αγώνες, στην πρωτοπορία των οποίων βρίσκεται διαχρονικά το ΚΚΕ.

Γι' αυτό λυσσάνε. Επειδή ξέρουν πως την ανοχή που απέσπασαν με τερτίπια από το λαό δε θα την έχουν για πάντα. Και πως σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, η αντίδραση του κινήματος, ακόμα και αν αυτό βρίσκεται πολύ πίσω από το επίπεδο που οι ανάγκες απαιτούν, δεν είναι απόλυτα προβλέψιμη. Πολύ περισσότερο, όταν η πολιτική πρωτοπορία στους εργατικούς αγώνες είναι ένα κόμμα όπως το ΚΚΕ, με αντιμονοπωλιακή στρατηγική και πρόταση εξουσίας εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτή που υπηρετεί το κεφάλαιο. Με απήχηση στο λαό, πολλαπλάσια της εκλογικής του δύναμης.

Τρέμουν στην ιδέα ότι το σύνθημα της ανυπακοής και της αντεπίθεσης μπορεί να αγκαλιάσει ευρύτερες λαϊκές μάζες, ικανές να πυροδοτήσουν γενικευμένους οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες. Ξέρουν πως πολλοί από αυτούς που τους ψήφισαν ακούν το ΚΚΕ. Αλλοι έχουν ήδη συναντηθεί μαζί του στους δρόμους.

Μετράνε το γεγονός ότι στην Ελλάδα όροι όπως «κοινωνικός διάλογος», «συναίνεση» δεν κατάφεραν να ριζώσουν, με το ΚΚΕ να έχει καθοριστική συμβολή σ' αυτό. Ξέρουν ότι το πέρασμα της πολιτικής τους προϋποθέτει την πολιτική αποδυνάμωση του ΚΚΕ, τη συρρίκνωση της λαϊκής απήχησης των θέσεών του.

Είναι όμως και κάτι άλλο που τρομάζει ειδικά το ΠΑΣΟΚ και την αστική τάξη που το επέλεξε να κυβερνήσει: Το γεγονός ότι αντιλαμβάνονται την ικανότητα του Κόμματος πιο αποτελεσματικά, έγκαιρα και ολοκληρωμένα να προσαρμόζεται στις συνθήκες που γεννάνε η ταξική πάλη και η αντιπαράθεση στο πολιτικό επίπεδο.

Κατηγορώντας το ΚΚΕ για τις κινητοποιήσεις στις οποίες πρωτοστατεί, στηρίζει ή συμμετέχει και για την ετοιμότητα που έδειξε απέναντι στην ανερχόμενη σοσιαλδημοκρατία, επί της ουσίας εκφράζουν την ανησυχία τους για το γεγονός ότι το Κόμμα γίνεται ολοένα και πιο ικανό να αντιστοιχεί τη δράση του με το μέγεθος της επίθεσης που δέχονται η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα, παλεύοντας για την ανασυγκρότηση και την αντεπίθεση του κινήματος.

Ξέρουν πως κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση προσθέτει στα πεπραγμένα της προηγούμενης, αυξάνοντας το βαθμό της εκμετάλλευσης και καθιστώντας επιτακτική ανάγκη την απάντηση με πολλαπλάσιες δυνάμεις και ορμή από τους εργαζόμενους.

Ξέρουν πως τα μέτρα που παίρνουν τσακίζουν ό,τι άφησε όρθιο η ΝΔ και πως άλλος τρόπος να εμποδιστούν οι ανατροπές δεν υπάρχει, πέρα από το να πολλαπλασιαστούν και κυρίως να γίνουν πιο ποιοτικές οι εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις, με προοπτική την ενιαία ταξική αντεπίθεση. Αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ την ικανότητα πιο αποτελεσματικά να ανταποκρίνεται σ' αυτό το θεμελιώδες καθήκον και φοβούνται. Δικαιολογημένος ο φόβος τους. Καθήκον δικό μας να τον κάνουμε μεγαλύτερο.