Στο τέλος της βδομάδας (24/25 Μάη) πραγματοποιήθηκε το πρώτο συνέδριο του κόμματος «Η Αριστερά» - προϊόν της συνένωσης του πρώην ΚΟΔΗΣΟ («Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού») και του (βασικά) δυτικογερμανικού μορφώματος ΒΑΣΓΚ υπό το σοσιαλδημοκράτη Οσκαρ Λαφοντέν.

Ενα από τα χαρακτηριστικά αυτού του συνεδρίου υπήρξε ότι, παρά την προ ετών διαφήμιση ότι διεξάγουν αγώνα για «δημοκρατικό σοσιαλισμό», στο διήμερο συνέδριο του Κότμπους όχι μόνο δεν έγινε λόγος για αγώνα περί «δημοκρατικού σοσιαλισμού», αλλά ούτε καν η λέξη σοσιαλισμός δεν αναφέρθηκε.

Ουσιαστικά επιβεβαιώθηκαν οι γνωστές θέσεις του κομματικού σχηματισμού ότι η πολιτική του συνίσταται στη με άλλους τρόπους διαχείριση της οικονομίας για την επίτευξη μεμονωμένων ωφελημάτων για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία όμως με τη γνωστή πολιτική των ολιγοπωλίων αφαιρούνται πάλι από τους εργαζόμενους και ανέργους.

Συγκεκριμένα, το συνέδριο επιβεβαίωσε σαν προέδρους τον Λότσαρ Μπίσκι και τον Οσκαρ Λαφοντέν και τη διευρυμένη (βασικά παλιά) Κεντρική Επιτροπή. Αντιπρόεδροι του κόμματος εκλέχτηκαν τέσσερα μέλη, από τα οποία η Χαλίν Βαβσίνιακ είχε προταθεί από τον πρόεδρο Μπίσκι, αντί της Σάρας Βάγκενκνεχτ (της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας), που πριν ακόμα την έναρξη του συνεδρίου είχε διεξαχθεί (εσωκομματικά) καμπάνια εναντίον της, με αποτέλεσμα αυτή να παραιτηθεί από υποψήφια αντιπρόεδρος και να δεχτεί εκλογή στην Κεντρική Επιτροπή.

Η ευνοηθείσα από την ηγεσία Βαβσίνιακ ανήκει στη λεγόμενη «ρεαλιστική» πτέρυγα της Αριστεράς και τάσσεται υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας ιδιοκτησίας.

Μεταξύ των διάφορων πτερύγων, που συνυπάρχουν στην «Αριστερά», διεξήχθησαν ορισμένες λεκτικές αντιπαραθέσεις, αλλά η απεσταλμένη της «Γούνγκε Βελτ», που παρακολούθησε τις εργασίες του συνεδρίου, διαπίστωσε (στο φύλλο της 26 Μάη) ότι πρόκειται για «περιθωριακές παρατηρήσεις» και για «μικρούς υπαινιγμούς».

Πολύς χρόνος (και ομιλίες) διατέθηκαν για ένα προεκλογικό πρόγραμμα (εθνικές εκλογές το 2009) ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς να αναφερθεί με ποιους αγωνιστικούς τρόπους θα επιτευχθεί να αποσπαστούν τα ποσά αυτά από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι δύο πρόεδροι επαίνεσαν τη μη έγκριση της Συνθήκης της Λισαβόνας από το κρατίδιο του Βερολίνου (τοπική κυβέρνηση, σοσιαλδημοκρατών-αριστερών), αλλά τόσο ο Μπίσκι όσο και ο Λαφοντέν ζήτησαν μόνο βελτίωση του περιεχομένου της κι όχι απόρριψης της ίδιας της ΕΕ. Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κινήθηκε στο θέμα αυτό κι η ομιλία της Σάρας Βάγκενκνεχτ, η οποία ωστόσο προειδοποίησε να μη γίνει «βιαστικός διαχωρισμός από αντιιμπεριαλιστικές θέσεις» του κόμματος, πράγμα που ερμηνεύτηκε σαν απάντηση στο ηγετικό στέλεχος Γκρέγκορι Γκίζι, ο οποίος σε ομιλία του μ' άλλη ευκαιρία είχε ζητήσει «χωρίς όρους» αλληλεγγύη με το κράτος του Ισραήλ. Ο ίδιος είναι υπέρ της συνεργασίας (και συγκυβέρνησης) με το SPD, υπό τον όρο ότι αυτό θα «ξαναγίνει σοσιαλδημοκρατικό». Το συνέδριο αποφάσισε και καμπάνια για «δίκαιη σύνταξη».

Ο Γκρέγκορ Γκίζι, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος στο Μπούντεσταγκ, στην τελική ομιλία του δήλωσε ότι στόχος της «Αριστεράς» δεν είναι η αλλαγή του ενός τμήματος κατά το πρότυπο του άλλου κομματιού του κόμματος, αλλά «η αλλαγή της κοινωνίας» και ότι «αν το κόμμα μπει σε ένα γερμανικό κρατίδιο αλλάζουμε τη Γερμανία κι αν μπούμε (στη βουλή) της Βαυαρίας αλλάζουμε τον κόσμο».

Αξίζει να σημειωθεί κι η θέση του Λαφοντέν για τη ΓΛΔ, που είπε: «Βέβαια στη ΓΛΔ υπήρχαν και πρόοδοι - περισσότερη κοινωνική ισότητα, περισσότερη ισοτιμία της γυναίκας στο επάγγελμα και την κοινωνία, περισσότερη κοινωνική εξασφάλιση, ένα καλύτερο σύστημα υγείας και καλύτερη σχολική εκπαίδευση. Αλλά η ΓΛΔ απέτυχε επειδή δεν ήταν δημοκρατία και "κράτος δικαίου" και επειδή οι εργάτριες και εργάτες είχαν πολύ λίγο δικαίωμα συναπόφασης...». Αυτά από τους σύγχρονους «αριστερούς» που το μόνο που κάνουν είναι να πλασάρονται στον πολιτικό στίβο ως καλύτεροι... διαχειριστές.

2. Κύμα συνεχών ανατιμήσεων εκτός ελέγχου χωρίς ημερομηνία λήξεως. Πρωτοφανής συσσώρευση κερδών από τη δραστηριότητα ενός μείγματος ημεδαπών και αλλοδαπών επιχειρήσεων. Πρόκειται για λειτουργία ενταγμένη στο πλαίσιο του ευρωενωσίτικου δόγματος της ελεύθερης μετακίνησης κεφαλαίων κι υπηρεσιών.

3. Παράλυση και των πιο στοιχειωδών υπηρεσιών ελέγχου του αστικού κράτους στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης, του ανταγωνισμού και της αυτορρύθμισης της καπιταλιστικής αγοράς.

Στον ανταγωνισμό της διεθνούς καπιταλιστικής αγοράς και κυρίως της πολυδιάστατης και πολυεπίπεδης διείσδυσης του πολυεθνικού κεφαλαίου, ο έλεγχος του αστικού κράτους καθορίζεται από τη συγκεκριμένη ισχύ της γενεσιουργού του δύναμης, δηλαδή το ίδιο το κεφάλαιο ως δύναμη ανατροπής κάθε μορφής εμποδίων. Εδώ τα νομιμοφανή όρια της «έννομης» ή «έκνομης» εξαφανίζονται ή γίνονται το λιγότερο δυσδιάκριτα. Η αρχή του «μακάριοι οι κατέχοντες» γίνεται η προμετωπίδα κάθε νομιμοφανούς κεφαλαιοκρατικής δραστηριότητας.

Οι τρεις προαναφερόμενες πλευρές του καπιταλισμού παίρνουν ακραίες μορφές στην Ελλάδα. Είναι αλληλοεξοντούμενες κι αλληλοτροφοδοτούμενες. Είναι το δόγμα της εκχώρησης που σύμφωνα με τις αιτιολογήσεις της ίδιας της κυβέρνησης υπαγορεύεται από την ανάγκη ισχυροποίησης από ισχυρούς διεθνείς ομίλους στον αδυσώπητο διεθνή ανταγωνισμό. Είναι, δηλαδή, η ομολογία υποταγής στην ισχυροσύνη ανώτερων μορφών κεφαλαίου. Είναι ένα στοιχείο αυτό μέσα σ' όλα τ' άλλα του επικίνδυνου χαρακτήρα της αστικής τάξης στην υπεράσπιση της ακεραιότητας και ευζωίας του έθνους και του λαού.

Η απολογητική στάση αστών πολιτικών και συνοδοιπόρων για την «καλή» λειτουργία ελέγχου π.χ. της Γερμανίας είναι η στάση πολιτικών που ελέω λαού βρέθηκαν στους ευρωενωσίτικους θώκους των Βρυξελλών κι εντυπωσιάστηκαν από την πλουμιστή βιτρίνα του ανεπτυγμένου καπιταλισμού ως θλιβεροί κιοτήδες.