Σε λιγότερο από το ήμισυ της δεύτερης θητείας του, το αυταρχικό καθεστώς του αντιδραστικού Προέδρου της Κολομβίας, Αλβάρο Ουρίμπε, του πιο στενού σύμμαχου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Λατινική Αμερική, και η ολοφάνερη, αποδεδειγμένη πια, σχέση του με τα πιο εγκληματικά στοιχεία της κοινωνίας, τις παραστρατιωτικές δυνάμεις, δρέπει τους καρπούς της πολιτικής του. Βιομήχανοι, έμποροι και μεγαλογαιοκτήμονες έστησαν τις παραστρατιωτικές ομάδες, οι οποίες τους υπόσχονταν να προστατέψουν τη θέση τους και τα αγαθά τους με αντάλλαγμα την εγκληματική σιωπή τους. Ετσι, όλοι μαζί, ενωμένοι για τα προσωπικά, μικρά ή μεγάλα συμφέροντά τους, αποκαλύπτονται σιγά σιγά με το αντίστοιχο φορτίο ενοχής τους, για συνενοχή, για αγορασμένη ή πουλημένη αλήθεια, για μαζικούς τάφους, για χήρες και ορφανά, τα θλιβερά πρόσωπα αυτής της τραγωδίας που ζει η Κολομβία εδώ και πολύ καιρό και που αυξάνει σε ένταση μέρα με τη μέρα.

Η τραγωδία που ζει η κολομβιανή κοινωνία εκφράζεται και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις του λαϊκού, μαζικού κινήματος, των πανεπιστημιακών, των φοιτητών, σπουδαστών και μαθητών των δημόσιων σχολείων, των καθηγητών και δασκάλων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των οργανώσεων των εργαζομένων στις πρώην κρατικές επιχειρήσεις, των οποίων την ιδιωτικοποίηση επιτάχυνε η κυβέρνηση Ουρίμπε. Το κολομβιανό κράτος τίθεται στο περιθώριο της ιστορικής του παρουσίας στις πετρελαϊκές εταιρείες, στις τηλεπικοινωνίες, στον τομέα της ιατρικής περίθαλψης και στη διεύρυνση της δημόσιας παιδείας.

Οι μαζικές κινητοποιήσεις της 23ης του Μάη (1.500.000 λαού βγήκε στους δρόμους) αποδεικνύουν ότι η αντίσταση του λαού στην παρακρατική κυβέρνηση του Ουρίμπε είναι πραγματικότητα. Προβάλλει, δε, όλο και πιο επιτακτικά η απαίτηση όλων, του λαϊκού κινήματος, του Δημοκρατικού Πόλου, του Κομμουνιστικού Κόμματος και του αντάρτικου κινήματος, για λύση στην κολομβιανή σύρραξη, ξεκινώντας από τη συμφωνία μεταξύ της κολομβιανής κυβέρνησης και των Ενοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC-EP) για την Ανθρωπιστική Ανταλλαγή 45 κρατουμένων με 500 και πλέον φυλακισμένους αντάρτες, συμπεριλαμβανομένων και των ανταρτών που έχουν εκδοθεί στις ΗΠΑ, του Σιμόν Τρινιδάδ και της Σόνια.

Από τις 31 του Αυγούστου και μετά από αίτημα της Κολομβιανής γερουσιαστή του Φιλελεύθερου Κόμματος, Πιεδάδ Κόρδοβα (που έχει εξουσιοδοτηθεί από τον Ουρίμπε), στον Πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, να μεσολαβήσει μεταξύ κολομβιανής κυβέρνησης και των Ενοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC-EP) με στόχο την επίτευξη συμφωνίας για την Ανθρωπιστική Ανταλλαγή, ο τελευταίος συναντήθηκε με τον Κολομβιανό ομόλογό του Αλβάρο Ουρίμπε, στην Μπογκοτά, όπου συζητήθηκε η προοπτική της παραπάνω συμφωνίας. Οπως είχε δηλώσει τότε ο Πρόεδρος Τσάβες, οι Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC-EP) θεωρούν θετικό αυτό το βήμα και δηλώνουν διατεθειμένες να συζητήσουν μαζί του, ώστε να δρομολογηθούν διαπραγματεύσεις, μέσω μιας συζήτησης στη Βενεζουέλα ενός απεσταλμένου ή μιας αντιπροσωπείας των (FARC) με τον Πρόεδρο Τσάβες. Ακόμα, ο τελευταίος ενημέρωσε ότι και ο Πρόεδρος Ουρίμπε βλέπει θετική τη συζήτηση για τη διαπραγμάτευση της συμφωνίας για την ανθρωπιστική ανταλλαγή. Ομως, οι FARC ναι μεν συμφωνούν να διεξαχθούν οι διαπραγματεύσεις στη Βενεζουέλα, αλλά απαιτούν η ανταλλαγή να γίνει στην Κολομβία και, μάλιστα, προβάλλοντας το πάγιο αίτημά τους, ζητούν να πραγματοποιηθεί σε αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη για 45 μέρες στην περιοχή του Βάγιε ντελ Κάουκα στο νότο της χώρας, πράγμα που αρνείται πεισματικά ο Κολομβιανός Πρόεδρος.

Ταυτόχρονα, η παρουσία ξένων υπηκόων μεταξύ των κρατουμένων των FARC έχει αυξήσει και τις διεθνείς πιέσεις προς τον Κολομβιανό Πρόεδρο Ουρίμπε για να καταλήξει σε συμφωνία με το αντάρτικο. Ιδιαίτερα δραστηριοποιείται ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, μια και μεταξύ των κρατουμένων από το αντάρτικο βρίσκεται και η γαλλικής καταγωγής Ινγκριτ Μπετανκούρ, προεδρική υποψήφια στις εκλογές του 2002, που κρατείται. Ο Ούγκο Τσάβες έχει πραγματοποιήσει συναντήσεις με συγγενείς κρατουμένων τόσο του αντάρτικου, ακόμα και με γονείς τριών Αμερικανών υπηκόων, όσο και με γονείς φυλακισμένων στις κολομβιανές φυλακές.

Εχει εκφράσει την επιθυμία να συναντηθεί με τον Μανουέλ Μαρουλάντα, ηγέτη των FARC, κάπου στην κολομβιανή ζούγκλα, πράγμα που απέρριψε κατηγορηματικά ο Πρόεδρος Ουρίμπε. Παρ' όλα αυτά, συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό η κινητικότητα σε αυτό το θέμα, αφού το ηγετικό στέλεχος των FARC, Ραούλ Ρέγιες, συναντήθηκε με την γερουσιαστή Πιεδάδ Κόρδοβα και προτείνεται να πραγματοποιηθεί μια συνάντηση Τσάβες με αντιπροσωπεία των ανταρτών στις 8 του Οκτώβρη στο Καράκας, όταν συμπληρώνονται 40 χρόνια από τη δολοφονία του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Στο βίντεο που δόθηκε στη δημοσιότητα, ο Ρέγιες, απευθυνόμενος στους φυλακισμένους και κρατούμενους, τους διαβεβαιώνει «ότι θα υπάρξει μία λύση», αν και τονίζει ότι θα χρειαστούν πολλές συναντήσεις, «επιμονή και εμμονή» ώστε να επιτευχθεί μια συμφωνία. Ακόμα, στο μήνυμά του, ο Ρέγιες εξήρε τη στήριξη των 112 χωρών του Κινήματος των Αδεσμεύτων, του Προέδρου της Βραζιλίας, Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, και του Γάλλου Προέδρου Νικολά Σαρκοζί.

Ο μόνος, λοιπόν, που διαφωνεί, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του, για την έναρξη διαπραγματεύσεων με το αντάρτικο κίνημα, είναι ο Πρόεδρος Ουρίμπε, ο οποίος, προβάλλοντας συνεχώς εμπόδια, αποκαλύπτει τις πραγματικές του προθέσεις, που δεν είναι άλλες από την κάμψη του αντάρτικου κινήματος «διά πυρός και σιδήρου» και, φυσικά, με την απροκάλυπτη βοήθεια των Βορειοαμερικανών ιμπεριαλιστών. Ωστόσο, στην πρόσφατη ομιλία του στη Σύνοδο του ΟΗΕ, ο Ουρίμπε αναγκάστηκε, πιεσμένος, να πει ότι θα διευκολύνει τη συνάντηση στις 8 Οκτώβρη, ωστόσο επιμένει να μη δέχεται αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη για τις διαπραγματεύσεις.

Σε πρόσφατο άρθρο, στην «Τριμπούνα Ποπουλάρ» εφημερίδα του ΚΚ Βενεζουέλας, το μέλος της Γραμματείας FARC, Ιβάν Μάρκες, τονίζει χαρακτηριστικά: «Αυτό που περισσότερο φοβάται αυτή η ολιγαρχία και το φοβάται όπως ο διάβολος το λιβάνι, είναι η κοινωνική έκρηξη και η ύπαρξη στα βουνά ενός αντάρτικου, μπολιβαριανού στρατού, όπως οι FARC, γιατί γνωρίζουν ότι στη συνεύρεση αυτών των δύο δυνάμεων, βρίσκεται το κλειδί της λαϊκής νίκης.

Αυτή η προοπτική παρακινεί το Λευκό Οίκο να κλιμακώνει τη στρατιωτική του επέμβαση στην εσωτερική διένεξη της Κολομβίας. Το Πατριωτικό Σχέδιο - στρατιωτικό συστατικό της "Δημοκρατικής Ασφάλειας" - που σχεδίασαν οι στρατηγοί της Νότιας Διοίκησης του Στρατού των ΗΠΑ, προσπαθεί να εξαλείψει αυτήν την πιθανότητα, σχεδιάζοντας τη στρατιωτική ήττα του αντάρτικου κινήματος, ή τουλάχιστον να κάμψει τη βούλησή του για αγώνα και να το σύρουν γονατισμένο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων».

Πάντως, όλα δείχνουν ότι το αίτημα της ανθρωπιστικής ανταλλαγής κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος μέσα στο λαό, και κυρίως στους συγγενείς των κρατουμένων από το αντάρτικο, που έχουν απορρίψει τη λογική της βίαιης στρατιωτικής λύσης για την απελευθέρωση των δικών τους. Κάτι που είχε τραγικά αποτελέσματα, όπως αποδείχτηκε και στο πρόσφατο παρελθόν, τον περασμένο Ιούνη, όταν σε ένοπλη επιχείρηση (που επίσημα δεν έχει αναγνωρίσει το κολομβιανό καθεστώς) σκοτώθηκαν 11 βουλευτές που κρατούνταν από το αντάρτικο. Ετσι η πολιτική της «πυγμής» που επιδεικνύει έως τώρα ο Κολομβιανός Πρόεδρος δεν έχει καμία προοπτική και γίνεται μονόδρομος η λύση μέσα από το δρόμο των διαπραγματεύσεων.