Ολοκληρώνεται μέρα με τη μέρα το παζλ της Συνόδου Κορυφής (Βρυξέλλες, 23 και 24 Μάρτη), που θα σηματοδοτήσει ένα ακόμα αποφασιστικό χτύπημα σε ό,τι έχει ακόμη απομείνει από τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Η θεματολογία κινείται στη ρότα της περσινής αντίστοιχης Συνόδου, όπου αποφασίστηκε η επιτάχυνση στην εφαρμογή της Στρατηγικής της Λισαβόνας, με στόχο τη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» του ευρωενωσιακού κεφαλαίου στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.

Το Συμβούλιο Οικονομικών κλήθηκε να προετοιμάσει τη Σύνοδο Κορυφής και να αποκωδικοποιήσει τους κύριους άξονες, στους οποίους θα κινηθούν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, προκειμένου να δρομολογήσουν την επιτάχυνση της προώθησης των στόχων της Λισαβόνας και την αποφασιστική επιβολή της. Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, στη «συμβολή του ΕΚΟΦΙΝ στη Σύνοδο», «η πρώτιστη προτεραιότητα για τα κράτη - μέλη το 2006 θα είναι η έγκαιρη και ολοκληρωτική υλοποίηση, και εάν χρειαστεί ενίσχυση, των μέτρων που έχουν συμφωνηθεί στο πλαίσιο των Εθνικών Προγραμμάτων Μεταρρυθμίσεων». Προγράμματα, τα οποία εκπονήθηκαν στη βάση των «κατευθυντήριων γραμμών» που συναποφάσισαν ομόφωνα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στην προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής οι Ευρωπαίοι ηγέτες.

Στον πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του βρίσκεται η πλήρης διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η «αναμόρφωση» του ασφαλιστικού συστήματος στα κράτη - μέλη και η ταχύτερη προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών των μονοπωλίων.

Η Λισαβόνα απαιτεί από τα κράτη - μέλη τη γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας, με πρόσχημα τη δήθεν καταπολέμηση της ανεργίας, που το ίδιο το σύστημα γεννά και αναπαράγει. Οι υπουργοί Οικονομικών της Ενωσης ισχυρίζονται ότι «η ΕΕ αναμένεται να δημιουργήσει έξι εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας κατά την τριετία 2005-2007, βοηθώντας στη μείωση της ανεργίας από το ανώτατο σημείο του 9,0% στα τέλη του 2004 σε 8,5% το 2006 και 8,1% το 2007».

Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο θα το πετύχουν αυτό και το ποιοι τελικά θα θεωρούνται άνεργοι είναι μία θεωρία που μόνο τρόμο και αγανάκτηση μπορεί να προκαλεί στους εργαζόμενους. Σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, εργαζόμενος θεωρείται όποιος απασχολείται έστω και μία ώρα την εβδομάδα, ενώ θεωρεί ιδιαίτερα ελκυστικό το γαλλικό μοντέλο για την πρόσληψη και απόλυση των νέων, χωρίς κανένα δικαίωμα και χωρίς ασφάλιση - άποψη που προβάλλει ως φάρμακο κατά της ανεργίας και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, αλλά και ο πρόεδρος του ΣΕΒ - προκειμένου να δοθούν νέα κίνητρα στους επιχειρηματίες, να εξαλειφθεί κάθε δικαίωμα κυρίως για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης.

Παράλληλα, επιχειρούν να κάνουν συνείδηση στον εργαζόμενο την έννοια της «διά βίου εκπαίδευσης», ανάλογα με τις ανάγκες του εργοδότη. Εξειδικευμένοι εργάτες, «εξαρτήματα» της παραγωγικής μηχανής, που ανάλογα με τις απαιτήσεις της δουλιάς, μετεκπαιδεύονται, ζουν σε συνεχή αβεβαιότητα και χρησιμοποιούνται σαν εργαλεία, όποτε και όσο τους χρειάζονται.

Σημαντικό εργαλείο για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου είναι και η οδηγία για τις υπηρεσίες ή αλλιώς οδηγία Μπολκεστάιν, που πέρασε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με τις ψήφους σοσιαλδημοκρατών, φιλελεύθερων και του Λαϊκού Κόμματος. Εχοντας εξασφαλίσει τη στήριξη των ξεπουλημένων ηγεσιών των Συνδικάτων, που δήλωναν αναίσχυντα ότι με τις τροποποιήσεις ικανοποιήθηκε το 90% των απαιτήσεών τους, η αντεργατική οδηγία Μπολκεστάιν τίθεται προς έγκριση (και ακόμα πιο αντιδραστική τροποποίηση) στην παρούσα Σύνοδο Κορυφής...

Η Μπολκεστάιν, που αποτελεί σημείο ζωτικής σημασίας για τη Στρατηγική της Λισαβόνας, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους, τόσο για τους εργαζόμενους, όσο και για τους καταναλωτές, καθώς τόσο η ποιότητα, όσο και τα εργασιακά δικαιώματα θα δεχτούν μία αφόρητη πίεση προς τα κάτω... Αλλωστε, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, η «βελτίωση της κινητικότητας των εργαζομένων εντός της ΕΕ των 25 θα πρέπει και αυτή να συμβάλει στην αύξηση της προσαρμοστικότητας και της αποδοτικότητας των αγορών εργασίας»...

Ενας από τους βασικότερους πυλώνες της Λισαβόνας είναι η διάλυση του Ασφαλιστικού με την προσχηματική επίκληση του «δημογραφικού προβλήματος». Τίθεται επιτακτικά η ανάγκη πιο αποφασιστικά να δρομολογηθούν οι αντιασφαλιστικές ανατροπές, να διευρυνθούν τα όρια συνταξιοδότησης και να διαλυθεί το σύστημα Πρόνοιας. Η πρόωρη συνταξιοδότηση πρέπει, σύμφωνα με τη Λισαβόνα, να αποθαρρυνθεί και να περιοριστεί το κόστος των συντάξεων.

Συγκεκριμένα, οι υπουργοί Οικονομικών αναφέρουν ότι «χρειάζονται περαιτέρω ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις σε πολλά κράτη - μέλη για τη βελτίωση των συστημάτων πρόνοιας και για την αντιμετώπιση των οικονομικών και δημοσιονομικών επιπτώσεων από τη γήρανση του πληθυσμού, η μεταρρύθμιση των συστημάτων συνταξιοδότησης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και μακροχρόνιας φροντίδας». Εξαγγελίες που μεταφράζονται απλά σε διάλυση και πλήρη ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης και σε δουλιά μέχρι θανάτου... Στόχος είναι, όπως αναφέρεται απροκάλυπτα, «η αύξηση της συμμετοχής στην αγορά εργασίας, ιδίως των ηλικιωμένων, των γυναικών και των νέων και η προώθηση μιας προσέγγισης της εργασίας βάσει του κύκλου ζωής ώστε να αυξηθεί ο συνολικός αριθμός εργατοωρών στην οικονομία»...

Αλλωστε, δεν είναι λίγα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, που ξεκίνησαν τη διεύρυνση των ορίων συνταξιοδότησης, εισάγοντας «κίνητρα για την παράταση του επαγγελματικού βίου και τη μεταρρύθμιση του συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης». Ενώ και στη χώρα μας, με τις ευλογίες της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας, ξεκινάει άμεσα ο νέος γύρος του «διαλόγου» για το παραπέρα πετσόκομμα των δικαιωμάτων που δεν πρόλαβαν να ισοπεδώσουν οι προηγούμενοι αντιασφαλιστικοί νόμοι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Σ' αυτή την κατεύθυνση και εν είδει «μαστιγίου», στα επίσημα κείμενα γίνεται ειδική μνεία στα κράτη - μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα - που δε δείχνουν να προχωρούν σε «αποφασιστικές μεταρρυθμίσεις» στο Ασφαλιστικό και καλούνται να θέσουν πιο φιλόδοξους στόχους...

Το κεφάλαιο αναζητά τρόπους να αγοράζει όσο γίνεται φτηνότερα την εργατική δύναμη. Αυτούς στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, που δεν αμφισβητεί τις ευρωενωσιακές στρατηγικές επιλογές.