Οι καταγγελίες που ανταλλάσσουν μεταξύ τους, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, για σκάνδαλα και κλοπιμαία από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων, στα περισσότερα σημεία τους ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Με μία μόνο διαφορά: Ισχύουν αθροιστικά, αφού τα αποθεματικά καταληστεύονται και σήμερα με το σύστημα των «δομημένων» ομολόγων και προηγουμένως με τις αθρόες αγορές μετοχών που στην πορεία αποδείχτηκαν «φούσκες» και ακόμα πιο παλιά, όταν τα ποσά των αποθεματικών ήταν «παγωμένες» άτοκες καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδας. Ετσι, ευθύνη έχουν και τα δύο κόμματα, άσχετα αν το καθένα από την πλευρά του επιχειρεί να τις αποποιηθεί για ευνόητους λόγους. Αλλωστε, ολόκληρη την τελευταία δεκαετία και τα δύο κόμματα και νομοθέτησαν και εφάρμοσαν κοινούς νόμους στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση. Οι απώλειες που είχαν τα Ταμεία δεν είναι εύκολο να υπολογιστούν με ακρίβεια, αλλά τα σχετικά ποσά είναι αστρονομικά. Μόνο για τα χρόνια που ακολούθησαν το 1999, οι δύο τελευταίοι κύκλοι της λεηλασίας - το 1999-2001 με το Χρηματιστήριο και τώρα με τα χρηματιστηριακού τύπου ομόλογα - εκτιμάται ότι κόστισαν στους εργαζόμενους αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ. Επιβεβαιώνονται έτσι οι καταγγελίες που εδώ και χρόνια είχε διατυπώσει το ΚΚΕ - και μόνο το ΚΚΕ - ότι η λεγόμενη αξιοποίηση των αποθεματικών στο χρηματιστηριακό τζόγο είναι μια επιλογή που στοχεύει στην αναθέρμανση των χρηματιστηριακών συναλλαγών και, σε κάθε περίπτωση, θα αποβεί ζημιογόνα για τα Ταμεία.

Τα πράγματα, βέβαια, δεν είναι απλά. Το γεγονός ότι αποκαλύφθηκε η τεράστια λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων και με τις μετοχές και με τα ομόλογα, το γεγονός ότι φραστικά και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μιλούν για την ανάγκη να υιοθετήσουν ρυθμίσεις για την προστασία των αποθεματικών από τους κινδύνους του τζόγου, ακόμα και το γεγονός ότι και οι μεν και οι δε έχουν υποστεί το σχετικό τους στραπάτσο με την ιστορία των αποθεματικών, καθόλου δε σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι ξεμπέρδεψαν με τον κίνδυνο να χαθούν και μελλοντικά οι συλλογικές τους αποταμιεύσεις στο βωμό του χρηματιστηριακού τζόγου. Το αντίθετο μάλιστα. Συνεπείς στην πολιτική της ολόπλευρης στήριξης του κεφαλαίου, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, παρά τους πολιτικάντικους ελιγμούς, ακόμα και θεατρινισμούς για την πρόθεσή τους να διαφυλάξουν τα αποθεματικά από νέες περιπέτειες, προσπαθούν να θωρακίσουν ακόμα περισσότερο το ισχύον θεσμικό πλαίσιο προς δύο κατευθύνσεις: Πρώτον, την επανανομιμοποίηση στη συνείδηση του κόσμου του χρηματιστηριακού τζόγου και τη ...διευκόλυνση των Ταμείων να προσλαμβάνουν, χωρίς ιδιαίτερες διαδικασίες, «επενδυτικούς συμβούλους». Δεύτερον, να απαγκιστρωθούν οι καθ' ύλην υπουργοί και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες, ακόμα και από την πολιτική ευθύνη που, με βάση τους νόμους και στα πλαίσια της εφαρμογής τους από την κυβέρνηση, έχουν σήμερα για τη νομιμότητα των συναλλαγών που γίνονται για την ...αξιοποίηση των αποθεματικών.

Ακόμα και μετά το τελευταίο σκάνδαλο και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, επικαλούμενοι τις συνθήκες της αγοράς και της «παγκοσμιοποίησης», προβάλλουν το χρηματιστηριακό τζόγο σχεδόν ως τη μόνη προοπτική για την αξιοποίηση, λένε, των αποθεματικών, στη σύγχρονη εποχή. Φυσικό από τη σκοπιά τους. Αφού και τα δύο κόμματα πρωταγωνιστούν για την υλοποίηση των σύγχρονων επιλογών και αξιώσεων του κεφαλαίου, κάθε συζήτηση για αύξηση των πόρων των ασφαλιστικών ταμείων από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι απαγορευτική, πολύ περισσότερο δε συζητιέται αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, αφού κατεύθυνση είναι τα μέτρα για την απαλλαγή των επιχειρηματιών από αυτές. Επιπλέον, η σύνδεση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων με τον τζόγο των χρηματιστηρίων και των αγορών συνολικά, αποτελεί σήμερα έναν από τους κεφαλαιώδεις προσανατολισμούς του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του συνολικά, αφού - καλό είναι να μη διαφεύγει της προσοχής - αυτό δείχνουν τα σχέδια για τις νέες αντιδραστικές αλλαγές στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, μέρος των πόρων της οποίας θα κινείται στη λεγόμενη ...κεφαλαιοποιητική λογική.

Προς αυτή την κατεύθυνση είναι χαρακτηριστικές οι ...αλληλοσυμπληρούμενες δηλώσεις που έκαναν τις προηγούμενες μέρες εκπρόσωποι και των δύο κομμάτων, σε μια προσπάθεια να μην ξεστρατίσει η συζήτηση που γίνεται προς την ουσία του θέματος, η οποία είναι η πλήρης απόρριψη κάθε ιδέας τζόγου με τα αποθεματικά. Μιλώντας, λοιπόν, για τα αποθεματικά ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, μόλις γύρισε από την Αυστραλία, διαμήνυσε ότι «δεν υπάρχει επένδυση χωρίς την ανάληψη κάποιας μορφής κινδύνου», ενώ το ΠΑΣΟΚ εφιστά την προσοχή των στελεχών του να μην πέφτουν σε υπερβολές κατά την αντιπαράθεση που έχουν με τους εκπροσώπους της κυβέρνησης, αφού, όπως λένε, «θα ήταν ολέθριο λάθος το σκάνδαλο της κυβέρνησης να οδηγήσει στη συναγωγή συμπερασμάτων ότι τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων δεν πρέπει να επενδύονται, με την αξιοποίηση όλων των σύγχρονων μεθόδων»!

Και ενώ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προάγουν από κοινού την ιδέα και τις πολιτικές του χρηματιστηριακού τζόγου με τα αποθεματικά, σε όλη αυτή τη μεθόδευση παρεμβαίνει και ο ΣΥΝ, που, ακολουθώντας την καιροσκοπική τακτική «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», θέτει μεν ερωτήματα για τις απώλειες που υπέστησαν τα ασφαλιστικά ταμεία, ταυτόχρονα όμως θέλει να μένει ζωντανό και το παιχνίδι με τον τζόγο, γιατί, πού ξέρεις, όλο και κάτι, κάπου μπορεί να κερδίσεις... Από αυτή την άποψη είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Αλ. Καλύβη στη σύσκεψη συνδικαλιστικών στελεχών για τα αποθεματικά, που έγινε στις 3 του Απρίλη και όπου ανάμεσα στα άλλα είπε ότι «θα πρέπει επίσης να υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί και μακροπρόθεσμη αντίληψη σε μετοχές, ώστε να μην υπάρχει μεγάλο ρίσκο», επαναλαμβάνοντας, δηλαδή, με άλλα λόγια αυτό που λένε τα δύο μεγάλα κόμματα και αποδεχόμενος έτσι πλήρως την ιδέα της εμπλοκής των Ταμείων με την τοποθέτηση αποθεματικών σε μετοχές. Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και η τοποθέτηση της «Αυτόνομης Παρέμβασης», που έγινε στις 19 του μήνα και όπου αναλύοντας την πρόταση της παράταξης του ΣΥΝ για «νέο θεσμικό πλαίσιο για τη διαχείριση των αποθεματικών», προχωρά σε δύο αποκαλυπτικές παραδοχές. Πρώτον, ότι λόγος γίνεται για «ένα πλαίσιο (...) που θα κατοχυρώνει την όσο το δυνατόν ασφαλή αξιοποίηση των αποθεματικών» και, δεύτερον, ότι το πλαίσιο «θα κατοχυρώνει (...) τις επενδύσεις σε ειδικά προϊόντα, όπως αμοιβαία κεφάλαια ειδικού ασφαλιστικού σκοπού». Η ουσία, όπως γίνεται κατανοητό, είναι ότι από τη στιγμή που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο υιοθετούνται επιλογές που θα αποβλέπουν στην ...κατά το δυνατόν ασφάλεια των αποθεματικών ή οποιουδήποτε είδους αμοιβαία κεφάλαια, η συζήτηση έχει ήδη ξεφύγει από το «ούτε ένα ευρώ στον τζόγο» και στην πραγματικότητα σιγοντάρει την πολιτική εκείνων που ανοιχτά προτείνουν την κατάθεση των αποθεματικών στον τζόγο των χρηματαγορών.

Από την ανούσια διελκυστίνδα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για τον καταλογισμό των ευθυνών, που έχουν τα δύο κόμματα σε ό,τι αφορά στη λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, υπάρχει πάντως ένα κέρδος, το οποίο μένει να κεφαλαιοποιηθεί: Οι εργαζόμενοι μαζικά πλέον συνειδητοποιούν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία και τα αποθεματικά τους δεν είναι υπόθεση αλλωνών. Συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για δικά τους χρήματα και με αυτή την έννοια θα πρέπει να βρίσκονται σε συνεχή επαγρύπνηση, ώστε να αποτρέπουν τους διάφορους μπαγαπόντηδες, οι οποίοι με πρόσχημα την αξιοποίησή τους τα ρίχνουν στη χοάνη του χρηματιστηριακού τζόγου, προκαλώντας ανυπολόγιστες απώλειες, χώρια τις λοβιτούρες που πάντα ενυπάρχουν σε παρόμοιου τύπου συναλλαγές. Είναι θετικό ότι τώρα και ο τελευταίος εργαζόμενος κατανοεί πως κάτι σοβαρό συμβαίνει με τα αποθεματικά, άσχετα αν πολλοί ακόμα, κάτω από την πίεση της κομματικής ταύτισης, μπορεί να οριοθετήσουν την περίοδο της λεηλασίας στο χρόνο που το αντίπαλο κόμμα ήταν στην κυβερνητική εξουσία. Εκείνο που φαίνεται πως χρειάζεται περισσότερη ζύμωση είναι, μαζί με το σύνθημα «ούτε ένα ευρώ στον τζόγο» και «φέρτε πίσω όλα τα κλεμμένα», να μείνει στην ημερήσια διάταξη η αγωνιστική αντίσταση των εργαζομένων στα σχέδια παραπέρα χειροτέρευσης των όρων κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότησης, που έχουν έτοιμα και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να ενισχυθεί και να ενταθεί συνολικά το κίνημα διεκδικήσεων για ουσιαστικές, προς όφελος των εργαζομένων, αλλαγές στο κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα και κατ' επέκταση στον τρόπο της εργοδοτικής και κρατικής χρηματοδότησης των ασφαλιστικών ταμείων.