ΡΕΠΟΡΤΑΖ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Η... ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ "ΔΙΑΛΟΓΟΥ"

Τα δείγματα γραφής, που καθημερινά δίνουν τα κυβερνητικά στελέχη για τον περιώνυμο και πολυδιαφημισμένο "κοινωνικό διάλογο", δεν αφήνουν κανένα περιθώριο. Οπως κι αν στηθεί το σκηνικό και ανεξάρτητα από τους συνενόχους που θα καταφέρει να μαντρώσει η κυβέρνηση στα πλαίσιά του, δε θα έχει τίποτα κοινό είτε με το "κοινωνικό", είτε με το "διάλογο". Η προσεκτικότερη ανάγνωση δηλώσεων αρμοδίων παραγόντων προδιαγράφει από τώρα, και μάλιστα με ακρίβεια, το στίγμα των επιδιωκόμενων στόχων.

Ενδεικτικό από αυτή την άποψη αποτελεί και το περιεχόμενο της προχτεσινής ομιλίας του υπουργού Εθνικής Οικονομίας στο ακροατήριο των μεγαλοεπιχειρηματιών, του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου της Αθήνας. Ο Γ. Παπαντωνίου δεν είπε τίποτα καινούριο. Κωδικοποίησε, όμως, με σαφήνεια τους πραγματικούς συνομιλητές της κυβέρνησης στην κατάστρωση των επόμενων κινήσεων και μέτρων. Κατονόμασε, ουσιαστικά, τους συμμάχους με τους οποίους είναι δυνατόν να δημιουργηθεί μέτωπο στήριξης της ασκούμενης πολιτικής της. Ξεκαθάρισε πως υπάρχουν ζητήματα που μπορούν να επιλυθούν με απλές υπουργικές αποφάσεις και άλλα, που αποτελούν θέματα "διαρθρωτικών μεταβολών" και πρέπει να παραπεμφθούν στον... "κοινωνικό διάλογο".

***

Το ..."διάλογο", αφορούν όλα τα ζητήματα που έχουν σχέση με τα δικαιώματα των εργαζομένων. Πιο σωστά, το ΣΥΝΟΛΟ του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου, στοιχειώδους προστασίας των εργαζομένων, από την αδίστακτη πολιτική και τις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου και το σχεδιαζόμενο σάρωμά του. Οταν οι κυβερνώντες κάνουν λόγο για "διαρθρωτικές μεταβολές" και "ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων", για παράδειγμα, δεν εννοούν τίποτα άλλο από την τυφλή υλοποίηση των ρυθμίσεων, που προβλέπονται από τη "Λευκή Βίβλο". Ενα κείμενο που επιχειρεί να αναιρέσει όλα τα δεδομένα στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και που θα προωθείται σε άμεση σχέση με τα κάθε φορά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και το βαθμό αντίστασης των λαϊκών μαζών. Η κυβέρνηση το 'χει ξεκαθαρίσει: Τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Η προστασία της εργασίας και του μεροκάματου, τα δικαιώματα ασφάλισης και συνταξιοδότησης των εργαζομένων, η αύξηση των διαφόρων εργατικών εισφορών, η κατάργηση των όποιων περιορισμών στις απολύσεις ή τις αποζημιώσεις που δίνονται γι' αυτές, η καθιέρωση μορφών ελαστικής απασχόλησης που μπορεί να οδηγήσουν στην περιοδική ή την εκ περιτροπής εργασία, όλα αυτά είναι θέματα ανοιχτά. Το λόγο, κατά τη γνώμη της, έχει ο "κοινωνικός διάλογος". Η, γνωστή ύφους και κάλλους πλέον, παράσταση - φιέστα, που θα στηθεί και ο καθένας που θα πάρει μέρος σ' αυτήν θα έχει όλο το δικαίωμα να προσέλθει και να διατυπώσει τις σκέψεις του, αρκεί φεύγοντας να έχει υιοθετήσει πλήρως τις απόψεις και την πολιτική που σκοπεύει να εφαρμόσει η κυβέρνηση.***

Οι σύμμαχοι που έχει ήδη εξασφαλίσει η κυβέρνηση σ' αυτές της τις επιλογές είναι γνωστοί. Δεν είναι άλλοι από τους κατά καιρούς συνδαιτυμόνες της και εκείνους που με κάθε ευκαιρία τής απευθύνουν συγχαρητήρια για την αποφασιστικότητα που δείχνει. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, με όποιο φορέα κι αυτοί εμφανίζονται, έχουν δηλώσει απερίφραστα ότι για την επιτυχία μιας τέτοιας πολιτικής θα είναι πάντα στο πλευρό των κυβερνώντων, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Από αυτή την άποψη, ζητήματα που αφορούν άμεσα αξιώσεις αυτών των συμμάχων δε χρίζουν καν διαλόγου, σχεδόν ανοιχτά το είπε προχτές ο Γ. Παπαντωνίου.

Με μιας, χωρίς πολύ ψάξιμο και σπατάλη δυνάμεων, μπορούν να επιλυθούν, για παράδειγμα, τα θέματα που συνδέονται με το λεγόμενο "αναπτυξιακό νόμο". Σ' αυτή την κατεύθυνση, με απλή απόφαση προαναγγέλθηκε η κατάργηση της κυβερνητικής εποπτείας και ο σχετικός έλεγχος για την τύχη των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που δίνονται - με το πρόσχημα της πραγματοποίησης επενδύσεων - στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Ο σχετικός έλεγχος, λέει, θα γίνεται στο εξής από τις τράπεζες! Θα βάλουν, δηλαδή, "το λύκο, να φυλάει τα πρόβατα". Θα ελέγχουν, δηλαδή, τη χρηστή αξιοποίηση του "τζάμπα χρήματος" οι τραπεζίτες, που επί δεκαετίες προσφέρουν παντοιοτρόπως "θαλασσοδάνεια" στο μεγάλο κεφάλαιο, τα οποία με την πάροδο του χρόνου γίνονται δανικά κι αγύριστα. Οι τράπεζες που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ πού πήγαν τα δικά τους κεφάλαια - δάνεια, τα οποία μεταμορφώθηκαν αργότερα σε "επισφαλή ποσά" και τελικά παραγράφηκαν, θα ελέγχουν δήθεν πώς εξελίσσεται μια επένδυση που δε χρηματοδοτούν οι ίδιες. Οι "θεσμικοί" αυτοί τζογαδόροι σε κάθε είδους κερδοσκοπικό παιχνίδι, θα παίζουν το ρόλο του επιθεωρητή που με τη μεγαλύτερη ευκολία αποποιείται η πολιτεία, πριν καν τον ασκήσει. Χωρίς διάλογο, όμως, θα προωθηθούν και οι άλλες απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, αφού στόχος της κυβέρνησης είναι η δημιουργία προϋποθέσεων, στα πλαίσια της οποίας η "ιδιωτική πρωτοβουλία" θα πρέπει να αδράξει - όπως είπε ο Γ. Παπαντωνίου - την ευκαιρία της οικονομικής συγκυρίας.

***

Αυτή είναι η κατεύθυνση της πολιτικής τους. Η λήψη μέτρων για την "αποτελεσματικότερη" αναδιανομή των εισοδημάτων υπέρ του κεφαλαίου. Ο περιορισμός και η κατάργηση των όποιων δικαιωμάτων των εργαζομένων και η δημιουργία του αναγκαίου θεσμικού πλαισίου νομιμοποίησης της ακραίας αυθαιρεσίας και αισχροκέρδειας των μεγαλοεπιχειρηματιών, σε βάρος ολόκληρου του λαού. Αλλά επειδή ακριβώς αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο να επιβληθεί, επινοούν το "διάλογο". "Στόχος του κοινωνικού διαλόγου - είπε χαρακτηριστικά προχτές ο Γ. Παπαντωνίου - είναι να εδραιωθεί η αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης".

***

Η ...αίσθηση είναι εκείνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση. Η παραμορφωτικήεικόνα που πρέπει να δημιουργήσει γύρω από την πολιτική της. Η εντύπωση που πρέπει να δοθεί για τις επιλογές της. Η κυνική παραπλάνηση και ο αποπροσανατολισμός. Κατά τ' άλλα, αδιαφορεί για τις καταστροφικές επιπτώσεις, που έχει για τη χώρα το περιεχόμενο της πολιτικής που εφαρμόζει. Προσπερνά με παγερή περιφρόνηση τη δεινή κατάσταση, στην οποία απειλείται να περιέλθει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και άλλα λαϊκά στρώματα. Γυρίζει την πλάτη επιδεικτικά στο όποιο λαϊκό αίτημα, από όπου κι αν προέρχεται. Επειδή, όμως, έχει ο καιρός γυρίσματα, καλό είναι οι αρχιτέκτονες αυτής της πολιτικής να γνωρίζουν ότι πολύ συχνά η... αίσθηση, την οποία επιχειρεί κάποιος να δημιουργήσει στους άλλους, συχνά αποδεικνύεται δική του ψευδαίσθηση!

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

"Κοινωνικός διάλογος", είναι η γνωστή ύφους και κάλλους φιέστα, στην οποία ο κάθε προσερχόμενος θα έχει όλο το δικαίωμα να προσέλθει και να διατυπώσει τις σκέψεις του, αρκεί φεύγοντας να έχει υιοθετήσει πλήρως τις απόψεις και την πολιτική που σκοπεύει να εφαρμόσει η κυβέρνηση

ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΔΕΝΕΖΑΚΗ, ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΔΣ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

Χρειάζεται συστράτευση

- Τι στάση κρατούν οι γονείς απέναντι στην απεργία των καθηγητών;

- Στο χώρο των γονέων υπάρχει έντονος προβληματισμός και κορύφωση της αγωνίας μας, όπως και στους μαθητές, αλλά και στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, όσον αφορά την τύχη της σχολικής χρονιάς. Την ίδια στιγμή όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων αντιλαμβάνεται ότι τα σχολεία παραμένουν κλειστά με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία προκειμένου να επιβάλει την εισοδηματική της πολιτική συνολικά, δε διστάζει να τσαλακώσει το κύρος των εκπαιδευτικών και να βάλει φωτιά στα όνειρα των μαθητών και των οικογενειών τους. Τη στάση της κυβέρνησης οι γονείς τη βλέπουν και παρ' όλες τις περί του αντιθέτου προσπάθειες της κυβέρνησης και μερίδας των ΜΜΕ, η πλειοψηφία των γονέων στηρίζει τις ελπίδες της σε αυτόν τον αγώνα των εκπαιδευτικών και συμπαραστέκεται ενεργά με κάθε τρόπο.

- Πώς έχει εκφραστεί μέχρι σήμερα η συμπαράσταση των γονιών;

- Με πολλούς και διάφορους τρόπους εκδηλώνεται αυτή η συμπαράσταση. Ψηφίσματα στήριξης του αγώνα των εκπαιδευτικών έχουν, μέχρι στιγμής, εκδώσει 30 Ενώσεις της Νομαρχίας Αθήνας, δεκάδες άλλοι πρωτοβάθμιοι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων, η Ομοσπονδία Ενώσεων Γονέων Πειραιά. Καθημερινά οργανώνονται συγκεντρώσεις, συσκέψεις, κινητοποιήσεις ενημέρωσης και αλληλεγγύης σε δήμους και σχολικά συγκροτήματα από φορείς των γονέων σε συνεργασία με τις κατά τόπους ΕΛΜΕ, οι οποίες γνωρίζουν ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ αρκετές Ενώσεις Γονέων ενισχύουν τα απεργιακά ταμεία των τοπικών ΕΛΜΕ. Εξάλλου οι γονείς συμμετέχουν σταθερά στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια της ΟΛΜΕ και γενικότερα αναπτύσσουν πολύμορφες πρωτοβουλίες, προκειμένου με κάθε τρόπο να στηρίξουν αυτόν αγώνα, αφού τους αφορά άμεσα, αλλά και να αναδείξουν το συνολικό πρόβλημα της παιδείας.

- Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το σημαντικότερο στοιχείο που αναδείχτηκε από τη μέχρι τώρα πορεία των απεργιακών κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών;

- Το σημαντικότερο στοιχείο που προκύπτει από αυτόν τον αγώνα, πέρα από τη μαζικότατη συμμετοχή των εκπαιδευτικών, που από μόνη της έχει να "πει" πολλά γύρω από τη συσσωρευμένη για χρόνια αγανάκτηση του κλάδου, είναι ότι έφερε στο προσκήνιο και συνεχίζει να φέρνει, επιτακτικά, το συνολικό πρόβλημα της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Στην πορεία, τα αιτήματα των κινητοποιήσεων αυτών πολιτικοποιήθηκαν - κατά την άποψή μου πρέπει να συνεχίσει να γίνεται ακόμα περισσότερο - τονίζοντας την υπεράσπιση και διεύρυνση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, κάτι που απαιτεί πολιτική βούληση, γενναία χρηματοδότηση και σχεδιασμό με βάση τις ανάγκες του λαού μας. Με δύο λόγια γίνεται συνείδηση σε όλο και περισσότερους, το γιατί υπάρχει σήμερα αυτό το χάλι στην παιδεία και η ανάγκη χάραξης και υλοποίησης μιας άλλης πολιτικής, τελείως διαφορετικής από αυτήν που επιτάσσουν τα ντόπια και ξένα συμφέροντα. Ολα αυτά βέβαια δεν μπορούν να γίνουν από μόνα τους. Χρειάζεται η συστράτευση των εκπαιδευτικών, των γονιών, των μαθητών, όλου του εργαζόμενου λαού και των ευρύτερων στρωμάτων που πλήττονται από τη σημερινή πολιτική της κυβέρνησης, που θα απαιτήσουν μια άλλη παιδεία, ενταγμένη μέσα σε μια γενικότερη πολιτική υπέρ των συμφερόντων τους.

Φ. Κ.