Οι συν-σκηνοθέτες, οι οποίοι είναι και σεναριογράφοι και συμπαραγωγοί, πέρα από την εξασφαλισμένη εμπορικότητα του θέματος, κατέφυγαν και σε ένα άλλο «ατού». Με τη βοήθεια της τεχνικής (κομπιούτερ, εφέ, κλπ.) έπλασαν έναν άλλο κόσμο, δημιούργησαν μιαν εντυπωσιακή εικονική πραγματικότητα, μέσα στην οποία «κύλησαν» την ιστορία τους. Μια ιστορία ανάξια να σχολιαστεί, αφού είναι τετριμμένη και επαναλαμβανόμενη σε δεκάδες παρόμοιες ταινίες! Ενας νέος, καλός και τολμηρός οδηγός, κατατροπώνει τους αντιπάλους του και σώζει, πέρα από την τιμή του και την οικογένειά του και την επιχείρηση της οικογένειάς του.

Η ταινία είναι «ξεσήκωμα» της γνωστής τηλεοπτικής σειράς κινουμένων σχεδίων «Speed Racer». Εδώ ενυπάρχει το σκίτσο, καμωμένο στα κομπιούτερ, και οι άνθρωποι ηθοποιοί. Αυτός ο συνδυασμός πότε πετυχαίνει και πότε όχι. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, δεν καταφέρνει να γίνει τίποτα περισσότερο από ένα ακριβό, αφού είναι καλύτερων (κινηματογραφικών) προδιαγραφών, θορυβώδικο video game. Ενα video game που μετά από κάποιο διάστημα γίνεται βαρετό, αφού τα εφέ και τα άλλα τεχνάσματα γρήγορα εξαντλούνται.

Βγάζοντας, λοιπόν, στην άκρη την ...εικονική πραγματικότητα τα άλλα που μένουν, παρά τις προσπάθειες των δημιουργών να λαϊκίσουν κατατροπώνοντας τις πολυεθνικές, δεν έχουν ούτε ζουμί, ούτε συναίσθημα. Ο έρωτας υπάρχει κάπου στο βάθος. Η φιλία, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, ας πούμε, πουθενά. Μόνον η οικογένεια, το ένα κομμάτι του αμερικάνικου τρίπτυχου (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια), ζει και βασιλεύει!

Παίζουν: Εμιλ Χιρς, Κριστίνα Ρίτσι, Μάθιου Φοξ, Σούζαν Σάραντον, Τζον Γκούντμαν, Τζι Χουν Τζουνγκ.

Το 1954 ο Χεμινγουέι κέρδισε το «Νόμπελ» για τη Λογοτεχνία («Ο Γέρος και η Θάλασσα»). Στο μεταξύ βιβλία του όπως «Για Ποιον χτυπάει η Καμπάνα» (αναφέρεται στην Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο), «Αποχαιρετισμός στα Οπλα» (αναφέρεται στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), «Ο Ηλιος Ανατέλλει Ξανά», κ.ά., τον έκαναν παγκόσμια γνωστό.

Κύριο λογοτεχνικό χαρακτηριστικό του Χεμιγνουέι είναι, πέρα από την πλοκή που έχουν τα έργα του, οι χαρακτήρες των ηρώων του. Πολλοί από τους οποίους ήταν υπαρκτοί άνθρωποι. Οπως ο Κουβανός ναυτικός Γκρεγκόριο Φουέντες που ενέπνευσε τον Χεμινγουέι στον ήρωα του μυθιστορήματός του «Ο Γέρος και η Θάλασσα». Σχεδόν όλα τα έργα του Χεμιγνουέι προσφέρονται για τον κινηματογράφο. Ο οποίος, βέβαια, τίμησε πολλά από αυτά. (Η Κατίνα Παξινού κέρδισε Οσκαρ ερμηνεύοντας την Πιλάρ («Για Ποιον Χτυπάει η Καμπάνα»).

Το διήγημά του «Οι φονιάδες» (The Killers) δημοσιεύτηκε το 1927 στο «Scribner's Magazine». Η αμοιβή του Ερνεστ Χεμινγουέι ήταν 200 δολάρια και ήταν η πρώτη του δουλειά που δημοσιεύτηκε σε αμερικάνικο περιοδικό! Ο πρώτος τίτλος του διηγήματος, το οποίο αργότερα συμπεριελήφθη στη συλλογή διηγημάτων «Men Without Women» («Αντρες Χωρίς Γυναίκες»), ήταν «The Matadors» («Οι Ταυρομάχοι»).

«Οι Ταυρομάχοι» ή «Οι φονιάδες», όπως έμεινε στην ιστορία, αναφέρεται σε δυο επαγγελματίες δολοφόνους, οι οποίοι φτάνουν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, για να σκοτώσουν έναν διάσημο πρώην πυγμάχο. Με αφορμή αυτήν την ιστορία, ο συγγραφέας φέρνει στην επιφάνεια πράγματα και συναισθήματα μεγάλης αξίας: φιλία, συντροφικότητα, το αναπόφευκτο του θανάτου, κλπ.

Το διήγημα, το οποίο χρησιμοποιεί αργκό γλώσσα και κινείται σε «σκοτεινές» κοινωνικές περιοχές, θεωρείται «οδηγός» για τα θέματα που στη συνέχεια απασχόλησαν το συγγραφέα! Κεντρικό πρόσωπο και εδώ είναι ο Νικ Ανταμς, ένας αγαπημένος ήρωας του Χεμινγουέι. (Κατά πολλούς ένας από τους πολλούς φανταστικούς εαυτούς του ίδιου του συγγραφέα!)

-- Ρόμπερτ Σιόντμακ: Το 1946 ο Γερμανο-Αμερικάνος σκηνοθέτης Ρόμπερτ Σιόντμακ (1900 - 1973) ήταν ο πρώτος που είδε τους «Φονιάδες» σαν κινηματογραφική ταινία! Ο Ρόμπερτ Σιόντμακ με την άνοδο του ναζισμού (ήταν Εβραϊκής καταγωγής) έφυγε από τη Γερμανία, στην οποία εργαζόταν σαν κινηματογραφιστής και μετά από ένα σταθμό στο Παρίσι, όπου και εκεί γύρισε ταινίες, έφτασε στην Αμερική (1939). Εκεί γύρισε 23 ταινίες, θρίλερ, αστυνομικά, ρομάντζα και δράματα. Απόκτησε φήμη καλού σκηνοθέτη.

Το 1946 ο Ρόμπερτ Σιόντμακ έχοντας μπροστά από το φακό του διάσημα αστέρια, όπως ο Μπαρτ Λάνκαστερ, η Αβα Γκάρντνερ, ο Εντμοντ Ο' Μπράιεν, ο Αλμπερτ Ντέκερ κ.ά., μετέφερε το διήγημα του Χεμινγουέι, «Οι Φονιάδες» στη μεγάλη οθόνη!

Η ταινία, η οποία προτάθηκε για τέσσερα Οσκαρ (σκηνοθεσίας, σεναρίου, μουσικής και μοντάζ), παρότι έχει στην πλάτη της 62 ολόκληρα χρόνια, παρακολουθείται, ακόμα και σήμερα, με μεγάλο ενδιαφέρον. Η θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία της βοηθάει τον κόσμο και τους χαρακτήρες του Χεμινγουέι να έρθουν στην επιφάνεια. Σε μια επιφάνεια, βέβαια, που δείχνει σκοτεινή και απόκοσμη.

Οι ήρωες του διηγήματος ευτύχισαν να ερμηνεύονται από θρύλους του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο θεατής, ιδιαίτερα ο νέος σε ηλικία θεατής, θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τον Μπαρτ Λάνκαστερ και την Αβα Γκάρντνερ στην κορύφωσή τους (και στις ομορφιές τους), να έρθει σε επαφή με τον «κλασικό» αμερικάνικο κινηματογράφο. Με την περίφημη σχολή του αμερικάνικου φιλμ νουάρ! Οπου τα πράγματα κρύβονται στα μισοσκόταδα, στους κοφτούς διαλόγους, στα κοστούμια και στις κινήσεις των ηθοποιών, στα σχήματα.

Ο θεατής πρέπει να προσέξει την κινηματογραφική αφήγηση. Μοιάζει σαν να κοιτάζεις μια τοιχογραφία από τα αριστερά προς τα δεξιά, όπως ακριβώς διαβάζουμε! Οι σκηνές και τα πλάνα είναι μικρά ή μεγαλύτερα κεφάλαια ενός ευανάγνωστου βιβλίου. Ενός βιβλίου που ακολουθεί την αριστοτελική εντολή πως το καλλιτεχνικό έργο πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος!

Παίζουν: Μπαρτ Λάνκαστερ, Αβα Γκάρντνερ, Βίνσεν Μπάρνετ, Εντμοντ Ο' Μπράιαν, Βιρτζίνια Κριστίν κ.ά.

-- Ντόναλντ Σίγκελ: Ο Ντόναλντ Σίγκελ (1912 - 1991) είναι ένας αθόρυβος, αλλά πολύ προικισμένος εργάτης του αμερικάνικου κινηματογράφου. Ο πολυβραβευμένος Κλιντ Ιστγουντ δε διστάζει να δηλώσει: «Οτιδήποτε γνωρίζω για τον κινηματογράφο το διδάχτηκα από αυτόν» (από τον Ντόναλντ Σίγκελ).

Το 1964 που γύρισε τους «Φονιάδες», είχε ήδη γυρίσει 11 ταινίες μεγάλου μήκους και δύο μικρού μήκους. Στη συνέχεια, και μέχρι το θάνατό του γύρισε άλλες έξι. Η τελευταία του ταινία ήταν η «Απόδραση από το Αλκατράζ».

Στους δικούς του «Φονιάδες», οι οποίοι είναι έγχρωμοι πια, ο Ντόναλντ Σίγκελ στη θέση του πυγμάχου βάζει έναν πρώην ραλίστα (τον ερμηνεύει ο Τζον Κασσαβέτης) ο οποίος εργάζεται σε σχολείο για τυφλούς.

Οι δυο πληρωμένοι δολοφόνοι μπαίνουν στη σχολή τυφλών και εν ψυχρώ σκοτώνουν τον άνθρωπο που έχουν πληρωθεί για να σκοτώσουν! Στη συνέχεια οι δύο δολοφόνοι, και κυρίως ο μεγαλύτερος - ερμηνεύεται από τον Λι Μάρβιν (υποψήφιος για α΄ βραβείο ηθοποιού) - προβληματίζεται με τη δολοφονία (δε γνωρίζουν ποιος τους ανέθεσε τη δουλειά)! Οι δυο τους αποφασίζουν να «ψάξουν» την υπόθεση. Αυτό το «ψάξιμο» φέρνει το θεατή αντιμέτωπο με μια ενδιαφέρουσα πλοκή. Αλλά και πρόσωπο με πρόσωπο με μερικούς αληθινούς ανθρώπινους χαρακτήρες!

Η ταινία είναι από αυτές που χαρακτηρίζονται μεγάλες παραγωγές. Δεν έχει τα «σκοτάδια» της δουλειάς του Ρόμπερτ Σιόντμακ, την κλασική γραφή του, τη στρωτή αφήγηση. Στη θέση όλων αυτών έχει την περιπέτεια. Χωρίς, ωστόσο, να χάνονται οι χυμοί του διηγήματος!

Παίζουν: Λι Μάρβιν, Τζον Κασσαβέτης, Αντζι Ντίκινσον, Ρόναλντ Ρίγκαν (μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ).

-- Μαρία Μπέικου, Αλεξάντρ Γκόρντον, Αντρέι Ταρκόφσκι. Αφήσαμε τελευταίους τους «Φονιάδες» της τριάδας, παρότι γυρίστηκαν ενδιαμέσως (1956), γιατί δεν είναι ολοκληρωμένη ταινία μεγάλου μήκους! Είναι σπουδαστική δουλειά των τριών φίλων και μαθητών του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη Μιχαήλ Ρομ («Ο Λένιν τον Οκτώβρη») και διαρκεί μόλις 19 λεπτά.

Ομως και ετούτη η ταινία, για να μην πω ετούτη η ταινία, στο μικρό αυτό διάστημα που διαρκεί κατάφερε να αναδείξει σωστά και καθαρά τους ήρωες του διηγήματος! Οι τρεις φίλοι σπουδαστές, οι οποίοι στη συνέχεια διακρίθηκαν στη δουλειά τους, με πρώτον βέβαια τον Ταρκόφσκι (1932 - 1986), φαίνεται είχαν γοητευτεί από το διήγημα του Χεμινγουέι, το οποίο μόλις τότε (1955) είχε μεταφραστεί στα Ρώσικα.

Επειδή η ταινία τους ήταν μικρού μήκους, οι τρεις σπουδαστές ασχολήθηκαν μόνον με την εισαγωγή του διηγήματος. Η εντολή που είχαν πάρει από το δάσκαλό τους ήταν να γυρίσουν «εικόνες σε εσωτερικούς χώρους, με λίγους ηθοποιούς και με θέμα μια τραγική ιστορία». Η επιλογή του διηγήματος «Οι Φονιάδες» έγινε από τον Αντρέι Ταρκόφσκι. Εφτιαξαν, λοιπόν, ένα Μπαρ και εκεί έκλεισαν την ιστορία τους!

Οι εικόνες των ρώσικων «Φονιάδων», παρότι είναι ακόμα ακατέργαστες, δείχνουν την εξέλιξη των σπουδαστών και προπαντός του Ταρκόφσκι. Τα πλάνα διαρκούν τόσο όσο επιτρέπουν στον θεατή να επεξεργαστεί το περιεχόμενό τους. Το αντίθετο, δηλαδή, με τον βιομηχανικό κινηματογράφο όπου η εικόνα (πλάνα) τρέχει σαν τρελή!

Οι τρεις σπουδαστές χρησιμοποίησαν για ηθοποιούς τους εαυτούς τους και τους φίλους τους! Εμφανίζεται, λοιπόν, και ο Αντρέι Ταρκόφσκι σε πρώτη και τελευταία, αν δεν κάνω λάθος, κινηματογραφική εμφάνιση!