Και να που ξαναεμφανίστηκε η προπαγάνδα των λαθών του ΔΝΤ και της τρόικας στις εκτιμήσεις τους για τα «προγράμματα διάσωσης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας», δηλαδή τα μνημόνια και το βαθιά αντιλαϊκό τους περιεχόμενο. Και μάλιστα, επίσημα με έκθεση του ΔΝΤ. Την προηγούμενη φορά που φούντωσε στην αστική φρασεολογία η προπαγάνδα του λάθους, εστιάστηκε στους λεγόμενους πολλαπλασιαστές, που με βάση την πρόβλεψη της πτώσης του ΑΕΠ, καθόριζαν τα συγκεκριμένα βάρβαρα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα, ότι δηλαδή ήταν λάθος οι πολλαπλασιαστές. Τώρα, το ΔΝΤ εκτιμά ότι δεν ευθύνονται οι πολλαπλασιαστές, αλλά οι μεγάλες αποκλίσεις στις προβλέψεις για το βάθος της κρίσης. Και, βεβαίως, στο βάθος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, επέδρασαν και οι καθυστερήσεις της εφαρμογής των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Είναι βολικές, εκ των υστέρων, οι εκτιμήσεις περί λαθών στη διαχείριση της κρίσης από την αστική πολιτική και την όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα σε διαφορετικές αστικές πολιτικές δυνάμεις και άλλες δυνάμεις της διαχείρισης όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, για τα διαφορετικά μείγματα διαχείρισης της κρίσης. Και δε μπορεί να αποκλείσει κανείς και λάθη των αστών σε εκτιμήσεις, ή στην εφαρμογή του ενός ή του άλλου μείγματος αστικής πολιτικής, ή και συνδυασμών τους. Για παράδειγμα, και σήμερα το ΔΝΤ επιμένει σε νέο «κούρεμα» του χρέους της Ελλάδας, η δε Γερμανία επιμένει σε νέο δάνειο. Υπάρχει και η ενδιάμεση εκδοχή για μείωση των επιτοκίων και παράταση της αποπληρωμής των δανείων, που ουσιαστικά σημαίνει χασούρα των δανειστών, άρα εμμέσως ένα «κούρεμα». Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ του «κουρέματος». Παρ' όλ' αυτά, χρειάζεται να ξαναγυρίσουμε στην αρχή, δηλαδή στο γιατί από το 2010 άρχισαν να επιβάλλονται τα μνημόνια, να γίνονται έντονες συζητήσεις για αναδιάρθρωση - «κούρεμα» του χρέους από τότε. Εχει τη σημασία του γιατί οι εκδοχές των λαθών και μάλιστα η τελευταία που αποδίδει την καθυστέρηση στην ανάκαμψη στις καθυστερήσεις των αναδιαρθρώσεων, συγκαλύπτει την ταξική ουσία του προβλήματος. Ενώ δουλεύει αποπροσανατολιστικά για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα ως προς το πραγματικό πρόβλημα της καπιταλιστικής οικονομίας, την κρίση, τις αιτίες της και τη διέξοδο πασχίζοντας να υποτάξει το λαό στην αστική πολιτική.

Τα μνημόνια επιβλήθηκαν, έτσι προπαγάνδιζαν και προπαγανδίζουν για να αντιμετωπιστεί το έλλειμμα και το χρέος. Αλλά τα μέτρα που εφαρμόστηκαν ελάχιστα συνέβαλαν στην αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους που αυξήθηκε. Τα μέτρα της φοροληστείας του λαού και των περικοπών δαπανών που κάλυπταν λαϊκές ανάγκες έχουν μια συμβολή, αλλά τα περισσότερα μέτρα, όπως οι δραστικές μειώσεις μισθών και συντάξεων η τεράστια επέκταση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, η ευελιξία στον εργάσιμο χρόνο, οι φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, οι μειώσεις των εργοδοτικών εισφορών, οι ιδιωτικοποιήσεις, κλπ., δεν έχουν καμία σχέση με την αντιμετώπιση του χρέους και των ελλειμμάτων αφού δε φέρνουν χρήμα στα κρατικά ταμεία. Αυτά τα μέτρα μείωσαν στο έπακρο την τιμή της εργατικής δύναμης έτσι που να καταναλώνουν οι καπιταλιστές ελάχιστο κεφάλαιο για την αγορά της, δηλαδή για μισθούς. Αυτό αυξάνει το ποσοστό κέρδους και στην περίοδο της κρίσης αντισταθμίζει τη χασούρα κερδών ενώ στην ανάκαμψη φέρνει γοργά και μεγάλα κέρδη. Ακόμη και οι περικοπές στον κρατικό προϋπολογισμό, συνδυάζονται με επέκταση της εμπορευματοποίησης στους τομείς που γίνονται, ιδιαίτερα στην Υγεία και στην Πρόνοια, αλλά και στην Εκπαίδευση. Αυτό ενισχύει τους επιχειρηματικούς ομίλους στους αντίστοιχους τομείς, που ενισχύονται επίσης και με τις ιδιωτικοποιήσεις. Ταυτόχρονα, η φοροληστεία του λαού, συνδυάζεται με φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου.

Επομένως, το πραγματικό πρόβλημα που είχαν να αντιμετωπίσουν ήταν η διαχείριση μιας βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που απαιτούσε όλα τα παραπάνω μέτρα. Τα μνημόνια έγιναν ο μοχλός για να προωθηθούν αυτά τα μέτρα. Αρα, ακόμη και αν υπήρξαν λάθη, η ταξική ουσία παραμένει. Η εργατική δύναμη έπρεπε να γίνει πάμφθηνη, στο κεφάλαιο έπρεπε να παραδώσουν κρατικούς τομείς για επενδύσεις και έτσι να βγει η καπιταλιστική οικονομία από την κρίση σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων και σε βάρος των εργαζομένων. Επίσης, είχαν να αντιμετωπίσουν και το διεθνή μονοπωλιακό ανταγωνισμό και απαιτούνταν αυτά τα μέτρα, άλλωστε τα εφαρμόζουν παντού με ή χωρίς μνημόνια.

Οσο για τις καθυστερήσεις στην εφαρμογή των μέτρων που κατά το ΔΝΤ έχει επίδραση στο βάθος της κρίσης, εδώ λένε μεγάλα ψέμματα. Η κρίση είναι βαθιά και συγχρονισμένη με πολλές καπιταλιστικές οικονομίες και μάλιστα και ισχυρές. Για να πιάσει πάτο πρέπει να καταστρέψει και κεφάλαιο μαζί με την ήδη καταστροφή εργατικής δύναμης (τεράστια ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση). Αυτό γίνεται με το κλείσιμο επιχειρήσεων, τη μείωση της παραγωγής, αλλά και το «κούρεμα». Το ότι χρειάζεται νέο «κούρεμα» σημαίνει ότι δεν έχει πιάσει πάτο. Αυτό το ήξεραν από την αρχή, άλλωστε ομόλογα «κούρεψαν». Η αλήθεια είναι ότι οι εργατικές, λαϊκές κινητοποιήσεις έφεραν την καθυστέρηση και δυσκολεύουν το κεφάλαιο. Αυτό είναι παρακαταθήκη για το εργατικό, λαϊκό κίνημα που αν συνειδητοποιηθεί ακόμη πιο πλατιά μπορεί να βάλει εμπόδια στην επιδρομή του κεφαλαίου που συνεχίζεται. Αντικειμενικά όμως, η πάλη πρέπει να καυτεθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, στην αποδέσμευση από την ΕΕ, στη μονομερή διαγραφή του χρέους, με εργατική, λαϊκή εξουσία. Αυτή είναι η φιλολαϊκή διεξοδος από την κρίση.