Με τον καλύτερο τρόπο, με γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια της Ελεονώρας Ζουγανέλη ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα της πρώτης μέρας του Φεστιβάλ στην Κεντρική Σκηνή.

«Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει κι αν νιώθεις σήμερα κι εσύ πως έχεις μέσα σου στεγνώσει και καεί, το καμένο χώμα βγάζει έτσι και πέσει μια βροχή τα ωραιότερα λουλούδια που 'χω δει», ακούγεται μόλις η σπουδαία ερμηνεύτρια κάνει την εμφάνισή της και η διασκέδαση χτυπάει «κόκκινο» από την αρχή.

«Σήμερα είναι η τελευταία μας συναυλία για φέτος και χαιρόμαστε που θα τη μοιραστούμε μαζί σας», λέει η Ελεονώρα Ζουγανέλη και το κέφι ζωντανεύει.

Πολυαγαπημένα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο, από το «Η αγάπη αργεί» μέχρι το «Τα λέμε» και φυσικά τον «Γεροπλάτανο», στο άκουσμα του οποίου οι παρέες νέων κουνούν τα χέρια ρυθμικά στον αέρα. Ανθρωποι όλων των ηλικιών που βρίσκονται στην Κεντρική Σκηνή τραγουδούν μαζί «Αχ, να 'ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου...» και ακολουθεί υπό τους ήχους της σφυρίχτρας τόσο της ίδιας της καλλιτέχνιδας, όσο και κάποιων... καλά προετοιμασμένων παρευρισκόμενων, το τραγούδι «Ακρογιαλιές Δειλινά», με τη βραδιά να απογειώνεται, ενώ λίγο πριν από το τέλος το κοινό ζητά επίμονα το «Ελα» και βέβαια η ερμηνεύτρια δεν τους χαλάει το χατίρι...

Τρία μεγάλα συγκροτήματα «ένωσαν» τις δυνάμεις τους και ξεσήκωσαν το κοινό στη Λαϊκή Σκηνή το βράδυ της Τετάρτης: ο Χρήστος Παπαδόπουλος και ο Βαγγέλης Δεληκούρας από «Τα Παιδιά από την Πάτρα», ο Γιώργος Σαρρής από τους «Ζιγκ Ζαγκ» και ο Θοδωρής Παπαδόπουλος από τους «Οπισθοδρομικούς», στο πρόγραμμα που παρουσίασαν με τίτλο «Οι παρέες ξανασμίγουν».

«Ξεκινάμε, πάμε μακριά» ήταν το τραγούδι - σύνθημα για να αρχίσει το γλέντι που κράτησε για ώρα χάρη στα πασίγνωστα κομμάτια τους, που στιγμάτισαν τουλάχιστον μία δεκαετία και εξακολουθούν να σιγοτραγουδιούνται στις παρέες ή και να αποτελούν φράσεις της καθομιλουμένης. «Δεν είμαι τρομοκράτης», «Κοίτα Μιχάλη μου το χάλι μου», «Βόλτα με κλεμμένο αμάξι», «Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω» και «Πίνω μπίρες» ήταν μερικά από αυτά που ακούστηκαν από τους ερμηνευτές αλλά και από τον κόσμο που γέμισε τη Λαϊκή Σκηνή.

Ξεχωριστή στιγμή αποτέλεσε, όταν, με παρότρυνση των υπολοίπων, ο Γιώργος Σαρρής έκανε, για ακόμα μια φορά, στο Φεστιβάλ κάλεσμα για συμμετοχή στην απεργία την 1η Οκτώβρη.

Από το ρεπερτόριό τους δεν έλειψαν και τραγούδια άλλων καλλιτεχνών όπως, μεταξύ άλλων, το «Τι σου έκανα και με εγκατέλειψες» του Γ. Ζαμπέτα, το «Λαϊκό τσα τσα» του Π. Γαβαλά, το «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός» του Ακη Πάνου και τον «Αλήτη» του Σπ. Ζαγοραίου κρατώντας το κέφι στα ύψη....

Με τον Δημήτρη Μυστακίδη να δίνει τον τόνο της αλληλεγγύης από την πρώτη στιγμή, «άναψε» το πρόγραμμα στη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων το βράδυ της πρώτης μέρας του Φεστιβάλ.

«Θα πούμε τραγούδια για να θυμηθούμε πράγματα που θέλουμε να αλλάξουμε», είπε, αφιερώνοντας τα πρώτα δύο τραγούδια στα παιδιά της Παλαιστίνης. Το δικό του «τα παιδιά του Χειμώνα», υπό την απαγγελία τού «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» καθώς και την «Παράβαση» του Δ. Σαββόπουλου.

Το κοινό ύψωσε τις παλαιστινιακές μαντίλες, καθώς ο Δ. Μυστακίδης τραγουδούσε: «Μα, τώρα, στον αγώνα νικούνε οι καρβουνάδες, που έχουν στη μεριά τους τον ίδιο τον ποιητή».

Ο Δημήτρης Μυστακίδης ερμήνευσε κομμάτια δικά του και από τις συνεργασίες του με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Νίκο Παπάζογλου. Τραγούδια με τον δικό του, χαρακτηριστικό, κιθαριστικό τρόπο, με έντονο κοινωνικό στίγμα. Το κοινό δεν άργησε να «ζεσταθεί» και να τραγουδήσει, μετατρέποντας την εμφάνιση του Δημήτρη Μυστακίδη από συναυλία σε μια συνάντηση, όπου η μουσική δεν παίχτηκε μόνο για να ακουστεί, αλλά για να μοιραστεί.

Ο Δημήτρης Μυστακίδης δεν παρέλειψε και να καλέσει σε συμμετοχή στην απεργία: «Θα ακούτε μουσική κάθε μέρα, εκτός από την 1η Οκτώβρη. Είναι απεργία, και ούτε οι μουσικοί δεν θα παίξουν» είπε, και συνέχισε επιστρέφοντας στα λόγια του Λειβαδίτη, με το «Μίλα»: «Μίλα, μην κάνεις πως δεν βλέπεις, θα τρέχεις να κρυφτείς κι εσύ απ' το θεριό που τρέφεις. Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος το είπε ο ποιητής, η κάθε σου κραυγή είναι πετριά, μην ξεχαστείς».

Με την «Κοιλάδα των Τεμπών», έκλεισε το πρόγραμμά του, δίνοντας «Ενα μεγάλο μπράβο στα παιδιά της ΚΝΕ που στήνουν αυτό το γιγάντιο Φεστιβάλ».

Τη σκυτάλη πήραν οι Otra Rota, που ξεσήκωσαν το κοινό με έντεχνες και παραδοσιακές μελωδίες σε μια γιορτή που τράβηξε μέχρι αργά!

Από τα φοιτητικά στέκια της Πάτρας, από όπου και ξεκίνησαν, «έκλεισαν» το πρόγραμμα της πρώτης μέρας στη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων, ενώ ευχαρίστησαν την ΚΝΕ, λέγοντας ότι το Φεστιβάλ μπήκε στη νέα του πεντηκονταετία, ευχήθηκαν να τα χιλιάσει και τραγούδησαν «Να 'μαστε πάλι εδώ ξανά».