Από τη συνέντευξη με τον «Ρ»

-- Μέσα σε ποιες συνθήκες ο κλάδος πορεύεται προς τις εκλογές του Συνδικάτου;

-- Πρώτα και κύρια πρέπει να πούμε ότι η αλλαγή της κυβέρνησης δε σημαίνει και αλλαγή πολιτικής. Μπορεί να άλλαξε φρουρά, αλλά συνεχίζεται η ίδια αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική. Από εκεί και πέρα, κυρίαρχο στοιχείο στους κλάδους μας είναι η μεγάλη ανεργία. Και αυτό συμβαίνει χρόνια τώρα, εξαιτίας ακριβώς των συγκεκριμένων πολιτικών που διαχρονικά εφαρμόζονται. Τα εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Στην Αττική, για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια έκλεισε η ΣΕΞ ΦΟΡΜ, η ΤΡΙΟΥΜΦ, η ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ. Πάνω από χίλια άτομα έμειναν στο δρόμο. Τους τελευταίους μήνες έκλεισε η ΠΕΡΛΑ, τα τσαγκαράδικα ΒΙΟΓΙΑΝ και ΧΙΩΤΗΣ, με πάνω από 100 εργάτες απολυμένους. Τα τελευταία χρόνια, επίσης, έχουν κλείσει και εκατοντάδες μικρές βιοτεχνίες.

Σε όλα τα εργοστάσια υπάρχει μειωμένο προσωπικό. Κάθε χρόνο δουλεύουν και λιγότεροι εργαζόμενοι. Να πούμε, μάλιστα πως, μια σειρά από αντεργατικά μέτρα που τώρα εφαρμόζονται σε άλλους κλάδους έχουν ήδη εφαρμοστεί σε εμάς, πιλοτικά. Οι εργαζόμενοι του κλάδου είναι αντιμέτωποι με την ανασφάλιστη εργασία, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τη μαύρη εργασία. Υπάρχουν εργαζόμενοι απλήρωτοι και ιδιαίτερα μετανάστες που δουλεύουν στα φασονατζίδικα. Να πούμε πως εκεί υπάρχει μεγάλο πρόβλημα, αφού οι περισσότεροι μετανάστες συνάδελφοι δεν έχουν χαρτιά. Δουλεύουν για ένα διάστημα και μετά τους διώχνουν, χωρίς καν να τους πληρώσουν. Οι μεγάλες εταιρείες έχουν κρατήσει μόνο ένα μικρό μέρος της παραγωγής και έχουν στείλει το μεγαλύτερο μέρος είτε στο εξωτερικό, όπου υπάρχουν φθηνά εργατικά χέρια, είτε - και αυτό γίνεται κατά κόρον - στα φασονατζίδικα, όπου οι συνάδελφοι δουλεύουν σε συνθήκες μεσαίωνα.

Η εκ περιτροπής εργασία έχει περάσει στους χώρους μας. Στο όνομα της κρίσης, οι εργοδότες αναγκάζουν τους εργάτες να δουλεύουν τριήμερα, τετραήμερα. Υπάρχει μεγάλη εντατικοποίηση της εργασίας, καθώς και τρομοκρατία μέσα στους χώρους δουλειάς. Ιδιαίτερα το ζήτημα της ασφάλειας και της υγιεινής στους χώρους δουλειάς είναι σε κακή κατάσταση. Πέρα από τους τραυματισμούς στους χώρους δουλειάς έχουμε λιποθυμίες εργατών, λόγω των υλικών που χρησιμοποιούνται. Πολλοί είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν ακόμη και μυοσκελετικά προβλήματα, λόγω της εντατικοποίησης. Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ προωθούν την κατάργηση των ΒΑΕ. Τι σημαίνει αυτό; Ιδιαίτερα για τις γυναίκες στον κλάδο μας, κάτι τέτοιο θα ήταν οδυνηρό. Αφού όχι μόνο θα ανέβουν μια πενταετία πάνω τα όρια συνταξιοδότησης - από 55 χρόνων σήμερα, θα βγαίνουν στη σύνταξη στα 60 τους - αλλά επιπλέον με την ανεργία που επικρατεί, θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να πάρουν σύνταξη.

-- Πώς οργανώνει και αναπτύσσει την παρέμβασή του το Συνδικάτο;

-- Το Συνδικάτο μας είναι σταθερά μέσα στους χώρους δουλειάς, δίπλα στους εργαζόμενους. Αναμετρήθηκε με την απόπειρα της εργοδοσίας να μην εφαρμόσει τις Συλλογικές Συμβάσεις, έκανε παρεμβάσεις για τις απολύσεις και προσπάθησε να πληρωθεί ένας κόσμος. Εκείνο που επιδιώκουμε είναι ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζομένων στη δράση του Συνδικάτου, να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Παρά τις αδυναμίες και τα εμπόδια, έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Κάναμε συσκέψεις σε χώρους δουλειάς, ενημερώνοντας για τα προβλήματα και καλώντας τους εργάτες να βγουν μπροστά, να μη σκύψουν το κεφάλι στην εργοδοτική τρομοκρατία και στα προβλήματα. Παράδειγμα, στην εταιρεία ΚΟΝΟΛΙ, όπου το Συνδικάτο μαζί με άλλα ταξικά συνδικάτα απάντησε δυναμικά στις απόπειρες εργοδοτικής τρομοκρατίας. Εχουμε συζητήσει σε πάρα πολλά εργοστάσια με τους εργαζόμενους, όπως στην ELITE, στη ΦΕΙΔΑΣ - ΜΠΟΞΕΡ, για να αναδειχτεί η ανάγκη συσπείρωσης στο Συνδικάτο, με στόχους πάλης που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες. Ειδικά για τους μετανάστες, υπάρχει μια Επιτροπή μεταναστών, η οποία δουλεύει σε μόνιμη βάση, μαζί με το Συνδικάτο, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η ανταπόκριση των συναδέλφων μεταναστών φαίνεται και από τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις.

-- Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης τι καθήκοντα μπαίνουν μπροστά σε ένα ταξικό συνδικάτο;

-- Να τονίσουμε πρώτα, ότι την κρίση δεν τη δημιούργησαν οι εργάτες. Η κρίση είναι του συστήματος. Σε αυτή την κατάσταση, λοιπόν, πρέπει να ξεπεραστούν αντιλήψεις, μέσα στους εργαζόμενους - και αυτό παλεύουμε - ότι ο αντίπαλος δεν είναι μόνον ο ένας, ο συγκεκριμένος εργοδότης στον οποίο δουλεύουμε. Αντίπαλος, είναι οι πολιτικές της ΕΕ, οι πολιτικές του κεφαλαίου που εφαρμόζονται από τα κόμματα και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια και έχουνε οδηγήσει τους εργαζόμενους σε αυτό το σημείο. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μαζικό, ταξικό συνδικάτο. Να μπορεί να συγκρούεται με αυτές τις πολιτικές και να μπορεί να διεκδικεί και να κατακτά μαζί με όλους τους εργαζόμενους. Πέρα από την πάλη μας για το μεροκάματο, θα πρέπει να συγκρουστούμε και με τις πολιτικές που γεννούν τα προβλήματα. Πέρα από τη μαζικοποίηση του Συνδικάτου επιδιώκουμε την οργάνωση της δουλειάς στους χώρους εργασίας. Μόνο με ταξικά συνδικάτα, μαζικά, φρούρια πάλης, ταξικής πάλης, μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Δηλαδή, να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την υπόθεση στα χέρια τους. Να φτιάξουν εργοστασιακές επιτροπές, να μην περάσουν οι πιέσεις της εργοδοσίας σε σχέση με τις απολύσεις ή την αλλαγή εργασιακών σχέσεων. Να μην περάσει η προσπάθεια της εργοδοσίας να καλλιεργήσει κλίμα απογοήτευσης, παραίτησης των εργαζομένων, ότι δηλαδή «δε γίνεται τίποτα», ότι «υπάρχει κρίση και πρέπει να βάλετε πλάτη» και «να δεχτείτε όλους τους όρους δουλειάς»...

-- Την ώρα που η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς μεγαλώνει το Συνδικάτο καλεί τους εργάτες σε ταξική συσπείρωση και δράση με το ΠΑΜΕ. Γιατί σ' αυτή τη γραμμή;

-- Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Τους αντιμετωπίζουν ως επαίτες, με επιδόματα φτώχειας και επιδόματα αλληλεγγύης, ενώ είναι εκείνοι που παράγουν όλο τον πλούτο. Ο εργαζόμενος πρέπει να διεκδικήσει τον πλούτο που παράγει. Και γι' αυτό θα πρέπει να έρθει σε ρήξη με αυτές τις πολιτικές, να διεκδικήσει πλήρη και σταθερή δουλειά, μείωση του ορίου συνταξιοδότησης, ουσιαστική προστασία των ανέργων και υπεράσπιση των ΒΑΕ. Αλλο τόσο όμως, θα πρέπει να συγκρουστούμε και με τον κυβερνητικό, εργοδοτικό συνδικαλισμό, με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η οποία έβαλε πλάτη, στήριξε και στηρίζει όλα αυτά τα μέτρα και τις πολιτικές - μέσα από τα τραπέζια των κοινωνικών διαλόγων - που οδήγησαν τους εργαζόμενους στην αφαίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων. Είναι πολύ πρόσφατο το παράδειγμα με τους εργαζόμενους του Λαναρά, τους οποίους η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, γενικά οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού προσπάθησαν να τους σύρουν να ζητάνε χρηματοδότηση υπέρ του Λαναρά, με εγγύηση του Δημοσίου, προκειμένου, λέει, να αναπτυχθεί το επιχειρησιακό σχέδιο της εταιρείας. Το επιχειρησιακό αυτό σχέδιο το μόνο που απέφερε ήταν κλείσιμο εργοστασίων και απολύσεις. Πρέπει οι εργαζόμενοι να βγάλουν συμπεράσματα. Αντίθετα, η ταξική Ομοσπονδία του κλάδου μας προτάσσει τον αγώνα να πληρωθούν όλοι οι εργαζόμενοι, να μην κλείσουν εργοστάσια, να πληρώσει ο Λαναράς και να μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν πλήρη και σταθερή δουλειά.

Ο εργαζόμενος πρέπει να σκεφτεί τι θα κερδίσει. Να συνειδητοποιήσει την ανάγκη πάλης με όλους τους εργάτες. Να μην υπάρχει ένα στενό περιθώριο, ότι το πρόβλημα υπάρχει μόνο στο δικό του εργασιακό χώρο. Αλλά να συνειδητοποιήσει ότι τα προβλήματά του γεννιούνται από συγκεκριμένες πολιτικές. Να γίνει καθαρό ότι, όλοι μαζί οι εργάτες, μαζί με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, μαζί με το ΠΑΜΕ, μπορούμε ν' αντικρούσουμε αυτές τις πολιτικές και για να αποσπάσουμε σήμερα κάποιες κατακτήσεις και δικαιώματα, αλλά και για να δώσουμε προοπτική στον αγώνα μας, να διεκδικήσουμε τη ζωή μας, τη ζωή των παιδιών μας, το μέλλον των παιδιών μας, παλεύοντας για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα έχει στο κέντρο του τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Εχουμε σκληρούς αγώνες μπροστά. Η επίθεση θα μεγαλώνει απέναντι στα δικαιώματά μας και τις κατακτήσεις μας. Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να σηκώσουμε τη σημαία του αγώνα πιο ψηλά!