Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, το 20% των εργαζομένων στη χώρα μας δουλεύουν πάνω από 45 ώρες τη βδομάδα. Η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που περιγράφουν τα επίσημα στοιχεία, παίρνοντας υπόψη τα άθλια ωράρια σε κλάδους όπως ο Επισιτισμός - Τουρισμός, τη μαύρη εργασία κ.λπ. Την αντεργατική αυτή «κανονικότητα», για την οποία ευθύνονται όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα, με τους νόμους τους και τις Οδηγίες της ΕΕ, επιχειρεί να εδραιώσει και να επεκτείνει η κυβέρνηση της ΝΔ με το νομοσχέδιο για τις 13 ώρες δουλειάς, απογειώνοντας την «ευελιξία». Το «επιχείρημα» ότι δεν αφορά πολλούς εργαζόμενους και ότι η εφαρμογή του 13ωου θα είναι «περιορισμένη» είναι σκέτη πρόκληση. Κάθε νόμος, κάθε μέτρο που προσθέτει και το παραμικρό λιθαράκι στο αντεργατικό οικοδόμημα, ενισχύει την τάση να γενικεύονται οι συνθήκες γαλέρας και τα ωράρια - λάστιχο, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, κάνοντας την αγορά εργασίας ακόμα πιο άγρια για τους εργαζόμενους. Ακόμα και εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν τους αφορά άμεσα το μέτρο θα το βρουν μπροστά τους, αφού κανείς δεν μένει «άβρεχτος» από τη συνολική επιδείνωση των όρων δουλειάς, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και του καπιταλιστικού κέρδους. Πόσο μάλλον που το ξεζούμισμα των εργαζομένων με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι «καύσιμο» στη μηχανή του κεφαλαίου και «μπαρούτι» στα κανόνια της πολεμικής οικονομίας του...

Τώρα που η ...μπετονιέρα ανακατεύει το χαρμάνι για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, δεν θα μπορούσαν να λείπουν παρατράγουδα τύπου Μπίστη. Ο συγκεκριμένος βέβαια θα χάσει το μέτρημα αν προσπαθήσει να θυμηθεί όλα τα κόμματα και αποκόμματα που διέτρεξε στην καριέρα του. Μιλώντας στο «Mega», τι βρήκε να πει; Οτι «το ΚΚΕ οργανώνει παρελάσεις και συναυλίες. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει το φαινόμενο αυτό. Με ένα 6% και 7% να υπάρχει ένα κόμμα που δεν συνεργάζεται με κανέναν». Τα είπε αυτά αφού πρώτα εμφάνισε ως «διέξοδο» τις κινήσεις Τσίπρα και τη συνεργασία των «δημοκρατικών δυνάμεων». Αφήνουμε κατά μέρους την απέχθεια που έχουν οι κάθε λογής «Μπίστηδες» για το οργανωμένο κίνημα και τους αγώνες του, επειδή θέλουν τον λαό στη γωνία, παρακολουθητή των εξελίξεων, να αναζητεί «κατ' ανάθεση» σωτήρες. Το πιο σοβαρό που επιβεβαιώνει η δήλωσή του είναι οι δυσκολίες που προκαλεί στην αστική τάξη η πολιτική του ΚΚΕ, επειδή δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι και στα πολιτικά τους σχέδια για το ξεγέλασμα και τη χειραγώγηση του λαού. Γι' αυτό αμολάνε τα πιο πιστά «σκυλάκια» τους, που στάζουν χολή ενάντια στο ΚΚΕ. Τόσο «φρέσκο» είναι το εγχείρημα της αστικής τάξης να αναπαλαιώσει τη σοσιαλδημοκρατία και το πολιτικό σύστημα, που ανασύρει από τα συρτάρια της ό,τι πιο παλιό, φθαρμένο και απαξιωμένο διαθέτει. Οπως τον Μπίστη, που (για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι) υπήρξε μεταξύ άλλων στέλεχος της ΔΗΜΑΡ στη συγκυβέρνηση με Σαμαρά - Βενιζέλο.