Η «νομενκλατούρα» του λουξεμβουργιανού κεφαλαίου, που σημαίνει οι ηγεσίες των κομμάτων «χορηγών του κράτους», οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων και συνδικάτων, καθώς και οι ηγεσίες των ενώσεων των επιχειρηματιών μπορούν πλέον να αναπνεύσουν με ανακούφιση, καθώς την περασμένη Κυριακή είδαν το «Ναι» στη Συνταγματική Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση, να αποσπά το 56,52%.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος, είχαν διεξάγει μία ευρύτατη καμπάνια, η οποία μπορεί να συγκριθεί μόνο με προπαγάνδα - χείμαρρο, που κυρίαρχο και μοναδικό στόχο είχε την ισοπέδωση οιασδήποτε αντίστασης και αντίθεσης στη Συνταγματική Συνθήκη. Τελικά, η καμπάνια αυτή ήταν επιτυχημένη, τουλάχιστον μερικώς.

Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο που μπορεί να διακρίνει κανείς στα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος είναι ότι το «Ναι» κυριάρχησε και μάλιστα με υψηλά ποσοστά, κυρίως στην πρωτεύουσα του Λουξεμβούργου και τις γύρω περιοχές που περικλείει και όπου φυσικά διαβιώνει το ανώτατο και ανώτερο εισοδηματικά μέρος του πληθυσμού. Εκτός όμως αυτής της κλειστής εν γένει περιοχής, σε κανένα άλλο μέρος ή πόλη της χώρας δεν υπήρξε πλειοψηφία υπέρ της αποδοχής της Συνθήκης.

Και φυσικά δεν πρέπει να ξαφνιάζει κανέναν ότι και οι επτά κοινότητες του Νότου της χώρας τάχθηκαν κατά της Συνθήκης. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και η δεύτερη και τρίτη σε μέγεθος πόλη, η Esch-sur-Alzette με 53,24% υπέρ του «Οχι» και η Differdingen με 55,14% υπέρ του «Οχι». Ενδεικτικά για την πόλη Differdingen, μία πόλη με σχεδόν αποκλειστικά εργατικό πληθυσμό, είναι το μέρος όπου ιδρύθηκε το 1921 το Κομμουνιστικό Κόμμα Λουξεμβούργου. Ηδη, από το 1919 οι πολίτες της είχαν ταχθεί ενάντια στη μοναρχία κατά τη διενέργεια δημοψηφίσματος και υπέρ της σύστασης της Δημοκρατίας του Λουξεμβούργου. Ηταν και πάλι στο Differdingen, και τις άλλες πόλεις του Νότου της χώρας που δόθηκε η αποφασιστική μάχη και κρίθηκε τελικά το δημοψήφισμα του 1937, όπου η τότε ακροδεξιά κυβέρνηση του Λουξεμβούργου προσπάθησε να θέσει εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Πέραν όμως όλων αυτών των ιστορικών στοιχείων, θεωρούμε ότι οι εργάτες, οι εργαζόμενοι και τα μεγάλα τμήματα της νεολαίας κατανόησαν ότι η νεοφιλελεύθερη «Ευρώπη», η οποία είναι ο πραγματικός στόχος της Συνταγματικής Συνθήκης, δε θα είναι προς όφελος των ιδίων. Νιώθουν ότι αυτό το ογκώδες κείμενο κατευθύνεται ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και ότι εάν τεθεί σε ισχύ, η κατάστασή τους θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνά κανείς ότι μερικές μόλις ημέρες πριν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, και για την ακρίβεια στα τέλη του Ιούνη, το Κοινοβούλιο του Λουξεμβούργου επικύρωσε τη Συνταγματική Συνθήκη. Το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης ψηφοφορίας ήταν ομόφωνο, δηλαδή όλα τα παρόντα μέλη του Κοινοβουλίου ψήφισαν υπέρ. Συνεπώς, ένα ακόμη συμπέρασμα που συνάγεται από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι ότι σχεδόν το 50% του πληθυσμού της χώρας δεν αντιπροσωπεύεται στο Κοινοβούλιο. Το χάσμα μεταξύ της «επίσημης άποψης» της κυρίαρχης τάξης και της πραγματικής επικρατούσας άποψης του λαού, δε θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο.

Την ερχόμενη εβδομάδα η κυβέρνηση του Λουξεμβούργου θα συζητήσει την αποκαλούμενη «στρατηγική της Λισαβόνας». Αναμφιβόλως δε θα ληφθεί καθόλου υπόψη η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και φτώχεια και τυχόν μέτρα για την καταπολέμησή τους ή η καταπολέμηση των υφιστάμενων σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων. Το βασικό ζήτημα της ατζέντας της συνάντησης θα είναι η διευθέτηση των σχεδίων για την «αύξηση της ανταγωνιστικότητας», καθώς και των κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο. Φυσικά όλες οι διευθετήσεις θα γίνουν χωρίς να ληφθεί υπόψη το κόστος που θα έχουν αυτά τα μέτρα στις κοινωνικές υπηρεσίες ή το κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Γιατί ακριβώς αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο της Συνταγματικής Συνθήκης...