Επανάσταση. Μια λέξη που χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια πολύ συχνά. «Ειρηνική Επανάσταση» στη Σερβία το 2000, «Επανάσταση των Ρόδων» στη Γεωργία το 2003, «Πορτοκαλί Επανάσταση» στην Ουκρανία το 2004, «Επανάσταση των Κέδρων» στο Λίβανο και πιο πρόσφατα η «Επανάσταση της Τουλίπας» ή «Λεμονί Επανάσταση» στην Κιργιζία.

Σε όλες τις παραπάνω «πολύχρωμες και βελούδινες επαναστάσεις» δεν ανατράπηκε κανένα σύστημα, ο καπιταλισμός που υπήρχε συνεχίζει να υπάρχει ακόμα πιο αδιάλλακτος και η μόνη διαφορά είναι πως άλλαξαν οι κύκλοι που κατέχουν την εξουσία.

Η αλλαγή των κύκλων αυτών πραγματοποιείται για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα (πετρέλαιο, αέριο) και για να γίνει αυτό, έχουν διαθέσει πολλά χρήματα, εξειδικευμένη εκπαίδευση και ανθρώπινο δυναμικό. Οταν ανατράπηκε η Σοβιετική Ενωση, κεντρικό μέλημα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ για την περιοχή ήταν να αποδυναμώσει την επιρροή της Ρωσίας και να κυριαρχήσει στην περιοχή.

Μετά τις ανατροπές που συντελέστηκαν στις χώρες του σοσιαλισμού, ακολουθήθηκαν αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές πολιτικές. Οι κυβερνήσεις που ξεπήδησαν από τις «εξεγέρσεις», εκτός των άλλων, ακολουθούν ακόμα πιο αντιλαϊκή πολιτική, με φιλο-Δυτικό προσανατολισμό, ασπάζονται τις οικονομικές πολιτικές της «ελεύθερης αγοράς», ανοιχτές στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με δείγματα αντικομμουνισμού (π.χ. απαγόρευση της παρέλασης για το γιορτασμό της Αντιφασιστικής Νίκης στην Ουκρανία).

Διεξάγονται ή αναμένεται να διεξαχθούν εκλογές. Το εκλογικό αποτέλεσμα θεωρείται από τους «αντιπολιτευόμενους» ως νοθευμένο, αρχίζουν διαδηλώσεις που παίρνουν μαζικό χαρακτήρα, πιθανές καταλήψεις, υπάρχει ένα σίριαλ λαϊκού ξεσηκωμού και πολιτικής ίντριγκας με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τη συμμετοχή φοιτητών και τελικά επαναλαμβάνονται οι εκλογές ή ανακηρύσσεται νικητής ο «αντιπολιτευόμενος» υποψήφιος. Το καινούριο στοιχείο σε όλα αυτά είναι πως αφετηρία αυτών δεν αποτελούν οι μακροχρόνιες απεργίες (π.χ. των ανθρακωρύχων στην Ουκρανία) ή οι κοινωνικοί αγώνες, αλλά οι κατηγορίες για νοθεία των εκλογών με τα οριακά αποτελέσματα των δύο υποψηφίων.

Σημαντικό ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει είναι η στάση της αστυνομίας και του στρατού. Γιατί δεν επενέβη ο στρατός ή η αστυνομία, για να καταστείλει τις λεγόμενες «αυθόρμητες εξεγέρσεις»; Αν εξαιρέσει κανείς την περίπτωση της Κιργιζίας, όπου έγινε μια μικρή προσπάθεια καταστολής, στις υπόλοιπες χώρες ο ρόλος τους ήταν μάλλον αντίθετος, δε στήριξαν τις αρχές και συντάχθηκαν με την αντιπολίτευση.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, μέσω διάφορων ιδρυμάτων, οργανώσεων και άλλων φορέων χρηματοδοτεί και οργανώνει αυτές τις «αυθόρμητες λαϊκές εξεγέρσεις», ενώ βοηθιέται και από χώρες της ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πρόσφατο άρθρο των «Νιου Γιορκ Τάιμς» (30/03), αναφερόμενο στην περίπτωση της Κιργιζίας τονίζει πως «μαζί με τις ΗΠΑ μερικές Ευρωπαϊκές χώρες - μεταξύ των οποίων η Βρετανία, η Ολλανδία και η Νορβηγία - βοήθησαν στη δημιουργία προγραμμάτων για την ανάπτυξη της δημοκρατίας (...) στην Κιργιζία».

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ επισήμως έχει αναφέρει πως δαπάνησε 41 εκατομμύρια δολάρια στην οργάνωση και χρηματοδότηση της επιχείρησης ανατροπής του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ενώ για την Ουκρανία πιστεύεται ότι το ποσό φτάνει τα 14 εκατομμύρια δολάρια. Τα χρήματα που έλαβε η Κιργιζία το 2004 για τα λεγόμενα «δημοκρατικά προγράμματα» έφθασαν τα 12 εκατομμύρια δολάρια, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια περνούν στην Κιργιζία και μέσω άλλων προγραμμάτων και ιδρυμάτων. Ταυτόχρονα, χρηματοδοτούνται και οι διάφορες εκδόσεις της «Ελεύθερης Βουλής» ή του «Ράδιο Ελεύθερης Ευρώπης», καθώς και το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο στην Κιργιζία που αποστέλλει φοιτητές και ηγέτες μη κυβερνητικών οργανώσεων για «εκπαίδευση» στις ΗΠΑ.

Για το πόσο «αυθόρμητες» είναι αυτές οι «επαναστάσεις» δε χρειάζεται κανείς να ψάξει πολύ. Παρ' όλο που ονομάζονται μη κυβερνητικές οργανώσεις, η σχέση τους με συγκεκριμένα γραφεία, υπηρεσίες και υπουργεία της κυβέρνησης των ΗΠΑ φαίνεται και από τους χρηματοδότες. Κορυφή ανάμεσα σ' αυτές τις μη κυβερνητικές οργανώσεις είναι το «Ινστιτούτο Ελευθερίας» (Liberty Institute), που χρηματοδοτείται από την Υπηρεσία των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη του Ιδρύματος Ευρασίας, το «Ινστιτούτο Ανοικτής Κοινωνία» (Open Society Institute) του δισεκατομμυριούχου Τζορτζ Σόρος, η «Βουλή της Ελευθερίας» (Freedom House) και η «Εθνική Δωρεά για τη Δημοκρατία» (National Endowment for Democracy) ένα κέντρο διεθνούς ίντριγκας και υπονόμευσης που δημιουργήθηκε κατά τη διακυβέρνηση του Ρίγκαν.

Οπως χαρακτηριστικά γράφει η «Ουόλ Στριτ Ζούρναλ» (24/11/03), αναφερόμενη στη Γεωργία «οι τρεις πολιτικοί (Σαακασβίλι, Μπουρντανάτζε και Ζβανία) υποστηρίζονται από μια σειρά μη κυβερνητικές οργανώσεις που έχουν ξεπηδήσει από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Πολλές απ' αυτές (σ.σ. οι οργανώσεις) στηρίζονται από αμερικανικά και άλλα δυτικά ιδρύματα, φτιάχνοντας μια τάξη νέων ανθρώπων, αγγλόφωνους διανοούμενους που είναι διψασμένοι για φιλο-δυτικές μεταρρυθμίσεις».

Για τα συγκεκριμένα αποτελέσματά τους έχουν χρησιμοποιηθεί ειδικοί σύμβουλοι, σφυγμομετρητές της κοινής γνώμης, διπλωμάτες. Στις εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία, σημαντικό ρόλο - εκτός από τον Αλεξ Ρόντο, προσωπικό σύμβουλο του τότε υπουργού Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου στο Βελιγράδι, που είχε χαρακτηριστεί ανεπιθύμητο πρόσωπο, επειδή δρούσε υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων - έπαιξε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Βελιγράδι, Ρίτσαρντ Μάιλς. Αργότερα, ως πρεσβευτής στο Τιμπιλίσι το 2003 επανέλαβε το εγχείρημα και στη Γεωργία, προπονώντας τον Μιχαήλ Σαακασβίλι... Δέκα μήνες μετά την «επιτυχία» στο Βελιγράδι, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Μινσκ, Μάικλ Κόζακ, γνωστός για τις παρόμοιες δραστηριότητές του στην Κεντρική Αμερική, οργάνωσε μια παρόμοια εκστρατεία και στη Λευκορωσία, για να ανατραπεί ο Λουκασένκο. Κάτι όμως που δεν πέτυχε.

Ενα από όλα αυτά τα δαπανηρά προγράμματα των ΗΠΑ που στόχο έχουν την προώθηση ευνοουμένων πολιτικών και πολιτικών κομμάτων στο εξωτερικό είναι η «Εθνική Δωρεά για τη Δημοκρατία» (MED), η οποία ιδρύθηκε για να «υποστηρίξει δημοκρατικά ινστιτούτα σε όλο τον κόσμο μέσω ιδιωτικών μη κυβερνητικών προσπαθειών». Η χρηματοδότησή της γίνεται από τους φορολογούμενους των πολιτών των ΗΠΑ, αλλά επειδή δεν είναι μια κυβερνητική υπηρεσία δεν υπόκειται στην εποπτεία του Κογκρέσου.

Παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις ξένων χωρών, εφοδιάζοντάς τους με χρήματα, τεχνογνωσία, εκπαίδευση, εκπαιδευτικά υλικά, υπολογιστές, φαξ, φωτοτυπικά, εκδοτικούς οίκους, αυτοκίνητα κλπ. για να επιλεγούν και να προωθηθούν πολιτικές ομάδες, κοινωνικές οργανώσεις, εργατικά σωματεία, κινήματα αντιφρονούντων, φοιτητικές ομάδες, εκδότες, εφημερίδες και άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Από το 1994 μέχρι το 1996, το πρόγραμμα αυτό έδωσε πάνω από 2.500.000 δολάρια σε επιχορηγήσεις στο «Αμερικανικό Ινστιτούτο για Μια Ελεύθερη Εργατική Ανάπτυξη», μια οργάνωση που χρησιμοποιούσε παλιότερα η ΣΙΑ για δεκαετίες, για να υπονομεύσει προοδευτικά εργατικά σωματεία.