Χριστουγεννιάτικη η ταινία του Μπεν Στίλερ (κάνει πρεμιέρα απόψε), σοβαρή και στοχαστική, με το κωμικό στοιχείο να συναντάται σε μετρημένες σκηνές και τις ποιητικές φιλοδοξίες να αναδύονται από το φόντο του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Ταινία συμπαθέστατη, ίσως να είναι η καλύτερη σκηνοθετική δουλειά του Στίλερ που, καίτοι δεν πρόκειται να καταχωρηθεί στην ιστορία του κινηματογράφου, είναι καλοφτιαγμένη, φροντισμένη, οπτικά επεξεργασμένη και ικανή να συγκινήσει, παρά τις όποιες αφηγηματικές ανισορροπίες. Η κύρια ιδέα της ιστορίας μοιάζει να εστιάζει στο ένα και μοναδικό δυνατό και πιθανό όραμα, σε ό,τι αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις. Οραμα που δεν προβλέπει τεχνολογικούς μεσάζοντες σε κανένα του στάδιο. Υπ' αυτό το πρίσμα η ταινία εμφανίζεται σαν ωδή στην επανα-κατάκτηση μιας αυθεντικής, ανθρώπινης διάστασης στις σχέσεις, διάστασης σταθερά αγκυροβολημένης σε πραγματικές, υπαρκτές εμπειρίες...

Ο Γουόλτερ Μίτι (τον υποδύεται ο Στίλερ) δουλεύει 16 συναπτά έτη στο έντυπο Life, αρχειοθετεί τα φωτογραφικά αρνητικά, το φωτογραφικό θησαυρό του περιοδικού. Η επιχείρηση πωλείται. Τα καινούργια αφεντικά αποφασίζουν να καταργήσουν την έντυπη έκδοση - απόφαση που συνοδεύεται από απόλυση της πλειοψηφίας των εργαζομένων - και να συνεχίσουν σε μορφή διαδικτυακή. Τότε ακριβώς ανακύπτει το πρόβλημα του «εξώφυλλου του ύστατου περιοδικού». Η διεύθυνση ζητά από τον Γουόλτερ το αρνητικό 25 που έστειλε ο, φωτογράφος θρύλος και μύθος μαζί, Σον Ο' Κόνελ, ακριβώς για την περίπτωση. Το αρνητικό 25 όμως δεν βρίσκεται πουθενά. Ετσι ο Γουόλτερ, που ουδέποτε απομακρύνθηκε από το σπίτι του, που ζει στο καβούκι των ονειροπολήσεών του, υποχρεούται να ψάξει στα πιο απίστευτα μέρη της οικουμένης και να βρει τον περιπετειώδη φωτογράφο - φάντασμα, που δεν διαθέτει ούτε κινητό, ούτε και διεύθυνση, σταθερή ή ηλεκτρονική, ώστε να φθάσει έγκαιρα στο χαμένο αρνητικό...

Κύριο χαρακτηριστικό του Γουόλτερ είναι ότι καθηλώνεται αιφνίδια, μαγεμένος και αποστασιοποιούμενος απ' αυτό που αντικρίζει, ότι χάνεται σε απίστευτες ονειροπολήσεις. Στις ονειροπολήσεις αυτές ενυπάρχει πολύ λιγότερη αυθεντικότητα, απ' όση ο δημιουργός της ταινίας μάλλον επιθυμεί...

Ο Γουόλτερ βέβαια είναι σύγχρονος άνθρωπος, με σύγχρονες ανάγκες. Και όπως όλοι οι σύγχρονοι, χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για να έρθει σε επαφή με την κοπέλα των ονείρων του, μια συνάδελφο που συναντά σε καθημερινή βάση...

Η ταινία αφηγηματικά δεν είναι τέλεια. Το σενάριο μοιάζει να χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο ο ντροπαλός και ονειροπόλος Γουόλτερ μετατρέπεται σε τραγικά αδέξια φιγούρα, ζαλισμένος από τον κρυφό του έρωτα για τη συνάδελφό του και ενοχλημένος από τη συμπεριφορά του γιάπη καινούργιου διευθυντή με το ανυπόφορο πρόσωπο. Στο δεύτερο μέρος, ο Γουόλτερ εμφανίζεται με το θάρρος ανθρώπου αποφασισμένου για όλα. Απεγνωσμένη προσπάθεια για να σώσει πρωτίστως τη δουλειά του. Προσπάθεια που μετατρέπεται σε στοίχημα με τον εαυτό του και τις ικανότητές του. Η τομή ανάμεσα στα δύο προαναφερθέντα μέρη είναι ξεκάθαρη και η αφηγηματική εξέλιξη (μαζί με την εξέλιξη του χαρακτήρα Γουόλτερ) ιδιαίτερα ταχεία.

Στο επίκεντρο κάθε πιθανής ρητορικής βρίσκεται και λειτουργεί αποτελεσματικά στην οθόνη η ιστορία του ανθρώπου που ξαναβρίσκει τον εαυτό του μέσα από τη φυσική του απομάκρυνση από ένα καταπιεστικό περιβάλλον, το οποίο σε προηγούμενη φάση παρέμενε οριοθετημένο μόνο σε διάσταση νοητική. Από πλευράς ηθοποιού / σκηνοθέτη προβάλλεται αφοπλιστική απλότητα στην προσέγγιση του θέματος, ίσως και κάποια αφέλεια, στοιχεία που τελικά συγκινούν.

Η όλη ιστορία, εκτός του ότι διασκεδάζει, συγκινεί. Με γνώμονα το γκροτέσκο και το σουρεαλιστικό στιλιζάρισμα, η αναζήτηση του Γουόλτερ διασχίζει ένα όντως συναρπαστικό οπτικό πανόραμα, ένα εντυπωσιακό σκηνογραφικό φόντο για να καταλήξει στο τέλος, όπως μετά απ' όλα τα εκπαιδευτικά ταξίδια, «σπίτι». Ο σκηνοθέτης μετατρέπει σε όχημα των ιδεών του ένα σπουδαίο νατουραλιστικό ρεπερτόριο από ηλιοβασιλέματα, απάτητες βραχώδεις εκτάσεις στη Γροιλανδία, παγωμένες θάλασσες του Βορρά, ηφαίστεια της Ισλανδίας και άσπρες ακονισμένες κορυφές στα Ιμαλάια.

Ο Στίλερ επιστρέφει, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, στα αρχέτυπα. Στις ονειροπολήσεις με μάτια ανοιχτά των παιδικών χρόνων, στον ασπρόμαυρο κόσμο, στην απέχθεια στη σύγχρονη καθημερινότητα και την αναπλαστική επαφή με τη φύση. Αυτό το πετυχαίνει και με τεχνολογία - εκτεταμένη ψηφιακή χρήση - τοποθετώντας φράσεις, τίτλους, σκέψεις και σχολιασμούς του πρωταγωνιστή, σαν επικάλυμμα στις προσόψεις κτιρίων, βουνών και ουρανών, όπως και με ζυγιασμένη υποκριτική με ατόφια κωμική φλέβα.

Παίζουν: Μπεν Στίλερ, Κρίστεν Γουίγκ, Σον Πεν, Σίρλεϊ Μακ Λέιν, Κάθριν Χαν, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2013)