ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 1 Ιούλη 2000
Σελ. /24
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΝΕΦΡΟΠΑΘΕΙΣ
Το επίδομα ήταν προεκλογικές υποσχέσεις

Τον εμπαιγμό των νεφροπαθών από το υπουργείο Υγείας, στο θέμα της αύξησης του διατροφικού τους επιδόματος, που είχε συμφωνηθεί με τον προηγούμενο υπουργό Υγείας Λάμπρο Παπαδήμα και που αποδείχτηκε πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις, καταγγέλλει, σε ανακοίνωσή της, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Νεφροπαθών.

Οι νεφροπαθείς είναι η μόνη κατηγορία Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ) που παρ' όλα τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν - ανεπάρκεια κρατικών Μονάδων Τεχνητού Νεφρού, προβλήματα εσωτερικής μετανάστευσης κ.ά. - τη ραγδαία επιδείνωση της υγείας τους και το μικρό προσδόκιμο επιβίωσής τους, δεν παίρνει επίδομα πρόνοιας. Με βάση αυτά τα προβλήματα, οι νεφροπαθείς είχαν ζητήσει επανειλημμένα από το υπουργείο Υγείας την ένταξή τους στην κατηγορία των ατόμων που παίρνουν αυτά τα επιδόματα.

Το δίκαιο του αιτήματος είχε παραδεχτεί, κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων των νεφροπαθών - οι οποίοι απείχαν από την αιμοκάθαρση - ο τότε υπουργός Υγείας Λ. Παπαδήμας, επισημαίνοντας, ωστόσο, πως δεν υπήρχαν τα απαραίτητα κονδύλια για την ικανοποίηση του αιτήματός τους. Τελικά, μετά από πολύμηνες κινητοποιήσεις και διαπραγματεύσεις με το υπουργείο Υγείας, οι νεφροπαθείς κατάφεραν να αποσπάσουν την υπόσχεση από τον υπουργό Υγείας ότι από 1-1-2000 θα διπλασιαζόταν το διατροφικό επίδομα των 19.700 δραχμών, ενώ θα γινόταν και ταυτόχρονη ένταξη στο επίδομα και των μεταμοσχευμένων νεφροπαθών. Παρόλη τη συμφωνία, στον προϋπολογισμό του υπουργείου Υγείας για το 2000, ενώ υπογράφηκαν οι αυξήσεις των επιδομάτων των υπολοίπων ΑμΕΑ, δεν υπογράφηκε η συμφωνηθείσα αύξηση για το διατροφικό επίδομα.

«Είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι ήταν ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις, με σκοπό να εκμεταλλευτούν μια ταλαίπωρη ευπαθή κοινωνική ομάδα. Η υπόσχεση του πρωθυπουργού ότι η επόμενη τετραετία θα είναι για κοινωνική πολιτική, κυρίως για τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, έρχεται να διαψευστεί από τη συμπεριφορά της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας απέναντί μας», επισημαίνουν οι νεφροπαθείς στην ανακοίνωση - καταγγελία τους.

Ταυτόχρονα, υπογραμμίζουν ότι οι προσπάθειές τους για συνάντηση με το νέο υπουργό Υγείας Αλέκο Παπαδόπουλο αποβαίνουν συνεχώς άκαρπες και είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν σε καταγγελίες, πανελλήνιες κινητοποιήσεις, μέχρι και αποχή από την αιμοκάθαρση.

«Επειδή η αναλγησία του υπουργείου Υγείας περισσεύει και επειδή η αγανάκτηση των νεφροπαθών για την κοροϊδία και την εξαπάτηση ξεχείλισε και μην έχοντας πια άλλη λύση, αποφασίσαμε, με κίνδυνο της ίδιας της ζωής μας, που, ούτως ή άλλως, την έχετε ξεφτιλίσει, να συγκεντρωθούμε έξω από το υπουργείο Υγείας, απέχοντας από την αιμοκάθαρση και να μείνουμε εκεί, μέχρι ο ακριβοθώρητος υπουργός μας να αποφασίσει να μας δεχτεί και να λύσει το πρόβλημά μας», τονίζουν οι νεφροπαθείς, οι οποίοι προγραμματίζουν κινητοποιήσεις για το επόμενο διάστημα.

Την περασμένη Τετάρτη, οι δημοσιογράφοι έθεσαν το παραπάνω θέμα στον υπουργό Υγείας. Ο Αλ. Παπαδόπουλος είπε ότι δε γνωρίζει το θέμα και ότι θα ενημερωθεί και θα απαντήσει.


Associated Press

Καλό ταξίδι

Η διάθεση ανόδου ολοφάνερη. Τα πανιά ν' ανοίξουν και θα τρομάξουν οι ωκεανοί, είναι βέβαιο. Η σκάλα, κι αν κατευθείαν στο όνειρο δεν οδηγήσει, θα φέρει τις έμμονες επιθυμίες ακριβώς απέναντι απ' την πραγμάτωσή τους.

Γιατί, σε κάθε ταξίδι, πάντα η απόσταση, η συγκεκριμένη απόσταση, είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Η απομάκρυνση απ' την αφετηρία είναι απλώς το άλλοθι, μέσα σου μετριούνται οι πόντοι, μέσα σου και τα ναυτικά μίλια. Και τα δελφίνια που δίπλα σου θα κάνουν τα τερτίπια τους, κι οι γλάροι που πάνω σου θα πετάξουν, εικόνες ενός προηγούμενου ονείρου υπήρξαν - μην το ξεχάσεις ποτέ σου. Γιατί, αυτό που σε ταξιδεύει, αυτό που σε κάνει να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι δεν είναι ό,τι σε απομακρύνει, αλλά ό,τι σε φέρνει πιο κοντά σου. Τα πανιά σου πρόσεχε μόνο κι οι πυξίδες αχρείαστες να 'ναι...


ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Ο δρόμος προς τη Μάδυτο

Είχα μια μικρή απουσία 8 ημερών. Πήγα για ιερό προσκύνημα στα χώματα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι δικοί μου, οι οποίοι είδαν τον τόπο και τις περιουσίες τους να καταστρέφονται από τις μπόμπες των ίδιων των συμμάχων την αποφράδα μέρα της 16ης Απρίλη 1915, αφήνοντας πίσω τους ερείπια κι εκατοντάδες νεκρούς.

Κι αυτοί απορημένοι, ανάμεσα σε καπνούς και σε συντρίμμια, ψυχικά κουρέλια μ' ένα μπογαλάκι στον ώμο, στοιβαγμένοι σε σαπιοκάραβα, τράβηξαν το δρόμο της προσφυγιάς στα βάθη της Τουρκιάς να ζήσουν ή να πεθάνουν. Κι ύστερα το δεύτερο δρόμο προσφυγιάς με την ανταλλαγή του '22. Δέκα χρόνια κυνηγημένοι και περιπλανώμενοι με τη ρετσινιά και την κατάρα. Πρόσφυγες και Τουρκομερίτες. Καταφρόνια και καταπίεση.

Και μ' όλα αυτά και παρ' όλα αυτά, οι άνθρωποι αυτοί κουβάλησαν μαζί τους και τον ήλιο. Μέσα από την τέφρα του κόσμου της ανταλλαγής άρχισε να γεννιέται ένα προλεταριάτο, μια πρωτοπόρα δύναμη ταξικής συνείδησης που δεν άργησε να φέρει τ' αποτελέσματά της στο δυνάμωμα των αγώνων της εργατικής τάξης, με αποκορύφωμα το έπος της Αλβανίας και τον ξεσηκωμό της Εθνικής Αντίστασης.

Ο δρόμος προς τη Μάδυτο (Ετζε-Αμπάτ, όμορφη θέα, το λένε σήμερα οι Τούρκοι) είναι τα στενά του Ελλήσποντου με την πανάρχαια ιστορία. Το κλειδί του κόσμου. Από τη Δύση στην Ανατολή. Το πέρασμα από την Ευρώπη στην Ασία.

Ενα τρισάγιο στους τάφους των προγόνων, σκοπός κι όνειρο ζωής, έγινε πραγματικότητα. Ο δρόμος προς τη Μάδυτο λοιπόν ήταν στεφανωμένος με προσδοκίες και μνήμες βαθιές, που έφταναν στ' αυτιά μας μέσα από τον απόηχο των παραμυθιών.

Το μόνο που έμεινε από την καταστροφή του '15, συντρίμμια κι ερείπια, κι εκεί ανάμεσα ψάχναμε στ' απομεινάρια να συνδέσουμε τις μνήμες και τις αφηγήσεις. Βρήκαμε μερικά κόκκινα τούβλα που έγραφαν πεντακάθαρα τη λέξη «ΜΑΔΥΤΟΣ». Τίποτ' άλλο. Εδώ κάποτε υπήρχε μια ακμάζουσα πόλη που την έλεγαν Μάδυτο.

Υστερα πήγαμε στην Πόλη, στη Σμύρνη και το Αϊβαλί να συνδέσουμε το τότε και το τώρα, μια και νιώθαμε τόσο πολύ δεμένοι. Περπατήσαμε στα σοκάκια της Βλάγκας και του Γενί Καπί, στο γκρεμισμένο σχολειό και τη λεηλατημένη κι εγκαταλειμμένη εκκλησιά του Αϊ-Θόδωρου. Εκεί που ο πατέρας φλέρταρε τη μάνα, παιδιά 15 χρόνων. Προσκυνήσαμε την Παναγία την Μπαλουκλιώτισσα κι ήπιαμε νερό απ' τη βρυσούλα με το μπακιρένιο τάσι, φέρνοντας στο νου τα κεφτεδάκια και τους γιαλαντζί ντολμάδες της γιαγιάς Λωξάντρας. Στο Καπαλί Τσαρσί των διηγήσεών της. Με τα μπακίρια, τα ασήμια και τα χρυσαφικά, με τις καρπέτες και τ' ανατολίτικα χαλιά. Αναζητήσαμε στο Μπεζεστένι την Κούκλα που έμοιαζε της αδελφής μου, όπως έλεγε η γιαγιά.

Και μετά στην Πόλη, Ισταμπούλ, όπως τη λένε σήμερα. Κάποτε, είχε 400 σήμαντρα και 62 καμπάνες. Κάθε καμπάνα και παπάς κάθε παπάς και διάκος. 4 εκατ. λίρες η είσοδος (2.500 περίπου δρχ.). Σήμερα ένα τίποτα. Σήμερα μια αποθήκη. Σήμερα ένα αχούρι ετοιμόρροπο. Και η προσμονή, η λατρεία και η συγκίνηση πάνε περίπατο. Τα δέντρα ψήλωσαν ένα γύρω και σχεδόν την έπνιξαν. Και το βράδυ μόλις και τη φωτίζουν. Ενα φως σαν από καντήλι στη μεγάλη της δόξα. Ενώ απεναντίας, το ακριβώς απέναντι εντυπωσιακό - κατάλληλα στο χώρο αυτό κτισμένο να επισκιάζει την ακτινοβολία και τη λάμψη της Αγιά Σοφιάς - Μπλε Τζαμί, φωτιζότανε άπλετα και επιβλητικά.

Οδρόμος προς τη Μάδυτο ήταν φορτισμένος με νοσταλγίες και πικρές αναμνήσεις. Ηταν, όμως, κι ένας δρόμος στρωμένος με τη φιλία των λαών. Ενας δίαυλος επικοινωνίας, όταν οι Τούρκοι γείτονες μάς σφίγγουν το χέρι και με πολύ φιλία, αγάπη και ζεστασιά, μας αποκαλούνε «καρντάς». Παρά κι ενάντια σε όσα καλλιεργούν οι κυρίαρχες δυνάμεις.


Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ



Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ