«Υπάρχουν δύο προβλήματα εδώ που χρειάζονται ιδιαίτερης προσοχής: Να μη γλιστρήσει η Εκπαίδευση από την πλήρη ρύθμιση στην πλήρη ασυδοσία, την έλλειψη κανόνων, την ιδιοποίησή της από ισχυρές ομάδες και επιμέρους συμφέροντα. Το άλλο είναι το ενδεχόμενο η Εκπαίδευση να τονίσει, να αυξήσει την κοινωνική ανισότητα, αντί να τη μειώσει. Αυτός είναι ο μεγάλος και υπαρκτός κίνδυνος...». Η αποστροφή αυτή από το τελικό πόρισμα της Επιτροπής του «διαλόγου για την Παιδεία», η οποία, σημειωτέον, στο κείμενο αφήνεται απλά να «αιωρείται» σαν «ξόρκι», είναι παραπάνω από ενδεικτική για το εφιαλτικό, ακόμα πιο σκληρό ταξικό σχολείο που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Φυσικά, η ουσία του σχολείου αυτού, που περιγράφεται στις 130 σελίδες του πορίσματος, δε βρίσκεται στους βερμπαλισμούς και στη «χρυσόσκονη» με την οποία η Επιτροπή προσπαθεί να πασπαλίσει το πιάτο που προσφέρει στις λαϊκές οικογένειες ως λύση για τα αδιέξοδα της Παιδείας. Ούτε βέβαια στον ανούσιο προπαγανδιστικό «αχό» που σήκωσαν τις προηγούμενες μέρες ένθεν - κακείθεν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και ΜΜΕ και η κυβέρνηση, περί «βασιλόπουλων», «πριγκιπισσών» και άλλων, «αχός» που κρύβει την ουσία των αντιδραστικών αλλαγών που προωθούνται αλλά και το γεγονός ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις, πλην ΚΚΕ, συμφωνούν στην κατεύθυνση της πολιτικής που προωθείται για το σχολείο και συνολικά για την Παιδεία.

Από την εισαγωγή του ακόμα το πνεύμα του κειμένου είναι ότι η Εκπαίδευση, με το ρόλο που της αναλογεί, πρέπει να συμβάλει στη θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και στην προσπάθεια της καπιταλιστικής οικονομίας να περάσει τα «ζόρια» της κρίσης. Αυτές οι ανάγκες επιβάλλουν ένα εργατικό δυναμικό πιο ευέλικτο και προσαρμοσμένο στους στόχους της θωράκισης της καπιταλιστικής κερδοφορίας αλλά και συνολικά πιο κοντά στη μεγάλη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, που στο σημερινό σύστημα αξιοποιούνται για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και όχι για τις λαϊκές ανάγκες. Αυτές οι ανάγκες, που υπηρετεί και η σημερινή κυβέρνηση, διαμορφώνουν το πλαίσιο των αντιδραστικών αλλαγών στην Εκπαίδευση και σε όλα τα επίπεδα, από τη λειτουργία και τη χρηματοδότηση, έως το περιεχόμενο. Από εκεί προκύπτει και η ανάγκη, που αναφέρει το πόρισμα, το εκπαιδευτικό σύστημα «να εκκαθαρίσει το έδαφος στο οποίο θα βαδίσει, και να απαλλαγεί από τα χρόνια βαρίδια που εμποδίζουν τον βηματισμό του».

Αυτή η «εκκαθάριση του πεδίου» που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενες, περιλαμβάνει πολλά. Και όλα τους αντίθετα με την ανάγκη αλλά και δυνατότητα της εποχής μας να παρέχεται ενιαία, υποχρεωτικά, δωρεάν και σε όλα τα παιδιά, μόρφωση υψηλού επιπέδου.

Γι' αυτό και στο πόρισμα περιγράφεται η βήμα βήμα εγκατάλειψη της υποχρέωσης και ευθύνης του κράτους να προσφέρει σε όλα τα παιδιά τη μόρφωση αυτή, επικαλούμενο μάλιστα και τις επισημάνσεις διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως ο ΟΟΣΑ, που έχουν ασκήσει «κριτική προς τον υπερβολικό συγκεντρωτισμό του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος». Γι' αυτό και το πόρισμα λέει ότι «δημόσια εκπαίδευση δε σημαίνει κρατική εκπαίδευση - γιατί και το κράτος, χωρίς έλεγχο, μια μορφή ιδιοποίησης των κοινών αγαθών είναι» (!), και ότι «η εκπαίδευση κρατήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις σε κατάσταση χρόνιας ανηλικότητας και εξάρτησης, τόσο ως προς τους οικονομικούς πόρους όσο και ως προς την καθοδήγηση από ένα συγκεντρωτικό μηχανισμό».

«Ανηλικότητα», λοιπόν, η υποχρέωση του κράτους και το δικαίωμα των παιδιών, «ωριμότητα» το άνοιγμα των σχολείων στις απαιτήσεις της «αγοράς» και το «αυτόνομο σχολείο» που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει να ξεπλύνει όπως μπορεί στις λαϊκές συνειδήσεις αφού διαπιστώνει ότι «υπάρχει αρκετός φόβος και έχει καλλιεργηθεί καχυποψία» απέναντί του!

Δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς όταν «αυτόνομο σχολείο» σημαίνει σχολείο με ακόμα μεγαλύτερη ταξική διαφοροποίηση, όπως περιγράφεται και στο πόρισμα. Ενα σχολείο πλήρως διαφοροποιημένο, από τη λειτουργία, όπου «κάθε χρόνο το σχολείο πρέπει να θέτει στόχους, με αφετηρία τις ιδιαίτερες συνθήκες που λειτουργεί», έως το περιεχόμενο, όπου παρουσιάζεται μάλιστα ως αίτημα των εκπαιδευτικών «αντί ενός αναλυτικού προγράμματος του οποίου ελέγχεται με σχολαστικότητα η τήρηση, να διατυπώνονται οι στόχοι του σχολείου, σε κάθε μαθησιακό αντικείμενο»! Αυτό το σχολείο δεν μπορεί παρά να είναι «ορθάνοιχτο» όχι βέβαια στις λαϊκές ανάγκες ή στην τοπική κοινωνία γενικώς και αορίστως, όπως το παρουσιάζει το πόρισμα, αλλά στις ανάγκες και τις κάθε φορά απαιτήσεις του κεφαλαίου, στη λειτουργία με όρους επιχειρηματικότητας και ανταποδοτικότητας, στην αντιεπιστημονική εκμάθηση «δεξιοτήτων» για τους πολλούς, αντί για τη γνώση των νόμων κίνησης της φύσης και της κοινωνίας για όλους.

Γι' αυτό και όση σάλτσα περί «δημοκρατίας», «σύγχρονης παιδαγωγικής» και «καινοτομίας» κι αν χρησιμοποιήσει το πόρισμα, δεν κρύβεται το γεγονός ότι μιλάμε για ένα σχολείο «ζούγκλα», ταιριαστό στη «ζούγκλα» της καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας. Γι' αυτό και τα σχέδια αυτά πρέπει να βρουν απέναντι τους μαθητές, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και όλο το λαό, που πρέπει να προτάξουν τη δική τους ανάγκη για το σχολείο των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.