Κατ' αρχάς πρέπει να σημειωθεί ότι σήμερα, μια κύρια αιτία της καταστροφής του περιβάλλοντος που συντελείται, είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Το σπάταλο καταναλωτικό μοντέλο που επιβάλλεται, με τη δημιουργία αναγκών που δεν είναι απαραίτητες στον άνθρωπο, για να εξυπηρετήσει την κερδοφορία των μεγάλων μονοπωλίων, η χρησιμοποίηση της φύσης όχι με βάση και τη μελλοντική προοπτική της ανθρωπότητας, αλλά με βάση το άμεσο συμφέρον του κεφαλαίου, η αδυναμία χάραξης μιας προγραμματισμένης ανάπτυξης που δημιουργείται από τους νόμους της λεγόμενης "ελεύθερης αγοράς", δεν επιτρέπουν τον απαραίτητο συνδυασμό μιας ανάπτυξης προς όφελος των λαών, με την αναγκαία περιφρούρηση του φυσικού περιβάλλοντος. Βέβαια, δεν ισχυριζόμαστε ότι η κατάσταση ήταν ιδανική στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και την ΕΣΣΔ, που χτίζανε το σοσιαλισμό. Ομως γι' αυτό μπορεί να ασκηθεί σοβαρή κριτική, αφού ο σχεδιασμός της οικονομίας που εφάρμοζαν και οι κοινωνικές προτεραιότητες που μπορούσαν να δώσουν, τους επιτρέπανε μια εντελώς διαφορετική περιβαλλοντική πολιτική.

***

Πολύ καλές, για το περιβάλλον, μορφές ενέργειας είναι ασφαλώς οι ήπιες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ανεμογεννήτριες, υδροηλεκτρική, κλπ). Πολλές απ' αυτές είναι και οικονομικά συμφέρουσες, αφού το κόστος παραγωγής ενέργειας είναι συγκρίσιμο με άλλες ενεργειακές πηγές (πετρέλαιο, κάρβουνο, κλπ.). Κι όμως εδώ παρουσιάζονται "περίεργες" αντιρρήσεις για δήθεν προστασία του περιβάλλοντος. Ετσι π. χ. βλέπουμε την εκτροπή του Αχελώου, με τα αντίστοιχα φράγματα, που θα μπορούσε να στηρίξει και την αγροτική παραγωγή της Θεσσαλίας, με ταυτόχρονη παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, να τορπιλίζεται με "οικολογικές" προφάσεις, όταν και οικολογικά ακόμα είναι αναγκαία. Ασφαλώς, δεν υπάρχει αντίρρηση να εξεταστούν οι όποιες οικολογικές επιπτώσεις θα μπορούσε να υπάρξουν από υδροηλεκτρικά έργα, όμως το τορπίλισμά τους κρύβει συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Για τον Αχελώο, αλλά και άλλα παρόμοια έργα (π.χ. Νέστος) κρύβει την επιδίωξη των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, να μην ενισχυθεί η αγροτική παραγωγή της χώρας μας, αφού τα φράγματα της ΔΕΗ πέρα από παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, δίνουν και δυνατότητες άρδευσης.

***

Τελικά, διαπιστώνεται ότι, όταν ο αστικός Τύπος και η άρχουσα τάξη ευαισθητοποιούνται για την προστασία του περιβάλλοντος, αυτό γίνεται γιατί από πίσω κρύβεται το συμφέρον κάποιου μεγάλου κεφαλαίου, ξένου ή ντόπιου. Στις περισσότερες μάλιστα απ' αυτές τις περιπτώσεις η συνολική περιβαλλοντική βελτίωση δεν είναι σημαντική. Αντίθετα, όπου δεν υπάρχει συμφέρον κάποιου μονοπωλίου, υπάρχει και πλήρης αδιαφορία για το περιβάλλον. Ετσι π. χ. οι εγκαταστάσεις πετρελαίου των πολυεθνικών στο Πέραμα, που και περιβαλλοντικά είναι ανεπίτρεπτες, αλλά και δημιουργούν μεγάλους κινδύνους για τους κατοίκους, αφού δεν καλύπτουν στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας, δεν απασχολούν ούτε το κράτος, ούτε τα αστικά ΜΜΕ.

***

Νίκος ΜΠΑΤΙΣΤΑΤΟΣ

Ενώ τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις αδιαφορούσαν για τις διαμαρτυρίες των κατοίκων, ξαφνικά άρχισαν να συζητούν την υποκατάσταση λιγνίτη στην περιοχή Πτολεμαϊδας - Αμυνταίου από Φυσικό Αέριο, δήθεν για περιβαλλοντική προστασία. Η αιτία, όμως, δεν είναι η περιβαλλοντική ευαισθησία, αλλά τα συμφέροντα μεγάλων πολυεθνικών και εγχώριων εκπροσώπων τους, που θέλουν να κερδοσκοπήσουν με τις νέες εγκαταστάσεις, αλλά και να διευκολύνουν την ελεύθερη εμπορία ΦΑ μέσα από τον αγωγό της ΔΕΠΑ

- Με ποια προβλήματα θα βρεθούν αντιμέτωποι οι νέοι φοιτητές που έρχονται φέτος στο πανεπιστήμιο;

- Ο φοιτητής της σχολής μας έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά προβλήματα. Στοιβαζόμαστε στα εργαστήρια αφού δεν υπάρχουν θέσεις για όλους. Αντί να πραγματοποιούμε οι ίδιοι τα πειράματα στο εργαστήριο, συχνά μας γίνεται επίδειξη, αφού δεν υπάρχουν αρκετά όργανα. Κάθε χρόνο ασκούμαστε και σε λιγότερα εργαστήρια. Τα συγγράμματα που μας δίνονται δεν καλύπτουν το εύρος και το βάθος των γνώσεων που μας χρειάζονται. Την ίδια στιγμή, το κόστος ζωής διαρκώς μεγαλώνει. Δεν υπάρχει φοιτητική μέριμνα (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, υγειονομική περίθαλψη), όλα βαίνουν προς ιδιωτικοποίηση. Τέλος, ίσως το πιο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, είναι αυτό που μας περιμένει μόλις πάρουμε το πτυχίο μας: Η ανεργία.

- Πώς κρίνετε την εισαγωγή επιπλέον εισακτέων στο Τμήμα σας;

- Ο πρόεδρος της σχολής μας ήταν από τους πρώτους που ανταποκρίθηκαν στο μαζικό προεκλογικό ρουσφέτι του υπουργείου Παιδείας. Παραβιάζοντας τις επί σειρά ετών ομόφωνες αποφάσεις της γενικής συνέλευσης του Τμήματος, δέχτηκε την εισαγωγή 20 επιπλέον φοιτητών στο Τμήμα. Ξαναχρησιμοποίησε την ίδια δικαιολογία που ακούστηκε από όσους υποστηρίζουν τα ιδιωτικά ΙΕΚ, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τη λειτουργία του ανοιχτού πανεπιστημίου: "Να μην φεύγουν τα παιδιά μας στο εξωτερικό". Και ο Γιώργος Παπανδρέου του έδωσε και κατάλαβε: Αντί για 20 φοιτητές, γράφτηκαν επιπλέον 50! Την ίδια ώρα όμως, αντί για 230.000 δρχ. ανά φοιτητή, δόθηκαν μόνο 20.000! Ηταν άλλο ένα παράδειγμα για το πώς αντιλαμβάνεται τον "εκσυγχρονισμό" το ΠΑΣΟΚ.

Στον αντίποδα, σε ανακοίνωση του διοικητικού μας συμβουλίου σημειώνεται: "Ο σύλλογός μας, σταθερά αντιπαλεύει τη συντηρητική πολιτική που υπαγορεύουν οι Βρυξέλλες και εφαρμόζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Αγωνίζεται για δημόσια δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση, για ένα πανεπιστήμιο στην υπηρεσία της ελληνικής κοινωνίας, με τη διοίκηση να εκλέγεται δημοκρατικά, να έχει αυτοτέλεια και να επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και της επιστημονικής γνώσης".

Ο σύλλογός μας επιθυμεί να αυξάνονται οι νέοι που θα αποκτούν πανεπιστημιακή μόρφωση εφόσον είχαμε ένα σχεδιασμό για το ποια Τμήματα θα αναπτύξουμε, για το πού θα απορροφούνται οι απόφοιτοί τους και βεβαίως με τη δημιουργία της κατάλληλης υποδομής για να υποδεχτούμε τα νέα άτομα. Επειδή όμως σήμερα επικρατεί η αντίθετη κατάσταση, δηλώνουμε πως τα όνειρα των νέων δεν παζαρεύονται για μερικές χιλιάδες ψήφους στο ΠΑΣΟΚ.

- Τι μήνυμα στέλνετε στους νέους φοιτητές;

- Οι νέοι άνθρωποι που θα έρθουν φέτος στο σύλλογό μας, θα έχουν τον πρώτο λόγο στη σύγκρουση με την ιδιαίτερα δύσκολη πραγματικότητα που τους επιφυλάσσεται από το υπουργείο και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Από την πρώτη κιόλας μέρα καλούνται να διαλέξουν: Το δρόμο της μοιρολατρίας, των συμβιβασμών και της υποβάθμισης ή το δρόμο των αγώνων, της συλλογικής προσπάθειας και της ρήξης με το κατεστημένο. Η ιστορία του συλλόγου μας και του φοιτητικού κινήματος, μας γεμίζει αισιοδοξία. Οι Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίας ποτέ δε σταματήσαμε να υπενθυμίζουμε ότι τίποτα δε χαρίζεται, όλα με τους αγώνες μας θα τα κατακτήσουμε.

Π. Ζ.