Απλήρωτοι παραμένουν πέντε μήνες τώρα οι εργαζόμενοι της ΒΕΤΛΑΝΣ ΝΑΟΥΣΑ,ενώ από την παραμονή της Πρωτομαγιάς περιφρουρούν τα εμπορεύματα και τα μηχανήματα. Πριν τρεις βδομάδες περίπου ο εργοδότης "εξαφανίστηκε", αφήνοντας μία επιστολή με την οποία κάνει γνωστό ότι αδυνατεί να συνεχίσει τη λειτουργία της επιχείρησης και παραδίδει στους εργαζόμενους τα εμπορεύματα που υπάρχουν. Παρ' όλα αυτά οι εργαζόμενοι συνεχίζουν την παραγωγή των προϊόντων, δηλώνοντας ότι τα εργοστάσια μπορούν να λειτουργήσουν και χωρίς τους εργοδότες. Μόνο χωρίς τους εργάτες δεν μπορούν να κινηθούν.Πάντως οι πρώτες ύλες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο εργοστάσιο, αρκούν μόλις για ένα μήνα λειτουργίας.

Η ΒΕΤΛΑΝΣ, που παλιότερα ανήκε στον Γ. Λαναρά και απασχολούσε 850 εργαζόμενους, από το 1987 έχει μπει σε εκκαθάριση εν λειτουργία. Το προσωπικό της μεταφέρθηκε στο εργοστάσιο της ΠΕΛΛΑ - ΟΛΥΜΠΟΣ,του ίδιου ιδιοκτήτη. Το 1990 έκλεισε, ξανάνοιξε το '91 με 450 εργαζόμενους, για να λειτουργήσει μόνο για ένα εξάμηνο και στη συνέχεια έμεινε κλειστό μέχρι το Φλεβάρη του 1997. Πέρσι, οι σύνδικοι της πτώχευσης συνήψαν σύμβαση με τον Θ. Τσίτση.Ο νέος εργοδότης ανέλαβε να κάνει τη συντήρηση του εργοστασίου και σε αντάλλαγμα θα μπορούσε να συνεχίσει την παραγωγή των προϊόντων της εταιρίας.

Το εργοστάσιο πράγματι από πέρσι το Μάη άρχισε να λειτουργεί κανονικά, όμως στην πορεία αρχίζει να εμφανίζει τεράστια χρέη. Οι εργαζόμενοι, που τους οφείλει η εταιρία δεδουλευμένα πάνω από 200 εκατ. δρχ., άρχισαν να κινητοποιούνται, κηρύσσοντας τελευταία στάσεις εργασίας. Αρχές αυτού του μήνα, το κλαδικό σωματείο των κλωστοϋφαντουργών "ΚΛΩΘΩ" αποφάσισε να μπλοκάρει τις φορτώσεις και ζήτησε από τον εργοδότη, σε τριμερή συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας, να απαντήσει για την πορεία του εργοστασίου του και την πληρωμή των δεδουλευμένων. Ο Θ. Τσίτσης δεν παρουσιάστηκε στην τριμερή συνάντηση, παρά μόνο έστειλε μία επιστολή, όπου ανέφερε ότι αφήνει τα εμπορεύματα στους εργαζόμενους ως αποπληρωμή των δεδουλευμένων τους.

Λίγες μέρες αργότερα εμφανίστηκε πάλι στο εργοστάσιο "μετανιωμένος", αναφέροντας ότι δε θέλει να το παρατήσει, καθώς και ότι μέσα σε λίγες μέρες θα κάνει ό,τι μπορεί για να πληρώσει τους εργαζόμενους. Ωστόσο, αν και ενημέρωνε τους εργαζόμενους ότι "σήμερα, αύριο θα πάρετε τα λεφτά σας", ως αυτή τη στιγμή δεν έχει γίνει τίποτα και οι εργαζόμενοι του ξεκαθάρισαν πως δε θα του επιτραπεί η είσοδος στο εργοστάσιο, εάν δεν τους καταβάλει τα δεδουλευμένα.

Οι εργαζόμενοι που δουλεύουν σήμερα στη ΒΕΤΛΑΝΣ ΝΑΟΥΣΑ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι απολυμένοι από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη Γ. Λαναρά που διέκοψε τη λειτουργία του εργοστασίου το 1990. Οι περισσότεροι μετά από εφτά χρόνια ανεργίας αντιμετωπίζουν έντονα το ενδεχόμενο να βρεθούν πάλι στο δρόμο χωρίς δουλιά.

"Μαύρα χάλια και πικρά. Αυτή είναι η κατάσταση στο εργοστάσιο", θα μας πει αγανακτισμένη η Αννα Παγούνη,που δούλευε και πριν στη ΒΕΤΛΑΝΣ επί Λαναρά και συνεχίζει: "Ο,τι έγινε με το Λαναρά, τα ίδια γίνονται και τώρα. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για μας. Ποιος εργοδότης, ποια κυβέρνηση θα ενδιαφερθεί για μας; Ποιος μας ρωτάει αν πεινάμε; Είμαστε πενταμελής οικογένεια, πώς να τα βγάλουμε πέρα;".

Σ' ένα μικρό δωμάτιο πέντε λεπτά πριν την αλλαγή της βάρδιας οι εργάτες αποθέτουν τα ρούχα της δουλιάς. Εκεί θα συναντήσουμε τον Γιάννη Χατζηιωαννίδη,ο οποίος μας λέει: "Σταματήσαμε να πίνουμε και καφέ! Πώς να τα βγάλουμε πέρα με πέντε μήνες χωρίς πληρωμή;". Κάποιος άλλος δίπλα του προσθέτει: "Ευτυχώς που υπάρχει και το Εργατικό Κέντρο. Αλλιώς..;". Η Μπάμπου Σουλτάνα δουλεύει στο εργοστάσιο 7 μήνες, από τους οποίους τους 5 είναι απλήρωτη. "Τα βγάζουμε πολύ δύσκολα πέρα, παίρνουμε και δανεικά τι να κάνουμε...", θα μας πει. "Οι συνθήκες στο εργοστάσιο είναι πολύ δύσκολες, αν έχεις και πέντε μήνες να πάρεις λεφτά, πού να βρεις το κουράγιο να δουλέψεις", μας λέει ο Μιχάλης Μούλιας."Παλιότερα δούλευα στην ΠΕΛΛΑ και απολύθηκα. Μετά από τρία χρόνια χρόνια ανεργίας κινδυνεύω να βρεθώ πάλι άνεργος", θα πει ο Χρήστος Χατζηιωαννίδης."Δουλεύω στη ΒΕΤΛΑΝΣ από 14 χρονών. Εδώ δούλευε και ο άνδρας μου και απολυθήκαμε και δύο το '91" θα μας πει η Χρύσα Μητσιάνη και συνεχίζει "όταν απολυθήκαμε το '91 περίμενα το δεύτερο παιδί μου. Από τότε έπιασα δουλιά πέρσι, ενώ ο άνδρας μου ακόμα κάνει περιστασιακές δουλιές. Δε θα αντέξω να βρεθώ πάλι άνεργη". "Μαθημένοι είμαστε στην ανεργία. Και αν απολυθώ; Ανεργη εξάλλου δεν ήμουνα για έξι χρόνια", θα μας πει οργισμένη η Μαρία Ρίζου και συνεχίζει "εμείς στην επαρχία είμαστε ξεγραμμένοι".

Στον τέταρτο μήνα των κινητοποιήσεων βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι 130 εργαζόμενες στο εργοστάσιο ετοίμων ενδυμάτων "ΓΕΩΡΓΙΟΥ" στη Φλώρινα,που παραμένουν απλήρωτες από τον Οκτώβρη του 1997!Από τις αρχές του έτους οι εργαζόμενες είχαν τεθεί - όπως και το εργοστάσιο - εκτός παραγωγής. Από τα μέσα του Φλεβάρη πραγματοποιούν επίσχεση εργασίας και τις τρεις τελευταίες βδομάδες προχώρησαν στην κατάληψη του εργοστασίου.

Η απόφαση των εργαζομένων για κατάληψη ήρθε έπειτα από την εμφάνιση κάποιου Κ. Δούκα, ο οποίος επί Γεωργίου ήταν προϊστάμενος στο εργοστάσιο. Αυτός έβαλε στο εργοστάσιο μια ποσότητα υφασμάτων και πρότεινε σε ορισμένες εργαζόμενες να δουλέψουν το πολύ για 15 μέρες, για να παραγάγουν πέντε χιλιάδες ενδύματα. Οι εργαζόμενες εξέλαβαν αυτή την κίνηση ως απόπειρα για τη διάσπαση της συνοχής και του αγώνα τους και διαμήνυσαν τόσο σ' αυτόν, και σε καθέναν που εμφανίζεται ως αγοραστής ότι "το εργοστάσιο θα μπει σε λειτουργία με όλες τις εργαζόμενες".

Το εργοστάσιο ετοίμων ενδυμάτων "Γεωργίου" βρίσκεται στη Βιομηχανική Περιοχή της Φλώρινας και κατασκεύαστηκε το 1990. Από το 1991 άρχισε να δουλεύει δοκιμαστικά και την περίοδο 1993-1995 απασχολούσε 350 άτομα, τα οποία σταδιακά άρχισαν να μειώνονται.

Τα χρέη του Γεωργίου εκτός από τις οφειλές προς τις εργαζόμενες και τις Δημόσιες Υπηρεσίες, ανέρχονται σε 840 εκατ. δραχμές προς την ΕΤΒΑ και 200 εκατ. στο ΙΚΑ. Ο Γεωργίου, με επιστολή του προς την ΕΤΒΑ, ζητάει τη διαγραφή των χρεών του προς την Τράπεζα, με αντάλλαγμα την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου αυτής στην επιχείρηση, ενώ ταυτόχρονα ζητεί και ρύθμιση χρεών από το ΙΚΑ.

Ο τετράμηνος σχεδόν αγώνας των εργαζομένων του "ΓΕΩΡΓΙΟΥ" αποτελεί κάτι το πρωτόγνωρο για την περιοχή της Φλώρινας. Κανένας δεν πίστευε ότι 130 γυναίκες θα παρέμεναν, χωρίς καμία βοήθεια, έξω από το χώρο του εργοστασίου από τις 12 του Φλεβάρη. Το δίκιο τους, αλλά και ο βαρύς χειμώνας, τις πείσμωνε να συνεχίσουν. Περισσότερο όμως τις πείσμωσε η κατάπτυστη ενέργεια της Πολεοδομίας της Φλώρινας, που γκρέμισε το ξύλινο κιόσκι που τις προστάτευε από το κρύο και το χιόνι, με τη δικαιολογία ότι ήταν αυθαίρετο! Το εργοστάσιο απέχει από την πόλη της Φλώρινας περίπου 20 χιλιόμετρα και οι εργαζόμενες μεταβαίνουν εκεί με ό,τι μέσο μπορούν. Ακόμα και με το ότο - στοπ. Για να μην εξαντληθούν από την κούραση, έχουν καθορίσει τρεις ομάδες που περιφρουρούν εκ περιτροπής το εργοστάσιο. Η στάση των φορέων της περιοχής είναι ανύπαρκτη έως αρνητική.

Το δράμα τους αρχίζει από το περασμένο Οκτώβρη, όταν ο εργοδότης σταμάτησε να τις πληρώνει. Το ίδιο συνεχίστηκε και το Νοέμβρη και Δεκέμβρη, ενώ μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων τις έθεσε σε άδεια άνευ αποδοχών. Αφού διαπίστωναν ότι δεν πρόκειται να τις ειδοποιήσει για δουλιά, αποφάσισαν να κάνουν επίσχεση εργασίας. Οταν πήγαν στο εργοστάσιο, είδαν έκπληκτες ότι η φωτεινή ταμπέλα που ανέγραφε την επωνυμία του εργοστασίου "Geni" είχε ασβεστωθεί και στην είσοδο του εργοστασίου είχε αναρτηθεί μία άλλη, με την επωνυμία TRADING LTD.

Εκτός όμως τα δεδουλευμένα πέντε μηνών που τους οφείλει, έχει να τους καταβάλει και τις υπερωρίες από το ξεκίνημα της λειτουργίας του εργοστασίου. Συγκεκριμένα, στην υπερωριακή απασχόληση ήταν ιδιαίτερα... αποφασιστικός, αφού όποια εργαζόμενη έφερνε αντίρρηση να δουλέψει, εκβιαζόταν δεόντως. Δεν έλειψαν μάλιστα και οι απολύσεις γι' αυτό το θέμα. Ειδικά τις περιόδους που έπρεπε να ετοιμαστούν παραγγελίες, εξανάγκαζε τις εργαζόμενες να δουλεύουν ακόμα και 20 ώρες!

"Δουλεύαμε πολλές ώρες υπερωρία", θα μας πει η Σοφία Αναστασίου και συνεχίζει: "Μια φορά θυμάμαι πιάσαμε δουλιά στις εφτάμισι το πρωί και τελειώσαμε στις τρεις τα ξημερώματα της άλλης μέρας. Κάθε φορά που είχε μια επείγουσα παραγγελία, ξεχνούσαμε ότι έπρεπε να πάμε στα σπίτια μας. Κάποτε μία εργαζόμενη που για κάποιο λόγο δε δούλεψε υπερωρία, δεν την ξαναείδαμε γιατί απολύθηκε". Η συνάδελφός της Ηλιάδου Ελένη που έπιασε δουλιά από όταν ξεκίνησε να δουλεύει το εργοστάσιο μας λέει "εμένα μου χρωστάει δύο εκατομμύρια. Τα δυο μου παιδιά θα δώσουν φέτος Γενικές Εξετάσεις και όλο το χρόνο πάνε φροντιστήριο. Πού να βρω εγώ τώρα τα λεφτά να πληρώσω τα φροντιστήρια, αφού καλά - καλά δε μας φτάνουν να πληρώσουμε τους λογαριασμούς;". "Εγώ που είμαι 45 χρονών που θα βρω σ' αυτή την ηλικία άλλη δουλιά, ώστε να συμπληρώσω τα ένσημά μου και να πάρω σύνταξη;", θα συμπληρώσει η Τάντση Σοφία."Η κόρη μου σπουδάζει στη ΣΕΛΕΤΕ στην Αθήνα. Για να της στείλω λεφτά, αναγκάζομαι να δανείζομαι", θα μας πει η Στρέντζου Φανή και συνεχίζει: "Αν και είναι πολύ κουραστικό που είμαστε τόσο καιρό εδώ, εμείς θα μείνουμε εδώ μέχρι να δικαιωθούμε". Στη συζήτηση παρεμβαίνει η Αφορόζη Ελλάδα,λέγοντας: "Τι, να φύγουμε τώρα που καλοκαίριασε; Αφού βγάλαμε το χειμώνα, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα". Για το πώς τα βγάζει πέρα; "Πολύ δύσκολα. Μου χρωστάει ενάμιση εκατομμύριο. Χρωστάω το φροντιστήριο του παιδιού μου από το Γενάρη". Για τις συνθήκες εργασίας στο εργοστάσιο, η Τζώτζη Αναστασία θα μας πει ότι "υπήρχε μεγάλη καταπίεση ειδικά για τις υπερωρίες" και εκφράζει την πικρία της για τη στάση των φορέων, αλλά και του κόσμου στον αγώνα τους, αφού θα μας πει: "Η συμπαράστασή τους ήταν μόνο λόγια. Τώρα κάτι πάει να γίνει, αφού βλέπουν ότι είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε μέχρι να δικαιωθούμε".

Με την Τζένη Ναλμπάντη,μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Νάουσας, συζητάμε για την κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή, εξαιτίας της δραματικής επέκτασης της ανεργίας. "Οι εξελίξεις αυτές, σε μια ακόμη γνωστή κλωστοϋφαντουργία της πόλης, τη ΒΕΤΛΑΝΣ,έχουν δημιουργήσει μεγάλη ανησυχία στους κατοίκους της Νάουσας. Ηδη, από τις αρχές του '90, έχουν χαθεί 4.000 θέσεις εργασίας, κύρια στην κλωστοϋφαντουργία, στον ιματισμό και στα ξυλουργεία. Λόγω του εμπάργκο, έχουν χαθεί πάνω από 1.100 θέσεις εργασίας μόνο στο εμπόριο. Αλλες βιομηχανίες μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, η ΤΡΙΚΟΛΑΝ, που πριν δέκα χρόνια είχε πάνω από 500 εργαζόμενους και έδινε δουλιά σε άλλους 300 εκτός εργοστασίου, σήμερα έφτασε στο σημείο να απασχολεί μόνο 220. Τις βασικές της δραστηριότητες τις έχει μεταφέρει στις γειτονικές βαλκανικές χώρες και μαζί μεταφέρει και Ελληνες εργαζόμενους ως ειδικευμένο προσωπικό".

Τα ίδια συμβαίνουν και στα "Κλωστήρια Βήτα",όπου εργάζονται περίπου 300 άτομα. Λίγες μέρες πριν, απολύθηκαν τρεις εργαζόμενοι, ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες των εργαζομένων, που την περασμένη βδομάδα πραγματοποίησαν 4ωρες στάσεις εργασίας απαιτώντας την ανάκληση των απολύσεων, έως το τέλος του έτους, οι απολύσεις αναμένεται να ξεπεράσουν τις είκοσι.

Στην οικοδομή δεν υπάρχει καμία δραστηριότητα, ενώ ελάχιστοι πλέον απασχολούνται με το φασόν. Οι καταστηματάρχες αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και πάνω από το 50% δηλώνουν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα βάλουν λουκέτο στα μαγαζιά τους.

Για τη συρρίκνωση του αγροτικού τομέα, η Τζένη Ναλμπάντη εξηγεί: "Με την ΓΚΑΤΤ και την ΚΑΠ, αλλά και τη γενικότερη αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης, τα αγροτικά προϊόντα οδηγούνται στις χωματερές, πουλιούνται σε εξευτελιστικές τιμές, με αποτέλεσμα να μένουν χωρίς δουλιά και οι αγρότες. Μάλιστα, επιδοτούνται για να καταστρέψουν τις καλλιέργειές τους. Ηδη, από πέρυσι, έχουν ξεκινήσει να ξεριζώνονται δέντρα, που στην πορεία αναμένεται να ξεπεράσουν τα 20.000 στρέμματα".

Ο Νομός Ημαθίας είναι ένας από τους εφτά που έχουν ενταχθεί στα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης.Ο νομάρχης και όλοι οι φορείς του νομού τα έχουν αποδεχτεί, εκτός από το Δήμο Νάουσας, κάτω από την πίεση του Εργατικού Κέντρου της πόλης, που τα καταδίκασε από την πρώτη στιγμή.

Συνεχίζοντας, η Τζένη Ναλμπάντη αναφέρει ότι "ο νομός έχει ενταχθεί στις φθίνουσες περιοχές. Και ενώ προβλεπόταν η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, συνέβη το αντίθετο, γιατί το μέτρο χρησιμοποιήθηκε για τη χρηματοδότηση των εργοδοτών".

Η Νάουσα είναι μια επαρχιακή πόλη με 25 χιλιάδες κατοίκους, από τους οποίους ο ένας στους έξι είναι άνεργος!Η ανεργία - σύμφωνα με υπολογισμούς του Εργατικού Κέντρου - έχει εκτοξευτεί στο 40% και όπως πάνε τα πράγματα, κανείς δεν ξέρει πού θα φτάσει. Από τις αρχές του '90 έχουν χαθεί περισσότερες από 4.000 θέσεις εργασίας.Οχτακόσιοι άνεργοι προήλθαν μόνο από το κλείσιμο της ΒΕΤΛΑΝΣ,ενώ όλες οι υπόλοιπες κλωστοϋφαντουργίες μείωναν σταδιακά το προσωπικό, με παράλληλη εντατικοποίηση της εργασίας.

Τη δεκαετία του '80 υπήρχαν 10 εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας, που απασχολούσαν περισσότερους από 3.500 εργάτες. Σήμερα σ' αυτά τα εργοστάσια δουλεύουν μόλις 1.300. Ετσι, αν ο Νομός Ημαθίας την περασμένη δεκαετία ήταν ο πόλος έλξης για τους κατοίκους των γύρω νομών, σήμερα δεν μπορεί να θρέψει τους κατοίκους του.

Εκτός από την κλωστοϋφαντουργία, η Νάουσα είχε αναπτυγμένη και την αγροτική οικονομία, κυρίως με τα μήλα, τα ροδάκινα και τα κεράσια. Το αποτέλεσμα ήταν ένα μέρος του πληθυσμού να απασχολείται μόνιμα στις καλλιέργειες, αλλά μαζί μ' αυτούς έβρισκαν εποχική δουλιά στη συγκομιδή, στη διαλογή, στην ψύξη και την εμπορία, περισσότεροι από 2.000 νέοι, γυναίκες και φοιτητές.

Ενας άλλος μεγάλος σχετικά - για τα δεδομένα της περιοχής - τομέας που πλήττεται είναι και η κιβωτοποιία. Σ' αυτό τον κλάδο δούλευαν περισσότεροι από 500 εργαζόμενοι μόνιμα και άλλοι 500 εποχικά. Σήμερα στον κλάδο της κιβωτοποιίας δουλεύουν μόλις 150 και αυτοί εποχικά, χωρίς να μπορούν να συμπληρώσουν ούτε τα 50 ένσημα για να σφραγίσουν το βιβλιάριο ασθενείας.

Στη Φλώρινα η κατάσταση είναι, επίσης, δραματική.Η ανεργία ξεπερνάει το 17%.Στα μαγαζιά οι δουλιές τα τελευταία χρόνια έχουν πέσει πολύ και τίποτα δε φαίνεται στο άμεσο μέλλον να αλλάζει την κατάσταση. Η διακοπή των σχέσεων με τα Σκόπια και το εμπάργκο αποτέλεσαν θηλιά στο λαιμό της οικονομίας της Φλώρινας, που ακόμα προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της.

Η συρρίκνωση της μικρομεσαίας αγροτιάς έχει αποτέλεσμα το μεγάλο οροπέδιο - κάμπος να μένει σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτο, αφού το κόστος για την καλλιέργειά του είναι απαγορευτικό.

Ο διαβόητος σταθμός της ΔΕΗ στη Φλώρινα, που σχεδιάζεται να κατασκευαστεί, εκτός του ότι αποδείχτηκε σκάνδαλο, δε θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, αφού αναμένεται να απασχολήσει το ανώτερο 110 εργαζόμενους και κανένας δεν είναι σε θέση να βεβαιώσει ότι οι εργαζόμενοι θα προέρχονται από την περιοχή.

Στα ορυχεία της ΒΙΟΛΙΓΝΙΤ του Κ. Βαρβούτη οι εργαζόμενοι πια είναι ελάχιστοι. Οι συνθήκες εργασίας άσχημες, ενώ η τρομοκρατία οργιάζει. Οι 130 εργαζόμενες στο εργοστάσιο ετοίμων ενδυμάτων του Θ. Γεωργίου παραμένουν από τον Οκτώβρη απλήρωτες.

Η λίμνη Βεγορίτιδα στερεύει, δημιουργώντας έριδες μεταξύ κοινοτήτων. Εριδες, που φέρνουν στην επιφάνεια ψυχροπολεμικής κλίμακας πτυχές εθνικιστικών φαινομένων. Εάν χαθεί, η ζημιά για το φυσικό περιβάλλον θα είναι τεράστια, αφού ήδη η σημαντική μείωση των υδάτων της έχει επιφέρει σοβαρά προβλήματα στους ψαράδες και στους ασχολούμενους με τον τουρισμό.

"Μετά από τρία χρόνια ανεργίας κινδυνεύουμε να βρεθούμε πάλι στο δρόμο", μας λέει ο εργαζόμενος της "ΒΕΤΛΑΝΣ" Χ. Χατζηιωαννίδης

Ο καθένας κάτι έχει να πει για το δράμα του στη "ΒΕΤΛΑΝΣ"

Αγώνα μέχρι την τελική του δικαίωση είναι αποφασισμένες να δώσουν οι εργαζόμενες του "ΓΕΩΡΓΙΟΥ"

Στις δοκιμαζόμενες από την ανεργία περιοχές της Νάουσας και της Φλώρινας, βρέθηκε την περασμένη βδομάδα ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος (ΟΕΚΙΔΕ) Θύμιος Ευθυμίου.Μιλώντας στους εργαζόμενους της ΒΕΤΛΑΝΣ ΝΑΟΥΣΑ, τους κάλεσε να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, τονίζοντας ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για εφησυχασμό, όταν, μάλιστα, υπάρχει η εμπειρία του κλεισίματος του εργοστασίου από τον προηγούμενο εργοδότη. Συνεχίζοντας, ο συνδικαλιστής αναφέρθηκε στην κρίση που αντιμετωπίζει ο κλάδος με τη συνεχή συρρίκνωση και την αύξηση της ανεργίας, ενώ επισήμανε ότι διέξοδος είναι η δημιουργία πανεργατικού μετώπου πάλης, σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και η αλληλεγγύη όλων των εργατών της πόλης, αλλά και σε πανελλαδικό επίπεδο.

Στη Φλώρινα, στις εργαζόμενες του "ΓΕΩΡΓΙΟΥ", ο Θ. Ευθυμίου επισήμανε ότι ο αγώνας τους ήταν αναπάντεχος για τα δεδομένα της περιοχής, αναφέρθηκε στην επίθεση που δέχεται στο σύνολό της η εργατική τάξη από το μεγάλο κεφάλαιο και τις κάλεσε να συνεχίσουν το ίδιο ενωμένες και αποφασιστικά μέχρι την τελική τους δικαίωση. Συνεχίζοντας ανέφερε ότι "η κίνηση του νομάρχη και κάποιων κοινοταρχών της περιοχής για συμπαράσταση, στοχεύουν μόνο και μόνο στον αποπροσανατολισμό σας και στην υπονόμευση του αγώνα σας. Να συνεχίσετε απτόητες τον αγώνα σας και μέσα από τις πιέσεις σας προς την κυβέρνηση και τα αρμόδια υπουργεία θα βγάλετε τα απαραίτητα συμπεράσματα για τις πολιτικές που εφαρμόζονται στον κλάδο, αλλά και γενικότερα σε όλη την εργατική τάξη της χώρας μας".

Η ΒΙΟΛΙΓΝΙΤ,το ορυχείο λιγνίτη του Βαρβούτη στη Φλώρινα, βρίσκεται σε συρρίκνωση, καθώς ο επιχειρηματίας έχει απλώσει τα "πλοκάμια" του στην Κεντρική Εύβοια, όπου η κυβέρνηση του έκανε χάρισμα τα μεταλλεία πρώην Σκαλιστήρη και αναμένεται να του δώσει και τα μεταλλεία Παπαστρατή.

Από τους 200 εργαζόμενους που δούλευαν, έχουν απομείνει 80. Πέρυσι ο Βαρβούτης απέλυσε 40 εργαζόμενους, αλλά δε σταμάτησε εκεί. Προσπάθησε να περάσει και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Στις αρχές του χρόνου, έβγαλε σε διαθεσιμότητα τους μισούς εργαζόμενους με την προοπτική να απασχολεί τους εργαζόμενους εκ περιτροπής. Τα σχέδια όμως του Βαρβούτη σκοντάφτουν στις αντιδράσεις, όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά και όλης της κοινωνίας της Φλώρινας.

Στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη, το Σωματείο Λιγνιτωρύχων - Λατόμων και Υλοτόμων της Φλώρινας, σε συνεργασία με τους εργαζόμενους στη ΒΙΟΛΙΓΝΙΤ, απέκλεισε το ορυχείο για 12 μέρες. Μαζί με τους εργαζόμενους βρέθηκαν και οι μαθητές του Γυμνασίου Φλώρινας, που έκαναν ίδιας χρονικής διάρκειας αποχή από τα μαθήματα. Τελικά, κάτω από την πίεση όλων των κατοίκων της περιοχής, τα σχέδια του Βαρβούτη για περαιτέρω μείωση του προσωπικού δε φαίνεται να υλοποιούνται.