Τους "Αχαρνής" του Αριστοφάνη θα παρουσιάσει το καλοκαίρι το "Ανοιχτό Θέατρο" εγκαινιάζοντας τα φετινά Επιδαύρια,στις 3 και 4 Ιούλη, ενώ θα παρουσιαστούν και στο Ηρώδειο, στις 3 και 4 Αυγούστου. Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Παύλου Μάτεσι,σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη,σκηνικά - κοστούμια Αγνής Ντούτση,μουσική Θόδωρου Αντωνίου και χορογραφίες Δόνης Μιχαηλίδη.Τους ρόλους ερμηνεύουν: Θανάσης Βέγγος, Δημήτρης Πιατάς, Στάθης Βούτος, Κώστας Πανουργιάς, Σπύρος Μπιμπίλας, Θόδωρος Μπογιατζής, Γιώργος Σατυρόπουλος, Δημήτρης Γιαννόπουλος, Γιώργος Βελέντζας κ.ά.

• "Λυσιστράτη" θα είναι φέτος το καλοκαίρι η Αννα Φόνσου.Η κωμωδία του Αριστοφάνη παρουσιάζεται από τη "Θεατρική Εξοδο Αιγαίου" σε μετάφραση και σκηνοθεσία Νίκου Παροίκου.Τα κοστούμια και οι μάσκες είναι της Αννας Περντρώ,η μουσική του Παναγιώτη Ντουνιαδάκη και η χωροπλασία του Κώστα Κλουβάτου.
• Με Αριστοφάνη έρχεται, στην Επίδαυρο,στις 17 Ιούλη και ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου και συγκεκριμένα με την "Ειρήνη",που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου,μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη,σκηνικά Αγγελου Αγγελή,μουσική Μιχάλη Χριστοδουλίδη και χορογραφία Σοφίας Σπυράτου.Πρωταγωνιστεί ο Σωτήρης Μουστάκας.
• Την "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" του Ευριπίδη θα παρουσιάσει το θέατρο "Θεμέλιο", σε μετάφραση και σκηνοθεσία Νίκου Βασταρδή, μουσική Νότη Μαυρουδή, και σκηνικά - κοστούμια Εντας Δημοπούλου. Παίζουν: Νίκος Βασταρδής, Νίκος Απέργης, Ζωζώ Ζάρπα, Αννα Μονογιού, Γιώργος Σκυριανός κ.ά.
• "Το Φιόρε του Λεβάντε" του Γρηγορίου Ξενόπουλου είναι η καλοκαιρινή παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Βασίλη Κυρίτση, σκηνικά - κοστούμια Τάσου Ζωγράφου και μουσική Γιώργου Παπαδάκη.

Ο πληθωρισμός παραστάσεων - λόγω της πληθώρας θιάσων και της υπερπληθώρας έργων - καθιστά αδύνατη την κριτική παρουσίαση όλων, ακόμα και αξιολογότατων θεατρικών προσπαθειών. Παρότι βαίνει προς τη λήξη της η χειμερινή περίοδος, η στήλη θεωρεί αναγκαία την, εν συντομία έστω, αναφορά της σε ορισμένες ενδιαφέρουσες παραστάσεις σημαντικών μάλιστα έργων. Και αρχίζει με το τελευταίο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, "Μια συνάντηση κάπου αλλού",στο "Υπόγειο" του "Θεάτρου Τέχνης".

Η δραματουργική διαδρομή του Ι. Καμπανέλλη διαγράφει μια μεγάλη τροχιά, η οποία ξεκινώντας από τον ηθογραφικό ρεαλισμό κατέκτησε όλα τα είδη (μονόπρακτης, δίπρακτης, σπονδυλωτής) θεατρικής γραφής (κωμωδία, κοινωνική σάτιρα, ψυχολογικό δράμα, πολιτικό θέατρο, ιστορική αλληγορία, ποιητικό συμβολισμό). Ο Καμπανέλλης έγραψε τα πάντα, και πάντα με σοφία και μέτρο, απαθανατίζοντας, ερμηνεύοντας και σχολιάζοντας τη νεοελληνική, κυρίως νεοελληνική κοινωνική πραγματικότητα, με τα οράματα και τραύματά της. Μια μεταξύ πραγματικότητας και ονειρικής, συχνά υπερβατικής φαντασίας στο πλάσιμο κάποιων ρόλων, ποιητικής διάθεσης, συμβολικά και υπονοηματικά συμπυκνωτική, πικρόγευστη "ανασκόπηση" των ιδεολογικοπολιτικών περιπετειών, των ανθρώπινων ψυχολογικών δραμάτων και των ηττημένων οραμάτων και τραυμάτων που σημάδεψαν τις γενιές της Εθνικής Αντίστασης και της μεταπολεμικής Ελλάδας. Μια ανασκόπηση που "δένεται" με τον κύκλο της ζωής και του θανάτου και "διηγείται" με ένα αίσθημα απογοήτευσης, αλλά και με κάποια αδιόρατη "χαραμάδα" ελπίδας για το μέλλον, την παράδοση της "σκυτάλης" της ζωής αλλά και της ιστορικής μνήμης, των βιωμάτων, των παθών, ιδεών, αξιών της πολιτικοϊστορικής μας "Οδύσσειας" τα τελευταία πενήντα χρόνια, από την παλιότερη στη νεότερη γενιά.

Δύσκολο, πολύπλοκο (θεματικά, ιδεολογικά, αισθητικά) το έργο του Καμπανέλλη "διαβάστηκε" με ευρηματικότητα, ευαισθησία και ευρυθμία στην εναλλαγή των εικόνων από τη σκηνοθεσία του Μίμη Κουγιουμτζή,που κατηύθυνε σωστά και τους συντελεστές της παράστασης. Την αφαιρετικά συμβολική σκηνογραφική δουλιά του Αντώνη Δαγκλίδη και τα κοστούμια των Α. Δαγκλίδη - Χριστίνας Παπαγεωργίου που προσδιορίζουν τα συμβολικά, λαογραφικά και κοινωνικοταξικά χαρακτηριστικά των προσώπων του έργου. Την υποβλητική μουσική του Φίλιππου Τσαλαχούρη.Το πολυπρόσωπο, ρεαλιστικών και συμβολικών ρόλων έργο, καθοδηγημένο με προσοχή και μέτρο από τον Κουγιουμτζή, απέδωσε μια εξαίρετη ερμηνεία από τον μεταμορφωνόμενο Περικλή Καρακωνσταντόγλου (έξοχος στον ρακοσυλλέκτη), πολύ καλά υποκριτικά αποτελέσματα από τους έμπειρους ηθοποιούς (Αθηνόδωρο Προύσαλη, Παντελή Παπαδόπουλο, Ντενίζ Μπαλτσαβιά, Θόδωρο Γράμψα, Δημήτρη Αστεριάδη, Γιάννη Δεγαϊτη), αλλά και από τους νέους ηθοποιούς που υποδύονται βασικούς (Ανδρη Θεοδότου, Οδυσσέα Σπηλιοτόπουλο, Δημήτρη Καλαντζή) και τους άλλους στους πολλούς μικρούς ρόλους.

Αξίζει επαίνου ο Γιάννης Χουβαρδάς για την επιλογή του να ανεβάσει το "Το βρακί" του Καρλ Στερνχάιμ,(1911), για να γευτεί το ελληνικό κοινό, έστω με το πρώτο έργο της καυστικότατης σατιρικής τριλογίας του, το ιδιοφυές, τολμηρά ριζοσπαστικά, αδυσώπητο στην κριτική που ασκούσε στην επηρμένη γερμανική κοινωνία του Γουλιέλμου, μια κοινωνία που γέννησε δύο παγκόσμιους πολέμους, πνεύμα του Στερνχάιμ, ενός από τους "γεννήτορες" του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Δυσκολότατο, αλλά θα ήταν ευχής έργο κάποτε να γνωρίσει το ελληνικό κοινό και τα άλλα δύο έργα της τριλογίας ("Ο σνομπ" 1913, και "1913" γραμμένο το 1914, παραμονές της έναρξης του Α' Παγκόσμιου Πολέμου), για να δει μέσα από τη "δαιμόνια" σάτιρα του Στερνχάιμ, που αποκαλύπτει τον παραλογισμό, την παρακμή, τη σαπίλα της γερμανικής κοινωνίας. Σαπίλα και παραλογισμός που εκπορεύεται από μεγαλοαστική τάξη και μολυσματικά ενδημεί στη μικροαστική αλλά και στο ασυνειδητοποίητο προλεταριάτο, αλλά και στον κόσμο της επιστήμης και του πνεύματος. Ο Στερνχάιμ δε χαρίζει κάστανα σε καμιά κοινωνική τάξη. Αποδίδει τα του Καίσαρος. Δε θεωρεί επικίνδυνη μόνο την ανήθικη, έκφυλη, υποκριτική, ναρκισσευόμενη μεγαλοαστική τάξη. Εξίσου επικίνδυνη θεωρεί και τη μικροαστική τάξη για την αρπακτικότητά της, το εργασιακό βόλεμά της στο δημόσιο, την εθνικιστική έπαρσή της περί του γερμανικού γένους, τον θρησκευόμενο πουριτανισμό της, την ανήθικη "ηθική" της, την αξιοποίηση οποιουδήποτε μέσου για τον πλουτισμό και την κοινωνική καταξίωσή της. Ο Στερνχάιμ θεωρεί συνένοχους όμως και τους προλετάριους που επιδείχνουν αφέλεια, ανημπόρια, ατολμία, συνειδητή ανοχή, συμφωνία ή και συνάφεια με τα "ήθη" των αστών και μικροαστών.

Και τις τρεις κοινωνικές τάξεις καυτηριάζει στο "Βρακί". Με πρόσχημα μόνο την κωμική αφετηρία του "μύθου" (την πτώση του βρακιού της κατά την παρέλαση του Κάιζερ, της νεαρής, αφελούς συζύγου ενός δημοσίου υπαλλήλου που γίνεται ερωτικός στόχος ενός μεγαλοαστού, κι ενός κουρέα μέσα στο ίδιο της το σπίτι, αφού ο σύζυγος τούς νοικιάζει δύο δωμάτια του μικρού διαμερίσματός του), ο συγγραφέας συνθέτει την εικόνα της παραλογισμένης γερμανικής κοινωνίας των αρχών του αιώνα και παραδίδει στη χλεύη του νοήμονα θεατή την ενοχή και συνενοχή των τάξεων, για να καταλήξει προφητικά και προειδοποιητικά, με την εμφάνιση ενός επιστήμονα ενοίκου του σπιτιού, για την απειλή - απειλή και για την ίδια αυτή κοινωνία - από τον ανεξέλεγκτο ρόλο της επιστήμης.

Η σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά,στην εύγλωττη θεατρικά μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα,με το αφαιρετικά εξπρεσιονιστικό σκηνικό και τα αρμόζοντα στην εποχή του έργου κοστούμια του Βαλεντίνο Μαρένγκο,με εύστοχα "σχολιαστικούς" ήχους του Δημήτρη Ιατρόπουλου, ανέδειξε την εξπρεσιονιστική γραφή του Στερνχάιμ και τη δηλητηριώδη οξύτητα της σάτιράς του, οδηγώντας τους ηθοποιούς σε εύστοχες υπογραμμίσεις και στιλιζάρισμα των ρόλων τους. Αποτέλεσμα: εξαίρετες ερμηνείες από τον Μάνο Βακούση (έπλασε ένα γραφικά σιχαμερό μεγαλοαστό) και τη Σμαράγδα Σμυρναίου (μια μικροαστή στερημένη και διψασμένη για έρωτα γεροντοκόρη) και πολύ καλές από τους Ακη Σακελλαρίου (σιχαμένος, υποκριτής, φιλοχρήματος μικροαστός), Γεράσιμο Σκιαδαρέση (κουτοπόνηρος κουρέας) και Κώστα Ζαχαράκη (εύγλωττος στο βουβό ρόλο του).

ΘΥΜΕΛΗ

"Λυσιστράτη" η Αννα Φόνσου με τη "Θεατρική Εξοδο Αιγαίου". Στη φωτογραφία μαζί με τον Νίκο Παροίκο

"Μια συνάντηση κάπου αλλού" στο "Θέατρο Τέχνης"

"Το βρακί" στο "Αμόρε"