Η πρωτοφανής στα χρονικά επιδότηση από το κράτος καπιταλιστικών επιχειρήσεων για να μεταφερθούν στα γειτονικά κράτη: Βουλγαρία, FYROM, Αλβανία, αποδεικνύει για πολλοστή φορά την επαίσχυντη ανευθυνότητα του ελληνικού αστικού κράτους και την μονίμως κυνικά κερδοσκοπική συμπεριφορά της ελληνικής αστικής τάξης. Διάχυτη είναι η ανησυχία σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, ανεξαρτήτως κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου. Η ίδια ανησυχία κυριεύει και τις κομματικές γκρούπες της αστικής πολιτικής εξουσίας, που αναρωτιούνται εάν και πόσο μπορεί να αντέξει το υπαρκτό οικονομικο - πολιτικό σύστημα.

Γίνεται προσπάθεια, ώστε η πρωτοφανής κοινωνική σήψη να σκεπαστεί με ένα διάφανο πέπλο εκφυλιστικής ελευθεριότητας, με κορίτσια που λικνίζονται ανεγκέφαλα σε νυχτερινές πίστες ύποπτων κέντρων διασκεδάσεως, κάτι σαν το φρέσκο κρέας στο τσιγκέλι του χασάπη που αύριο θα βρωμίσει. Ομως, εάν υπάρχει αυτό το ανακατεμένο λουστράτο περιθώριο, εάν υπάρχει κι η κουστουμάτη πολιτική εξουσία που τα στηρίζει και τα χρησιμοποιεί ως πολιτικό και πολιτιστικό προϊόν μαζικής χειραγώγησης, άλλο τόσο και σε πείσμα τους, υπάρχει κι η εσαεί γενιά των ...Λακεδαιμόνων που γνωρίζει και να διασκεδάζει και να ψυχαγωγείται και να ερωτεύεται.

Καλείται για μια ακόμη φορά να ανέβει στην κορυφή του Ολύμπου, στο θεϊκό θρόνο. Να μιλήσει πάλι με τους γεννήτορες θεούς, να πάρει τα σύγχρονα νάματα και να τα φέρει ως εντολές στους κοινούς θνητούς. Να κατέβει στις θαλασσινές σπηλιές του Αιγαίου Πελάγους, να ανοίξει τα εφτασφράγιστα βιβλία των αναμνήσεων και να μελετήσει ξανά όλα όσα μαρτύρησαν οι προηγούμενοι. Προπάντων να ξεθάψει από τα έγκατα της Γης τα «κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα», τα δικαιώματα που της δίνουν ατέρμονες θυσίες για την υπεράσπιση της Γης -Πατρίδα Θεών και Ηρώων.

Οταν τα πράξει αυτά, όταν χαράξει το δρόμο της λύτρωσης, τότε να στήσει το νέο πανηγύρι, για να «χορεύουν στην πλατεία, να τρίζουν τα ταβάνια και να κουδουνίζουν τα γυαλικά στα ράφια». Αυτός ο νέος αγώνας θα έχει τα δικά του χαρακτηριστικά αλλά την ίδια άσβεστη φλόγα ψυχής. Οι Θεοί στον Ολυμπο κοιτούν, προσδοκούν και περιμένουν. Οι Ηρωες, άλλοι θαμμένοι στα τείχη της Πόλης, άλλοι θαμμένοι στα τείχη της Ελλάδας περιμένουν δικαίωση χιλιετιών. Ζυγώνει η ώρα της ανάγκης. Σταθερά και με καθαρό νου η αιώνια γενιά της λύτρωσης προχωρά με πνευματικό όπλο το τρίπτυχο: Παρατήρηση, Ερευνα, Απόδειξη. Μετά απ' αυτό υπάρχει μόνο η δικαίωση.

Associated Press

Από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των εργατών της «Φολκς Βάγκεν»

Είναι χαρακτηριστική η εικόνα που παρουσίασε στους δημοσιογράφους στο Βερολίνο ο πρόεδρος της Ενωσης των Ταμείων Υγείας, Μάνφρεντ Ρίχτερ - Ράιχελμ, που προκαλεί οίκτο για τους αναγκαστικά ανήμπορους ανθρώπους, αλλά οδηγεί και στη διαπίστωση έως πού φτάνουν τα όρια συμπεριφοράς του καπιταλιστικού κράτους: «Παρατηρούμε με ανησυχία», είπε, «ότι άλλοι άνθρωποι δεν πάνε στο γιατρό, παρότι είναι αναγκαίο, επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν (τα 10 ευρώ) τέλη για την επίσκεψη». Ανέφερε ότι η μείωση της μετάβασης στο γιατρό σε «κοινωνικά αδύνατες συνοικίες έφτασε έως 16,3 - 16,8%», ότι πολλές φορές το χρήμα δεν επαρκεί για όλα τα άρρωστα μέλη μιας οικογένειας και παραιτούνται οι άλλοι για χάρη τους ενός - του πιο άρρωστου. Ενδεικτικό και τούτο σχετικά: Η γιατρίνα κυρία Πρεμ, μελλοντική πρόεδρος της Ενωσης των Ταμείων Υγείας, ανέφερε την περίπτωση ενός αρρώστου που δεν είχε στρογγυλά τα 10 ευρώ, αλλά μόνο 6,80 και την παρακάλεσε να τον εξετάσει, όπως και έπραξε...

Παράλληλα με αυτές τις καθημερινές έγνοιες δεν αφήνει αμέτοχους πολλούς Γερμανούς και το πρόβλημα του συνεχιζόμενου ιμπεριαλιστικού πολέμου στο κατεχόμενο Ιράκ, η επιθετική πολιτική του Ισραήλ και το διακηρυγμένο ΝΑΤΟικό δόγμα και δόγμα της ΕΕ για το δικαίωμα του προληπτικού πολέμου. Και είναι μεν γεγονός ότι τα ΜΜΕ στη συντριπτική τους πλειοψηφία απλώνουν πέπλο συγκάλυψης γύρω από τους πραγματικούς πρωταιτίους της αιματοχυσίας, ωστόσο δεν είναι λίγοι και εκείνοι που μπορούν και βλέπουν κάτω από την παραπλανητική προπαγάνδα. Ετσι ακούει κανείς στις δηλώσεις του κινήματος ειρήνης ότι θα προσπαθήσουν να οργανώσουν μια θερμή υποδοχή στον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, που προγραμματίζει να επισκεφθεί τη Γερμανία στις 23 Φλεβάρη, για συνομιλίες με τον καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ.

Ο Γκ. Σρέντερ είχε λίγο πριν τα Χριστούγεννα συνομιλίες με το Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στο Αμβούργο και το Σλέσβιγκ. Από τις δηλώσεις τους, που δημοσιεύτηκαν στον γερμανικό Τύπο, οι συνομιλίες τους διεξάχθηκαν σε πνεύμα εμπιστοσύνης και αλληλοκατανόησης.

Ο Πούτιν πρόσφερε, όπως γράφει μερίδα του Τύπου, ένα χριστουγεννιάτικο δώρο στη Γερμανία. Δήλωσε ότι η Ρωσία είναι πρόθυμη να καταβάλει το παλαιό χρέος της στα κράτη της «Λέσχης του Παρισιού», που ένα απ' αυτά είναι η Γερμανία, και που, αρχίζοντας από το 2005 έως το 2007, έχει να παίρνει 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Υπογράφτηκαν επίσης μερικές άλλες συμφωνίες, που από τις οικονομικές προέχει η συμφωνία των ρωσικών σιδηροδρόμων με τη «Ζίμενς» για την κατασκευή απ' αυτή σιδηροδρόμων υψηλής ταχύτητας στη Ρωσία.

Και από μια άλλη άποψη πρέπει να είναι ευχαριστημένος ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος: Η Μόσχα υποστηρίζει - είπε ο Πούτιν - την επιθυμία της Γερμανίας για μια μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ιδιαίτερη έκπληξη έκαναν δύο άλλα θέματα των συνομιλιών Πούτιν - Σρέντερ: «Είμαστε ευχαρίστως πρόθυμοι να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας στη Γερμανία και την Ευρώπη», δήλωσε ο Πούτιν σχετικά με την Τσετσενία, ενώ, όπως είναι γνωστό, ως πρόσφατα απέκρουε κάθε «διεθνή βοήθεια» στο θέμα της Τσετσενίας. Ο Σρέντερ δήλωσε, επιβεβαιώνοντας, ότι η γερμανική κυβέρνηση συμφώνησε με τη Μόσχα στη διεξαγωγή ενός «διαλόγου για τον Καύκασο», μιας «άποψης για πολιτική λύση». Παράλληλα, πρόσθεσε, η Γερμανία θέλει να βοηθήσει στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της περιοχής του Καυκάσου.

Οι δύο πολιτικοί συμφώνησαν επίσης να αποδεχτούν το αποτέλεσμα της εκλογής στην Ουκρανία, όποιο κι αν είναι αυτό. Για πρώτη φορά ο Πούτιν εκδηλώθηκε έτσι θετικά για τον υποψήφιο της αντιπολίτευσης, Γιουστσένκο, με τον οποίο, σαν πρωθυπουργός, «δε συνεργάστηκε άσχημα», είπε.

Ετσι τελείωσε το γερμανικό 2004 για τους «κάτω», τους απλούς ανθρώπους, και τους «πάνω», αυτούς που διαχειρίζονται την εξουσία του κεφαλαίου.