Κινηματογραφική βδομάδα με τις ταινίες που βγαίνουν στη διανομή να κινούνται σε μέτρια επίπεδα, αλλά δεν στερεύουμε από προτάσεις, αφού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μέχρι και τις 9 Οκτώβρη το 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας», το οποίο φιλοξενεί 142 ταινίες, 3 Διαγωνιστικά Τμήματα, 4 μεγάλα Αφιερώματα, ειδικές προβολές και παράλληλες εκδηλώσεις. Ανάμεσα στα τόσα τμήματα του φεστιβάλ, σίγουρα δεν μπορούμε να σας προτείνουμε νέες ταινίες που δεν έχουμε ακόμα δει - διότι δεν πραγματοποιούνται δημοσιογραφικές προβολές - με εξαίρεση το «Ελληνικές Μικρές Ιστορίες» (που την πλειοψηφία τους παρακολουθήσαμε πρόσφατα και στην Ταινιοθήκη στο Φεστιβάλ της Δράμας). Προτείνουμε όμως να παρακολουθήσετε το ειδικό αφιέρωμα «New Hollywood», που αποτελείται από αρκετές ταινίες σταθμούς της αμερικάνικης κινηματογραφίας του '70. Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιες: «Ο ταξιτζής» του Μάρτιν Σκορσέζε, «Ολοι οι άνθρωποι του Προέδρου» του Αλαν Τζ. Πάκουλα, «Σκυλίσια μέρα» του Σίντνεϊ Λιούμετ, «Ο νονός» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία» του Ουίλιαμ Φρίντκιν, «Οταν ξέσπασε η βία» του Τζον Μπούρμαν, «Ο καουμπόι του Μεσονυχτίου» του Τζον Σλέσιντζερ, «Chinatown» του Ρόμαν Πολάνσκι και άλλες που δυστυχώς δεν τις βλέπουμε συχνά στη μεγάλη οθόνη. Επίσης ενδιαφέροντα φαίνονται τόσο τα «Μουσική & Φιλμ» που περιλαμβάνουν νέα ντοκιμαντέρ για θρύλους της μουσικής (King Crimson, Ντέιβιντ Μπόουι, Triffids και Ρόνι Τζέιμς Ντίο), όσο και το «ICONS», που περιλαμβάνει νέα ντοκιμαντέρ για τους Ζαν Λυκ Γκοντάρ, Πατρίτσια Χάισμιθ και Ενιο Μορικόνε, όπου θα σταθούμε λίγο περισσότερο, γιατί το «MONDO MORRICONE», το αφιέρωμα του φεστιβάλ στον συνθέτη, περιλαμβάνει όχι μόνο την πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ «Ennio» σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Τζουζέπε Τορνατόρε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αλλά και παρουσίαση της βιογραφίας «Ennio Morricone - Αναζητώντας εκείνον τον ήχο | Η μουσική μου, η ζωή μου», παρουσία του συγγραφέα Αλεσάντρο Ντε Ρόσα, και τέλος μια εικαστική έκθεση με τίτλο «Ennio Formes» στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας». Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ https://www.aiff.gr/.

Η ταινία ακολουθεί την Χίλντι Γκουντ, μια μεσήλικα χωρισμένη μεσίτρια στη Νέα Αγγλία, που είναι αλκοολική. Καθώς επανασυνδέεται με τον παλιό της έρωτα Φρανκ Γκέτσελ, που στέκεται δίπλα της σε δυσάρεστες καταστάσεις, η ζωή της αρχίζει να αλλάζει και ωθείται προς έναν απολογισμό με τον εαυτό της.

Η σταθερότητα και η αγάπη του Φρανκ τελικά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, ώστε η Χίλντι να αντλήσει τη δύναμη να ξεθάψει από τις στάχτες θαμμένα συναισθήματα και οικογενειακά μυστικά χρόνων και να κάνει το βήμα προς την απεξάρτηση. Αυτή η ταινία απευθύνεται στον θεατή στο μεγαλύτερο μέρος της, κάνοντάς τον από την αρχή κοινωνό της ζωής μιας γυναίκας που σύμφωνα με τα λεγόμενά της ζει μια «φυσιολογική» ζωή... αφού δεν θέλει να παραδεχτεί το πρόβλημά της. Η ιστορία αυτή μοιάζει περισσότερο με κομεντί, αφού δείχνει με χιούμορ και συμπαθέστατη οπτική ότι το πρόβλημα των εξαρτήσεων δεν είναι κάτι επιφανειακό, αλλά απαιτεί μια εκ βάθρων ανασυγκρότηση του ανθρώπου και κυρίως απαιτεί την αμέριστη συγκατάθεσή του. Το γεγονός ότι η πρωταγωνίστρια κρύβει τα προβλήματά της «κάτω από το χαλάκι» σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Γλυκύτατοι τόσο η Σιγκούρνι Γουίβερ όσο και ο Κέβιν Κλάιν, ενσαρκώνουν στην οθόνη ένα αληθινά όμορφο ζευγάρι.

50 χρόνια μετά την αλόγιστη υπεράκτια εξόρυξη κοιτασμάτων πετρελαίου από τη νορβηγική κυβέρνηση στη Βόρεια Θάλασσα, αρχίζουν να εκδηλώνονται οι περιβαλλοντολογικές συνέπειες - έχει ανοίξει μια ρωγμή στον πυθμένα της θάλασσας που προκαλεί την κατάρρευση μιας εξέδρας εξόρυξης. Μια ομάδα ερευνητών, μεταξύ των οποίων και η χειρίστρια υποβρυχίων Σοφία, σπεύδει να ερευνήσει για τους αγνοούμενους και να καθορίσει την αιτία της ζημιάς, αλλά ανακαλύπτει ότι αυτό είναι απλώς η αρχή μιας πιθανής αποκαλυπτικής καταστροφής. Ενώ εκκενώνονται οι εξέδρες, ο σύντροφος της Σοφία, ο Στίαν, παγιδεύεται στον βυθό της θάλασσας και η Σοφία πρέπει να καταδυθεί για να τον σώσει.

Μια ταινία σκανδιναβικής παραγωγής με εντυπωσιακή σκηνοθεσία και εφέ, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, που όμως δεν βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο και δίνει μεγαλύτερο βάρος στην προσωπική ιστορία έναντι του πραγματικού διακυβεύματος... Ενώ προσπαθεί να δείξει ότι η υπερεκμετάλλευση των κοιτασμάτων γίνεται από τις μεγάλες εταιρείες και οι κυβερνήσεις ουσιαστικά μόνο «δανειοδοτούν» κάθε απόφαση των εταιρειών... μπλέκοντας την παράλληλη ιστορία διάσωσης αποδυναμώνει σεναριακά όλη την ταινία. Κρίμα γιατί δεν βλέπουμε συχνά ταινίες με τέτοια θεματολογία. Εάν περιμένει κανείς να δει ένα αντίστοιχο «Deepwater Horizon» δυστυχώς έχει χάσει...

H αξιοσημείωτη ιστορία των μαχητριών Αγκότζι, μιας αποκλειστικά γυναικείας ομάδας πολεμιστριών που προστάτευαν το Αφρικανικό Βασίλειο της Δαχομέης τον 18o αιώνα. Η ταινία ακολουθεί το επικό ταξίδι της Νανίσκα στην εκπαίδευση της επόμενης γενιάς νεοσυλλέκτων, τις οποίες και προετοιμάζει για τη μάχη ενάντια στον μεγαλύτερο εχθρό που απειλεί το βασίλειο και την ελευθερία τους.

Ενώ η αληθινή ιστορία έχει τρομακτικό ενδιαφέρον, εντούτοις η μυθοπλασία οδηγεί τον θεατή σε μια εσφαλμένη θεώρηση των γεγονότων. Βεβαίως και υπήρξαν οι πολεμίστριες Αγκότζι, ήταν σκληρά εκπαιδευμένες, ατρόμητες, μόνιμα μέλη της βασιλικής φρουράς (υπήρχε έλλειψη αντρών πολεμιστών από τους συνεχείς πολέμους), αλλά θεωρούνταν κατώτερες σύζυγοι του βασιλιά (αν και δεν είχαν καθήκοντα μητρότητας) και υπάκουαν τυφλά τις εντολές του. Η Δαχομέη τις είχε ανάγκη, διότι με τις συνεχείς μάχες επιβαλλόταν στις γειτονικές περιοχές και πλούτιζε από το δουλεμπόριο των σκλάβων... Οι κεντρικοί χαρακτήρες δεν υπάρχουν σύμφωνα με ιστορικές πήγες, εντούτοις, όπως λέγεται, ενσαρκώνουν τη μέση πολεμίστρια, δείχνοντας τη σκληρή εκπαίδευσή της και τη στρατιωτική ικανότητά της. Εδώ το Χόλιγουντ θέλει, στο πλαίσιο της «ισότητας» και του «φεμινισμού» που το διακρίνει, να μας τονίσει τη γυναίκεια ανωτερότητα και την πειθώ που ασκούσαν οι Αγκότζι σε τόσο μεγάλο βαθμό που «σταμάτησαν» το δουλεμπόριο... Λες και το δουλεμπόριο ήταν ζήτημα πειθούς... Εντάξει, σαν παραμύθι έχει την αξία του, αλλά μην έχουμε και αυταπάτες ότι παρακολουθούμε την ιστορία των μαχητριών - γυναικών της Αφρικής...