Κινηματογραφική βδομάδα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού οι περισσότερες ταινίες έχουν κάτι να προσθέσουν στην αντίληψή μας για το σινεμά είτε από αρνητική είτε από θετική σκοπιά. Οι επανεκδόσεις για παράδειγμα περιλαμβάνουν ιδιαίτερες ταινίες των Αντονιόνι, Χωκς και Κοέν και από τις νέες διανομές περιμέναμε τόσο την πολυδιαφημισμένη «Μπάρμπι» όσο και την «Ζαν ντι Μπαρί», αν και άλλη ταινία κλέβει τελικά την παράσταση...

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία των αδερφών Τζόελ και Ιθαν Κοέν, «Μόνο Αίμα» (Blood Simple), γυρισμένη το 1984, είναι μια από τις ωραιότερες επανεκδόσεις του καλοκαιριού. Ενα θρίλερ με στοιχεία νουάρ και μαύρο χιούμορ, δείχνει από την αρχή τις προθέσεις τους στο κινηματογραφικό στερέωμα. Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το μυθιστόρημα του Ντάσιελ Χάμετ, «Red Harvest» (1929), όπου ο όρος «blood simple» περιγράφει την τρομοκρατημένη νοοτροπία των ανθρώπων που βρίσκονται για πολύ καιρό σε βίαιες καταστάσεις. H «Περιπέτεια» (L' Avventura) του Μικελάντζελο Αντονιόνι, πρώτο μέρος της τριλογίας της αποξένωσης («Περιπέτεια», «Νύχτα», «Εκλειψη»), γυρισμένη το 1960, είναι μια από τις πιο επιδραστικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, φτιαγμένη από καθημερινές εικόνες της ζωής, η οποία ξεκινά σαν αστυνομική περιπέτεια για να καταλήξει σε μια κοινωνική κριτική των συναισθημάτων και των ηθικών αξιών της αστικής τάξης. Είναι μια ταινία που έσπασε τους κλασικούς κανόνες αφήγησης. «Σήμερα, οι ιστορίες είναι αυτό ακριβώς που είναι, δίχως απαραίτητα να έχουν αρχή ή τέλος, χωρίς "σημαντικές σκηνές", χωρίς εξέλιξη της δράσης, χωρίς κάθαρση. Αποτελούνται από τμήματα, θραύσματα, με τον ίδιο ανισόρροπο τρόπο όπως κι εμείς οι ίδιοι ζούμε», έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος. Η ταινία «Ξαναπαντρεύομαι τη Γυναίκα μου» (His girl Friday) του Χάουαρντ Χωκς, γυρισμένη το 1940, έχει τον χαρακτηριστικό τρόπο γραφής του, είναι δηλαδή μια κλασική ρομαντική κωμωδία με εξαιρετική πλοκή συνεχών ανατροπών, που σατιρίζει τη δημοσιογραφία μέχρι το κόκαλο. Είναι αυτή η μοναδική κινηματογραφία του σκηνοθέτη, που καταφέρνει να περάσει πολύ σοβαρά ζητήματα μέσα από πολύ ελαφριά κινηματογραφική φόρμα. Αξεπέραστος.

Στις 26 Ιούλη ο κινηματογράφος «STUDIO new star art cinema», τιμώντας το Κίνημα της 26ης Ιουλίου στην Κούβα, θα προβάλει δωρεάν έξι ταινίες αφιερωμένες στην Κουβανική Επανάσταση. Η πρώτη προβολή ξεκινάει στις 16.00 με τις «Ιστορίες της Επανάστασης» του Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα και συνεχίζουν οι προβολές: 17.15, «Μνήμες Υπανάπτυξης» του Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα/ 19.00, «Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη» του Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα / 20.30, «Cuban Story» του Βιτόρ Παλέν/ 21.30, «Commandante» του Ολιβερ Στόουν και στις 23.00, «Οι 12 καρέκλες» του Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα.

Σινεμά σε σαράντα πλατείες είναι το θερινό πρόγραμμα προβολών του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας στον νομό Ηλείας, το οποίο διοργανώνεται για 10η χρονιά από το φεστιβάλ και επισκέπτεται σαράντα χωριά, μερικά από τα οποία στις πιο δυσπρόσιτες ορεινές περιοχές της Ηλείας, δείχνοντας ποιοτικό κινηματογράφο στα παιδιά των απομακρυσμένων περιοχών και στις οικογένειές τους πάντα δωρεάν. Φέτος αποτείνει φόρο τιμής στους πλανόδιους κινηματογραφιστές των περασμένων εποχών, που μέχρι και τη δεκαετία του 1970 περιόδευαν τα καλοκαίρια στην ελληνική επαρχία, ψυχαγωγώντας τους κατοίκους της. Αναλυτικές πληροφορίες για τις ταινίες μπορείτε να δείτε στον επίσημο ιστότοπο του Φεστιβάλ Ολυμπίας: https://olympiafestival.gr/news/sinema-stis-plateies/.

Η ζωή στον κόσμο της Barbie απαιτεί να είστε το απόλυτα τέλειο πλάσμα, περιτριγυρισμένο από ένα απόλυτα τέλειο περιβάλλον. Εκτός, βέβαια, αν βιώνετε μια βαθιά υπαρξιακή κρίση. `Η είστε ένας Κεν...

Η Barbie, από την πρώτη της εμφάνιση το 1959 μέχρι και σήμερα, διαμορφώνει αισθητικά και κοινωνικά κριτήρια και πρότυπα στο πιο ευαίσθητο και κερδοφόρο, καταναλωτικό κοινό, τα παιδιά και ιδιαιτέρως τα μικρά κορίτσια. Η πολυεθνική «Μattel» πουλάει σταθερά εκατομμύρια κούκλες, και τα συν αυτής, τον χρόνο, και όπως όλα τα διάσημα προϊόντα έχει ένα ολόκληρο δικό του σύμπαν. Το προϊόν αυτό προσαρμόζεται ανάλογα με τις τάσεις και τον παλμό της κάθε εποχής και αγοράς. Θα μπορούσε κάποιος να κάνει ολόκληρες αναλύσεις για το πώς έχει επηρεάσει ολόκληρη τη βιομηχανία παιχνιδιού, αλλά δεν είναι της παρούσης...

Τα τελευταία χρόνια, τόσο στην κοινωνική ζωή, όσο και στον κινηματογράφο, προβάλλεται ιδιαίτερα και επαναλαμβανόμενα το ζήτημα της «πατριαρχίας» και του «metoo». Πώς θα μπορούσε να μην προσαρμόσει η πολυεθνική το πιο ευπώλητο προϊόν της στα νέα δεδομένα;

Είναι χρυσή ευκαιρία να πουλήσει φεμινισμό και να ανασκευάσει και λίγο την «τέλεια» εικόνα του προϊόντος, «απαντώντας» έτσι στους επικριτές της καταναλωτικής κοινωνίας. Ορίστε η Barbie έχει ευρύτερους προβληματισμούς, δεν ζει στο μικρό της «τέλειο» συννεφάκι, τσαλακώνεται, σκέφτεται, αντιλαμβάνεται ξαφνικά τον έξω κόσμο. Ποιο είναι λοιπόν το πραγματικό πρόβλημα του έξω κόσμου; Η πατριαρχία. Πολύ μελάνι έχει χυθεί για αυτή την πατριαρχία, για την ακρίβεια χιλιάδες μέτρα φιλμ... Κι εδώ ερχόμαστε στο πιο ουσιαστικό ζήτημα των τελευταίων χρόνων. Τι είναι αυτή η πατριαρχία και πότε εμφανίστηκε στην ιστορία των μέχρι τώρα εκμεταλλευτικών κοινωνικών και οικονομικών συστημάτων; Το γυναικείο ριζοσπαστικό κίνημα έχει τις απαντήσεις τόσο στη θεωρία όσο και στη δράση του. Θα πούμε, και πάλι, τα αυτονόητα. Η αστική διανόηση που διαμορφώνει τα σύγχρονα ρεύματα δεν είναι δυνατόν να αμφισβητεί τον θεμέλιο λίθο της γυναικείας ανισοτιμίας, την εκμεταλλευτική κοινωνία. Μήπως περιμέναμε η Barbie να γίνει ξαφνικά Αλεξάνδρα Κολοντάι; Οχι βέβαια. Αλλά πολλοί άνθρωποι θα βρουν «θελκτική» τη νέα της εικόνα και η πολυεθνική θα πουλήσει περισσότερη «γυναίκεια χειραφέτηση» αυτήν τη φορά. Πέτυχε τον στόχο της. Από κοινωνιολογικής πλευράς έχει την αξία της να τη δείτε, διότι βγαίνουν τέτοιοι προβληματισμοί στην επιφάνεια.

Η Ζαν Βοβερνιέ, μια φτωχή γυναίκα αποφασισμένη να ανέβει κοινωνικά, χρησιμοποιεί τη γοητεία της για να βιοποριστεί... Ο «προστάτης» της, ο Κομ Ντι Μπαρί, επιθυμεί να την παρουσιάσει στον βασιλιά και ενορχηστρώνει μια συνάντηση μέσω του Δούκα του Ρισελιέ, που ξεπερνά κατά πολύ τις προσδοκίες του: Για τον Λουδοβίκο XV και τη Ζαν είναι έρωτας με την πρώτη ματιά.

Η Μαϊγουέν σκηνοθετεί και κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρολό στην ταινία, δύσκολο στοίχημα που το κερδίζει επάξια. Πολύ μεγάλη και προσεγμένη παραγωγή τόσο σε χώρους, όσο και σκηνικά, κοστούμια και ηθοποιούς. Αναφερόμενη στην εποχή λίγο πριν τη Γαλλική Επανάσταση, καταφέρνει να δείξει την ανυπέρβλητη σπάταλη, τον αμύθητο πλούτο και τα ήθη του μικρόκοσμου των Βερσαλλιών, αν και πρόκειται για μια απλή ερωτική ιστορία. Δυστυχώς όμως εγκλωβίζεται αποκλειστικά εκεί και δεν δείχνει ούτε στιγμή το νέο που έρχεται... και αποκαθηλώνει το παλιό. Σίγουρα έχει ενδιαφέρον η ερωτική ζωή του Λουδοβίκου, αλλά μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει ο αναβρασμός της κοινωνίας στο μεταίχμιο δύο εποχών. Από ολόκληρη την ταινία που κάνει και λίγη «κοιλίτσα» στο ενδιάμεσο, ωραιότεροι είναι οι τίτλοι τέλους που μαθαίνουμε πότε αποκεφαλίστηκε η Μαρία Αντουανέτα, η οποία κάνει την παρθενική της εμφάνιση εκείνη την εποχή στα πράγματα... Από παντεσπάνι είναι χορταστική, από ψωμί πάλι... μόνο ψίχουλα.

Μια άπορη νεαρή γυναίκα επιδιώκει να επανασυνδεθεί με τον πατέρα της. Σε μια πολυτελή παραθαλάσσια βίλα βρίσκει μια παράξενη οικογένεια: Εναν άγνωστο και πολύ πλούσιο πατέρα, την ιδιόρρυθμη σύζυγό του, την φιλόδοξη επιχειρηματία κόρη του, μια επαναστατημένη έφηβη και μια απειλητική υπηρέτρια. Ομως, κάποιος λέει ψέματα. Γιατί; Ανάμεσα σε υποψίες και ανατροπές, το μυστήριο καλύπτει τα πάντα και το κακό εξαπλώνεται...

Η ταινία ξεκινάει σχεδόν αδιάφορα, αλλά όσο αδιάφορα ξεκινάει, τόσο εντατικά και με συνεχείς ανατροπές συνεχίζεται από τη μέση και μετά, έως το τέλος. Αν και αυτή, στο πνεύμα της εποχής, κινείται στα πλαίσια της «δολοφονίας της πατριαρχίας», εντούτοις τίποτα δεν είναι δεδομένο και κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται αρχικά. Ο Μαρνιέ χρησιμοποιεί και αρκετά ομοφυλοφιλικά στοιχεία για τον σκοπό αυτό και παράλληλα με ενδιαφέρουσα σεναριακή δομή, ακτινογραφεί τις ηρωίδες του σαν ένας αντεστραμμένος καθρέφτης. Δείχνοντάς μας περισσότερο την «αδιάφορη» πλευρά τους, μας εκπλήσσει γιατί καταφέρνει να δείξει σε μια μόλις σκηνή την αιτία που κάνει την καθεμία να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Η ατμόσφαιρά της δεν παραπέμπει σε θρίλερ, όμως ταυτόχρονα με την αποκάλυψη των ηρωίδων ξεκινάει και το μυστήριο, που λύνεται ακριβώς στο τελευταίο πλάνο.