Associated Press

Στις φλόγες, το υπουργείο Εσωτερικών της Παλαιστινιακής Αρχής από το βομβαρδισμό τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής

Αυτή η εικόνα έρχεται από την Μπέιτ Χανούν, τον καταυλισμό Τζαμπάλιγια, τη Ράφα και πολλές άλλες πόλεις και προσφυγικούς καταυλισμούς στη Λωρίδα της Γάζας. Τα 1,4 εκατομμύρια κάτοικοί της, εκ των οποίων περισσότεροι από τους μισούς είναι παιδιά, ετοιμάζονται για πόλεμο. 'Η μάλλον, για να ακριβολογούμε, για την επέλαση της ισραηλινής στρατιωτικής μηχανής, απέναντι στην οποία οι λόφοι της άμμου, τα πολυβόλα και τα ελάχιστα αντιαρματικά φαντάζουν μάλλον παιδικά παιχνίδια.

Τα «πολεμικά τύμπανα» που ηχούσαν, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, στη Λωρίδα της Γάζας και μπορεί, ήδη, να έχουν γίνει ανοιχτή εισβολή δεν είναι μια «εν θερμώ» αντίδραση της ισραηλινής ηγεσίας για την απελευθέρωση του απαχθέντα Ισραηλινού στρατιώτη. Η απαγωγή αυτή λειτούργησε, θα μπορούσε κανείς να πει, ως η «σπίθα» που η ισραηλινή πλευρά ανέμενε για να κλιμακώσει τις προκλήσεις της.

Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό: Το ίδιο συνέβη το Σεπτέμβρη του 2000, όταν ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα, το ίδιο έγινε δύο μήνες αργότερα, όταν, χωρίς να έχει γίνει καμία επίθεση αυτοκτονίας, ο ισραηλινός στρατός σάρωνε, σκορπώντας το θάνατο στη Δυτική Οχθη, επικαλούμενος «λόγους (μελλοντικής, προφανώς) ασφαλείας».

Φέτος, μετά την κυβερνητική ανάδειξη της «Χαμάς», η ισραηλινή ηγεσία επέλεξε, πάλι, το δρόμο της πρόκλησης. Αν και ουδέποτε αναζήτησε προσχήματα, κάποιες από τις θέσεις της «Χαμάς», όπως και η τακτική της απέναντι σε συγκεκριμένα ζητήματα, της έδωσαν και από αυτά, για να επιμείνει ότι «δεν έχει συνομιλητή» και «αναγκαστικά θα προχωρήσει σε νέες μονομερείς κινήσεις». Κάτι που σημαίνει επιβολή της ισραηλινής εκδοχής για τη «λύση» του Παλαιστινιακού. Μια λύση, που θα εκδιώξει σταδιακά τους Παλαιστίνιους από την πατρίδα τους, μετατρέποντάς τη σε κόλαση και υποχρεώνοντας όσους παραμείνουν, να γίνουν «πολίτες» ενός κατακερματισμένου, δήθεν κράτους, απολύτως υποτελούς στις ισραηλινές βλέψεις.

Η προοπτική επίτευξης κάποιου είδους στρατηγικής συμφωνίας μεταξύ των παλαιστινιακών οργανώσεων, που θα κατέληγε σε κοινή πολιτική τακτική και σαφείς θέσεις, μειώνοντας τα διχαστικά κενά που αφήνουν το περιθώριο για καλλιέργεια εμφύλιων διαμαχών, φυσικά δεν είναι μια επιθυμητή προοπτική για την ισραηλινή ηγεσία. Οχι, βέβαια, επειδή θα υποχρεωθεί από κανέναν να σεβαστεί κάτι.

Αλλά επειδή γνωρίζει καλά ότι το Παλαιστινιακό λειτουργούσε και λειτουργεί ως φιτίλι για ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, πόσο μάλλον τώρα που η κατοχή στο Ιράκ, οι απειλές στο Ιράν και τα σχέδια «εκδημοκρατισμού της Ευρείας Μέσης Ανατολής» έχουν μετατρέψει όλη την περιοχή σε πυριτιδαποθήκη, απελευθερώνοντας ανεξέλεγκτες δυνάμεις και προκαλώντας πρωτοφανή οργή. Και περαιτέρω εκρήξεις στη φλεγόμενη αυτή γεωστρατηγική ζώνη, τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση για τον έλεγχό της, δεν είναι το καλύτερο δυνατό για τις ισχυρές πλάτες των εκάστοτε ισραηλινών κυβερνήσεων: Τις πλάτες αυτές (ΗΠΑ) και όσους αποπειρώνται να τις ανταγωνιστούν ή να σταθούν δίπλα τους στο μοίρασμα (ΕΕ), που έχουν οδηγήσει ακόμη και την ηγεσία του ΟΗΕ να απευθύνει «εκατέρωθεν εκκλήσεις» και να ισοσκελίζει ευθύνες.

Η κατάληξη των πολύμηνων προσπαθειών των παλαιστινιακών οργανώσεων σε μια πρώτη συμφωνία στη βάση της «πρότασης εθνικής στρατηγικής» των φυλακισμένων στελεχών τους μοιάζει να είναι πολύ περισσότερο η αιτία της ισραηλινής στρατιωτικής κλιμάκωσης, που, στην πραγματικότητα, άρχισε από τα τέλη Μάη (όπως και οι διαπραγματεύσεις) με αλλεπάλληλα αιματοκυλίσματα αμάχων στη Γάζα. Η πρόταση των φυλακισμένων στελεχών, μεταξύ πολλών άλλων, προτείνει ανακήρυξη ανεξάρτητου κράτους στα όρια του '67, ένταξη των ισλαμιστικών οργανώσεων (και της «Χαμάς») στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, κυβέρνηση ενότητας, ενιαίο μέτωπο αντίστασης εντός των Κατεχομένων, και σειρά μέτρων για τη δημοκρατική εκπροσώπηση των οργανώσεων εντός της ΟΑΠ.

Μια τέτοια πρόταση απεμπλέκει τους Παλαιστίνιους από τον αέναο κύκλο διαπραγματεύσεων, στις οποίες έχουν εμπλακεί από τη Συμφωνία του Οσλο, και ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες ανάδειξης «επιθυμητών συνομιλητών» λόγω των εσωτερικών διαδικασιών στην ΟΑΠ. Σίγουρα δε μένουν τόσα πολλά περιθώρια για προσχήματα και εντυπώσεις.

«Είμαι απολύτως συγκλονισμένος, τρομοκρατημένος θα έλεγα, από τον τρόπο με τον οποίο ο ισραηλινός στρατός παίζει με τους αμάχους, τα γυναικόπαιδα και τα μικρά παιδιά», δήλωνε ο συντονιστής του κατεπείγοντος ανθρωπιστικού προγράμματος του ΟΗΕ για τη Λωρίδα της Γάζας, Γιαν Εγκελαντ. Για να προειδοποιήσει: «Αν τα αμέσως επόμενα 24ωρα δεν εισαχθούν τρόφιμα και φάρμακα και δεν αποκατασταθεί η ηλεκτροδότηση, τότε εισερχόμαστε στην άβυσσο. Η Λωρίδα της Γάζας βρίσκεται ήδη στο στάδιο της ανθρωπιστικής καταστροφής, και θα έχουμε πλέον την απόλυτη τραγωδία».

Ο Εγκελαντ, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του, μεσαία στελέχη των προγραμμάτων του ΟΗΕ ή άλλων ανθρωπιστικών οργανώσεων, έχουν προβεί σε τέτοιου είδους καταγγελίες πολλάκις στο παρελθόν σε ανάλογες περιστάσεις. Η αντίδραση της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας», ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είναι πάντα η ίδια: ταύτιση θύτη και θύματος και η παντελής απόκρυψη της αιτίας του «γόρδιου δεσμού», της ισραηλινής κατοχής.

Κανείς δεν αναφέρεται στο προφανές: Δε θα υπάρξει ποτέ ηρεμία στην περιοχή, ούτε ασφάλεια για τον ισραηλινό λαό, όσο συνεχίζονται οι προσαρτήσεις παλαιστινιακής γης, οι καταστροφές περιουσιών, οι συλλήψεις και οι εκτελέσεις. Οσο υπάρχουν εποικισμοί και έποικοι που με τη δύναμη των όπλων τους τρομοκρατούν τους χωρικούς, όσο το νερό της παλαιστινιακής γης πάει στις πισίνες τους, όσο ετοιμόγεννες πεθαίνουν αβοήθητες σε ένα φυλάκιο κάτω από τον καυτό ήλιο, όσο δολοφονούνται παιδιά και ξεκληρίζονται οικογένειες. Οσο, δηλαδή, υπάρχει κατοχή. Ολα τα άλλα, «περί διαλόγου και αυτοσυγκράτησης, περί συζήτησης των δεδομένων που έχουν δημιουργηθεί στο έδαφος» και άλλα παρόμοια δεν αποτελούν παρά μιαν απροκάλυπτη κοροϊδία, που στοχεύει στο γονάτισμα του παλαιστινιακού λαού, στον πλήρη εξευτελισμό του.

Οι ισραηλινές ηγεσίες υποστηρίζονται απροκάλυπτα και κυνικά από τους, κατά τα άλλα, «επίδοξους απελευθερωτές» (ΗΠΑ, ΕΕ, παρά τις όποιες λεκτικές διαφοροποιήσεις, που αποτυπώνουν και τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις), όχι μόνο γιατί είναι ένας «καλός» σύμμαχος, αλλά γιατί επιτελούν εδώ και χρόνια μια «βρώμικη» δουλιά: Την ενοχοποίηση υπό το χαρακτηρισμό της «τρομοκρατίας» κάθε είδους αντίστασης απέναντι στο «δίκαιο του ισχυρού». Γιατί αυτό είναι ένα μήνυμα που απευθύνεται πολύ πέρα από τα όρια των παλαιστινιακών εδαφών.

• Την απελευθέρωση 1.000 Παλαιστινίων κρατουμένων αξίωσαν το Σάββατο τα ξημερώματα οι απαγωγείς του Ισραηλινού δεκανέα Γκιλάντ Σαλίτ, προκειμένου να τον αφήσουν ελεύθερο, αξίωση που απέρριψε το Ισραήλ.

Τη νέα ισραηλινή εισβολή στη λωρίδα της Γάζας, που ξεκίνησε τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης καταδίκασαν από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ και πολλοί μαζικοί φορείς στη χώρα μας. Εκδηλώσεις διαμαρτυρίας οργανώθηκαν από το ΠΑΜΕ, την ΕΕΔΥΕ σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα και ανακοινώσεις εξέδωσαν επίσης η ΕΕΔΔΑ, η ΟΓΕ, η Δημοκρατική Συσπείρωση και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης, η ΠΟΔΝ, το ΚΚ Ισραήλ, το υπουργείο Εξωτερικών της Κούβας και πολλοί άλλοι φορείς, που απαιτούν την άμεση αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων. Διαδηλώσεις στήριξης του δίκαιου αγώνα του παλαιστινιακού λαού έγιναν σε Ισραήλ, Τουρκία, Ιορδανία, Συρία, Ινδονησία και στους προσφυγικούς καταυλισμούς στο Λίβανο.