Γιορτή του σινεμά σήμερα και το εισιτήριο σε όλες τις αίθουσες για όλες τις ταινίες στην επικράτεια θα κοστίζει μόλις 2 ευρώ. Η περσινή γιορτή του σινεμά στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία επιβεβαιώνοντας αφενός ότι η αίθουσα δεν πέθανε, όπως βιάζονται να προεξοφλήσουν οι λάτρεις της πλατφόρμας, αφετέρου ότι πρέπει να υπάρξει οικονομική στήριξη στη μονή ανεξάρτητη αίθουσα από το ίδιο το κράτος. Κυρίως, όμως, πέραν όλων αυτών, πρέπει να υπάρξει κρατική μέριμνα ώστε να ΜΗΝ κλείσουν οι λιγοστοί εναπομείναντες κινηματογράφοι στο κέντρο της Αθήνας. Το ΙΝΤΕΑΛ μας κινδυνεύει, το ακριβό στολίδι της Πανεπιστημίου, με ιστορία 102 ετών, οδεύει προς την εξαφάνιση μέχρι το τέλος του χρόνου. Το κλείσιμο του ΙΝΤΕΑΛ είναι ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα που έχει σαφείς ενόχους και ξεκάθαρες αιτίες, στις οποίες έχουμε αναφερθεί πολλές φορές μέσα και έξω από αυτήν τη στήλη. Η λύση είναι απλή. Προστασία της αποκλειστικά κινηματογραφικής χρήσης της ιστορικής αίθουσας χωρίς αστερίσκους. Εστω και τώρα, έστω και την τελευταία στιγμή. Με αυτόν τον πρόλογο θα περάσουμε μια βόλτα από τα Χανιά και θα επανέλθουμε στις ταινίες της βδομάδας.

Βρεθήκαμε για πρώτη φορά καλεσμένοι του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Ματθαίο Φρατζεσκάκη και αποκομίσαμε τις καλύτερες εντυπώσεις. Το φεστιβάλ μετράει 11 χρόνια αν και οι δράσεις του με την εκπαιδευτική κοινότητα μετρούν 22, με αφετηρία το Φεστιβάλ Ολυμπίας. Η εκπαιδευτική κοινότητα, δηλαδή οι προβολές ταινιών σε συνεργασία με το Νεανικό Πλάνο, τα εργαστήρια σεναρίου και μυθοπλασίας και η δημιουργία ντοκιμαντέρ με βάση την προφορική ιστορία του τόπου, δεν είναι απλά μέρος του 10ήμερου φεστιβάλ, αλλά πραγματοποιούνται στα σχολεία σε όλο τον νομό Χανίων κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Χαρακτηριστικό είναι ότι η πρωινή ζώνη του φεστιβάλ είναι αφιερωμένη στα παιδιά. Φέτος, μόνο, τις 10 μέρες πέρασαν περίπου 7.000 παιδιά στις ειδικές προβολές και στα 40 εργαστήρια από το Πνευματικό Κέντρο Χανίων, ενώ πάνω από 500 σχολικά τμήματα από ολόκληρη την Ελλάδα επισκέπτονται την online πλατφόρμα μαζί με τους δασκάλους τους. Η τελετή λήξης δεν έχει τα καθιερωμένα βραβεία, εκτός από το βραβείο κοινού, αλλά τιμητικούς επαίνους στα σχολεία που έφτιαξαν ντοκιμαντέρ και ταινίες. Στο πρόγραμμα του φεστιβάλ μπορεί κανείς να δει ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και animation μαζί, αφού το πρόγραμμα προβολών δεν έχει διαγωνιστικό χαρακτήρα. Είναι θα λέγαμε σαν ένα ανοιχτό πανόραμα με ταινίες πρόσφατες αλλά και παλαιότερες, νέων και καταξιωμένων δημιουργών, που έχουν όλοι το ίδιο βήμα στο κοινό και στο πρόγραμμα. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν συναντιέται κανείς με τους «νομάδες των φεστιβάλ» (κριτικούς, δημοσιογράφους κ.λπ.) αλλά με τους Χανιώτες που γεμίζουν τις δύο αίθουσες καθημερινά από το απόγευμα ως αργά το βράδυ. Οι παράλληλες δράσεις του φεστιβάλ είναι πάρα πολλές. Ουσιαστικά ένα καθημερινό φεστιβάλ ξεκινάει την επόμενη μέρα των προβολών. Ενδεικτικά αναφέρουμε το Θερινό Σχολείο Κινηματογράφου, που πραγματοποιείται 10 μέρες τον χρόνο, και μπορούν να το παρακολουθήσουν όλοι, τις θερινές προβολές της Κινηματογραφικής Λέσχης του φεστιβάλ δύο μέρες κάθε βδομάδα στο θερινό σινεμά των Χανίων, τις προβολές σε πλατείες σε 40 χωριά του νομού (πράγμα που γίνεται μόνο στην Ολυμπία και στην Πάτρα) και εικαστικές εκθέσεις, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, σεμινάρια, εργαστήρια και πολλά ακόμα. Ολες αυτές οι δράσεις είναι δωρεάν και ανοιχτές για όλους. Ουσιαστικά η ανάγκη για πολιτιστική απεύθυνση στην κοινωνία είναι που γέννησε το φεστιβάλ. Οι παράλληλες δράσεις όλης της χρονιάς αποτελούν το πιο σημαντικό μέρος του, όμως εξίσου σημαντικές είναι και οι εκδόσεις που κάνει, οι οποίες δεν είναι αυστηρά κινηματογραφικές αλλά έχουν ευρύτερο χαρακτήρα. Το Φεστιβάλ Χανίων συνεργάζεται με όλα τα μεγάλα φεστιβάλ και πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα και χρηματοδοτείται σχεδόν από 50 φορείς, αλλά κάθε χρόνο αναγκάζεται να διεκδικεί χρηματοδοτήσεις πάλι από το μηδέν, κι ας έχει αποδείξει το έργο που παράγει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράπονο των συντελεστών του, που εκφράστηκε στην τελετή έναρξης του φεστιβάλ, στο κατάμεστο Πολιτιστικό Κέντρο Χανίων. Εκεί απολαύσαμε την προβολή του «Ρεμπέτικου» του Κώστα Φέρρη, 40 χρόνια μετά την πρώτη προβολή του, ο οποίος τιμήθηκε για το έργο του και ανακοίνωσε τα επόμενα σχέδιά του για ταινίες, μίλησε για την Ενωση Σκηνοθετών Δημιουργών αλλά και την ανάγκη να παρουσιάζεται το έργο των Ελλήνων δημιουργών. Τόσο ο Κώστας Φέρρης όσο και οι υπόλοιποι καλεσμένοι του φεστιβάλ τις μέρες παραμονής τους επισκέφθηκαν πολλά σχολεία των Χανίων και μίλησαν με μαθητές. Η είσοδος του κινηματογράφου στη σχολική αίθουσα είναι αυτή που διαμορφώνει τους αυριανούς «υποψιασμένους» θεατές και τους αυριανούς δημιουργούς κι αυτό στα Χανιά φαίνεται τόσο από τη μεγάλη προσέλευση εθελοντών του φεστιβάλ, όσο και από τη μεγάλη προσέλευση των θεατών. Ευχόμαστε καλή επιτυχία στο υπόλοιπο φεστιβάλ και ελπίζουμε να συναντιόμαστε μαζί του τα επόμενα χρόνια όλο και πιο πολύ.

Από σήμερα μέχρι και τις 29 Οκτώβρη το 46ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ταξιδεύει στην Αθήνα και μας περιμένει στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, όπου θα παρουσιαστεί το σύνολο του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος του Φεστιβάλ, αλλά και οι βραβευμένες ταινίες του Εθνικού Σπουδαστικού. Περισσότερα όπως και η παρουσίαση των αγαπημένων μας ταινιών στο αυριανό φύλλο.

Επίσης, προβολές animation μικρού μήκους από τα μεγαλύτερα διεθνή φεστιβάλ και μια συζήτηση για τα ελληνικά κινούμενα σχέδια, σήμερα, θα φιλοξενηθούν τη Δευτέρα 30 Οκτώβρη, στις 7 μ.μ., στο Auditorium Theo Angelopoulos του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος. Η εκδήλωση της ASIFA Hellas πραγματοποιείται στο πλαίσιο των γιορτασμών για τη Διεθνή Μέρα Κινουμένων Σχεδίων, που διοργανώνεται σε όλο τον κόσμο από την ASIFA, τη Διεθνή Ενωση Ταινιών Κινουμένων Σχεδίων.

Από τις ταινίες της βδομάδας δυστυχώς χάσαμε τη δημοσιογραφική προβολή του «The Killer» του Ντέιβιντ Φίντσερ, διότι η διανομή δεν δείχνει ευαισθησίες για όσους ταξιδεύουν στα φεστιβάλ, ιδιαιτέρως οι πλατφόρμες... Επιλέξαμε δύο ταινίες για πιο εκτενή αναφορά. Σήμερα βγαίνει από το «Studio new star art cinema» η «επανέκδοση των επανεκδόσεων», «Ο Νονός» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, και το μόνο που έχουμε να πούμε είναι μη χάσετε την ευκαιρία να την απολαύσετε στη μεγάλη οθόνη.

Ο Τζιοβάνι, ένας διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης, πρόκειται να ξεκινήσει τα γυρίσματα της νέας, πολιτικού περιεχομένου ταινίας του. Παράλληλα, ο γάμος του περνάει σοβαρή κρίση, ο συμπαραγωγός του είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και η ταινία κινδυνεύει να ακυρωθεί...

Από την προηγούμενη ταινία του ο τρομερός Νάνι φάνηκε να χάνει τη φόρμα του. Εδώ όμως προχώρησε ένα βήμα παραπέρα κι αυτό το βήμα είναι δυστυχώς πολιτικό. Αναθεωρεί την ιστορία του ΚΚ Ιταλίας τη δεκαετία του '50 με αφορμή τη στάση του απέναντι στην αντεπανάσταση στη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας το 1956. Επιχειρεί ένα υποθετικό ξαναγράψιμο της Ιστορίας. Η στάση του ΚΚ Ιταλίας και του γγ του, Παλμίρο Τολιάτι, ήταν υπέρ των Σοβιετικών, αλλά ο Μορέτι βάζει τον αρχισυντάκτη της «L'Unita» να διαδηλώνει ενάντια στην απόφαση αυτή, το ΚΚΙ να αλλάζει στάση και να βγάζει πρωτοσέλιδο «Σοβιετική Ενωση Αντίο» και όλοι να πηγαίνουν ευτυχισμένοι προς ένα καλύτερο αύριο παρέα με ένα μεγάλο πορτρέτο του Τρότσκι. Τρικυμία εν κρανίω... Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς, από πού να το πιάσει και πού να καταλήξει. Κατά τα λοιπά, ο Νάνι μάς λέει ότι οι σκηνοθέτες μπορούν να κάνουν ταινίες μέσω κορεατικών κεφαλαίων και όχι μέσω πλατφορμών, γιατί φαίνεται ότι στο μυαλό του το κεφάλαιο έχει εθνικότητα και δεν ελέγχει το περιεχόμενο. Αλαλα τα χείλη των κριτικών...

Το 1922, ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο ιδρυτής και αρχηγός του Φασιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ξεκινά μια θριαμβευτική πορεία από τη Νάπολη προς τη Ρώμη, για να καταλάβει - και τυπικά - την εξουσία. Ενα ντοκιμαντέρ για την επικράτηση του Μουσολίνι στην Ιταλία, αλλά και την άνοδο του φασισμού γενικότερα.

Ο Κάζινς μέσα από πολύ πλούσιο αρχειακό και κινηματογραφικό υλικό φτιάχνει ένα πολύ ενδιαφέρον ποιητικό δοκίμιο - ντοκιμαντέρ ώστε να εξηγήσει την άνοδο του Μουσολίνι. Αποδημώντας την επίσημη ταινία του φασιστικού κόμματος «A Noi» του Ουμπέρτο Παραντίζι και χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από ταινίες της εποχής και αρχειακό υλικό, μας δείχνει ότι ο Ντούτσε ήταν ένα «κατασκεύασμα» της εποχής του. Εχοντας μια σοσιαλδημοκρατική έως σοσιαλφιλελεύθερη αντίληψη, δείχνει πόσο αδύναμος ήταν ο λαός στην προπαγάνδα, μας εξηγεί τους βασικούς άξονές της και φτάνει μέχρι το σήμερα χρησιμοποιώντας επιλεκτικά παραδείγματα φασίζουσας νοοτροπίας και διακυβέρνησης... Ο Κάζινς μάς δείχνει τον Πούτιν αλλά όχι τον Ζελένσκι, τον Μπολσονάρου αλλά όχι τον Νετανιάχου. Ενώ φαίνεται μια ιδιαίτερα προοδευτική ταινία, εντούτοις σε μια δεύτερη ανάγνωση καταλήγει ότι ο φασισμός έχει κατά βάση «φαλλική» ιδεολογία και ευθύνονται οι ισχυρές προσωπικότητες που ξεγέλασαν τον λαό και η ανίσχυρη δημοκρατία που δεν αντιστάθηκε στο πέρασμά του... Επίσης, παραθέτει το όνομα του Αϊζενστάιν δίπλα σε εκείνο της Ρίφενσταλ με το σκεπτικό ότι κάνουν και οι δύο προπαγάνδα, χωρίς να εστιάζει στο περιεχόμενό της, στις ιστορικές συνθήκες και ποιον ωφελούσε. Συγκαλυμμένα δύο άκρα λοιπόν και ανιστόρητες θεωρίες που αποπροσανατολίζουν από τον έναν και μοναδικό ένοχο, τον καπιταλισμό. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η φόρμα της μεν, ωστόσο το περιεχόμενό της θέλει πολύ μεγάλη προσοχή.