Οι νεφροπαθείς είναι η μόνη κατηγορία Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ) που παρ' όλα τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν - ανεπάρκεια κρατικών Μονάδων Τεχνητού Νεφρού, προβλήματα εσωτερικής μετανάστευσης κ.ά. - τη ραγδαία επιδείνωση της υγείας τους και το μικρό προσδόκιμο επιβίωσής τους, δεν παίρνει επίδομα πρόνοιας. Με βάση αυτά τα προβλήματα, οι νεφροπαθείς είχαν ζητήσει επανειλημμένα από το υπουργείο Υγείας την ένταξή τους στην κατηγορία των ατόμων που παίρνουν αυτά τα επιδόματα.
Το δίκαιο του αιτήματος είχε παραδεχτεί, κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων των νεφροπαθών - οι οποίοι απείχαν από την αιμοκάθαρση - ο τότε υπουργός Υγείας Λ. Παπαδήμας, επισημαίνοντας, ωστόσο, πως δεν υπήρχαν τα απαραίτητα κονδύλια για την ικανοποίηση του αιτήματός τους. Τελικά, μετά από πολύμηνες κινητοποιήσεις και διαπραγματεύσεις με το υπουργείο Υγείας, οι νεφροπαθείς κατάφεραν να αποσπάσουν την υπόσχεση από τον υπουργό Υγείας ότι από 1-1-2000 θα διπλασιαζόταν το διατροφικό επίδομα των 19.700 δραχμών, ενώ θα γινόταν και ταυτόχρονη ένταξη στο επίδομα και των μεταμοσχευμένων νεφροπαθών. Παρόλη τη συμφωνία, στον προϋπολογισμό του υπουργείου Υγείας για το 2000, ενώ υπογράφηκαν οι αυξήσεις των επιδομάτων των υπολοίπων ΑμΕΑ, δεν υπογράφηκε η συμφωνηθείσα αύξηση για το διατροφικό επίδομα.
«Είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι ήταν ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις, με σκοπό να εκμεταλλευτούν μια ταλαίπωρη ευπαθή κοινωνική ομάδα. Η υπόσχεση του πρωθυπουργού ότι η επόμενη τετραετία θα είναι για κοινωνική πολιτική, κυρίως για τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, έρχεται να διαψευστεί από τη συμπεριφορά της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας απέναντί μας», επισημαίνουν οι νεφροπαθείς στην ανακοίνωση - καταγγελία τους.
Ταυτόχρονα, υπογραμμίζουν ότι οι προσπάθειές τους για συνάντηση με το νέο υπουργό Υγείας Αλέκο Παπαδόπουλο αποβαίνουν συνεχώς άκαρπες και είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν σε καταγγελίες, πανελλήνιες κινητοποιήσεις, μέχρι και αποχή από την αιμοκάθαρση.
«Επειδή η αναλγησία του υπουργείου Υγείας περισσεύει και επειδή η αγανάκτηση των νεφροπαθών για την κοροϊδία και την εξαπάτηση ξεχείλισε και μην έχοντας πια άλλη λύση, αποφασίσαμε, με κίνδυνο της ίδιας της ζωής μας, που, ούτως ή άλλως, την έχετε ξεφτιλίσει, να συγκεντρωθούμε έξω από το υπουργείο Υγείας, απέχοντας από την αιμοκάθαρση και να μείνουμε εκεί, μέχρι ο ακριβοθώρητος υπουργός μας να αποφασίσει να μας δεχτεί και να λύσει το πρόβλημά μας», τονίζουν οι νεφροπαθείς, οι οποίοι προγραμματίζουν κινητοποιήσεις για το επόμενο διάστημα.
Την περασμένη Τετάρτη, οι δημοσιογράφοι έθεσαν το παραπάνω θέμα στον υπουργό Υγείας. Ο Αλ. Παπαδόπουλος είπε ότι δε γνωρίζει το θέμα και ότι θα ενημερωθεί και θα απαντήσει.
Κι αυτοί απορημένοι, ανάμεσα σε καπνούς και σε συντρίμμια, ψυχικά κουρέλια μ' ένα μπογαλάκι στον ώμο, στοιβαγμένοι σε σαπιοκάραβα, τράβηξαν το δρόμο της προσφυγιάς στα βάθη της Τουρκιάς να ζήσουν ή να πεθάνουν. Κι ύστερα το δεύτερο δρόμο προσφυγιάς με την ανταλλαγή του '22. Δέκα χρόνια κυνηγημένοι και περιπλανώμενοι με τη ρετσινιά και την κατάρα. Πρόσφυγες και Τουρκομερίτες. Καταφρόνια και καταπίεση.
Και μ' όλα αυτά και παρ' όλα αυτά, οι άνθρωποι αυτοί κουβάλησαν μαζί τους και τον ήλιο. Μέσα από την τέφρα του κόσμου της ανταλλαγής άρχισε να γεννιέται ένα προλεταριάτο, μια πρωτοπόρα δύναμη ταξικής συνείδησης που δεν άργησε να φέρει τ' αποτελέσματά της στο δυνάμωμα των αγώνων της εργατικής τάξης, με αποκορύφωμα το έπος της Αλβανίας και τον ξεσηκωμό της Εθνικής Αντίστασης.
Ο δρόμος προς τη Μάδυτο (Ετζε-Αμπάτ, όμορφη θέα, το λένε σήμερα οι Τούρκοι) είναι τα στενά του Ελλήσποντου με την πανάρχαια ιστορία. Το κλειδί του κόσμου. Από τη Δύση στην Ανατολή. Το πέρασμα από την Ευρώπη στην Ασία.
Ενα τρισάγιο στους τάφους των προγόνων, σκοπός κι όνειρο ζωής, έγινε πραγματικότητα. Ο δρόμος προς τη Μάδυτο λοιπόν ήταν στεφανωμένος με προσδοκίες και μνήμες βαθιές, που έφταναν στ' αυτιά μας μέσα από τον απόηχο των παραμυθιών.
Το μόνο που έμεινε από την καταστροφή του '15, συντρίμμια κι ερείπια, κι εκεί ανάμεσα ψάχναμε στ' απομεινάρια να συνδέσουμε τις μνήμες και τις αφηγήσεις. Βρήκαμε μερικά κόκκινα τούβλα που έγραφαν πεντακάθαρα τη λέξη «ΜΑΔΥΤΟΣ». Τίποτ' άλλο. Εδώ κάποτε υπήρχε μια ακμάζουσα πόλη που την έλεγαν Μάδυτο.
Και μετά στην Πόλη, Ισταμπούλ, όπως τη λένε σήμερα. Κάποτε, είχε 400 σήμαντρα και 62 καμπάνες. Κάθε καμπάνα και παπάς κάθε παπάς και διάκος. 4 εκατ. λίρες η είσοδος (2.500 περίπου δρχ.). Σήμερα ένα τίποτα. Σήμερα μια αποθήκη. Σήμερα ένα αχούρι ετοιμόρροπο. Και η προσμονή, η λατρεία και η συγκίνηση πάνε περίπατο. Τα δέντρα ψήλωσαν ένα γύρω και σχεδόν την έπνιξαν. Και το βράδυ μόλις και τη φωτίζουν. Ενα φως σαν από καντήλι στη μεγάλη της δόξα. Ενώ απεναντίας, το ακριβώς απέναντι εντυπωσιακό - κατάλληλα στο χώρο αυτό κτισμένο να επισκιάζει την ακτινοβολία και τη λάμψη της Αγιά Σοφιάς - Μπλε Τζαμί, φωτιζότανε άπλετα και επιβλητικά.