«Στην περίπτωση των αγροτών φαίνεται να υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις», του λέω. «Το δίκιο τους αναγνωρίζεται ακόμα και από τους εχθρούς. Τα τρακτέρ έχουν ήδη κλείσει τους δρόμους. Οι αγρότες δείχνουν αποφασισμένοι. Κοίτα τους! Αδικα ανησυχείς»!

«Υπάρχουν, σίγουρα, προϋποθέσεις, κανείς δε διαφωνεί! Λείπει, όμως, Η προϋπόθεση»! μου λέει τονίζοντας τη λέξη. «Η κύρια προϋπόθεση»! «Η ενότητα;» ρωτάω. «Περίπου», μου λέει. «Το νόημα, η ουσία της ενότητας, λείπει! Ο κλάδος βρίσκεται λίγο πριν την κόλαση. Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι οι αγρότες, όλων των πολιτικών αποχρώσεων! Σε αυτό υπάρχει πλήρης ταύτιση (ενότητα). Είναι, δε, τόσο δύσκολα και απελπιστικά τα πράγματα, που και οι πιο βαμμένοι κυβερνητικοί, βρίσκονται σε αντίθεση με την κυβέρνηση και την καταγγέλλουν».

«Πού είναι τότε το πρόβλημα;». «Το πρόβλημα είναι πως δε φτάνει η ενότητα στις διαπιστώσεις. Αυτή η ενότητα είναι επισφαλής! Για να πετύχει ένας αγώνας πρέπει να υπάρχει ενότητα επί της ουσίας! Και από εδώ και κάτω αρχίζουν τα προβλήματα! Οι αγρότες, ένα κομμάτι των αγροτών σωστότερα, μικρό ή μεγάλο θα το καταγράψει η ιστορία, και όχι μόνον αυτοί δυστυχώς, δε διαθέτουν εκείνο το επίπεδο συνείδησης που το μυαλό τους, και ο αγώνας τους, να φτάνει στην ουσία. Και η ουσία, στη συγκεκριμένη περίπτωση και εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, είναι μόνο μία: αγώνας μέχρι τέλους»!

«Δεν εννοείτε όλοι το ίδιο πράγμα;» ρωτάω για να του λύσω τη γλώσσα για να μιλήσει και να ξαλαφρώσει. «Οχι, βέβαια»! μου λέει. «Δικαίωση για μένα είναι να σταματήσει οριστικά η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο! Αυτό σημαίνει δικαίωση. Να τελειώνουμε οριστικά με την αδικία και την εκμετάλλευση! Δικαίωση γι' αυτόν με το καπέλο (μου δείχνει κάποιον που μαζεύει τα πράγματά του) είναι να πάρει τα ψίχουλα που του δίνουν! Για εκείνον (μου δείχνει κάποιον άλλον που μανουβράρει το τρακτέρ του για να φύγει) του φτάνουν οι υποσχέσεις»!

«Πάντως εδώ ήρθατε όλοι με συγκεκριμένα αιτήματα και με συγκεκριμένες αποφάσεις»! «Με συγκεκριμένα αιτήματα και με συγκεκριμένες αποφάσεις! Βεβαίως! Ομως και τα αιτήματα και οι αποφάσεις, όπως όλα τα πράγματα άλλωστε, έχουν μια επιφάνεια και ένα βάθος. Κάποιοι αρκούνται στις υποσχέσεις και στα ψίχουλα, στέκονται στην επιφάνεια των αιτημάτων. Φοβούνται τον αγώνα. Κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν μέχρι να φτάσουν στην ουσία των πραγμάτων. Μέχρι το οριστικό ξερίζωμα της αδικίας και της εκμετάλλευσης».

«Γι' αυτό είμαστε εμείς εδώ...». «Σύμφωνοι, δεν απογοητεύομαι! Και αυτοί που έφυγαν ή θα φύγουν από τα μπλόκα, δεν έφυγαν όπως ήρθαν, το ξέρω! Ομως, σύντροφε, άσε με να λυπάμαι! Και η λύπη ανθρώπινο συναίσθημα είναι! Αύριο θα είμαι αλλιώς, σε βεβαιώνω! Τώρα, όμως, τους βλέπω να φεύγουν. Καταλαβαίνεις!».