Η καύση απορριμμάτων είναι ένα έγκλημα που έχει την υπογραφή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μια υπογραφή όμως σε χαρτιά που ετοίμασαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και οι εκπρόσωποι των κομμάτων σε Τοπική Διοίκηση και συνδικαλιστικό κίνημα. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έστρωσαν τον δρόμο με το νομοθετικό πλαίσιο, ενώ ψήφισαν μαζί με Ελ. Λύση και Χρυσή Αυγή την καύση απορριμμάτων στην Ευρωβουλή. Ολοι τους στάθηκαν με κριτήριο τη στρατηγική της ΕΕ για την κυκλική οικονομία, που περιλαμβάνει την καύση απορριμμάτων, για να στηριχτεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων της Ενέργειας και της διαχείρισης απορριμμάτων.

Σήμερα, πάνω σε αυτά τα «αποκαΐδια», χωρίς ντροπή οι υποστηρικτές του σχεδίου της κυβέρνησης της ΝΔ έρχονται να διαφημίσουν την επένδυση της καύσης απορριμμάτων, που δημιουργεί θέσεις εργασίας όπως λένε, τη στιγμή που θα χαθούν τον επόμενο χρόνο 3.000 χιλιάδες από τον λιγνίτη, αφού κλείνουν και τον πιο σύγχρονο αντιρρυπαντικό ΑΗΣ «Πτολεμαΐδα 5». Διαφημίζουν τις νέες τεχνολογίες στην καύση, αφού στην Ευρώπη οι μονάδες καύσης γίνονται στο κέντρο των πόλεων, όπως λένε, ενώ ταυτόχρονα αγνοούν δεκάδες επιστημονικές μελέτες που αποδεικνύουν την επικινδυνότητά τους. Βάζουν στο ζύγι τον λιγνίτη και την καύση, λες και η επιλογή του λαού είναι πώς θα τον «ταΐζει» καρκίνο η ΔΕΗ ΑΕ, τη στιγμή που διαφημίζουν νέες αντιρρυπαντικές τεχνολογίες που υπάρχουν για την καύση, αλλά όχι για τον λιγνίτη.

Ειδικό ρόλο στην προώθηση του σχεδιασμού του κεφαλαίου και του κράτους έπαιξε και παίζει η περιφερειακή αρχή Αμανατίδη (όπως και η προηγούμενη του Κασαπίδη). Αφού το προηγούμενο διάστημα καλλιέργησε τον εφησυχασμό για να κερδίζουν χρόνο κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι, τώρα αποπροσανατολίζει κάνοντας κύριο τη διάρκεια της διαβούλευσης, ενώ σηκώνει το βάρος της επιχειρηματολογίας για την υπεράσπιση της καύσης. Αν κάτι αποκαλύφθηκε περίτρανα αυτό το διάστημα είναι ο ρόλος της «βολικής αντιπολίτευσης» στην προσπάθεια πρόσδεσης των αγώνων του λαού σε ανταγωνιστικά συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Η βρώμικη σοσιαλδημοκρατία ανέλαβε τον ρόλο να ξεπλένει τη στρατηγική του κεφαλαίου, να καλλιεργεί την αντίληψη ότι υπάρχει «δίκαιη καύση», όπως και «δίκαιη μετάβαση», και αυταπάτες ότι μπορεί ο λαός να βγει κερδισμένος αν η καύση γίνει σε άλλο χώρο (π.χ. Νότιο Πεδίο) και με άλλο ιδιοκτησιακό καθεστώς (π.χ. ΣΔΙΤ με ΔΙΑΔΥΜΑ).

Δίνει μάχη για να ξεπλύνει την ΕΕ, παρουσιάζοντας την καύση σαν «εμμονή του Μητσοτάκη», αφού όπως λένε η κυκλική οικονομία της ΕΕ δεν προβλέπει καύση, την ίδια ώρα που η ΕΕ αδειοδοτεί δεκάδες νέες μονάδες καύσης, που αυτήν την στιγμή καίνε πάνω από 127 εκατομμύρια τόνους απορριμμάτων. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Κουκουλόπουλου πως δεν εναντιώνεται στην καύση από θέση αρχής, αλλά στον τρόπο που προωθείται από τη ΝΔ. Αντίστοιχα και η παράταξη ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ στο Περιφερειακό Συμβούλιο.

Αρκεί κάποιος να δει τη στάση τους στην Τοπική Διοίκηση και στο συνδικαλιστικό κίνημα για να αντιληφθεί τον ρόλο τους. Η δημοτική αρχή Μαλούτα (ΠΑΣΟΚ) ήταν αυτή που ψήφισε την καύση απορριμμάτων στο πλαίσιο του σχεδίου κυκλικής οικονομίας του δήμου Κοζάνης. Στο Δημοτικό Συμβούλιο Εορδαίας, ο δήμαρχος Πλακεντάς με μπροστάρη τον Καραβασίλη (ΠΑΣΟΚ) αλλάξανε πονηρά την απόφασή του για κάθετη εναντίωση στην καύση και την περιορίσανε στο «όχι στην Πτολεμαΐδα 5». Στον δήμο Γρεβενών αρνήθηκαν να συζητήσουν την πρόταση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» ενάντια στην καύση. Στο Αμύνταιο ήδη καίνε σκουπίδια για τις ανάγκες της τηλεθέρμανσης. Τέτοια εναντίωση!

Ετσι εξηγείται και η στάση τους στις διοικήσεις μεγάλων σωματείων της περιοχής. Ο «Σπάρτακος», το Εργατικό Κέντρο Πτολεμαΐδας και άλλα με πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ δεν έβγαλαν άχνα ενάντια στην καύση, για να στηρίξουν τις επιλογές της εργοδοσίας τους ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού. Αλλοι επιχειρούν να διαχωρίσουν τη στάση τους από ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χωρίς να παίρνουν καθαρή θέση για τα αίτια και τις ευθύνες που έχει ο καθένας, βγάζοντας λάδι την ΕΕ, αθωώνοντας προηγούμενες κυβερνήσεις και βοηθώντας όσους θέλουν να ξεπλυθούν για τη στήριξή τους στην καύση μέχρι σήμερα. Το άγχος όλων είναι από τη μία να μην απομονωθούν από τον λαό και τους αγώνες του και από την άλλη να στηρίζουν την εργοδοσία, το κράτος και την ΕΕ, προετοιμαζόμενοι να αναλάβουν τις υποθέσεις του κεφαλαίου από κυβερνητικές θέσεις.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός της περιοχής έχουν πλέον την πείρα: Με ποιον πρέπει να πάνε και ποιον πρέπει να αφήσουν. Οι αγώνες που αναπτύσσονται και θα αναπτυχθούν πρέπει να έχουν προμετωπίδα τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, χωρίς να γίνονται ουρά αντίπαλων επιχειρηματικών σχεδιασμών. Η πρώτη απάντηση δόθηκε. Ο αιφνιδιασμός που επιδίωκε η κυβέρνηση, φέρνοντας τη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για την καύση, δεν πέρασε. Απαντήθηκε άμεσα με το ψήφισμα που υπογράφουν μέχρι στιγμής δεκάδες φορείς, που αυξάνονται, απαιτώντας: Οχι στην καύση, ούτε στην «Πτολεμαΐδα 5» ούτε πουθενά, να συνεχίσει τη λειτουργία του ως λιγνιτική μονάδα ο ΑΗΣ «Πτολεμαΐδα 5» και καμία αύξηση στα ήδη υπέρογκα δημοτικά τέλη που προετοιμάζουν.

Οσοι καλλιεργούν τη μοιρολατρία απέναντι στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, ας αναζητήσουν στο πρόσφατο παρελθόν το τι μπορεί να καταφέρουν με τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι και ο λαός. Υπάρχει πείρα από την απόσυρση των αρχικών αυξήσεων στην τηλεθέρμανση στην Εορδαία, από την αναστολή κατασκευής φωτοβολταϊκών στην Καλαμιά, από το πάγωμα του νέου υγειονομικού χάρτη - χτύπημα στο δημόσιο σύστημα Υγείας της Περιφέρειας και του υπουργείου Υγείας κ.ά.

Σε όσους προβληματίζονται για το αν υπάρχει άλλος δρόμος, αν υπάρχει διέξοδος από αυτήν την κατάσταση, απαντάμε: Ναι, υπάρχει. Σήμερα, με τις δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας, η Ενέργεια και η διαχείριση απορριμμάτων μπορούν να λειτουργούν προς όφελος του λαού. Με Ενέργεια κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Αξιοποιώντας όλες τις μορφές Ενέργειας, με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία. Με διαχείριση απορριμμάτων προς όφελος του λαού. Με αλλαγή καταναλωτικών προτύπων που παράγουν σκουπίδια, με πρόληψη, διαλογή στην πηγή, αύξηση της ανακύκλωσης, με αντιρρυπαντικές τεχνολογίες στον λιγνίτη, με μείωση του χρόνου εργασίας κ.λπ.

Αυτός ο δρόμος είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει προοπτική στον αγώνα του λαού, να έχει συνέχεια. Δεν έχουμε αυταπάτες, ο δρόμος αυτός προϋποθέτει σύγκρουση με τους επιχειρηματικούς ομίλους και την εξουσία τους και εκεί κρίνεται ο καθένας, αν είναι με τις ανάγκες των πολλών ή με τα κέρδη των λίγων. Μέση οδός δεν υπάρχει.

(Αναδημοσίευση από το «kozan.gr»)