Από το 2010 μέχρι και το τέλος του 2013, οι αυξήσεις στο λογαριασμό του ρεύματος φθάνουν αθροιστικά στο 44%. Ο πιο πρόσφατος κρίκος σ' αυτή την αλυσίδα των ανατιμήσεων είναι η μεσοσταθμική αύξηση κατά 11,1%, με την οποία θα επιβαρυνθούν από τις 25 Ιούλη 2.160.000 καταναλωτές. Η αύξηση αυτή προκύπτει από την κατάργηση της κλίμακας οικιακής χρέωσης έως 800 κιλοβατώρες (kWh) το τετράμηνο, η οποία ενσωματώνεται στην επόμενη κλίμακα χρέωσης. Σαν αποτέλεσμα, για κατανάλωση 800 kWh/τετράμηνο, η αύξηση στο λογαριασμό θα φτάσει τα 3,8 ευρώ το μήνα ή τα 15,2 ευρώ το τετράμηνο. Οι ανατιμήσεις, όμως, έχουν και συνέχεια. Από το φθινόπωρο, έρχονται νέες επιβαρύνσεις για το σύνολο των 7,5 εκατ. καταναλωτών της ΔΕΗ, από την αύξηση των λεγόμενων Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας (ΥΚΩ), που πληρώνονται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ και οι οποίες επιδοτούν το κόστος ηλεκτροδότησης των μη διασυνδεδεμένων νησιών, αλλά και όσων ανήκουν στο λεγόμενο Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο.

Η κυβέρνηση και η διοίκηση της ΔΕΗ δικαιολογούν τις επικείμενες αυξήσεις με το επιχείρημα ότι αφορά κυρίως εξοχικά σπίτια και όχι κύριες κατοικίες. Λένε ακόμα ότι οι αυξήσεις στα χαμηλά κλιμάκια της οικιακής κατανάλωσης θα δώσουν τη δυνατότητα στη ΔΕΗ να μειώσει κατά μερικές μονάδες το κόστος του ρεύματος για τις επιχειρήσεις. Σ' αυτές τσουβαλιάζουν σκόπιμα τα μικροκαταστήματα και τις βιοτεχνίες με τους μεγάλους πελάτες της ΔΕΗ, οι οποίοι θα είναι και οι πλέον ωφελημένοι, αφού οι μειώσεις κλιμακώνονται ανάλογα με την κατανάλωση. Δίνοντας το στίγμα της πολιτικής βάσει της οποίας διαμορφώνονται τα τιμολόγια της ΔΕΗ, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Αδ. Γεωργιάδης έλεγε χτες ωμά σε τηλεοπτική εκπομπή ότι οι αυξήσεις στα οικιακά τιμολόγια πρέπει να μεταφραστούν σε μείωση της τιμής του ρεύματος για τις μεγάλες ενεργοβόρες βιομηχανίες, προκειμένου να γίνουν ανταγωνιστικές και να μη χρειαστεί να κάνουν απολύσεις. Ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορούσε όσους έχουν ένα δεύτερο σπίτι στο όνομά τους - στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, το πατρικό τους - ότι είναι προνομιούχοι και τους παρότρυνε να το πουλήσουν, αν δεν μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα. Ειδάλλως, είπε, θα ευθύνονται για τις χιλιάδες απολύσεις από τις ενεργοβόρες βιομηχανίες!

Αν και προκλητικά κυνική, η «ανάλυση» του Αδ. Γεωργιάδη αντανακλά τον πυρήνα της ταξικής πολιτικής αυτής της κυβέρνησης, αλλά και οποιασδήποτε άλλης αναλαμβάνει να ασκήσει διαχείριση στο έδαφος του καπιταλισμού. Ολοι, με ένα στόμα, λένε ότι ο λαός πρέπει να πληρώσει (και θα πληρώσει) τις μειώσεις στο κόστος του ρεύματος για τις επιχειρήσεις, προκειμένου να είναι ανταγωνιστικές. Δηλαδή, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων και τα λαϊκά δικαιώματα, όπως αυτό της καθολικής πρόσβασης σε φτηνή Ενέργεια, είναι ασυμβίβαστα. Να σημειώσουμε εδώ ότι τις αυξήσεις τις επιβάλλει η σημερινή ΔΕΗ, στην οποία το κράτος διατηρεί ακόμα την πλειοψηφία των μετοχών και την οποία υπερασπίζεται μεταξύ άλλων ο ΣΥΡΙΖΑ. Λειτουργώντας με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, η ΔΕΗ εξασφαλίζει φθηνότερο ρεύμα στους επιχειρηματίες, χωρίς να επωμίζεται η ίδια το κόστος. Αντίθετα, το μετακυλίει στα λαϊκά νοικοκυριά. Ακόμα και την όποια «κοινωνική πολιτική» ασκεί η Επιχείρηση για τους πάμπτωχους (κοινωνικό τιμολόγιο κ.ά.), την πληρώνουν οι λιγότερο φτωχοί, όπως δείχνουν οι επικείμενες αυξήσεις στις ΥΚΟ, από τις οποίες μάλιστα έχουν ζητήσει να εξαιρεθούν οι ενεργοβόρες βιομηχανίες!

Αλήθεια, τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για όλα αυτά; Θυμίζουμε ότι ήταν και δικό του αίτημα να δοθεί στις ενεργοβόρες βιομηχανίες φτηνότερο ρεύμα από τη ΔΕΗ. Τα στελέχη του έσερναν τους εργαζόμενους στα χαλυβουργεία να διαδηλώνουν για να δοθεί φτηνό ρεύμα και άλλα προνόμια στους βιομήχανους. Εξαργυρώνοντας αυτή τη στήριξη, η Ενωση Βιομηχανικών Καταναλωτών Ενέργειας έστειλε χαιρετιστήρια επιστολή στη μάζωξη που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για να παρουσιάσει τις θέσεις τους ενάντια στη δημιουργία και πώληση της «μικρής» ΔΕΗ, αλλά όχι ενάντια στην απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας. Επιβεβαιώνεται ότι είτε δημόσια, είτε «μεικτή», είτε ιδιωτική, η ΔΕΗ ασκεί πολιτική για την κερδοφορία των μετόχων της και ότι δεν υπάρχει περίπτωση μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού να ικανοποιήσει ταυτόχρονα την καπιταλιστική κερδοφορία και τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού.