Την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι εξοντώνονταν και εξοντώνονται στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, όπου από τον συνολικό αριθμό των σκοτωμένων Παλαιστινίων πάνω από το 65% είναι ανυπεράσπιστες γυναίκες, ανήλικα παιδιά και ηλικιωμένοι, οι οικογενειακές επανενώσεις των Παλαιστίνιων προσφύγων που ζουν στην Ελλάδα είναι, στην ουσία, απαγορευμένες. Το θέμα αυτό συζητήθηκε σε συνάντηση που πραγματοποίησε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής την Κατερίνα Γεράκη, υπεύθυνη της Διατμηματικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ για τα δικαιώματα των Μεταναστών και Προσφύγων, με Παλαιστίνιους πρόσφυγες από τη Γάζα που έχουν καταφύγει στη χώρα μας.

Σύμφωνα με τις περιγραφές των ίδιων των Παλαιστίνιων προσφύγων, δύο είναι τα βασικά προβλήματα στο θέμα της οικογενειακής επανένωσης, παρόλο που οι σχετικές αιτήσεις έχουν γίνει δεκτές από το ελληνικό κράτος. Οι οικογένειές τους, δηλαδή κατ' εξοχήν οι σύζυγοι και τα ανήλικα παιδιά τους, πρέπει να εμφανιστούν με τα προβλεπόμενα έγγραφα στην ελληνική πρεσβεία/προξενείο του Καΐρου ή της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, προκειμένου να λάβουν τη βίζα που έχει εγκριθεί για να ταξιδέψουν στην Ελλάδα. Ομως, αυτό είναι στην πράξη αδύνατο.

Είτε οι οικογένειες είναι εγκλωβισμένες στη Γάζα και δεν μπορούν να φύγουν προς τον Αίγυπτο, αφού το Ισραήλ δεν επιτρέπει την έξοδό τους από τα σύνορα. Είτε οι οικογένειες που βρίσκονται, ήδη, στην Αίγυπτο, δεν μπορούν να εφοδιαστούν με τα προβλεπόμενα έγγραφα που ζητούνται από την ελληνική πρεσβεία λόγω του πολέμου.

Οπως θα πει ο Αχμαντ, «μας ζητάνε χαρτιά από την ελληνική πρεσβεία που είναι δύσκολο να τα βρούμε. Για παράδειγμα, για ένα πιστοποιητικό γάμου πρέπει να επιστρέψω στη Γάζα που είναι αδύνατο, αφού είναι κλειστά τα σύνορα».

«Κάποιος πρέπει να μας δώσει μια ελπίδα», θα πει ο Χάλεντ, με σύζυγο και έξι παιδιά στη Γάζα, που είναι δύο χρόνια στην Ελλάδα και ακόμα περιμένει.

Στα πρόσωπα των προσφύγων φαίνεται ο θυμός, η αγωνία και η έντονη ανησυχία για τις οικογένειές τους, αφού δεν ξέρουν αν θα τους ξαναδούν ζωντανούς. Οι περισσότεροι, άλλωστε, έχουν χάσει κάποιον συγγενή, φίλο, γείτονα ή συνάδελφο. Στην ουσία για αυτούς η οικογενειακή επανένωση σημαίνει ότι σώζουν τις οικογένειές τους. Πολλοί καταγγέλλουν ότι υπάρχει «μαύρη αγορά», με τη σχετική ταρίφα να φτάνει τα 5.000-10.000 δολάρια για το πολυπόθητο ταξίδι.

Οι πρόσφυγες ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να λάβει πρακτικά και αποτελεσματικά μέτρα, όπως η επιτάχυνση των διαδικασιών επανένωσης, η μείωση του χρόνου αναμονής για τις σχετικές συνεντεύξεις που πραγματοποιούνται από την Υπηρεσία Ασύλου, η αντιμετώπιση των καθυστερήσεων στην έκδοση της απαιτούμενης θεώρησης από το ελληνικό προξενείο στο Κάιρο κ.ά. Κυρίως, ζητούν από την κυβέρνηση να διασφαλίσει την υλοποίηση των αποφάσεων για την οικογενειακή επανένωση, με τη λήψη κάθε αναγκαίας στήριξης για τον απεγκλωβισμό των μελών των οικογενειών τους από τη Γάζα. Διαφορετικά, οι θετικές αποφάσεις επανένωσης καταντούν να είναι ένα «άχρηστο χαρτί» και το σχετικό δικαίωμά τους καταλήγει να είναι μόνο μια διακηρυκτική και ανέξοδη υπόσχεση, ένα «άδειο πουκάμισο».

Η ιστορία του καθενός είναι άλλη μια «δυνατή γροθιά στο στομάχι». Ολοι περιγράφουν τις άθλιες συνθήκες ζωής στη Γάζα, εκφράζουν την αγωνία τους για την τύχη των αγαπημένων τους.

Ο Ταμίρ έφυγε από τη Γάζα δύο μήνες πριν από τον νέο κύκλο αιματοχυσίας της γενοκτονίας που διαπράττει το κράτος - τρομοκράτης Ισραήλ. Το δρομολόγιό του γνωστό. Πρώτος σταθμός η Αίγυπτος, μετά η Τουρκία και στο τέλος ο ελληνικός «παράδεισος». Μέσα στην απελπισία του, νιώθει την ανάγκη να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στην αλληλεγγύη που συνάντησε από Ελληνες φίλους: «Εδώ η ζωή είναι καλύτερη. Είναι όμορφη η χώρα σας. Εχω βρει δουλειά και στέλνω χρήματα και στην οικογένειά μου». Είναι 33 χρόνων και δουλεύει ως μπογιατζής. Στη Γάζα βρίσκεται η 32χρονη γυναίκα του και τα τρία παιδιά του, 10, 8 και 6 χρόνων, όπως και οι γονείς του και τα 4 αδέρφια του.

«Εδώ και οκτώ μήνες προσπαθώ να έρθω σε επικοινωνία με την ελληνική πρεσβεία στην Αίγυπτο, αλλά δεν απαντούν στο τηλέφωνο».

«Η μητέρα μου τον περασμένο Απρίλη τραυματίστηκε σοβαρά από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Τώρα, ακόμα περπατάει λίγο», συνεχίζει. Μας δείχνει φωτογραφία με τα ράμματα. Από την κοιλιά σχεδόν μέχρι το στήθος. Ο τρόπος που έχουν γίνει, δείχνει «πρόχειρος», φανερώνοντας την έλλειψη των κατάλληλων χώρων και υλικού για τους τραυματίες, αφού τα νοσοκομεία καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς, ενώ δεν υπάρχει το ανάλογο υγειονομικό υλικό. Οπως θα πει: «Εδώ και οκτώ μήνες προσπαθώ να έρθω σε επικοινωνία με την ελληνική πρεσβεία στην Αίγυπτο, αλλά δεν απαντούν στο τηλέφωνο». Από τον Μάρτη έχει στα χέρια του το πολυπόθητο χαρτί για την οικογενειακή επανένωση. Διάφορες πληροφορίες κυκλοφορούν. Τις τελευταίες μέρες ακούγεται ότι η Αίγυπτος θα «ανοίξει τα σύνορα» στη Ράφα.

Περιμένει με αγωνία. Στο μεταξύ, επικοινωνεί με δυσκολία με τους δικούς του. Ζητά και αυτός, όπως όλοι, από την ελληνική κυβέρνηση να «μιλήσει» με το Ισραήλ και να ζητήσει την ενεργοποίηση αυτής της διαδικασίας.

Στη συνέχεια αναφέρεται στις συνθήκες ζωής. Η πολυκατοικία που μένει η οικογένειά του, έχει διαλυθεί. Παραπετάσματα από νάιλον έχουν αντικαταστήσει γκρεμισμένους τοίχους. Δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, οι χώροι υγιεινής είναι ανύπαρκτοι, το τρεχούμενο νερό, όπου υπάρχει, έχει κίτρινο χρώμα. Εφοδιάζονται με πόσιμο νερό από υδροφόρες. Πολλές φορές το δεύτερο μικρό μπιτόνι που παίρνουν, το πληρώνουν. Τα είδη διατροφής είναι πανάκριβα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη διάδοση ασθενειών, και τα παιδιά είναι τα πρώτα θύματα.

Ο Αμπίντ είναι 41 χρόνων. Δουλεύει στην οικοδομή. Με τεράστιες δυσκολίες τα βγάζει πέρα. Χρειάζεται να παίρνει φάρμακα, λόγω ενός πιο παλιού κατάγματος στη λεκάνη. Εφυγε από τη Γάζα πριν από τον Οκτώβρη του 2023, αφήνοντας πίσω την σύζυγό του και εφτά παιδιά, 17, 15, 12, 10, 8, 5 και 2,5 χρόνων. Πέντε κορίτσια και δύο αγόρια. Σε νοσοκομείο της Αιγύπτου, νοσηλεύτηκαν η μεγάλη του κόρη και ο αδερφός του με εγκαύματα από παλιότερο βομβαρδισμό. Και αυτός στηρίζει οικονομικά την οικογένειά του από το μεροκάματό του.

«Ανησυχώ για τα παιδιά μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Τότε κλαίω».

Ο Οσάμα, 34 χρόνων, έφυγε από τη Γάζα δύο μόλις ημέρες, πριν από τη νέα εισβολή των IDF. Αφησε πίσω του την 30χρονη γυναίκα του, ένα κορίτσι 8 χρόνων και ένα αγόρι 6 χρόνων. Ηρθε στην Ελλάδα με τον μικρότερο ανήλικο αδερφό του, 14 χρόνων. Στενοί συγγενείς του έχουν σκοτωθεί από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς.

«Ανησυχώ για τα παιδιά μου. Τώρα που είναι μικρά χρειάζονται κοντά τον πατέρα τους. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Τότε κλαίω. Φοβάμαι τι θα απογίνουν. Δεν έχουν ρούχα, κανονικό φαγητό, το νερό δεν είναι καθαρό, δεν πάνε σχολείο. Το ένα είναι άρρωστο. Το Ισραήλ έκλεισε τα σύνορα. Eχω το έγγραφο της οικογενειακής επανένωσης. Δεν μπορούν να έρθουν στην Ελλάδα. Δεν βοηθά και η ελληνική κυβέρνηση σε αυτό το πρόβλημα», θα πει.

«Ηταν μωράκι η κόρη μου, όταν αναγκάστηκα να φύγω. Θέλω να την δω. Εχω το χαρτί της οικογενειακής επανένωσης και περιμένω...».

Ο 30χρονος Μοχάμεντ, οικοδόμος κι αυτός, έχει αφήσει στη Γάζα την γυναίκα του και την δίχρονη κόρη τους. Εφυγε από την πατρίδα του, ενώ είχαν ξεκινήσει οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί. «Ηταν μωράκι η κόρη μου, όταν αναγκάστηκα να φύγω. Θέλω να την δω. Εχω το χαρτί της οικογενειακής επανένωσης και περιμένω... Θέλω η Ελλάδα να βοηθήσει σε αυτό. Τα τρία αδέρφια μου είναι στη Γάζα κι ένας άλλος στο Βέλγιο. Ολα έχουν έρθει για να ξεφύγουν από τους βομβαρδισμούς. Το Ισραήλ έχει κλείσει την "πόρτα" και δεν μπορώ να φέρω εδώ την οικογένειά μου».

Ανάλογες είναι και οι μαρτυρίες του Τζαμάλ, με δυο παιδιά, του Μοχάμεντ με τέσσερα παιδιά, του Ομάρ με τρία παιδιά, του Αμίρ με ένα παιδί, του Μαχμούντ με δυο παιδιά, του Σαΐντ με τέσσερα παιδιά, του Μοχάμεντ με δυο παιδιά, του Ναέλ με τρία παιδιά, του Μπελάλ με ένα παιδί, του Μοχάμεντ με ένα παιδί, του Σααντί με έξι παιδιά, του Μοχάμεντ με δυο παιδιά. Ο Αχμεντ, πάλι, περιμένει έναν χρόνο να τον δεχτεί η Υπηρεσία Ασύλου, για να υποβάλει το αίτημα της οικογενειακής επανένωσης.

O ανήλικος 15χρονος Γιουσέφ ήρθε στην Ελλάδα από την Αίγυπτο με την μητέρα του. Πριν τον πόλεμο. Εχει στη Γάζα τον πατέρα και τα αδέρφια του, που είναι εγκλωβισμένοι. Με δάκρυα στα μάτια, μια σπαρακτική κραυγή ενός παιδιού: «Μου λείπουν». Ζητά κι αυτός να βρεθεί ο τρόπος, για να μπορέσουν να έρθουν στη χώρα μας.