Οι διαδηλώσεις αποτέλεσαν βήμα καταγγελίας ενάντια στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς της γερμανικής αστικής τάξης για τον λεγόμενο «επανεξοπλισμό της Γερμανίας», που σημαίνει αύξηση της παραγωγής οπλικών συστημάτων - πυρομαχικών και του αριθμού των στρατεύσιμων νέων, κάτι που πληρώνει σήμερα με θυσίες από το εισόδημά του ο γερμανικός λαός. Με συνθήματα για την αύξηση μισθών και για περισσότερη χρηματοδότηση σε Υγεία και Παιδεία, οι συγκεντρωμένοι κατήγγειλαν τη συγκυβέρνηση CDU - SPD του καγκελάριου Μερτς, που μπουκώνει με «ζεστό» χρήμα τα μονοπώλια της πολεμικής βιομηχανίας, ενώ ταυτόχρονα πετσοκόβει δικαιώματα και κατακτήσεις των προηγούμενων χρόνων και τους λέει κι από πάνω ότι πρέπει να δεχτούν θυσίες, επειδή δήθεν «για χρόνια ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους».

Δυναμικό «παρών» στις κινητοποιήσεις έδωσαν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, με όσους συμμετείχαν στα μπλοκ τους να φωνάζουν συνθήματα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και υπέρ της διεθνιστικής αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, που αγωνίζεται για να έχει τη δική του πατρίδα.

Διακίνησαν σε εκατοντάδες αντίτυπα προκήρυξη του Κόμματος στα Ελληνικά και στα Γερμανικά, η οποία κατέληγε ως εξής: «Μέσα από την αποφασιστική ενίσχυση της οργανωμένης πάλης τους, οι λαοί να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα απέναντι στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών. Να ορθώσουν μέτωπο απέναντι στην ύπαρξη και λειτουργία ξένων στρατιωτικών βάσεων, στην αποστολή στρατευμάτων και στρατιωτικού εξοπλισμού εκτός συνόρων, καθώς και στις τεράστιες πολεμικές δαπάνες που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Να στηρίξουν τις πρωτοβουλίες των εργατικών σωματείων και των μαζικών φορέων για αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Παλαιστίνη και τις κινητοποιήσεις τους ενάντια στη μεταφορά φορτίων θανάτου με όπλα και πυρομαχικά, που χρησιμοποιούνται ενάντια στον λαό της Παλαιστίνης και σε άλλους λαούς. Να μην εμπιστεύονται τις κυβερνήσεις που σέρνουν τους λαούς στα πολεμικά σφαγεία, να μην πέσουν στην επικίνδυνη παγίδα του ρατσισμού, του φασισμού, του σοβινισμού, που καλλιεργούν διάφορες πολιτικές δυνάμεις.

Σήμερα χρειάζεται αγώνας ώστε οι λαοί να μη στοιχηθούν πίσω από τα συμφέροντα και την πολιτική των εκμεταλλευτών τους, να μη διαλέξουν στρατόπεδο ανάμεσα σε εκμεταλλευτές, αλλά να χαράξουν τον δικό τους δρόμο. Να μπουν δυναμικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά πολέμους, παλεύοντας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η οποία μπορεί να διασφαλίσει την πραγματική ασφάλεια και ευημερία τους. Με σχέσεις ειρήνης, αλληλεγγύης και συνεργασίας, αμοιβαία επωφελείς με τους άλλους λαούς, χωρίς δεσμεύσεις από ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Αυτή η κοινωνία είναι ο σοσιαλισμός!».

Οι διαδηλώσεις συνέπεσαν με την 35η επέτειο από την «επανένωση» της Γερμανίας, δηλαδή από την καπιταλιστική παλινόρθωση στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (DDR) και την επανασύσταση ενιαίου αστικού γερμανικού κράτους.

Για άλλη μια χρονιά οι αναλύσεις στον αστικό Τύπο έδωσαν και πήραν για το αν «η Γερμανία παραμένει διχασμένη», για τη σχετική και απόλυτη φτώχεια που βιώνει η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, για την πολεμική εμπλοκή, τους λόγους που ενισχύεται η εθνικιστική - ρατσιστική AfD και αποδυναμώνονται τα παραδοσιακά αστικά κόμματα κ.λπ.

Αλλά και για το «τι φταίει» και ο λαός εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για την κατάσταση που ζει σήμερα, για την «Ostalgie» (λογοπαίγνιο από τις λέξεις «Ανατολή» και «νοσταλγία» στα Γερμανικά), δηλαδή το γεγονός ότι παρά την προπαγάνδα, τη διαστρέβλωση και τις φιέστες υπέρ του καπιταλισμού, ένα πολύ μεγάλο μέρος των Ανατολικογερμανών θυμάται τις κατακτήσεις που είχε την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και έχασε μετά την αντεπανάσταση. Αίσθημα που νιώθει και ένα μεγάλο μέρος Δυτικογερμανών, όχι γιατί έζησε σε συνθήκες σοσιαλισμού, αλλά γιατί - όπως συνηθίζουν να λένε - πριν το 1990, όταν διεκδικούσαν καλύτερους μισθούς, καλύτερες συνθήκες σε Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση κ.λπ. απέναντι στους καπιταλιστές και στο κράτος τους, υπήρχε πάντα «μια αόρατη δύναμη που βάραινε την πλάστιγγα υπέρ των εργαζομένων» (εννοούν το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και την DDR) και εναντίον του κεφαλαίου.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες «βγάζει μάτι» η προσπάθεια για αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος στη Γερμανία, ώστε να παγιδευτεί για άλλη μια φορά ο λαός. Ειδικά οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας - όπως το SPD, που διατηρεί την πρωτοκαθεδρία του στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, η «Linke», που με όχημα τον ατομικό δικαιωματισμό επιδρά σε νεολαιίστικες και άλλες δυνάμεις, και η BSW, που διαφοροποιείται από το κυρίαρχο ευρωατλαντικό αφήγημα για τους πολέμους, χωρίς όμως να θίγει ούτε στο ελάχιστο το καπιταλιστικό σύστημα - επιχειρούν να παρέμβουν στο εργατικό κίνημα και να το στρέψουν σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια.

Πρόκειται για σχέδια αναμόρφωσης της σοσιαλδημοκρατίας που προσκρούουν στην αντικειμενική πραγματικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας, στην οποία οφείλεται και η αδυναμία των σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών φορέων να διαμορφώσουν προτάσεις αστικής διαχείρισης που θα ενσωματώνουν ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Τα οποία σχέδια όμως, εξαιτίας και της δύσκολης κατάστασης του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα, για την ώρα καταφέρνουν να επιδρούν στη σκέψη και στην πολιτική στάση ακόμα και των πρωτοπόρων και αγωνιστικών τμημάτων της εργατικής τάξης, που θέλουν να παλέψουν ενάντια στη σημερινή αρνητική κατάσταση.

Με αυτήν την έννοια, έχει μεγάλη σημασία το ότι τα τελευταία χρόνια αυξάνονται οι κλαδικές και επιχειρησιακές απεργίες, οι διαμαρτυρίες για όλα τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, και στις μεγάλες διαδηλώσεις του προηγούμενου διαστήματος εμφανίζονται συνθήματα που βάζουν στο επίκεντρο το πραγματικό ζήτημα. Ενα τέτοιο έκανε την εμφάνισή του και στη διαδήλωση στη Στουτγκάρδη, με εκατοντάδες εργαζόμενους να συγκεντρώνονται πίσω από ένα μεγάλο κόκκινο πανό που έγραφε «Σοσιαλισμός αντί για πόλεμο»...