Associated Press

Ο υποσιτισμός θερίζει στην Ινδονησία

Ομως ο Λουί Μισέλ δεν είναι ο μόνος που «νοιάζεται» για την πείνα στην Αφρική. Την Τετάρτη, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μπαρόσο, «ανησυχούσε» επίσης για τη μείωση της «βοήθειας» χωρών της ΕΕ προς τις αναπτυσσόμενες χώρες στο πλαίσιο των στόχων του ΟΗΕ για την καταπολέμηση πείνας και φτώχειας έως το 2015... Ο Μπαρόσο κάλεσε μάλιστα τους «27» της ΕΕ να τηρήσουν τις υποσχέσεις «για να παραμείνουμε αξιόπιστοι». Βλέπετε, η υποτιθέμενη «βοήθεια» πρώην αποικιοκρατών της ΕΕ στην Αφρική όχι μόνον δεν αυξάνεται, αλλά μειώνεται...

Associated Press

Στο Πακιστάν η φτώχεια έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις

Πολύ πιθανόν ο Ρόμπερτ Ζέλικ να έχει δίκαιο. Μόλις τώρα γίνονται πραγματικά ορατές διεθνώς οι δραματικές συνέπειες των πολιτικών του μεγάλου κεφαλαίου και της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς» στις πλάτες των λαών. Δε φταίει μόνον η τρελή κούρσα του πετρελαίου, όπως αρέσκονται να επαναλαμβάνουν πολλά ΜΜΕ. Ούτε είναι μόνον τα παιχνίδια των κερδοσκόπων στις χρηματαγορές παραγώγων. Μηδέ η μεταστροφή σημαντικού μέρους της αγροτικής καλλιέργειας, με σκοπό την παραγωγή όχι τροφίμων αλλά των (τελικώς διόλου φιλικών προς το περιβάλλον...) βιοκαυσίμων...

Μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ, παρακολουθούμε σε δεκάδες χώρες, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, εδώ και δεκαετίες, μεταξύ άλλων:

• Α) Το ξεπούλημα της λαϊκής περιουσίας στα μονοπώλια του μεγάλου κεφαλαίου.
• Β) Τις εφαρμογές πολιτικών στυγνής λιτότητας σε αναπτυσσόμενες και πλούσιες χώρες και την εξαφάνιση (απ' όπου υπήρχε...) του κράτους κοινωνικής πρόνοιας.
• Γ) Την παράδοση φυσικών αγαθών (ενέργεια, νερό) και απαραίτητων υπηρεσιών υγείας, εκπαίδευσης στους μεγαλοκεφαλαιούχους και στις πολυεθνικές.
• Δ) Τη δραματική συρρίκνωση των λαϊκών δικαιωμάτων για εργασία, παιδεία, υγεία και συνταξιοδοτική κάλυψη επειδή τάχα αυτά είναι δουλειά των ιδιωτών και όχι του κράτους.
• Ε) Την παρεπόμενη μείωση των μεσοαστικών και μικροαστικών τάξεων και των μικρομεσαίων αγροτών όχι μόνο στις λεγόμενες αναπτυσσόμενες, αλλά και στις πλούσιες χώρες.

Οι κάθε λογής Λουί Μισέλ και Μπαρόσο, που σήμερα χύνουν δάκρυα για τη φτώχεια και την αύξηση του αριθμού των πεινασμένων στον πλανήτη, ήταν αυτοί που ενθάρρυναν επί χρόνια τις πολιτικές του μεγάλου κεφαλαίου, από νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Είναι αυτοί που προέτρεπαν για το ξεπούλημα των λαϊκών δικαιωμάτων και λαϊκής περιουσίας στο διεθνές μονοπώλιο και στα τραστ των πολυεθνικών, οι οποίες μετά τους προσλαμβάνουν στα διοικητικά συμβούλια θυγατρικών και «ινστιτούτων» με το που «συνταξιοδοτηθούν» (βλέπε Σρέντερ, Μπλερ κλπ.)...

Τώρα αχνοφαίνεται πως ήρθε η ώρα να δρέψουν τους καρπούς της «παγκοσμιοποίησης» που έσπειραν... Οι αλυσιδωτές κινητοποιήσεις κατά της ακρίβειας σε αναπτυσσόμενες χώρες της Αφρικής (όπου βασικά τρόφιμα ακρίβυναν 40% το τελευταίο τρίμηνο), της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε έναν προοδευτικό συσχετισμό κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων, που θα μπορούσαν να γεννήσουν την ελπίδα για πραγματική ειρήνη και ανάπτυξη τον 21ο αιώνα... Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αρκετές χώρες της Αφρικής η πείνα και η φτώχεια - ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα - πλέον δεν αντιμετωπίζεται παθητικά. Σήμερα οργανώνονται περισσότερες κινητοποιήσεις και σημειώνονται αναπόφευκτες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Αναγκάζουν επίσης σε (έστω και προσωρινή) υποχώρηση κυβερνήσεις, που είναι είτε πρόθυμοι συνεργάτες είτε αιχμάλωτοι του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών της Παγκόσμιας Τράπεζας...

Διόλου τυχαία, στην πρόσφατη συνάντηση Αφρικανών υπουργών Γεωργίας με στελέχη του Διεθνούς Ταμείου Γεωργίας του ΟΗΕ καταγράφηκε η ανησυχία όλων πως η ακρίβεια καυσίμων και τροφίμων θα πολλαπλασιάσει τις «κοινωνικές αναταραχές» σ' όλη την ήπειρο... Ομως, το φαινόμενο δεν περιορίζεται στην Αφρική, αλλά και στην Ασία και στη Λατινική Αμερική, όπου και εκεί κινείται απειλητικά το φάσμα ακρίβειας και πείνας. Αξίζει να θυμηθούμε:

• Προχτές, Παρασκευή, στην κεντρική Τυνησία (βορειοαφρικανική χώρα με τη μεγαλύτερη μεσοαστική τάξη) ξέσπασαν συγκρούσεις διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για την ακρίβεια και την ανεργία.
• Αιματηρές συγκρούσεις αστυνομικών και διαδηλωτών, που διαμαρτύρονταν για την ακρίβεια, σημειώθηκαν και στην Αίγυπτο, όπου έχουν θεριέψει οι πολύωρες αναμονές για ένα καρβέλι απ' τα ταψιά με το επιδοτούμενο ψωμί...
• Διαδηλώσεις και συγκρούσεις κατά της ακρίβειας ξέσπασαν πριν μία βδομάδα στην Υεμένη.
• Στην Αϊτή (όπου το 80% του πληθυσμού ζει με 1,5 δολάριο ημερησίως) πέντε άτομα σκοτώθηκαν στη διάρκεια συγκρούσεων κυανόκρανων και διαδηλωτών που ξεσπάθωσαν κατά ακρίβειας και πείνας.
• Στην Ακτή Ελεφαντοστού πριν 10 μέρες σκοτώθηκαν τουλάχιστον δύο διαδηλωτές και δεκάδες άλλοι συνελήφθησαν επειδή διαδήλωσαν κατά της ακρίβειας. Ομως, ανάγκασαν την κυβέρνηση να αποφασίσει φορο-μειώσεις...
• Προ ενάμιση μηνός στο «ήσυχο» Καμερούν σημειώθηκαν μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις ενάντια στην ακρίβεια. Ασκήθηκε αστυνομική βία για την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων, με αποτέλεσμα (επισήμως) 23 νεκρούς (και ανεπισήμως πολλές δεκάδες...).
• Στο Ντακάρ της Σενεγάλης εκατοντάδες διαδηλωτές υπέστησαν ηλεκτροσόκ απ' τα γκλομπς αστυνομικών επειδή διαδήλωσαν «παράνομα» κατά της ακρίβειας τροφίμων και καυσίμων.
• Στη Μοζαμβίκη το Φλεβάρη σκοτώθηκαν τουλάχιστον έξι διαδηλωτές σε απεργία ταξιτζήδων για την ακρίβεια των καυσίμων.
• Στη δυτικοαφρικανική Μπουρκίνα Φάσο πάνω από 300 διαδηλωτές φυλακίστηκαν έπειτα από διαδηλώσεις, αλλά ανάγκασαν την κυβέρνηση να μειώσει τους φόρους στις εισαγωγές δημητριακών.
• Στην επίσης δυτικοαφρικανική Γουινέα αναμένεται νέο (μετά τις πετυχημένες εργατικές κινητοποιήσεις το Φλεβάρη του 2007) κύμα απεργιών και διαδηλώσεων κατά της ακρίβειας. Αιτία; Πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση σταμάτησε την επιδότηση στα καύσιμα υπακούοντας στους όρους που έθεσε το ΔΝΤ για να συνεχίσει τη χρηματοδότηση «αναπτυξιακών» έργων...
• Κινητοποιήσεις κατά της ακρίβειας σημειώνονται στις Φιλιππίνες όπου το ρύζι πωλείται (από πέρσι) κατά 70% ακριβότερο. Η πρόεδρος Αρόγιο αναγκάστηκε να φρενάρει προσωρινά τις μετατροπές χωραφιών σε οικοδομικούς οικισμούς και γήπεδα γκολφ προς όφελος της γεωργίας.
• Στην Ταϊλάνδη το ρύζι πωλείται με περιορισμούς στα σούπερ μάρκετ (ως τρία πακέτα των πέντε κιλών ανά άτομο) για να περιοριστούν οι εισαγωγές.
• Στην Ινδονησία είναι συχνές οι διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων ενάντια στην ακρίβεια τροφίμων και καυσίμων.
• Στο Πακιστάν απ' τα μέσα Μάρτη τα αστυνομικά δελτία καταγράφουν κρούσματα μαζικής αυτοκτονίας: Γονείς σκοτώνουν τα παιδιά τους ή αυτοκτονούν οικογενειακώς από την απελπισία της πείνας (π.χ. νότια επαρχία Παντζάμπ).
• Στο Νεπάλ το τελευταίο εξάμηνο διπλασιάστηκε σε 8.000.000 ο αριθμός των πεινασμένων λόγω της ακρίβειας...
• Στο Μεξικό προ μερικών μηνών οργισμένοι διαδηλωτές ξεχύθηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την ακρίβεια σε τρόφιμα όπως οι τορτίγες.
• Πέρσι, χιλιάδες Ιταλοί διαδήλωναν για την ακρίβεια στα ζυμαρικά...

Αυτά είναι τα πρώτα αχνά χαρακτηριστικά της κατάστασης που διαμορφώνει η παγκοσμιοποιημένη ακρίβεια, η οποία (αντίθετα με ό,τι κηρύττουν έντυπα τύπου «Economist») δεν οφείλεται κατά κόρον στην ...αλλαγή των διατροφικών συνηθειών των ...Κινέζων! Βλέπετε, για τους Δυτικούς αποστόλους της διεθνοποίησης του μεγάλου κεφαλαίου, ο αποδιοπομπαίος τράγος έχει - έστω και άτεχνα... - βρεθεί: Το πετρέλαιο και τα τρόφιμα ακριβαίνουν επειδή (τάχα) οι Κινέζοι τρώνε ...περισσότερο κρέας και χρησιμοποιούν αυτοκίνητα!

Οπως φαίνεται, οι δυτικές μηχανές προπαγάνδας δεν έχουν το ...θεό τους όχι μόνον στην περίπτωση του Θιβέτ, αλλά και στην περίπτωση της ακρίβειας τροφίμων και καυσίμων. Είναι φανερό πως τους βολεύει να πουν ότι «φταίει» το Πεκίνο από το να ομολογήσουν φερ' ειπείν πως σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το ακριβό ψωμί και ρύζι φέρει ο σχεδόν δεκαπλασιασμός των παγκόσμιων επενδύσεων στα βιοκαύσιμα (από καπιταλιστές όπως ο Ρίτσαρντ Μπράνσον της «Βίρτζιν» και ο πολυεκατομμυριούχος Τζορτζ Σόρος, ή πολυεθνικούς κολοσσούς όπως οι BP, «Shell», «Cargill», «Carlyle Group» κλπ.)

Η δε ακρίβεια που προκαλεί μεταξύ άλλων η στροφή της γεωργίας στην παραγωγή βιοκαυσίμων συνιστά ήδη φαινόμενο με το όνομα αγκφλέσιον (agflation απ' το αgriculture - γεωργία και inflation - πληθωρισμός). Οι δε κοινωνικές εκρήξεις που προκαλούν οι συσσωρευμένες επιπτώσεις χρόνιων πολιτικών λιτότητας, προσανατολισμένων στα γούστα και στα κέφια του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, είθισται να αποκαλούνται «food riots», δηλαδή «ταραχές για τα τρόφιμα»...

Το βέβαιο είναι πως οι λαϊκές κινητοποιήσεις θα πολλαπλασιαστούν διεθνώς. Το αβέβαιο είναι η κατεύθυνση και η μορφή που θα πάρουν αυτές οι κινητοποιήσεις. Ως γνωστόν, στο παρελθόν, τα ποτάμια της λαϊκής οργής άλλαξαν το ρουν της ιστορίας. Ενίοτε προοδευτικά (όπως στην περίπτωση της Οχτωβριανής Επανάστασης), μερικές φορές οπισθοδρομικά. Το μεγάλο στοίχημα, τώρα, είναι να διαμορφωθεί εκείνος ο συσχετισμός κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα καταφέρει να ανατρέψει τα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού για ένα ακόμη πιο ζοφερό μέλλον...

Η κυβέρνηση εξακολουθεί να προβάλει τη λύση του Σκοπιανού ως λύση ονόματος. Η διαφορά της με τους κολλημένους στο φιάσκο του 1992 ψηφοκυνηγούς είναι στο «ήπιο» ή «ρεαλιστικό» του ονόματος της ΠΓΔΜ. Ονοματολογίας το ανάγνωσμα συνεχίζουμε και τα αλυτρωτικά της αμερικανόπνευστης κυβερνητικής ομάδας των Σκοπίων θα... εξαφανιστούν από μόνα τους με τη μαγική λέξη του ονόματος. Ο ελληνικός καπιταλισμός πλασάρεται ως ο «ήπιος» και «λογικός» μεσολαβητής της επιδιωκόμενης εισδοχής των δυτικόστροφων κυβερνήσεων στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Στην έκδηλη αλαζονεία του, λόγω έλλειψης ουσιαστικού αντιπάλου, δεν το φτιασιδώνει. Ετσι πιστεύει ότι είναι ο εκ των πραγμάτων αναγνωρισμένος επικυρίαρχος στα Βαλκάνια «με ανθρώπινο πρόσωπο». Πίσω από την εμμονή του στην άρνηση εισδοχής της ΠΓΔΜ, που έφτασε μέχρι την αντίθεση με τις ΗΠΑ, βρίσκεται η αμφισβήτηση της ηγεμονίας του στην περιοχή από την αμερικανόπνευστη ηγεσία των Σκοπίων.

1) Χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως τιμάριο στο διεθνές ιμπεριαλιστικό τραπέζι των ευρωατλαντιστών με το μεταξύ τους γνωστό «δούναι και λαβείν» για να καθιερώσει την ισότιμη αναγνώρισή του στην πλανητική λεία.

2) Στο ταξικό άνοιγμά του ως ευρωατλαντικός εταίρος απομυζά και την τελευταία ικμάδα της ελληνικής οικονομίας μέχρι και την κάθε μορφή λαϊκής αποταμίευσης (ασφαλιστικά ταμεία, τραπεζικά δάνεια κλπ). Αυτό σπάει τον κοινωνικό ιστό που είναι απαραίτητος στις λαϊκές αντιδράσεις τόσο για την υπεράσπιση μιας στοιχειώδους αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολύπλευρων λαϊκών αναγκών όσο και για τη λαϊκή αντίσταση στις κάθε λογής εθνικές μειοδοσίες, που εξυπηρετούν τα αστικά ταξικά συμφέροντα στη διεθνή ιμπεριαλιστική αλυσίδα του εταιρισμού.

Οι δυο αυτές πλευρές καθιστούν την ελληνική αστική τάξη εθνικά και κοινωνικά επικίνδυνη και κάνουν αναγκαία τη μετάβαση των ευθυνών του έθνους και της κοινωνίας στην εργατική τάξη ως τη «νέα εθνικά ιθύνουσα τάξη» στο όνομα και για λογαριασμό της κοινωνίας. Καθίσταται πλέον αναγκαία η αλλαγή του έθνους των Ελλήνων από αστικό σε εργατικό. Η ιστορική αυτή απαίτηση μπαίνει για μια ακόμη φορά στην ημερήσια διάταξη ως επιταγή της προοδευτικής πορείας του ανθρώπου.