"Να αισθανθείς βαθιά πως ζεις, γιατί ζεις, να μην πεις ψέματα στον εαυτό σου, να ξέρεις ότι πάλλεσαι ολόκληρος και ότι καταλαβαίνεις σαν άνθρωπος τα πάντα". Ο λόγος της αφιερωμένος στον άνθρωπο, στις αγωνίες, τις ελπίδες του - παρακαταθήκη σε όλους εμάς, τώρα που αυτή, "η ποιητής", "η άνθρωπος" δεν υπάρχει πια. Η Ζωή Καρέλλη (Χρυσούλα Αργυριάδου), η ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια "έφυγε", πλήρης ημερών, στα 97 της χρόνια. Η κηδεία της θα γίνει στη γενέτειρά της, τη Θεσσαλονίκη, σήμερα (10πμ), στην εκκλησία της Αναλήψεως, με δαπάνη του ΥΠΠΟ.

Γεννημένη το 1901 στη Θεσσαλονίκη (ήταν αδελφή του λογοτέχνη και ζωγράφου Ν. Γ. Πεντζίκη) υπήρξε κορυφαία πνευματική φυσιογνωμία της πόλης, η ποιήτρια που "άνδρωσε" τη γυναικεία ποίηση, εκφράζοντας την υπαρξιακή αγωνία και το σύγχρονο προβληματισμό, παίρνοντας από την αρχή τη στάση της Ανθρώπου κι όχι της γυναίκας. Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το Μάρτη του 1982 (υπήρξε η πρώτη "Αθάνατη"), στη διάρκεια της πολύχρονης δημιουργίας της ανέπτυξε μια ιδιαίτερη - βασανιστική μπορεί να πει κανείς -σχέση με τη γλώσσα. "Δούλεψα", έλεγε σε παλαιότερη συνέντευξή της στο "Ρ", "με το πάθος των νοημάτων και τις συνθέσεις των λέξεων. Γιατί οι συνθέσεις των λέξεων είναι μια ιστορία ζωής".

Στη λογοτεχνία η Ζ. Καρέλλη πρωτοεμφανίστηκε, σε ώριμη ηλικία, το 1935. Η ποίησή της, έκφραση της πνευματικής και καλλιτεχνικής αγωνίας, των υπαρξιακών ερωτημάτων, υφαίνει τα θέματα του χρόνου, της φθοράς, της μοναξιάς, του έρωτα, του θανάτου. Το έργο της κατέχει μια ιδιαίτερη θέση μέσα στη νεοτερική ποίηση του Μεσοπολέμου και της "Γενιάς του '30". Υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας του - πρωτοποριακού για την εποχή του - περιοδικού "Κοχλίας", ενώ συμμετείχε ενεργά σε συμβούλια λογοτεχνικών εταιριών και σε διάφορες επιτροπές (μέχρι το 1981 ήταν στην καλλιτεχνική επιτροπή του ΚΘΒΕ).

Το έργο της, χάρη στο οποίο ανακαλύπτουμε ξανά τη χαμένη ατλαντίδα της γλώσσας, πλούσιο και σε όγκο. Από το 1940 έως το 1973 έγραψε δώδεκα ποιητικές συλλογές, για τις οποίες απέσπασε τιμητικές διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εγραψε επίσης θεατρικά έργα, πάνω από εκατό μικρά δοκίμια και μελέτες σε θέματα πνευματικού και καλλιτεχνικού προβληματισμού, ενώ ιδιαίτερα αξιόλογες υπήρξαν οι μεταφράσεις της (κυρίως σε έργα του Ελιοτ).

• "Η Ζωή Καρέλλη", αναφέρει ο υπουργός Πολιτισμού Ε. Βενιζέλος σε δήλωσή του, "υπήρξε η μεγαλύτερη ποιήτρια της γενιάς της και τώρα συναντά εις τας αιωνίους μονάς τον κατά σάρκαν αδελφό της Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, μαζί με τον οποίο καταγράφονται στη συλλογική μνήμη της πόλης και της χώρας ως βασικοί εκπρόσωποι του ιδιαίτερου κλίματος της σχολής της Θεσσαλονίκης".
• Σε ανακοίνωσή τους το ΔΣ και οι εργαζόμενοι του ΚΘΒΕ, εκφράζοντας τη θλίψη τους, αναφέρουν ότι "η Ζωή Καρέλλη με το έργο της, αλλά και την κοινωνική της δράση, έδωσε το παράδειγμα".

Στο πλαίσιο της Διεθνούς Συνάντησης Αρχαίου Δράματος και μετά από πρόσκληση του Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών,ο κινεζικός θίασος όπερας "Χομπέι Μπαγκ Τζι" παρουσιάζει αύριο στους Δελφούς τη "Μήδεια" του Ευριπίδη.Η "Μήδεια" παρουσιάστηκε στην Ελλάδα το 1991 και μέχρι σήμερα φιλοξενήθηκε, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, στη Ρώμη, στο Μιλάνο, στο Παρίσι, στην Ιαπωνία, στη Λατινική Αμερική κ.α. Ο θίασος αποτελείται από 40 μέλη, στα οποία περιλαμβάνεται ζωντανή ορχήστρα. Το κείμενο του Ευριπίδη μεταφράστηκε από τον καθηγητή Λούο Νιαν Σενγκ,Κινέζο ελληνιστή, μεταφραστή των Ελλήνων κλασικών στα κινεζικά, που βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών και ανακηρύχτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου. Σκηνοθέτης της "Μήδειας" είναι ο διευθυντής της Κεντρικής Ακαδημίας Θεάτρου του Πεκίνο Λούο Τζιν Λιν.Πρωταγωνίστρια στον ομώνυμο ρόλο είναι η μεγάλη ερμηνεύτρια της κινεζικής όπερας Πενγκ Χουί Χενγκ,που απέσπασε με το ρόλο της "Μήδειας" το πρώτο βραβείο όπερας της Κίνας.

Για να αντιμετωπιστούν οι εκφραστικές ανάγκες της όπερας του "Χομπέι Μπαγκ Τζι", χρειάστηκε να προσαρμοστεί το κείμενο του Ευριπίδη. Γι' αυτό ο σκηνοθέτης ανέθεσε στον Τζι Ζιου Τσάο,να κάνει το σενάριο. Το ευριπιδικό κείμενο, στην παράσταση της όπερας του Χομπέι, εντάσσεται ως τελευταίο μέρος μιας επικής αφήγησης που προηγείται και αφηγείται τα προηγηθέντα, την Κολχίδα, την Ιωλκό, τον Πελία κ.ά. Αυτό το μέρος ακολουθεί την τεχνική της τυπικής όπερας: Ερωτικές σκηνές, μάχες με δράκοντες, μονομαχίες, μαγικές τελετές. Εδώ ο θίασος δίνει ένα ρεσιτάλ με οικεία μέσα, εργαλεία και τρόπους. Από την άφιξη, όμως, στην Κόρινθο και πέρα, το διασκευασμένο κείμενο του Ευριπίδη ακολουθείται πιστά. Υποχωρούν οι εντυπωσιακές τεχνικές και το δράμα παίρνει το λυρικό του τόνο και τη μελοδραματική του ροπή.

Σημειώνουμε ότι ο θίασος, μετά τους Δελφούς, θα φιλοξενηθεί στη Ζάκυνθο (19/7), στην Κεφαλλονιά (20/7), στην Αρχαία Ολυμπία (22/7), στο Βύρωνα (26/7), στην Κέρκυρα (31/7). Θα ακολουθήσουν παραστάσεις τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη.